Czaszki z Paracas - Intrygujące

Czaszki o przedłużonym kształcie występują niemal na całym świecie od Europy po Afrykę i Amerykę Południową. Ostatnie badania czaszek z Paracas w Peru wywołały spore kontrowersje. W 2014 roku genetycy wykazali, że mitochondrialne DNA zawarte w „nienaturalnej” peruwiańskiej czaszce posiada nieznaną dotąd mutację, zarówno jeżeli chodzi o gatunek ludzki, jak i zwierzęta. Niedawno zrealizowana została druga tura badań genetycznych, a jej wyniki są naprawdę zdumiewające.

 

Okazało się bowiem, że czaszka datowana na 2 000 lat posiada pochodzenie europejskie oraz blisko wschodnie. Oczywiście dla „zawodowych” badaczy rezultaty pracy badawczej są bardzo trudne do zaakceptowania, ponieważ całkowicie zmieniają przyjęte dotychczas teorie dotyczące zaludnienia Ameryki Południowej. Czaszki z Paracas są znane od 1928 roku, gdy zostały po raz pierwszy odkryte przez archeologa – Peruwiańczyka Julio Tello. Uczony odnalazł ponad 300 wydłużonych czaszek, a niektóre z nich datowane są na ok. 3 000 lat.

 

Według oficjalnej wiedzy, deformacje czaszek zostały uzyskane na drodze ludzkiej ingerencji np. poprzez umieszczenie i przywiązanie do czaszki (po obu jej stronach) kawałków drewna, które wywierając nacisk na czaszkę, zniekształcają ją – w tym przypadku wydłużają. W przypadku czaszek z Paracas (i nie tylko) sytuacja jest o tyle ciekawa i dziwna za razem, że deformacja polega na zmianie innych cech czaszki, a nie tylko jej kształtu, co wyklucza możliwość sztucznego odkształcenia. Nie zgadza się przede wszystkim pozycja otworu potylicznego wielkiego, który powinien być umiejscowiony bliżej linii szczęki. Ponadto otwór ten jest mniejszy niż u ludzi. Co więcej, czaszki wyróżniają się bardzo wyraźnie zaznaczonym łukiem jarzmowym kości, inaczej rozmieszczone są jej oczodoły oraz zauważono brak szwu czaszkowego (wykluczono kraniosynostozę). Mamy więc do czynienia jednoznacznie ze zmianami genetycznymi.

 

Niedawno przebadane czaszki pochodzą od Juana Navarro, dyrektora Muzeum Archeologicznego w Paracas, który zgromadził 35 czaszek. Właściciel szczątków udostępnił do badań trzy wydłużone czaszki. Na pobrane próbki składały się włosy i proszek z kości, który uzyskany został poprzez głębokie wiercenie w otworze potylicznym wielkim. Następnie materiał wysłano do trzech niezależnych od siebie laboratoriów – jedno z nich zlokalizowane jest w Kanadzie, a dwa pozostałe w USA.

 

 

Spośród czterech próbek włosa, jedna nie mogła zostać odczytana, natomiast trzy pozostałe wykazały identyczną haplogrupę H2A – charakterystyczna głównie dla mieszkańców Wschodniej Europy. Z proszku uzyskanego z wiercenia w kości uzyskano haplogrupę T2B wywodzącą się z Mezopotamii – Syrii, co zupełnie zmienia dotychczasowe poglądy o zasiedlanie przez ludzi Ameryki Południowej i w ogóle migracji ludności w dawnych czasach. Co więcej, ludzie z Paracas posiadali rude lub blond włosy. Można jednak stwierdzić, że w przeszłości musiała istnieć globalna cywilizacja (możliwe, że było ich kilka), do której należeli wysocy ludzie (ok. 2 metrów wysokości) o rysach nordyckich (ludzie z Paracas są w tym przypadku odmienni ze względu na kształt czaszki), którzy stworzyli wysoko rozwiniętą kulturę.

 

Oczywiście można tu pokusić się o różne teorie, niemniej jednak obecnie dysponujemy zbyt mała ilością dowodów, na podstawie których można by nakreślić jakąś konkretną tezę dotyczącą rozwoju cywilizacji na Ziemi i migracji ludzi na naszej planecie. Jedno jest jednak pewne. Obowiązujące schematy naukowe są niewystarczające, by odpowiedzieć sobie na dwa wyżej wymienione zagadnienia.

 

Autor publikuje również na swoim blogu:

lukaszkulak92.wordpress.com 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję