bartoszkeprowski (2040 pkt)Strona WWW Autora183
232 min.
Recenzje filmów
bartoszkeprowski (2040 pkt)
49 dni temu
2020-02-13 13:44:03
Widzicie świecące nad Waszymi głowami Słońce? Piaszczystą plażę oraz rozbijające się o brzeg fale oceanu? Zamknijcie teraz oczy. Otwórzcie je ponownie. Tym razem skąpane w słońcu rozległe tereny zastępują ciasne, szare, stalowe kabiny. Szum fal w uszach ustępuje ciszy zmąconej od czasu do czasu bzyczeniem maszyn lub odgłosami przepływających płynów oraz par w rurach. Piękny, kolorowy świat znika, ustępując miejsca brudnej, skąpanej w cieniu, ponurej rzeczywistości. Ciasne pomieszczenia, przygasające lampki, wszędobylski mrok, a także ta niepokojąca cisza… Witamy na pokładzie nowoczesnej kopalni Kepler, gdzie spędzicie kolejne lata swojego życia (a przynajmniej 95 minut nieustannej walki o życie), wydobywając jakże cenną ropę naftową dla wygody żyjących nad Wami ludźmi.
Kadr z filmu "Głębia strachu" (źródło: materiały prasowe)
Zastanawialiście się kiedyś, co kryją w swoich nieprzeniknionych odmętach piękne oceany? Jakie stworzenia zamieszkują skryte przed światłem i naukowcami głębiny? A może zdarzyło się Wam rozmyślać nad niebezpieczeństwami czyhającymi na nieświadomych nurków, decydujących się zwiedzić głębiny? Nowy film w reżyserii Williama Eubanka („Sygnał”) rozpoczyna się od prawdziwego trzęsienia ziemi. Po bardzo oszczędnym wprowadzeniu do historii, odbywającym się za pośrednictwem przedstawienia widzom strzępków informacji z gazet o nowej stacji wiertniczej, twórcy od razu przechodzą do dania głównego. Kinomani, podobnie jak główna bohaterka, zanim zdążą zebrać myśli, zostają wrzuceni w sam środek tykającej bomby. Następuje bowiem ogromna awaria. Jeden z szybów zostaje uszkodzony i w zastraszającym tempie nabiera wody. Bohaterka gna na złamanie karku, byle uratować się przed nieuchronną śmiercią. Po drodze stara się ostrzec innych, mimo iż wie, że niczym kot Schroedingera są tylko żywi, pozostając w swoich kabinach i to do czasu, gdy nie skończy im się tlen. Nim szyb całkowicie zostaje pochłonięty przez wodę, dociera do drzwi odcinających przejście i staje przed trudnym wyborem: czekać na pozostałych pracowników kopalni, biegnących jej śladem i narazić resztę stacji na niebezpieczeństwo, czy skazać ich na niechybną śmierć, lecz ocalić być może resztę mieszkańców platformy?
W filmie dzieję się naprawdę dużo – przedstawiona historia nie zwalnia tempa aż po same napisy końcowe. To nieprzerwana, dramatyczna walka o przetrwanie w skrajnych warunkach, gdzie można zostać pogrzebanym w klaustrofobicznym pomniku ludzkiej pychy i rzekomego zwycięstwa nad naturą. Twórcy nie tracą czas na rozbudowane dialogi. Stawiają na atmosferę ciągłego zagrożenia, katastrofa dosłownie wisi nad głowami bohaterów. Scenarzyści całymi garściami czerpią wzorce oraz motywy z niejednokrotnie ambitniejszych projektów. Ich dzieło to pozszywana z wielu łat szmaciana lalka. Niemniej owe połacie materiału zostały dobrze przycięte i połączone w całość, dzięki czemu całość jest miła oka i pomimo dużej wtórności, film ogląda się z niemałą przyjemnością. Postacie schodzą tutaj na dalszy plan. Wiadomo, ktoś musi umrzeć, ktoś inny przetrwać, a rozwiązanie zagadki niecodzienne katastrofy poznamy kilkanaście minut przed samym końcem. Po drodze z kolei będzie czekać cała masa niebezpiecznych niespodzianek oraz przeszkód. Wiem, przez powyższe wady w Waszych głowach pojawia się obraz niesamowicie przeciętnego filmu klasy b. Niemniej dajcie mu szansę.
Kadr z filmu "Głębia strachu" (źródło: materiały prasowe)
Jeśli więc na chwilę odwrócimy naszą uwagę od fabularnych klisz, zobaczymy całkiem sprawną reżyserię, niezłe zdjęcia, niepokojącą muzykę oraz przyzwoitą scenografię. Siła filmu niewątpliwie tkwi w jego oprawie audiowizualnej, klimacie oraz napięciu, a także w głównej bohaterce. Może początkowo sposób prowadzenia kamery skojarzy Wam się z mało doświadczonym filmowcem, pozbawionym kunsztu, ale dziejący się na ekranie chaos jest w pełni kontrolowany i celowy. Szybkie, rwane ujęcia, z odpowiednim wykorzystaniem oświetlenia pozwalają poczuć to, co w danej chwili przeżywają bohaterowie. Na stacji panuje totalny zamęt, sytuacja szybko wymyka się spod kontroli, a więc obrany sposób ukazania wydarzeń tylko potęguje pożądany u widzów efekt. Poza tym reżyser doskonale radzi sobie z uchwyceniem podwodnych zmagań, dziejących się w zupełnych ciemnościach. Wie, które momenty zaciemnić, a które nieco bardziej rozświetlić, aby wzbudzić chwilowe przerażenie czy zaciekawienie. I co ważne, zwleka z ukazaniem prześladujących grupkę ocalałych stworów. Napięcie skacze tu od pierwszych minut, a potem tylko wzrasta. Panuje poczucie przygniatającej, wraz z biegiem czasu, bezradności oraz samotności. Za to ogromne brawa. Dosłownie czułem się tak, jakbym sam znajdował się w podtopionej stacji wiertniczej, razem z rozbitkami próbującymi stawić czoła naturze.
„Głębia strachu” nie stroni również od brutalności. Ginie tu sporo osób i często w okrutnie krwawy sposób. Spodziewałem się, że część ocalonej załogi zginie, zanim dotrze do finału opowieści. Niemniej sceny śmierci i tak mnie zaskoczyły, były gwałtowne, bez żadnych ostrzeżeń. Niewątpliwie potrafiły wprawić w chwilowe osłupienie. Nawet, jeśli filmowe postacie nie były zbyt rozbudowane, a niemalże w całości opierały się na wielokrotnie wykorzystanych już stereotypach, to i tak było mi ich w pewien sposób żal. Dlaczego? Ponieważ działali razem, troszcząc się o siebie i próbując ratować z najbardziej opłakanych opresji. I to mnie w nich ujęło. Może to w dużej mierze idealistyczne podejście twórców, jednak troska o cudze życie, nie tylko o własne interesy, daje do myślenia. Warto tutaj przywołać samo zakończenie produkcji, które potrafi zaskoczyć i w pewnym sensie skłonić do refleksji. Ponadto w subtelny, lecz niedający złudzeń sposób, reżyser krytykuje ludzką chęć przekraczania kolejnych granic, forsowanie natury dla wygody i korzyści materialnych. Poza tym uwypuklona zostaje naszą obojętność i wszechobecna w dzisiejszych czasach ucieczka przed odpowiedzialnością – na stacji pracowało ponad 300 osób, niemal wszyscy zginęli, a sprawę wyciszono, prace wznowiono i prawdę zastąpiono fałszywymi doniesienia. Można to zwalić na firmę, powiedzieć, że to przemysł wykorzystuje nas, a także naturę, lecz za każdym działaniem i przedsiębiorstwem stoi człowiek… Poza tym, ilu z nas zrezygnowałoby z przejażdżki samochodem dla bezpieczeństwa innych?
Kadr z filmu "Głębia strachu" (źródło: materiały prasowe)
Atutem produkcji jest bardzo solidny aktorski występ Kristen Stewart. Błyszczy, pomimo panującego w wokół niego mroku i lejącej się litrami wody. Jest przekonująca i faktycznie widać na jej twarzy ogromny wachlarz emocji, poczynając od nadziei, poprzez gniew, a kończąc na rezygnacji. Życzę jej w przyszłości równie udanych występów. Reszta obsady spisała się przeciętnie. Ich bohaterowie nie wymagali wygórowanych aktorskich umiejętności, toteż nie mieli szansy się popisać. Ogólnie rzecz ujmując stanowili mięso armatnie dla czających się w mroków stworów, lecz oglądanie ich, nie sprawiało bólu, a gra nie raziła oczy sztucznością.
Sztucznością nie raziły też dynamiczne sekwencje akcji oraz efekty specjalne. Nie potrafię się z tym kryć, że gdy na ekranie nastąpiła eksplozja, serce zdecydowanie zabiło mi mocniej. Jest na czym zawiesić oko i czym się ekscytować w trakcie seansu. Poza tym warto wspomnieć o, może nie tyle oryginalnym, co naprawdę ciekawym i całkiem dobrze zrealizowanym projekcie potworów – nawiązania do twórczości H.P. Lovecrafta są jak najbardziej na miejscu. Monstra budzą grozę, przytłaczają swoją liczebnością i potęgują poczucie bezradności.
„Głębia strachu” to trafiona propozycja na niezobowiązujący seans i chwilę relaksu po ciężkim dniu pracy. Ponadto, oprócz dostarczenia satysfakcjonującej rozrywki, jeśli przymknie się oko na ograną linię fabularną i stereotypowe postacie, potrafi też skłonić do refleksji. Finał wgniata fotel i warto ostatnie 15 minut zobaczyć na wielkim ekranie.
Ocena: 7/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
*Autor recenzji publikuje też na portalu MoviesRoom.pl oraz Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Głębia strachu" – Żyjemy na spokojnej wyspie ignorancji pośród czarnych mórz nieświadomości
Więcej artykułów od autora bartoszkeprowski
Mike Lowrey i Marcus Burnett wracają z piskiem opon po niemal 20 latach zasłużonej emerytury i, mimo iż jeden posiwiał, drugiemu zaś urósł brzuszek, ciągle nie powiedzieli ostatniego słowa, a ich nowe przygody bawią równie dobrze, jak kiedyś. Gotowi na kolejny rozdział z życia tytułowych Niegrzecznych Chłopców?
Hej, tu Harley! Co tam u Was? Jeszcze nie byliście na seansie? Jaka strata… Marsz do kina! Oj, przepraszam, nakrzyczałam na Was? Nie, to była tylko sugestia. Mam dla Was parę ciepłych słów o nowym filmie ze stajni DC. Będzie Joker? Nie do cholery, Pan J. mnie zostawił, tak, mówię prawdę, czemu nikt mi nie wierzy? To film o mnie, mojej emancypacji w Gotham i znajdywani
Grudzień zawsze napawa mnie optymizmem. Temperatura spada, na dworze zaczyna prószyć śnieg, a sklepy i okolica wypełniają się świątecznymi ozdobami. W takim czasie zwyczajnie nie mam ochoty na poruszające trudne tematy produkcje, ponieważ sama atmosfera zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia po prostu temu nie sprzyja. W tym wyjątkowym okresie poszukuję nieskompliko
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Polecamy podobne artykuły
Przed wami nieco spóźniona recenzja „Pacific Rim” – hołdu złożonego klasycznym japońskim filmom o potworach (głównie „Godzilli vs Mechagodzilli”). Czy twórca „Hellboya” i „Labiryntu Fauna” kolejny raz udowodnił, że jest wizjonerem kina i świetnym rzemieślnikiem?
Drugie filmowe dziecko Alexa Garlanda powtórnie otrzymuje od niego rodowód gatunku science fiction. W poprzednim pt. „Ex Machina” ten Brytyjski reżyser i scenarzysta poruszał temat szybko uczącej się sztucznej inteligencji – androida przypominającego żywą, pociągającą kobietę. I robił to naprawdę przekonująco. Zadawał pytania, hipnotyzował finalnym twistem. W „Anihila
Przyzwoitego filmu z gatunku animal attack nie widziałem już od dobrych paru lat, a jedyne obrazy wliczające się w ten zaszczytny przecież, lecz niedarzony współcześnie szczególnymi względami kinomanów poczet, w których głównym bohaterem był rekin, wzbudzały pilotowanie swoją kiczowatością, wołającym o pomstę do nieba aktorstwem oraz uwłaczającymi wręcz, durnowatymi i
Teraz czytane artykuły
„Głębia strachu” to całkiem sprawnie zrealizowane kino katastroficzne z odcieniami grozy. Zapnijcie więc pasy, bo twórcy mają zamiar zabrać Was na intensywną, pełną wrażeń podróż z dreszczykiem emocji. Wycieczka szczególnie sprawdzi się w przypadku zagorzałych fanów nurkowania oraz zwolenników nieskomplikowanych opowieści, oczekujących po oglądanych przez siebie obraz
Myśl, że Księżyc nie jest naturalnym satelitą ziemskim może wydaje się być kompletną bzdurą. Kiedy jednak dokładnie przyjrzymy się faktom na temat „Srebrnego globu”, nasze poglądy ulegną radykalnej zmianie.
24 maja 2019 roku około 23:00 na polskim niebie były widoczne dziwne światła poruszające się w linii prostej. Było ich 60 i leciały jedna za drugą, tworząc niesamowite zjawisko. Czy to było UFO?
