aragorn136 (18883 pkt)Strona WWW Autora4 561
5 671 min.
Seriale
aragorn136 (18883 pkt)
1497 dni temu
2019-08-28 08:59:19
Recenzja może zawierać spoilery!
Na szczęście jest lepszy, bardziej spójny, a fabuła się nie rwie. Bo mam problem z pierwszym sezonem. Cóż poradzić na to? 8, 9, 10 – widząc takie oceny moich znajomych i czytając o zachwytach krytyków, chyba miałem zbyt wygórowane oczekiwania albo nie do końca wiedziałem, co mi Fincher oraz producentka wykonawcza Charlize Theron chcieli zaserwować. Ale ci znający materiał źródłowy, tj. książkę Marka Olshakera i Johna Douglasa pt. „Mindhunter. Tajemnice elitarnej jednostki FBI zajmującej się ściganiem seryjnych przestępców” wiedzieli. Nie żadnych strzelanin, pościgów ciasnymi zaułkami za szczególnie niebezpiecznymi przestępcami; a mięsistych, błyskotliwych dialogów; nieśpiesznego tempa i wniknięcia w umysł seryjnego zabójcy (może nie dosłownie jak w thrillerze pt. „Cela”, jednak psychologia to element istotny). No i taka właśnie okazała się ta produkcja z 2017 roku. Ale…
W tej trwającej 10 odcinków długiej ekspozycji, w której brakowało głównego przyciągającego wątku, przekonujący jak diabli Holt McCallany w roli agenta/twardziela – Billa Tencha (czy tylko mi się kojarzył z Hankiem z „Breaking Bad”?) był jedynym pozytywnym bohaterem, którego polubiłem, i na którym w jakiś sposób mi zależało. Dobrze była wygrana jego relacja z młodszym partnerem – Holdenem Fordem. W drugim sezonie ten wątek wygląda nawet jeszcze ciekawiej. Jednak co, z tego, jak wzorowany na wspomnianym w poprzednim akapicie Douglasie – jednym z pierwszych profilerów w historii FBI, Ford jest bohaterem irytującym. Oczywiście wiarygodnie zagranym przez Jonathana Groffa, lecz na tyle sztywnym i odpychającym (te jego pedantyczne podejście do każdego aspektu życia – nie dziwię się, że jego narzeczona powiedziała mu pa pa i spakowała torbę), że każdą scenę z jego udziałem najchętniej bym przewinął. Brawo za to, że w drugiej serii zrobiono z niego postać, która wprowadza do mrocznej historii trochę humoru. Mogący w każdej dostać ataku paniki Holden, który próbuje zaimponować wyższym rangom agentom, opowiadając o swojej pracy i rozmowach z psychopatami w tak poważnym tonie, że ci najchętniej daliby nogę ze znużenia – bezcenne! Nie lepsza jest doktor Wendy Carr. Zapięta na ostatni guzik w stylowej koszuli, dumna, często strzelająca focha i rozstawiająca resztę po kątach, lubi swoją pracę, ale niekoniecznie widz musi polubić ją. W Wendy wciela się znana z serialu „Fringe: Na granicy światów” Anna Torv. To trafiony casting. Anna z jednej strony gra zimną jak lód kobietę, z drugiej potrafi na szczęście pokazać też ludzką stronę. Pani psycholog skrywa bowiem przed kolegami pewną tajemnicą. Kocha kobiety! A wiadomo, jak to było z tą zakazaną miłością w latach 70 i 80. w USA. Udawaj hetero, wtedy kariera stanie prze tobą otworem. Wyjaw swoją orientacją – zostajesz skreślony.
Kadr z serialu "Midhunter 2" (źródło: materiały prasowe)
Zresztą w mającym premierę 16 sierpnia „Midhunterze 2” ten aspekt jest jeszcze bardziej podkręcony. Wendy poznaje barmankę. Szkoda tylko że ich wspólne sceny zajmują aż tak dużo czasu ekranowego, wybijając widza z tego, co tu jest najważniejsze. Mianowicie ociekających napięciem „randkach” z panami, których nikt nie chciałby spotkać na swej drodze, zarówno nocą, jak i w dzień. W trakcie tych spotkań agenci FBI z rozbudowującego się Wydziału Behawiorystyki próbują odnaleźć odpowiedź na pytanie dlaczego, stworzyć profil seryjnego mordercy przez duże M i następnie wykorzystać pozyskaną wiedzę do zamknięcia nierozwiązanych spraw. W pierwszej serii to właśnie te sceny budziły największe zainteresowanie i kładły fundamenty pod kolejny sezon. I co może szokować, większość tych prawdziwych psycholi zamiast wówczas budzić wstręt, budziło fascynację. „Winny” jest świetny casting (podobieństwo uderzające!), gra aktorska, no i to, że filmowe złole zawsze cieszyły się większą popularnością niż praworządni bohaterowie. Cameron Britton w roli wielokrotnego zabójcy studentek Eda Kampera – mistrzostwo świata! Kawał groźnego chłopa w okularach, ale gdy z nim pogadasz, to w sumie... „fajny” gość.
Ed w drugim sezonie też odegra pewną rolę, ale dojdą też całkiem nowi przestępcy. Wśród nich szczególnie zwrócicie uwagę na Dawida Berkowitza (Oliver Cooper) i Charlesa Mansona. Moment rozmowy z tym drugim trzyma za jaja. Jestem pełen podziwu dla australijskiego aktora Damona Herrimana. Nie dość, że wcielił się w szalonego, brodatego guru „rodziny” tak przekonująco, że aż włosy stają dęba, to jeszcze zrobił to już drugi raz w tym samym roku (rzadki przypadek). Tak. Herriman był także nieco młodszym, epizodycznym Mansonem u Tarantino w „Pewnego razu w… Hollywood”. Ale dopiero w serialu „Mindhunter” mógł pokazać cały wachlarz swoich aktorskich umiejętności. Jego Charles jako jedyny z osadzonych kryminalistów wyprowadzi z równowagi opanowanego Tencha… Natomiast warto wspomnieć, że na drugim planie i przeciwległym biegunie praworządności pojawia się nowy szef Wydziału – Ted Gunn (Michael Cerveris). Shepard odszedł na emeryturę (jaki był powód, zobaczycie!). I dobrze, bo Ted jest znacznie sympatyczniejszym jegomościem, który będzie nadzorował trudne śledztwo.
Kadr z serialu "Midhunter 2" (źródło: materiały prasowe)
W dojrzalszym sezonie drugim, który nie dłuży się jak poprzedni, nie same nagrywane na taśmę rozmowy w czterech więziennych ścianach mają znaczenie, bo jest tu wreszcie jedna złożona sprawa, wokół której kręci się fabuła większości z 9 epizodów. Chodzi o serię morderstw w Atlancie na początku lat 80., kiedy to w ciągu roku zamordowano ponad 20 czarnoskórych chłopców. Jeśli nigdy o tej kryminalnej sprawie nie słyszeliście i nie znacie żadnych publikacji na ten temat, to będziecie w bezustannym napięciu trzymać kciuki za agentów FBI. Jeżeli natomiast czytaliście o niej wszystko, to i tak zachwyci Was to, jak Fincher i spółka pokazali ówczesne złożone tło społeczno-polityczne, te wszystkie niuanse i niejasności czy podział rasowo/klasowy. Osobnym, mniej ważnym, acz istotnym w rozwoju postaci Billa Tencha, elementem scenariusza jest ten dotyczący adaptowanego synka – Briana. Zamknięty w sobie chłopiec stanie się bowiem jeszcze bardziej cichy, gdy… Stop! Nie będę spoilował.
„Mindhunter 2” to kawał mocnego serialu, w którym aktorskie popisy idą pod rękę z technicznymi walorami. Zdjęcia uwiarygadniają fakt, że akcja dzieje się na początku lat 80. XX wieku (raz zastosowano nawet filtr jak z filmu dokumentalnego/reportażu). Opening w połączeniu z motywem muzycznym Jasona Hilla ponownie przyprawia o gęsią skórkę. A pojawiający się na początku każdego odcinka okularnik z dziwacznym seksualnym fetyszem (nazwany jako BTK) nadal intryguje i tylko pozornie wydaje się zupełnie niepołączony z główną osią fabularną.
Kadr z serialu "Midhunter 2" (źródło: materiały prasowe)
Nie ma co się dalej rozpisywać. Dawać mi tu sezon trzeci!
Ocena: 8/10
Oficjalny zwiastun:
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Podobieństwo aktorów do prawdziwych postaci morderców jest uderzające:
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Mindhunter: sezon 2" – M jak morderca
Więcej artykułów od autora aragorn136
"Twórca" – Bo to zła Sztuczna Inteligencja była/będzie? - Recenzje filmów
Rok 2065. Świat już nie jest taki, jak dawniej. Ludzkość podnosi się z kolan po nuklearnym ataku na Los Angeles. Strefa Zero nadal jest skażona, a promieniowanie tak silne, że trzeba zakładać szczelne skafandry w trakcie sprzątania – niszczenia ocalałych robotów. Nie powstaną już Hollywoodzkie blockbustery. Trzeba też walczyć z Republikami Nowej Azji, gdzie rozwój AI nadal nie jest zakazany. Mniej więcej tak wygląda rzeczywistość w filmie science fiction pt. „The Creator”, czyli po naszemu „Twórca”. Filmie, który powstał „tylko” za 80 mln dolarów, a prezentuje się o niebo lepiej od większości, jeśli nie wszystkich, znacznie droższych adaptacji komiksów, kolejnych sequeli „Star Wars” i innych „odgrzewanych, filmowych kotletów”. Ale czy pierwsze opinie, że oto mamy do czynienia z obrazem wybitnym, kinową rewolucją, nie są aby na wyrost? Ano są!
"Dewajtis" – Dąb wielki duszę ludzką widzi... - Recenzje książek
Stara to książka, z końca XIX wieku, drukowana na łamach Kuriera Warszawskiego. Czytać, nie czytać. Strach w me oczy zajrzał. Że może znów będę jak ten uczeń średniej szkoły – „zmuszony” do spędzenia nocy z nudną lekturą, archaicznym językiem napisaną. Lecz „Dewajtis” z nową, przepiękną okładką, wyczyszczony z kurzy i pajęczyny przez Wydawnictwo Replika, to skarb. Dla niego można kroczyć przez ciemny bór, z dumą i odwagą w sercu. Bo Maria Rodziewiczówna „zrodziła” powieść niezwykłą, nadal powodującą łzę w oku i budzącą szacunek czytelnika. Z bohaterem, za którym też w ogień się skoczy.
"Psychotherapy" – Trippin'dog płytą po głowie uderza! - Recenzje płyt
Dwa lata temu, w marcu przez internetowe wrota Altao.pl przeszedł Trippin’dog na czele z Piotrem „Tymą” Tymonem – basistą i człowiekiem od przemyślanych tekstów. Jego bardzo autorski projekt, zrodził się w Gdańsku. Już minialbum pokazał, że taka niszowa muzyka, pełna psychodelicznych brzmień i tematyki zagłębionej w ludzkiej egzystencji, ma sens! Długogrająca, fizyczna płyta pt.„Psychotherapy” gryzie równie mocno, zostawiając na ciele i duszy wyraźne ślady. W trakcie jej słuchania, można przeobrazić się w Jokera, który wyrywa sobie włosy, ale jednocześnie nie zdejmuje słuchawek z uszu. Może ma nadzieję na wyleczenie?
"One Piece" – Pirackie marzenia! - Seriale
„Gum gumowy… pocisk!”. Krzyczy bohater nowego serialu Netflixa, po chwili wystrzeliwując przed siebie… rękę. A ja zamiast kręcić nosem na taką abstrakcyjną scenę, uśmiecham się szeroko, klaszczę, a nawet go dopinguję. Tak. Bo „One Piece” to produkcja mającą serducho po właściwej stronie, szalenie kreatywna, z postaciami, które z miejsca się uwielbia. Działa jako live action na podstawie popularnej japońskiej mangi. Wygrywa na poziomie czysto rozrywkowym oraz emocjonalnym. Czas zatem rozwinąć żagle i pod piracką banderą popłynąć ku przygodzie.
Wyluzuj się, podaj dłoń i „Mów do mnie”... - Recenzje filmów
W tych kinach to się nic nie dzieje – taka posucha taka. Mało smacznie jest. Odgrzewane komiksowe „kotlety”. Głupie „kwaśne” komedyjki. I trudne od przełknięcia adaptacje. Ej, do nas to mówisz, widzu? No to potrzymaj nam piwo! Tak powiedzieli pochodzący z Australii Youtuberzy i zrobili film. Horror, który nie jest odgrzewany, kwaśny, a przez gardło przechodzi dość gładko – prosto do żołądka, choć pali w trakcie jak diabli.
Polecamy podobne artykuły
"Prawo Ulicy" – Blaski i cienie Baltimore - Seriale
Rok 2002. Stacja HBO wyświetla w USA pierwszy z 13 odcinków serialu „The Wire”. Jego twórca – David Simon, były reporter policyjny, nie spodziewa się aż tak pozytywnej reakcji krytyków. Pisze więc scenariusze do kolejnych sezonów. I czyta jeszcze więcej pochwał. Produkcja jest bowiem porównywana do książkowych dzieł Dostojewskiego czy Dickensa, określana jako niezwykle głęboka, ambitna, smakowana przez nielicznych, jedyna w swoim rodzaju. Mało tego, większość jest zgodna – to najlepszy serial kryminalny w historii telewizji.
Najlepsze pączki są w miasteczku Twin Peaks! - Seriale
„Diane, jest 11:30, 24 lutego. Wjeżdżam do miasteczka Twin Peaks. 8 km na południe od granicy kanadyjskiej, 19 na zachód od granicy stanu. W życiu nie widziałem tyle drzew” – to były pierwsze słowa, jakie wypowiedział Cooper w pilotowym odcinku kultowego serialu telewizji ABC. Od tamtej pory minęło wiele lat – w 2020 roku okrągłe 30, a ja wreszcie postanowiłem towarzyszyć agentowi FBI i razem z nim dowiedzieć się, kto zabił nastoletnią Laurę Palmer. Trochę wstyd, że dopiero teraz, ale – jak mówi przysłowie – lepiej późno niż wcale. Oto więc opowieść – bardziej recenzja niż analiza – napisana z perspektywy widza, który znał ten serial tylko z dawnych fragmentów i opisów. Czy dziś także zachwyca? Czy można zrozumieć jego fenomen?
"Czarny ptak" – Przyjaciel wesołego mordercy - Seriale
Na platformie Netflix triumfy święcił miniserial o słynnym, amerykańskim psychopacie. „Dahmer” faktycznie zaskakiwał świetną rolą Evana Petersa i wiarygodnie zarysowaną relacją na linii chory syn/zmartwiony ojciec. Nie był jednak produkcją, która wygrywała na każdym poziomie. Odnosiło się wrażenie, że twórcy chcieli zbytnio wybielić tytułową postać, nadając jej bardzo ludzkie cechy, uciekając jednocześnie od bezpośredniego pokazywania brutalnych morderstw, dokonywanych na młodych mężczyznach. Wątek kryminalny rozpuszczał się więc w „rodzinnym kwasie”. W „Czarnym ptaku” jest inaczej. Niby poznajemy podobnie „niewinnego” na pierwszy rzut oka seryjniaka, ale ważniejsze jest to, co się dzieje w głowie Jimmy’ego i dwójki agentów.
Teraz czytane artykuły
"Mindhunter: sezon 2" – M jak morderca - Seriale
Zapowiadany jako mroczny kryminał połączony z thrillerem psychologicznym pierwszy sezon serialu „Mindhunter” od Netflixa miał być tym dla świata telewizji, tudzież platformy streamingowej, tym, czym był „Siedem” dla świata kina. Nic dziwnego. Za obydwa tytuły odpowiadał David Fincher – reżyser i scenarzysta, który umysł psychopaty zna jak własną kieszeń. I faktycznie. W postaci „Mindhuntera” otrzymaliśmy ostatecznie produkt solidny i intrygujący (zdaniem niżej podpisanego – ocena subiektywna), ale bardziej zbliżony do mniej emocjonującego, acz klimatycznego „Zodiaka” niż porywającego, przeszywającego filmu z Pittem i Freemanem. A jak wypada „Mindhunter 2”?
Nowy album studyjny zespołu IRA i Szczęśliwa piosenka - Muzyczne Style
Singiel prezentujący nowy album studyjny zespołu IRA. Premiera nowej płyty IRY przewidziana jest na jesień 2012 roku.
"Elvis" – "Jeśli nie możesz czegoś powiedzieć, zaśpiewaj to!" - Recenzje filmów
Baz Luhrmann przyzwyczaił nas do tego, że o ile częstotliwość wypuszczania swoich filmów ma dosyć niską – średnio co jakieś 6/7 lat – o tyle, jak już pokaże konkretne dzieło, to jest ono dopracowane pod każdym względem. „Romeo i Julia” i „Moulin Rouge” to chyba najgłośniejsze i najbardziej charakterystyczne obrazy tego reżysera. Teraz, po 7 latach od zaprezentowania ostatniego filmu, jakim był „Wielki Gatsby”, zaszczycił nas historią legendarnego Elvisa Presleya. Nie, to nie jest typowy biopic. No, może po części, ale jakże warto go zobaczyć!
"Post Mortem" – horror punk, czyli kołysanka dla wampira! - Recenzje płyt
Znacie zespół Ich Troje? Retoryczne pytanie. Któż nie słyszał ich popowo-rockowej twórczości, która raczej nie jest postrzegana jako coś wybitnie udanego (w sensie artystycznym). Jednak to nie Michał Wiśniewski i spółka będą bohaterami niniejszego artykułu, a inne trio. Moim celem jest zachęcenie polskich melomanów – także tych, którzy stronią od ostrzejszych brzmień, do zapoznania się z utworami Hrabiego. Aby to zrobić, najlepiej zacząć od wydanej pod koniec listopada 2020 roku płyty pt. „Post Mortem”. Już sam przetłumaczony z łaciny tytuł powoduje ciary na plecach…
Podróż oniryczna, czyli na marginesach rzeczywistości - Artykuły o filmach
„Dziwne to życie” pada w chwili, gdy wszystko się zawaliło, a najbliższe lata mają upłynąć w odosobnieniu… Dziwne, bo jednocześnie na horyzoncie zamajaczyło widmo nowego życia, pozbawione obciążenia, które tak bardzo uwierało. Okazało się bowiem, że szczęście było na wyciągnięcie dłoni, że to co poszukiwane i usilnie wypatrywane leżało w zasięgu wzroku. Nieuchronnie nasuwają się pytania: czy trzeba przejść przez tragedię, i czy trzeba utracić coś drogocennego i wymarzonego, aby stwierdzić, że przyszłość może jeszcze być dobra?
Nowości
"Twórca" – Bo to zła Sztuczna Inteligencja była/będzie? - Recenzje filmów
Rok 2065. Świat już nie jest taki, jak dawniej. Ludzkość podnosi się z kolan po nuklearnym ataku na Los Angeles. Strefa Zero nadal jest skażona, a promieniowanie tak silne, że trzeba zakładać szczelne skafandry w trakcie sprzątania – niszczenia ocalałych robotów. Nie powstaną już Hollywoodzkie blockbustery. Trzeba też walczyć z Republikami Nowej Azji, gdzie rozwój AI nadal nie jest zakazany. Mniej więcej tak wygląda rzeczywistość w filmie science fiction pt. „The Creator”, czyli po naszemu „Twórca”. Filmie, który powstał „tylko” za 80 mln dolarów, a prezentuje się o niebo lepiej od większości, jeśli nie wszystkich, znacznie droższych adaptacji komiksów, kolejnych sequeli „Star Wars” i innych „odgrzewanych, filmowych kotletów”. Ale czy pierwsze opinie, że oto mamy do czynienia z obrazem wybitnym, kinową rewolucją, nie są aby na wyrost? Ano są!
"Ten się śmieje, kto ma zęby". Ten dostaje Nike, kto ma lekkie pióro! - Kultura
Gdyby zapytać w ulicznej sondzie napotkanych ludzi, z czym kojarzy im się słowo Nike, to pewno odpowiedzieliby, że z popularną marką obuwia. Część z kolei dumnie stwierdziłaby, że chodzi o grecką boginię zwycięstwa. Tymczasem w Polsce ma ono inne znaczenie, bliższe jednak owej bogini niż butom. Mowa oczywiście o prestiżowej, przyznawanej od ponad 20 lat, nagrodzie literackiej. W roku 2023 otrzymała ją Zyta Rudzka za książkę pod jakże obrazowym tytułem „Ten się śmieje, kto ma zęby”. O czym ona opowiada? Odpowiedź w poniższym tekście znajdziecie.
Ta emocjonalna podróż w Świat Letniego Romansu. "Czy pamiętasz"? - Muzyczne Style
"Czy pamiętasz" to utwór, który od pierwszych dźwięków przywołuje ciepłe, letnie wieczory. Melodia jest bowiem tak przyjemna i wpadająca w ucho, a instrumentalne partie tak dodają lekkości, że nie sposób nie zauroczyć się w takiej aurze. I jeszcze dodajmy ten czarujący wokal... AURY. Wszak to właśnie ona tutaj śpiewa!
"POPATRZ" – prosi słuchacza Amelia Kita - tyle wokół dzieje się... - Zespoły i Artyści
Poznajcie Amelię Kitę. Ta młoda Artystka właśnie prezentuje singiel „Popatrz”, który ma bardzo głębokie przesłanie. Autorką tekstu jest sama Amelia, a kompozytorem niekwestionowany twórca hitów – Tomasz Lubert.
"Dewajtis" – Dąb wielki duszę ludzką widzi... - Recenzje książek
Stara to książka, z końca XIX wieku, drukowana na łamach Kuriera Warszawskiego. Czytać, nie czytać. Strach w me oczy zajrzał. Że może znów będę jak ten uczeń średniej szkoły – „zmuszony” do spędzenia nocy z nudną lekturą, archaicznym językiem napisaną. Lecz „Dewajtis” z nową, przepiękną okładką, wyczyszczony z kurzy i pajęczyny przez Wydawnictwo Replika, to skarb. Dla niego można kroczyć przez ciemny bór, z dumą i odwagą w sercu. Bo Maria Rodziewiczówna „zrodziła” powieść niezwykłą, nadal powodującą łzę w oku i budzącą szacunek czytelnika. Z bohaterem, za którym też w ogień się skoczy.
Milito i jego prawdziwy "Home Sweet Sound" - Zespoły i Artyści
Na Altao.pl lubimy wszystko to, co oryginalne! Jak na przykład piosenki, które niby trwają trzy minuty, a wciągają na 30 minut. Mało tego, zaginają czasoprzestrzeń. Są szczere do bólu. A Artysta, który je wykonuje, unosi się ponad wszelką komercję. Do takich utworów należy np. „Home Sweet Sound” – numer podobny tylko z tytułu do słynnego, rockowego „Sweet Home Alabama”. Ale i tak twórcą jest tu chłopak mający ognistą duszę. To Milito!
Artykuły z tej samej kategorii
"Peaky Blinders: Sezon 5" – Tommy Shelby: żywioł silniejszy niż faszyzm - Seriale
Według zapewnień Stevena Knighta, twórcy serialu pt. „Peaky Blinders”, opowieści o pewnej – faktycznie żyjącej i działającej w latach 20. XX wieku, rodzinie z Birmingham; jego piąty, mający niedawno premierę, sezon ma być tym najlepszym. I czy tak jest? Nie. Ale jako kibic gangsterskiej drużyny Thomasa Shelby’ego, jestem na tyle usatysfakcjonowany tym, co dostałem, że postawię go na równi z pierwszym, drugim i czwartym.
Dexter Morgan – seryjny morderca, którego podziwiamy! - Seriale
Przeczytaliście tytuł i zastanawiacie się zapewne jak to możliwe, by kibicować komuś, kto z zimną krwią zabija innych? Wystarczy zrozumieć i poznać fenomen amerykańskiego serialu, który obiegł cały świat. Oryginalność, ciekawy scenariusz, nagłe zwroty akcji i On – Dexter!
10 seriali anime z sezonu letniego 2019, na które warto zwrócić uwagę - Seriale
Tegoroczne lato przyniosło kilkadziesiąt premier nowych seriali anime – kontynuacji znanych tytułów, serii opartych na znanych mangach i lekkich powieściach, a także dzieł opartych na oryginalnych scenariuszach. Po które z nich warto sięgnąć? W rozwinięciu artykułu znajdziecie dziesięć seriali anime, które do tej pory zgromadziły wokół siebie dużą widownię, uzyskując przy tym bardzo wysokie noty po emisji pierwszych odcinków.
"Cobra Kai" – Nostalgia kopie aż miło! - Seriale
Czy w serialu nie będącym typowym sitcomem, a którego odcinki trwają po 20-30 minut da się opowiedzieć spójną, wciągającą historię? Oczywiście! Wystarczy tu wymienić chociażby: „The End of the F***ing World” czy „Fleabag”, a ostatnio wyprodukowane przez Sony Pictures Television dwa sezony „Cobra Kai”, które prosto z YouTube Premium trafiają na platformę Netflix. Nie jest to w pełni oryginalna opowieść jak wymienione wcześniej, ale uczucie nostalgii w niej silne jest młody padawanie!
"Willow" – Wyczaruj nastoletniego focha, zabij dziecięcą nostalgię - Seriale
Rzecz to niebywała! Tak bardzo, że aż głowa się kurczy i robi się za mała. Bo jak to pojąć rozumem, że amerykańcy krytycy niemalże pokochali serial pt. „Willow” (patrzcie: oceny na RT i Metacritic), nie idąc za rozwścieczonym tłumem. Że filmu z lat 80. nie lubią, a historię w odcinkach hołubią. Produkcja Disneya, której premiera odbyła się pod koniec listopada 2022, jest przecież czymś, o czym zapomnieć trzeba, mimo że jest kilka zalet, unoszących się z dymem do nieba.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2023 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.776