"Nienawistna ósemka" – Baba z wozu, koniom lżej, lecz w zajezdni tłoczniej i niebezpieczniej - Recenzje filmów

„Nienawistna ósemka” to już ósma produkcja Quentina Tarantino i jeśli sądzicie, że rzeczony reżyser wypalił się na przestrzeni lat, a co za tym idzie postanowił powielić udane pomysły z przeszłości, o czym może świadczyć pozorne podobieństwo wspomnianego obrazu do wydanego kilka lat wcześniej „Django”, to jesteście w przeogromnym błędzie. Magia i niekonwencjonalny styl twórcy ciągle zachwycają, a omawiany film to typowe tarantinowskie kino w najlepszym wydaniu! 

 

„Nienawistna ósemka” to klasyczny przykład spaghetti westernu, w którym pierwsze skrzypce grają: rewelacyjne aktorstwo, odpowiednio dawkowany czarny humor najwyższej jakości i przepełniona licznymi zwrotami akcji fabuła, która zwiedzie na manowce nawet najzagorzalszych fanów twórczości powyższego pana. Zacznijmy jednak od początku…

 

Produkcja przedstawia losy ósemki pozornie przypadkowych gości, którzy mają (nie)szczęście trafić do zajazdu Minnie, gdzie planują się schronić podczas nieuchronnie zbliżającej się śnieżycy. Zamknięci zatem na kilku dni w małej chatce pośrodku lodowej pustyni, strudzeni goście skazani są na swoje towarzystwo. W skład tej grupy wchodzą: Łowca nagród (Major Marquis Warren), Szubienica (John Ruth), Konfederata (generał Sandy Smithers), Szeryf (Chris Mannix), Meksykanin (Bob), Mały (Oswaldo Mobray), Kowboj (Joe Gage), Pojmana (Daisy Domergue) i … (?). Powyższa zbieranina osobliwych indywiduów to niewątpliwie wybuchowa mieszanka, skrywająca niejedną tajemnicę, a te szybko staną się iskierką niezgody (nikt przecież nie lubi sekretów, szczególnie jeśli chodzi o pieniądze) i przyczyną śmiercionośnych wydarzeń w końcówce filmu.

 

Tak pokrótce przedstawia się fabuła westernowego widowiska Tarantino, która z każdą minutą staje się coraz bardziej absorbująca i zaskakująca. Oczywiście, produkcja potrzebuje czasu na zawiązanie akcji, a w związku z tym niektórzy kinomani będą mogli narzekać na zbytnio rozwleczony wstęp. Mimo to twórca ma tutaj swój cel. Utalentowany reżyser nie śpieszy się zatem z opowiadaniem swojej historii. Początkowo akcja filmu toczy się niemal w ślamazarnym tempie. Quentin Tarantino stopniowo rozwija swoją ponad trzygodzinną opowieść, skupiając się w całości na dokładnym przedstawieniu charakterystyk bohaterów obrazu oraz wytworzeniu odpowiedniej atmosfery i niezbędnego klimatu. Dopiero w momencie, gdy wszyscy zainteresowani (czyt. tytułowa nienawistna ósemka) znajdują się w zajeździe Minnie, film nabiera tempa, a historia zostaje znacząco rozbudowana.

 

Opowieść podzielona jest na kilka rozdziałów – podobnie jak w innych produkcjach Tarantino, czego przykładem mogą być obie części „Kill Billa” – co pozwala rzeczonemu reżyserowi na zastosowanie unikalnych i całkiem interesujących zabiegów filmowych. Twórca wykorzystuje więc inwersję czasową fabuły, przedstawia te same wydarzenia z różnych perspektyw, ukazując dzięki temu nowe okoliczności oraz wyjaśniając pozorne niejasności, a także przeskakuje o kilka minut do przodu w swoim spaghetti westernie, wprowadzając delikatną dezorientację wśród widzów, którą potem niweluje przy wykorzystaniu narratora do streszczenia pominiętych sytuacji (jego funkcję pełni oczywiście niezawodny Quentin Tarantino). Trzeba przyznać, że taki sposób prowadzenia fabuły nie pozwala się nudzić i skutecznie zaskakuje. Tarantino potrafi bowiem skończyć rozdział w niezwykle emocjonującym momencie i cofnąć się o kilka godzin do wydarzeń związanych z pierwszymi bywalcami zajazdu. Po prostu doskonała robota. Warto też dodać, że im bliżej do finału obrazu, tym więcej tajemnic wychodzi na światło dzienne – widzowie poznają zaskakujące przeszłości bohaterów oraz ich prawdziwe tożsamości – fabuła znacznie się komplikuje, a ostateczne rozwiązanie intrygi mocno oddala. Nawet w samej końcówce, gdy wszystkie karty zostały już wyłożone na stół, Tarantino wyciąga ostatniego asa z rękawa, kolejny raz zaskakując swoich fanów.

 

Oczywiście nie mogło zabraknąć w obrazie sporej dawki brutalności i niepoprawnego czarnego humoru. Mimo że krew nie leje się tutaj strumieniami, to niektórzy bohaterowie uczestniczący w patowej sytuacji zaistniałej w chatce stracą z wrażenia swoją głowę – w przenośni i dosłownie. Mieszanie tragizmu z komizmem wychodzi w „Nienawistnej ósemce” spektakularnie. Czarny humor przejawia się w produkcji zarówno w grze słownej, przemyślanych dialogach, zachowaniach bohaterów czy kuriozalnych wręcz zbiegach okoliczności. Tylko Tarantino potrafi uczynić z czyjejś tragedii prawdziwą komedię, która, mimo iż czasem wydaje się zbyt kontrowersyjna, powoduje niekontrolowany wybuch śmiechu. W tym tkwi właśnie magia tego filmu. Reżyser potrafi wyśmiać każdą sytuację i drwić sobie z ważnych dla ludzi wartości i zasad, często balansując na granicy moralności. Co więcej, humor jest naprawdę udany i, mimo iż reżyser ciągle przekracza granice przyzwoitości, to robi to w takim stylu, że nikt z kinomanów nie będzie czuł się zbulwersowany lub w pewien sposób pokrzywdzony jego poziomem.

               

Przeogromnym atutem produkcji są świetnie rozpisane postacie, które podszyte rewelacyjnym aktorstwem na długo zapadają w pamięć kinomanów. Tytułowa nienawistna ósemka to zbiór charakterystycznych osobistości. Każdy z występujących w produkcji aktorów dostaje swoje pięć minut na ekranie, dzięki czemu widzowie mają możliwość zgłębienia przeszłości wszystkich bohaterów. Trudno tutaj wyróżnić, który z nich był najlepszy, ponieważ wybór podyktowany będzie jedynie osobistymi preferencjami kinomanów. Jestem przekonany, że każdy z bohaterów znajdzie swoją grupę zwolenników. Warto tutaj jednak zwrócić uwagę na to, że postacie diametralnie się od siebie różnią. Każdy z nich opisany jest zupełnie innym zestawem unikalnych cech, których połączenie tworzy wyjątkowych protagonistów. To prawdziwi bohaterowie z krwi i kości, co jest już niestety rzadkości we współczesnej kinematografii! Ponadto należy dodać, że powyższy efekt Tarantino uzyskuje poprzez posłużenie się stereotypami i archetypami, które następnie ubarwia, przedstawiając je w krzywym zwierciadle. Rezultat jest imponujący.

 

„Nienawistna ósemka” to kolejny klejnot w koronie niewątpliwego króla kinematografii ostatnich lat. Quentin Tarantino ciągle potrafi zaskakiwać oryginalnymi pomysłami, a jego warsztat reżyserki jest z biegiem lat coraz lepszy. Omawiany film to idealna rozrywka dla każdego widza spragnionego nietuzinkowych, nieszablonowych i niekonwencjonalnych produkcji. Podsumowując, „Nienawistna ósemka” to dobry przykład zabawy kinem, który ukazuje, ile radości i przyjemności można czerpać nie tylko z oglądania, lecz również tworzenia danego filmu.

 

Ocena: 9/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

 

Autor publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję