Jeden z pracowników NASA zapoznawszy się z powyższy opisem nazwał niezidentyfikowany obiekt mianem… helikoptera. Oczywiście trudno jednogłośnie orzec czym w rzeczywistości był owy rydwan boży ze względu na zbyt nieprecyzyjny język, jakim posługiwał się obserwator- Ezechiel. Według mnie jednak takie słowa jak: „ chwała Pańska”, itp. można uznać, choć nie zawsze, za zmechanizowane obiekty bogów.

 

Ostatnią szczególnie istotną kwestią, którą chciałbym poruszyć przed przejściem do kolejnej części niniejszej pracy jest budownictwo w epoce starożytnej. Dziwi mnie, że naukowcy, badający starożytne miasta nie dostrzegają mistrzostwa, jakim wykazali się założyciele pradawnych osad. Jeżeli przeanalizujemy położenie poszczególnych miast sumeryjskich, dostrzeżemy, że ich rozmieszczenie, pod względem geometrycznym oraz geograficznym zostało bardzo gruntownie rozplanowane. Pierwsze osiem miast: Sippar, Eridu, Larsa, Szuruppak, Lagasz, Larak, Bad-Tibira oraz Nippur zbudowano według konkretnych wytycznych. Ponieważ w Sippar znajdował się główny port lotniczy przybyszów z kosmosu. Pozostałe ośrodki, które wymieniłem powyżej, zbudowano w odniesieni do niego i południka Ararat (zobacz mapę Sumeru). Z. Sitchin w „Dwunastej Planecie” zaznaczył: „…Bad-Tibira, Szuruppak, Nippur leżą w linii biegnącej dokładnie pod kątem 45˚ do południka Ararat… ta linia przecina południk dokładnie w Sippar”. Starożytni (bogowie) planowali swoje miasta umieszczając je na trzech okręgach. W środku centralnego okręgu znajdowało się Nippur- jako ośrodek religijny. Ponieważ miasta zlokalizowane były w odpowiedniej odległości i pod konkretnym katem względem siebie wyróżniamy trzy linie łączące miasta. Każda linia dobiegała do Sippar wysuniętego najbardziej na północ. Pierwsza linia przebiegała przez Eridu i Larsę, druga łączyła Bad-Tibira, Szuruppak, Nippur i Larak, a natomiast trzecia przecinała Lagasz. Kiedy dodamy osady powstałe w późniejszym okresie logika zakładania miast była identyczna. Georges Roux w „Mezopotamii” podkreśla:

 

„Transport i ustawianie ogromnych bloków skalnych czy budowa wielkich pałaców, świątyń, mostów wymagały głębokiej znajomości pewnych praw fizyki. Wytwarzanie leków i barwników oraz produkcja kolorowego szkła i przedmiotów emaliowanych nie byłyby możliwe bez znajomości pewnych praw chemii doświadczalnej. W dziedzinie matematyki i astronomii wreszcie Asyryjczycy uchodzili za mistrzów, odnalezione zaś teksty dowodzą, że ich sposób myślenia był zbliżony do współczesnego podejścia naukowego”.

 

 

 Jedna z technologii używana w starożytnym Sumerze. Na zdjęciu widzimy osoby znajdujące się na czymś, co przypomina łoże. Na ludzi oddziałuje pewien rodzaj promieniowania. Być może była to technika pozwalająca uzdrawiać ciało ludzkie.

 

Jak już pisałem wielokrotnie, wszelka wiedza naukowa w starożytności została podarowana nam przez obca, pozaziemską siłę. Co prawda, słowo „podarowana” nie do końca oddaje rzeczywistość, ponieważ w zamian za rozwój cywilizacyjny, ludzie oddali coś znacznie bardziej cennego – wolność. Pozbyli się niematerialnego dobra, dzięki któremu ludzie mogą być ludźmi, a nie biologicznymi robotami (jak obecnie się to dzieje).

 

Należy zaznaczyć, że Sumerowie nigdy nie twierdzili, że byli twórcami cywilizacji sumeryjskiej. Wierzyli oni, że wszelka wiedza naukowa w ich kręgach pojawiła się wraz z zstąpieniem na Ziemię bogów, których postrzegali jako elementy przestrzeni kosmicznej. W książce Mariana Bielickiego „Zapomniany świat Sumerów” jeden z rozdziałów zatytułowany jest „Kiedy Sumerowie stworzyli bogów”. Analizując mitologię sumeryjską, odkrywamy rzecz zupełnie odmienną. Mianowicie, to boscy przybysze byli odpowiedzialni za stworzenie form życia na Ziemi: od roślin przez zwierzęta, aż po ludzi. Na Bliskim Wschodzie naukowcy bardzo często odnajdywali gadzio podobne figurki.

 

Postacie te najprawdopodobniej przedstawiają istoty pozaziemskie, które są odpowiedzialne za stworzenie na Ziemi życia i cywilizacji. W mitologii sumeryjskiej za gadzich bogów uważani byli m.in.: Enki, Marduk (rogaty smok) i Ningiszzida. Wygląda więc na to, że historie mitologiczne mają odzwierciedlenie w rzeczywistości. Staranność i wykonania figurek i w ogóle fakt ich powstania również wskazuje na to, że Sumerowie naprawdę obcowali z takimi i podobnymi istotami wężowymi. Pamiętajmy, że dawna ludność nie przedstawiała w malowidłach i innych pracach twórczych swoich wyobrażeń, ale odzwierciedlała otaczającą ich rzeczywistość. Nawet naukowcy potwierdzają, że nasi przodkowie potrafili z wielką precyzją i kunsztem zobrazować naturę (np. zwierzęta). 

 

Konwencjonalna historia po raz kolejny wykazuje mnóstwo braków, których uczeni niestety nie starają się zapełnić. Mam nadzieję, że kiedyś nadejdzie taki czas, gdy poznamy prawdę na temat naszej dalekiej przeszłości. 

 

 Wiele ze starożytnych figurek przedstawia pradawnych astronautów

 

Źródła:

Bielicki M., „Zapomniany świat Sumerów”, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1966.

Roux G., „Mezopotamia”, wyd. Dialog, Warszawa 2008

Sitchin Z., „Dwunasta Planeta”, wyd. Prokop, Warszawa 2002

Sitchin Z. , „Zaginiona księga Enki”, wyd. Prokop, Warszawa 2004

 

Autor publikuje również na swoim blogu:

lukaszkulak92.wordpress.com  

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję