aragorn136 (7376 pkt)Strona WWW Autora2 784
3 194 min.
Recenzje filmów
aragorn136 (7376 pkt)
2631 dni temu
2013-01-24 13:54:20
Parafrazując słowa Adasia Miauczyńskiego, jak Tarantino zrobi film, to nie ma „...uja we wsi”! Tym razem zrealizował western, nie rezygnując wcale ze swojego wypracowanego stylu. Z jednej strony „Django” to pastisz starych klasycznych opowieści z Dzikiego Zachodu, z drugiej hołd dla gatunku (szczególnie spaghetti westernów). Kolejny raz doświadczymy krwawej orgii ze szczyptą czarnego humoru – wymieszane w odpowiednich dawkach dają piorunujący efekt. Z tak perfekcyjnie napisanego i przemyślanego scenariusza nie mógł powstać kiepski film. Tarantino nadal udowadnia, że jest mistrzem w kreowaniu postmodernistycznych filmowych światów.
Dla niewolnika Django rok 1858 był całkowitą odmianą i nową nadzieją na lepsze jutro. Wystarczyło, że spotkał na swojej drodze niemieckiego dentystę, doktora Kinga Shultza. W tym miejscu warto zaznaczyć ,że poprawa losu nie miała związku z wyleczeniem popsutych zębów, ale z czymś zupełnie innym. Boguś Linda mógłby spytać Shultza „co ty wiesz o zabijaniu”?, skoro twój fach to wyrywanie zębów. Nic bardziej mylnego. Sprytny i odważny dentysta przemierzał południowe tereny Stanów Zjednoczonych, by polować na wyjętych spod prawa. Django był mu potrzebny, by udała się kolejna misja. A nasz niewolnik wierzył, że z pomocą nowego przyjaciela, uwolni ukochaną kobietę i dokona zemsty.
Sam Alfred Hitchcock poklepałby po ramieniu Quentina. Film zaczyna się mocnym uderzeniem, a dalej napięcie tylko wzrasta, by w kulminacyjnym momencie przyprawić widza o zawrót głowy. Zresztą suspens co jakiś czas daje o sobie znać. Kilka razy zostaniecie oszukani i wciśnięci w fotel nagłym zwrotem akcji. Reżyser podejmuje temat niewolnictwa, ale dokonuje tego w innym, lżejszym tonie, niż Spielberg w swoim „Lincolnie”. Zdjęcia pozbawione szarości, oddziaływają na nasz wzrok gamą przeróżnych wyrazistych barw. Jeszcze bardziej pieszczony jest narząd słuchu. Dialogi są soczyste jak dojrzały owoc kiwi, a muzyka, podobnie, jak we wcześniejszych produkcjach Tarantino, niezwykle oddaje klimat (co dziwne, wpleciony w pewnym momencie rap, nie psuje go, a wręcz przeciwnie).
Wierzchowce zmęczone intensywnym galopem potrzebują odpoczynku, rozgrzane rewolwery stygną. Pozwólcie zatem, że powoli będę zbliżał się do podsumowania filmu „Django” (w oryginale „Django Unchained” – w dosłownym znaczeniu: pozbawiony łańcuchów). Ale zanim dokonam ostatecznego werdyktu: „żywy lub martwy”, zatrzymam się w pobliskim saloonie, zamówię piwo i w spokoju opowiem wam o największej sile napędowej tego westernu. Jest nią aktorstwo, a konkretniej niejaki Christoph Waltz. Tytułowy protagonista, którego przekonywująco zagrał, zdobywca Oscara, Jamie Foxx, blednie przy popisach aktorskich Waltza. Nawet Leonardo DiCaprio, jako brutalny i przebiegły plantator, nie dorównał talentem koledze z dalekiej Austrii. Wydawać się mogło, że już na zawsze zostanie zaszufladkowany doskonałą i charyzmatyczną rolą pułkownik Hansa Landy w „Bękartach wojny”. Jednak to, co pokazał w „Django” stanowczo temu przeczy. To bez wątpienia kolejna popisowa rola, dzięki której zjedna sobie rzesze nowych fanów. King Shultz to postać, której bardzo kibicujemy, zagrana lekko i budząca sympatię. Śmiem nawet stwierdzić, że to jeden z najciekawszych bohaterów filmowych w dziejach kina. W pamięci zapada również Don Johnson jako plantator oraz niesamowity Samuel L. Jackson w roli sprytnego lokaja.
Czas na wspomniany wyżej werdykt. Skazuję ten film na wieczne potępienie … Przepraszam, za dużo wypiłem (oprócz piwa, dostałem gratis wysokoprocentowe whisky). Po zanurzeniu głowy w zimnej wodzie i szybkim otrzeźwieniu, jestem przekonany do ostatecznej oceny. „Django” śmiało będzie można postawić na półce obok takich dzieł jak: „Bez przebaczenia” , „Tańczący z wilkami” czy „Tombstone”. Przez trzy godziny w kinie, wspólnie z doktorem Kingiem i jego czarnoskórym pomocnikiem, wymierzałem sprawiedliwość. I muszę przyznać, że bawiłem się przy tym wybornie.
Ocena: 9/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Django" – Galopujący przez prerię w imię sprawiedliwości
Mistrzu
2627 dni temu
Ja nie twierdzę, że recenzja jest źle napisana, bo jest ciekawa i bardzo dobrze się ją czyta, jednak używanie wulgaryzmów jest nie na miejscu ... takie portale czytają również dzieciaki. Jeżeli strona o kulturze prezentuje takie treści, to czego potem można wymagać od innych. Owszem w filmach używane są wulgaryzmy i to dosyć często, ale ma to sens w danych sytuacjach. Nie zmienia to faktu, że można było inaczej się wyrazić niż w tym pierwszym zdaniu, równie dobitnie, co taki recenzent powinien doskonale wiedzieć.
Dodaj opinię do tego komentarza
fajny film
2243 dni temu
Film bardzo fajny jednak wkurzały mnie dodatki muzyczne w stylu hip-hop co zupełnie rozwalało film. Godny 5 oskarów.Polecam
Dodaj opinię do tego komentarza
Może Tak A Może Nie
2629 dni temu
Hmmm. Ktoś tu próbował być dowcipny, ale nie wyszło...
Dodaj opinię do tego komentarza
Mistrzu
2628 dni temu
Ciekawie napisane, jednak pierwsze zdanie (nawet z tą cenzurą) jest mocno przegięte. Na forach i w publicznych wypowiedziach zabrania się używania wulgaryzmów (nawet jeżeli są to cytaty), a tutaj zaleciało chamstwem i amartoszczyzną. Osoba, która zajmuje się pisaniem recenzji i artykułów (zakładam, że zawodowo, chociaż teraz mam wątpliwości) powinna wiedzieć co wypada napisać, a czego nie i z pewnością powinna potrafić dobrać inny tekst zamiast czegoś takiego. Strona o kulturze, a w tym artykule przez to pierwsze zdanie kultury brak ...
Dodaj opinię do tego komentarza
Dyzio
2627 dni temu
Pod względem treści dla dzieci, masz rację. Autor nie powinien chyba tak tego nazywać, chociaż dał cenzurę. Prawda jest też taka, że dzieciaki czytają wszystko, nie mówiąc o stronach erotycznych. Ktoś kiedyś powiedział, że ten kto używa wulgarnych słów, nie potrafi się wysłowić i musi ich użyć. Co gorsza coraz więcej jest takich ludzi. Mam nadzieję, że Autor nie robi tego celowo.
Dodaj opinię do tego komentarza
Extreme
2629 dni temu
A ja uważam, że bardzo dobrze napisany artykuł. Trzeba mieć talent, aby napisać recenzję w takiej formie. Film wydaje się być ciekawy, mało jest westernów w takim stylu.
Dodaj opinię do tego komentarza
Dyzio
2627 dni temu
Ja chyba bym się nie zgodził z Mistrzem. Kultura to wszystko to co nas otacza, a otacza nas również chamstwo, wulgaryzmy, a nawet rażące błędy ortograficzne. Pamiętamy słynny wpis "W bulu..." - prezydenta, albo właśnie w kulturze słowa nie ma huja we wsi - słynny tekst Adasia Miałczyńskiego, a przecież Dzień Świra to też sztuka i jego wypowiedź znalazła się na językach wielu odbiorców Tej kultury. Co mogę dodać, a po części zgodzić się z Mistrzem i poprzednikami, że ciekawie napisane i dobry artykuł z małymi niedociągnięciami. Ale przecież jest to luźno pisana recenzja, którą fajnie się czyta. A co do amatorów - kiedyś i profesjonalista był amatorem - jak ktoś powiedział.
Dodaj opinię do tego komentarza
Więcej artykułów od autora aragorn136
Wydana w 2016 roku, powieść uznanego pisarza Szczepana Twardocha przenosi czytelników w burzliwe lata 30. XX wieku, do wielokulturowej, podzielonej Warszawy. Niepokojącego świata u progu II wojny światowej, targanego konfliktami na tle zarówno narodowym, jak i politycznym. „Król” to odważna i zaskakująca książka, którą pochłania się w całości.
Wydawało się, że o żywych trupach opowiedziano wszystko. Zaczęło się od kinowej klasyki Romero, z czasem zombie trafiły do komedii, a nawet sam Jim Jarmush się nimi zainteresował (patrz: „Truposze nie umierają”). Upomniała się także o nie telewizja (patrz: „The Walking Dead”). Raz były powolne, silne i głodne; innym razem szybkie, silne i głodne. A łączyło je to, że p
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przy
Muzyka może mieć różne oblicza, może być miksem wielu gatunków. I jak udowadniają Kacper, Jakub i Piotr, przekraczać granice. Łączy ich jeden zespół o nazwie Trippin’dog. Ten sam muzyczny gust. Ta sama „wrażliwość”. Podobne dźwiękowe „szaleństwo” w głowie. Podobny „węch”. Jedno miasto. No i jedna wydana niedawno, debiutancka EPka, a na niej trzy utwory. Słuchanie jej
Żyjąc dziś w wolnej Polsce, niełatwo oceniać decyzje ludzi sprzed kilkudziesięciu lat. Co innego, kiedy owe decyzje podejmowali nie zwykli mieszkańcy naszego kraju, a ludzie pełniący ważne funkcje, zasiadający na rządowych stołkach w czasach bardzo niepewnych. Ich czyny podlegają głębszej analizie. Weźmy chociażby pod uwagę Józefa Becka – ministra spraw zagranicznych,
Polecamy podobne artykuły
Facet jest doskonałym przykładem na to, że dzięki determinacji i pewności siebie, spełniają się marzenia. Konkretniej mówiąc - pasja, jaką jest miłość do filmów, może przerodzić się w coś więcej. W tworzenie opowieści w swoim własnym, wypracowanym, specyficznym stylu.
20 marca 2019 roku w sieci pojawił się pierwszy teaser nowego filmu Quentina Tarantino. Akcja kryminalnego dramatu (bo tak jest reklamowany) "Pewnego razu w Hollywood" rozgrywa się w 1969 roku. Głównymi bohaterami są aktor Rick Dalton i jego przyjaciel kaskader Cliff, którzy powracają do Fabryki Snów. Mężczyźni próbują odnaleźć się w przemyśle filmowym, który bardzo e
Można nie lubić Quentina Tarantino? Można. Ale przejść obok jego twórczości obojętnym i nie znaleźć w niej choćby kilku plusów – to już rzecz nie do pomyślenia. Od swojego debiutu, tj. gangsterskich, zaskakujących „Wściekłych psów” aż do dziś udowadnia, że jest pozytywnym świrem zafiksowanym na punkcie kina made in America (i nie tylko). To pasjonat-rewizjonista, któr
Teraz czytane artykuły
Jest wkurzony, pragnie zemsty, nic ani nikt nie stanie mu na drodze. To On - czarnoskóry niewolnik Django, bohater najnowszego filmu Quentina Tarantino. Teraz nadszedł jego czas. Szturmem, bez cienia wątpliwości, zdobywa kina w Polsce.
Z okazji premiery filmu „Chappie” nie mogło zabraknąć artykułu o występującej tam Yo-Landi Visser – południowoafrykańskiej raperce wchodzącej w skład zespołu Die Antwoord. Z wyglądu i głosu przypomina niewinną, infantylną nastolatkę. Jednak uwaga, to tylko pozory. Po płaszczykiem słodkości kryje się prawdziwa sceniczna żyleta.
Ed i Lorraine Warren zasłynęli w Stanach Zjednoczonych jako badacze zjawisk paranormalnych. W filmie „Obecność” możemy zapoznać się z ich najtrudniejszą sprawą (na potrzeby kina nieco ubarwioną). W tym artykule dowiecie się nieco o tym ekscentrycznym małżeństwie oraz o pewnej nawiedzonej lalce i kłopotach rodziny Smurlów.
Po samym tylko zwiastunie najnowszej młodzieżowej produkcji Netflixa można przypuszczać, że niczym nowym nas ona nie zaskoczy. Ot, znów fabularne schematy, stereotypowe postacie (mało kumaty osiłek to podstawa) oraz szczypta (lub może i garść) fantastycznych elementów jak w trzech sezonach „Stranger Things”. Na szczęście siedem odcinków pokazuje, że mimo braku własnej
Natura wytworzyła najwspanialszy kształt we Wszechświecie. Uniwersalny, nie dający się opisać matematycznym wzorem. Możemy jedynie naśladować to co natura umiała od początku stworzenia.
Wiedząc o zbliżającej się wielkimi krokami premierze „Andromedy”, zdecydowałem się na zapoznanie z trylogią „Mass Effect”. Nie dowierzałem samemu sobie, dlaczego pomijałem ją tak długo, gdyż okazała się dla mnie przeżyciem niemalże dorównującym trzeciemu „Wiedźminowi”.
„Nie widzisz tych wszystkich tragedii spowodowanych iluzją miłości…” – cynizm, przebijający ze słów Markizy de Merteuil doskonale oddaje stan ducha i światopogląd bohaterów „Niebezpiecznych związków”. Określa charakter powieści Choderlosa de Laclosa, dzięki której wkraczamy do świata arystokracji nurzającej się w zepsuciu, zaglądamy do epoki, w której panowała wszech
Twórczość Williama Szekspira można lubić lub nie, o gustach się przecież nie dyskutuje. Samego "Makbeta" uznać można za dość słaby materiał na film. Już historia Hamleta wydaje się znacznie bardziej chwytliwa. Mimo wszystko Justin Kurzel podjął się przeniesienia renesansowego dramatu na wielkie ekrany. Jak mu to wyszło? Cóż, na pewno mogło być lepiej.
Jaką temperaturę ustawić na termostacie bojlera, aby zminimalizować opłaty za prąd? Opiszemy kilka ważnych zasad związanych z oszczędna pracą bojlera. Zmniejsz swoje rachunki za prąd.
To bardzo szybkie i proste w wykonaniu, szczególnie popularne na Kujawach danie, które może przygotować każdy (nawet nie posiadający talentu kulinarnego). Zapewne niektórym kojarzy się ze smakiem z dzieciństwa, kiedy to nasze kochane babcie częstowały nas tymi lekkimi i puszystymi placuszkami.
Na imprezach, w klubach – radiu i telewizji disco polo staje się znów modne.
„Na wsi proszę pana, to nic się nie dzieje. Nuda i jeszcze raz nuda. Tylko powietrze mają świeże i to nie zawsze, jak syfem z pól zawieje”- powiedział raz szyderczo sąsiad z wielkomiejskiego osiedla do innego sąsiada. Nawet nie wie, jak bardzo się myli. Co prawda, nie znajdzie na wsi kina, i teatru, i centrów handlowych, ale zmieni zdanie, jeśli przeczyta niniejszy ar
Jakiś czas temu publikujący na Altao.pl swoje artykuły Łukasz Kulak udał się do Warszawy, aby porozmawiać ze znanym badaczem dawnych cywilizacji, II wojny światowej (Trzeciej Rzeszy) i ufologiem – Igorem Witkowskim. Wywiad dotyczył między innymi książki pt. „Oś świata” i ruin Puma Punku. To tylko jego część. Cały będzie dostępny w lipcowym wydaniu miesięcznika „Czwart
Robin U. Russin oraz Wiliam M. Downs, dwaj amerykańscy scenarzyści całą swoją wiedzę zabrali w jednej książce. W przystępny sposób, dzieląc na poszczególne części, opisali wszystko: od techniki po ciekawostki. „Jak napisać scenariusz filmowy” to najlepsza pozycja na rynku zarówno dla laików jak i nieco doświadczonych pisarzy. To biblia dla scenarzystów.
James Wan powraca w wielkim stylu. Jeśli przed seansem sceptycznie podchodziliście do kontynuacji „Obecności”, niebezpodstawnie przecież sądząc, iż sequel będzie jedynie odcinaniem kuponów od sukcesu pierwowzoru, to mogę Was zapewnić, że rzeczony reżyser z nie mniejszą pasją oraz zaangażowaniem zrealizował kolejną część, która dla wielu kinomanów może się okazać lepsz
Wydana w 2016 roku, powieść uznanego pisarza Szczepana Twardocha przenosi czytelników w burzliwe lata 30. XX wieku, do wielokulturowej, podzielonej Warszawy. Niepokojącego świata u progu II wojny światowej, targanego konfliktami na tle zarówno narodowym, jak i politycznym. „Król” to odważna i zaskakująca książka, którą pochłania się w całości.
"Drugie oblicze" jest filmem, który przypomina nam czym jest przeznaczenie i jak los jednych może wpływać na życie innych. Mający swoją premierę w USA we wrześniu 2012 roku wreszcie trafia do polskich kin. Tym samym zachęcam wszystkich do zapoznania się z tą produkcją. Warto bowiem czasem odpocząć od mainstreamowych hitów i wejść do realnego świata ludzkich problemów.
22 kwietnia w telewizji HBO obejrzeliśmy drugi odcinek ostatniego sezonu „Gry o tron”. Część osób narzekało na nudę, ale finałowa pieśń zachwyciła każdego. Śpiewana przez giermka Brienne – Podricka przypominała nieco tę z „Władcy Pierścieni: Powrotu Króla” nuconą przez hobbita Pippina. Już sam jej tytuł „Jenny of Oldstones” przykuwa uwagę. Skomponowany przez Ramina Dj
Nowości
Święta Wielkiejnocy tuż za rogiem. Goście się zjadą. Czas więc już myśleć nad różnymi ciastami i potrawami mięsnymi. A może w tym roku warto by czymś zaskoczyć swoich bliskich i przygotować danie, które wcześniej nie stało na naszym wielkanocnym stole. Co powiecie np. na zimną babkę, którą kilka dni temu wykonałam. Wygląda z daleka jak kolorowy wypiek ze słodką galare
Wydana w 2016 roku, powieść uznanego pisarza Szczepana Twardocha przenosi czytelników w burzliwe lata 30. XX wieku, do wielokulturowej, podzielonej Warszawy. Niepokojącego świata u progu II wojny światowej, targanego konfliktami na tle zarówno narodowym, jak i politycznym. „Król” to odważna i zaskakująca książka, którą pochłania się w całości.
Wydawało się, że o żywych trupach opowiedziano wszystko. Zaczęło się od kinowej klasyki Romero, z czasem zombie trafiły do komedii, a nawet sam Jim Jarmush się nimi zainteresował (patrz: „Truposze nie umierają”). Upomniała się także o nie telewizja (patrz: „The Walking Dead”). Raz były powolne, silne i głodne; innym razem szybkie, silne i głodne. A łączyło je to, że p
Każdy z nas ma jakąś ulubioną cząstkę w wielu dziedzinach życia, do której przywiązuje podświadomie większą wagę – zespół muzyczny lub sportowy, książka, reżyser, kolor czy danie. Każdy gracz ma zatem tę ukochaną grę, do której nostalgiczne uczucie nie zostało zasypane piaskami czasu ani wypchnięte przez inne obowiązki i zainteresowania – natomiast każdy gracz lubiący
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przy
No i stało się po raz dziewiąty, to, co stać miało. Wiadro pomyj się wylało… Stop! Spokojnie. Żadni hejterzy z nory nie wyleźli, jeno Węże wypełzły. Ale ani te ogrodowe, ani gady, a nagrody, czy raczej (anty)nagrody przyznawane najsłabszym filmom polskim, ich twórcom oraz aktorom. W tym roku „ślad po ukąszeniu” na długo pozostanie na dłoniach Michała Milowicza, który
Artykuły z tej samej kategorii
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przy
Polski slasher – przecież to brzmi, jak przerażający oksymoron. I gdyby ktoś kilka lat temu stwierdził, że zostanie zrealizowany, to bym mu powiedział, by więcej nie ćpał. A nawet, jeśli uwierzyłbym w te słowa, to na pewno jedyną obroną przed tą produkcją byłaby ucieczka, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem nie dość, że slasher (towar deficytowy) się narodził, to jeszcze –
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.246