"Servant" – Lalka. Terapia. Modlitwa - Seriale

Bo „Servant” to serial grozy zbliżony do „Wizyty” wspomnianego Shyamalana, czyli filmu, którym ów reżyser wrócił w chwale na łono dużego ekranu (szkoda tylko że jego ostatni „Glass” średnio się udał – ot dziwna wizja pana M. wymyślona chyba po wypaleniu marihuany). Zapomnijcie o pędzącym na złamanie karku tempie czy intrygującej formie. To kameralna, rozgrywająca się niemal w całości w czterech ścianach, opowieść, gdzie najważniejsza jest sama atmosfera. A ta jest momentami tak gęsta, tak niepokojąca, że nie sposób oderwać oczy od telewizora lub ekranu laptopa.

Kadr z serialu "Servant" (źródło: materiały prasowe)

„Servant” (tytuł przetłumaczyć jako „Służąca”) składa się z 10 odcinków po… 30 minut (!). Jezu mój, dlaczego tylko pół godziny? Ano drodzy widzowie, dlatego, iż tyle wystarczy, aby wydarzenia w każdym z nich odpowiednio wybrzmiały. Nie ma niepotrzebnych dłużyzn, tysiąca wątków, a im bliżej finału, tym skrupulatnie budowane napięcie wzrasta. Shymalan wyreżyserował dwa epizody – co wierni fani jego twórczości zapewne odkryją bez śledzenia skąpanej w mroku ciasnego korytarza czołówki (te dźwięki dzwoneczków tle.. brr). A nad resztą czuwał jako producent wykonawczy. Stąd odnosi się wrażenie, że to jednak jego dzieło, a nie scenarzysty i showrunnera Tony’ego B., którego komediowo-obyczajowy „Hotel Babylon” jest tak bardzo różny od omawianego przeze mnie serialu z dreszczykiem.

Kadr z serialu "Servant" (źródło: materiały prasowe)

Okej, ale może wytłumaczysz panie recenzencie nam, widzom, którzy jeszcze nie słyszeli o tym tytule, z czym on się w ogóle je? Jedzenie – to dobre słowo. Nie, to nie jest historia o kucharzu, mimo że jeden z bohaterów uprawia taką profesję, będąc wytrawnym smakoszem niczym Hannibal Lecter (ale ten z serialu). To przypowieść głównie o żałobie i przepracowywaniu traumy po stracie dziecka. Rodzice: Sean i Dorothy Turner nigdy nie narzekali na brak pieniędzy. On – już wiecie, co robi. Ona jest pewną siebie, znaną dziennikarką, która przekazuje newsy, zarówno te miłe, jak i te o ludzkich dramatach. Niestety, z retrospekcji dowiemy się, że i ją dopadł dramat – śmierć niemowlęcia. Nic nie pomoże przebojowy charakter. Jako młoda mama popadnie w marazm. Aby wesprzeć ją w walce z głęboką depresją, mąż Sean i brat Julian wpadną na dość szalony pomysł. Lalka. To ona ma udawać zmarłego synka o dość zaskakującym, uduchowionym imieniu Jericho i stać się formą terapii dla młodej pary, a przede wszystkim dla tracącej kontakt z rzeczywistością kobiety. I nie byłoby to aż tak dziwne i zastanawiające, gdyby nie to, że do drzwi zapuka 18-letnia, tajemnicza, rozmodlona dziewczyna. Leanne chce być opiekunką dla… przypominającej noworodka lalki.

Kadr z serialu "Servant" (źródło: materiały prasowe)

Cisza jest jednym z mocnych punktów serialu. Są tu sceny przy stole, gdy emocje widać w oczach bohaterów. Nie muszą za wiele mówić, gestykulować. Wcielają się w swoje role na tyle przekonująca, że nie potrzeba jakiejś wielkiej ekspresji, aby widz poczuł się osaczony jak zwierzę w klatce. M. Night i Tony mieli nosa, gdy zatrudniali aktorów. Świetnie wypadają Toby Kebbell, znany m.in. z kreacji motion capture w nowej serii o inteligentnych małpach oraz rudowłosy, już ponad 30-letni Rupert Grint, którego dobrze pamiętacie jako Rona – przyjaciela Harry’ego Pottera. Jednak pierwsze skrzypce grają (irytująca, ale w pozytywnym znaczeniu) Lauren Ambrose i Nell Tiger Free. Młoda opiekunka kreowana przez Nell ma coraz większy wpływ na zachowanie Dorothy. Ich relacja będzie coraz bardziej niebezpieczna… To właśnie kochający samego siebie i smak wytrawnych alkoholi, Julian zacznie podejrzewać, że introwertyczna dziewczyna skrywa mroczne sekrety. Lauren możecie kojarzyć z serialu „Sześć stóp pod ziemią”, a Nell z kultowej produkcji fantasy „Gra o tron” – kim tam była? Podpowiem, że kimś ważnym z rodu Lannisterów (ciekawe czy łatwo rozpoznacie o kogo chodzi).

Kadr z serialu "Servant" (źródło: materiały prasowe)

„Servant” nie jest idealnym dziełem. Finałowy odcinek może wielu odrzucić, szczególnie spodziewających się w podobnych produkcjach wyłożenia wszystkich kart na stół, poznania odpowiedzi na każde pytanie. Shyamalan i Basgallop pogrywają sobie z widzem. Także uważajcie. Wiele zależy od tego, jakie macie oczekiwania. Z mojej strony napiszę jeszcze, że przeszkadzały mi błędy logiczne, no i spodziewałem się większego, emocjonalnego uderzenia prosto w twarz. Ale z drugiej strony ten klimat chwilami niczym z „Dziecka Rosemery” Polańskiego sprawił, że i tak miałem do czynienia z czymś ponadprzeciętnym. To serial, który łyka się naraz jak tabletki na nerwicę, ale który może być jednocześnie trucizną wprowadzającą w stany depresji. Cóż. Dawać mi tu sezon numer dwa jak najszybciej!

Ocena: 7/10