DNA – kwas deoksyrybonukleinowy – jest nośnikiem informacji genetycznej i warunkuje poprzez konkretnie zapisane informacje nasz wygląd zewnętrzny, podatność na dane choroby, kolor włosów, skóry i wiele innych cech fizycznych ludzi.
Tegoroczne lato przyniosło kilkadziesiąt premier nowych seriali anime – kontynuacji znanych tytułów, serii opartych na znanych mangach i lekkich powieściach, a także dzieł opartych na oryginalnych scenariuszach. Po które z nich warto sięgnąć? W rozwinięciu artykułu znajdziecie dziesięć seriali anime, które do tej pory zgromadziły wokół siebie dużą widownię, uzyskując
Jaką temperaturę ustawić na termostacie bojlera, aby zminimalizować opłaty za prąd? Opiszemy kilka ważnych zasad związanych z oszczędna pracą bojlera. Zmniejsz swoje rachunki za prąd.
Koronawirus spędza sen z powiek Polaków i powoli staje się elementem… popkultury. Możecie zakrzyknąć, ale jak to! To nie wypada, aby o nim opowiadać żarty, wstawiać memy czy śpiewać. Ale co w tym złego? Warto przecież rozładowywać napiętą i ponurą atmosferą, i jednocześnie edukować. Tak zrobiła młodzież z Włocławka – kilku chłopaków z grupy California Park, trenującyc
To nie śmieszny kadr z kreskówki. To samo życie! Dwa małe gryzonie niczym bezdomni i biedni ludzie toczą bój o okruszki jedzenia w londyńskim metrze. Niewidoczne dla oczów milionów pasażerów pragną przetrwać. Uwiecznił je na zdjęciu Sam Rowley, a następnie ową fotografię wysłał na konkurs społeczności The LUMIX People's Choice Award. I wygrał!
U wybrzeży Afryki Zachodniej leżą Wyspy Kanaryjskie. Region ten stał się domem dla tajemniczej ludności – Guanczów. Analizując historię świata, często natrafiamy na trudne do wytłumaczenia fenomeny. Jak się okazuje, podobnie jest w przypadku Guanczów.
Muzyka może mieć różne oblicza, może być miksem wielu gatunków. I jak udowadniają Kacper, Jakub i Piotr, przekraczać granice. Łączy ich jeden zespół o nazwie Trippin’dog. Ten sam muzyczny gust. Ta sama „wrażliwość”. Podobne dźwiękowe „szaleństwo” w głowie. Podobny „węch”. Jedno miasto. No i jedna wydana niedawno, debiutancka EPka, a na niej trzy utwory. Słuchanie jej
Gdy 10 kwietnia 1997 roku w księgarniach pojawiła się debiutancka książka J.K. Rowling, to zapewne mało kto spodziewał się po niej większego sukcesu. W końcu powieści fantasy osadzonych w świecie współczesnym było już pod dostatkiem. Jednakże rok 1997 nie był jakimś tam zwykłym rokiem, a „magicznym”. W ten właśnie sposób „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” nie tylko
Atlantydę jako mityczną krainę rządzoną przez Króla Atlana, obecnie uznaje się za zwykłą legendę. Nie zmienia to jednak faktu, że ta „baśń” przez miała wielu swoich zwolenników i przez stulecia prowadzone były wykopaliska w celu odkrycia jej istnienia i prawdziwego położenia. Pierwsze zapiski pojawiły się wraz ze śmiałą, ale przyjętą teorią Platona, wedle której miała
To amerykańska aktorka o niebywałym szczęściu. Dlaczego? Zagrała dwa razy z Meryl Streep, była dziewczyną Supermana, uwodziła wdziękiem w „American Hustle”, a jako skromna dziewczyna z sąsiedztwa w oryginalnym filmie pt. „Ona” roztaczała ciepłą i subtelną aurę. I najważniejsze - mimo młodego wieku - ma na swoim koncie pięć nominacji do Oscara.
W dziale o Ludziach Kinach wreszcie pojawia się Ona. Kobieta spełniona. Polska aktorka, która zachwyciła wszystkich widzów i krytyków dwiema nagrodzonymi Orłami rolami: najpierw tytułowej „Róży”, następnie jako dawna stalinowska sędzina „krwawa Wanda” w kameralnej, oscarowej „Idzie”. Na początku 2016 roku ponownie pokazała klasę, tym razem w komediodramacie pt. „Moje
Wielkanoc jest najstarszym i najważniejszym świętem chrześcijańskim. Upamiętnia śmierć krzyżową i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Poprzedzający ją tydzień, stanowiący okres wspominania najważniejszych dla wiary chrześcijańskiej wydarzeń, nazywany jest Wielkim Tygodniem.
To bardzo szybkie i proste w wykonaniu, szczególnie popularne na Kujawach danie, które może przygotować każdy (nawet nie posiadający talentu kulinarnego). Zapewne niektórym kojarzy się ze smakiem z dzieciństwa, kiedy to nasze kochane babcie częstowały nas tymi lekkimi i puszystymi placuszkami.
Konferencja prasowa Xboxa na tegorocznych targach E3 w Los Angeles miała wiele ciekawych momentów, lecz jeden z nich był szczególny, bo dotyczył pewnej gry. Gry, o której zrobiło się głośno już dużo wcześniej. To „Cyberpunk 2077” – produkcja studia CD Projekt RED, czyli ludzi odpowiedzialnych ze trylogię o „Wiedźminie”. Jej mający premierę 9 czerwca zwiastun obejrzał
Zachęcony przez kolegę, wreszcie odważyłem się i nadrobiłem zaległości. Otóż po raz pierwszy wziąłem w drżące dłonie najnowsze wydanie kultowej rosyjskiej powieści „Metro 2033”. Książka to wyjątkowo obszerna (niemal 600 stron!). Opowiadająca ponurą historię, przez którą wrażliwszy czytelnik może w najgorszym wypadku wpaść w sidła wielomiesięcznej depresji, a w najleps
Nowości
Niesamowite! Tysiące zajęcy przyszło pod sejm. Protestują. Nie chcą już być kojarzone z Wielkanocą. A pani Jadzi spod szóstki urodziły się bliźniaki - jeden czarny, drugi biały. Nie wierzycie? 1 kwietnia może zdarzyć się wszystko.
Muzyka może mieć różne oblicza, może być miksem wielu gatunków. I jak udowadniają Kacper, Jakub i Piotr, przekraczać granice. Łączy ich jeden zespół o nazwie Trippin’dog. Ten sam muzyczny gust. Ta sama „wrażliwość”. Podobne dźwiękowe „szaleństwo” w głowie. Podobny „węch”. Jedno miasto. No i jedna wydana niedawno, debiutancka EPka, a na niej trzy utwory. Słuchanie jej
Godzinny wykład profesora Krzysztofa Pyrcia na temat koronawirusa. Profesor Pyrć bardzo ciekawie przedstawia wszystkie cechy koronawirusów. Zapraszamy do oglądania!
Żyjąc dziś w wolnej Polsce, niełatwo oceniać decyzje ludzi sprzed kilkudziesięciu lat. Co innego, kiedy owe decyzje podejmowali nie zwykli mieszkańcy naszego kraju, a ludzie pełniący ważne funkcje, zasiadający na rządowych stołkach w czasach bardzo niepewnych. Ich czyny podlegają głębszej analizie. Weźmy chociażby pod uwagę Józefa Becka – ministra spraw zagranicznych,
Ma dopiero 35 lat, a już dał się poznać, nie tylko jako idący pod prąd reżyser, ale także jako zdolny scenarzysta i ambitny człowiek. Z rodzinnej Gdyni wyruszył do Paryża i Los Angeles, aby tam ukończyć szkoły filmowe. Zaczynał od ciekawych dokumentów („Moja wola”, „Niepowstrzymani”), a w 2016 zaskoczył, a niektórych zszokował, „Placem zabaw” – zainspirowanym prawdziw
„Niemożliwe nam się dostało. Nie ma powodów do łez. A każdy mówi, że mało. Musisz więcej niż chcesz” – śpiewa, w refrenie tytułowego, drugiego, singla debiutanckiego albumu, duet Kwiat Jabłoni. Faktycznie niemożliwe się im przydarzyło – mogą płakać, ale tylko ze szczęścia i osiągnęli to, co bardzo chcieli. Są młodym rodzeństwem. Zaczynali w marcu 2018 roku na YouTubie
Artykuły z tej samej kategorii
Polski slasher – przecież to brzmi, jak przerażający oksymoron. I gdyby ktoś kilka lat temu stwierdził, że zostanie zrealizowany, to bym mu powiedział, by więcej nie ćpał. A nawet, jeśli uwierzyłbym w te słowa, to na pewno jedyną obroną przed tą produkcją byłaby ucieczka, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem nie dość, że slasher (towar deficytowy) się narodził, to jeszcze –
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.388