Kwiat Jabłoni wykonuje "Niemożliwe", a świat staje się piękniejszy! - Recenzje płyt

Ilość odwiedzin:
4 953

Czas czytania:
6 644 min.

Autor:
aragorn136 (24661 pkt)

Dodano:
1880 dni temu

Data dodania:
2020-03-24 11:02:39

„Niemożliwe” to album piękny w swojej prostocie, pachnący jaśminem, świecący wiosennym słońcem. Trafił na sklepowe półki 1 lutego 2019 roku. I żałuję, że przesłuchałem go dopiero niedawno. Ale, jak to mówią, lepiej późno niż wcale. Jacka i Kasię z ich tatą łączy muzyczny talent i lekkość w tworzeniu melodii. A mnie z nimi wrażliwość, patrzenie na otaczającą rzeczywistość i zamiłowanie do folkowych brzmień. Pamiętacie zespół Of Monsters and Men? Słuchając ich muzyki, doznaję podobnego, ciepłego błogostanu. Kwiat Jabłoni kwitnie i wie, jak wstrzyknąć w żyły pozytywną energię i zauroczyć, bogatymi w refleksje, tekstami. Nie dziwi mnie zatem, że ich debiutancki krążek potrzebował zaledwie tygodnia, aby uplasować się na 7 miejscu list sprzedaży OliS.

12 utworów utrzymanych w podobnej estetyce. I ten ostatni – oderwany, daleki od wizerunku grzecznego rodzeństwa, które tutaj zaczyna grzeszyć. To właśnie od piosenki ich ojca pt. „Kwiat Jabłoni” wzięła się ich nazwa, a konkretniej mówiąc, pewnego taniego trunku ochrzczonego mianem jabłol. Świetnie wychodzi im ten cover. Widać, że mają dystans do siebie i swej twórczości, i mimo pewnej powagi w wyglądzie i ubiorze, potrafią posiedzieć wyluzowani pod jabłonią, gdzie wszyscy chleją. Ważne, że jest beztroska. Czuć zapach skoszonego zboża za dnia. I orzeźwiający chłodek nocą. Kiedy Jacek gra na mandolinie (to wychodzi mu bardzo rytmicznie, nieco lepiej niż śpiew, choć głos ma przyjemny), to aż pragnie się biec przez las i oddychać świeżym powietrzem – wolnym, zaprzyjaźnionym z przyrodą. A kiedy zaczyna śpiewać jego siostra, to wtedy nie trzeba jeść słodyczy. Głos Kasi sam w sobie jest już wystarczający czysty, delikatny i słodki – fakt, że nie każdy się nim zachwyci, bo młoda artystka ani nie zaryczy jak rasowa rockmenka, ani siły Edyty Górniak nie ma, ale to nie istotne. W tym folkowym klimacie i w takich aranżacjach pasuje perfekcyjnie. Ktoś pewnie powie, że od nadmiaru tych łakoci brzuch może zaboleć. Niekoniecznie. Bo teksty banalne nie są i gorycz się w nich znajdzie. A wśród dźwięków są też te wydawane przez fortepian (tak, Kasia potrafi na nim grać) i subtelną elektronikę. Zgrabne to wszystko razem jest i ładne.

Zatrzymując się jeszcze na wspomnianych tekstach, warto się na nich skupić bardziej. Rodzeństwo umie napisać refren, który zmusi do refleksji nad kondycją człowieczeństwa w tym szalonym świecie. Troszkę w tym filozofii, ale w dawkach bardzo przyswajalnych. W melodyjnym, zapadającym w pamięć utworze „Dziś późno pójdę spać” (nie pamiętam, ile razy już go przesłuchałem) Kasia i Jacek opowiadają o życiu, które jest w ciągłym biegu – warto więc, aby na chwilę usiąść, odpocząć i spróbować zasnąć. Może wtedy jakoś pokona się młodzieńcze lęki i niepewność. Piosenka najlepiej brzmi, kiedy rodzeństwo zaczyna w refrenie śpiewać na dwa głosy.

No i te dźwięki mandoliny… Zresztą w innych kawałkach na płycie też znajdziemy mniej lub bardziej zbliżone wątki – zagubienia czy poszukiwania szczęścia i spokoju. Np. z kolei we wspomnianym na początku „Niemożliwe” treść dotyczy tego, że człowiek pragnie więcej, mimo że ma już niemal wszystko. Niezwykły jest tekst w „Za siódmą chmurą”. Tam Kwiat Jabłoni pochyla się nad osobami, które popełniły samobójstwo oraz nad ich bliskimi mającymi traumę: „Ten, który zamknie oczy zmęczone. Otworzyć je może po tamtej stronie. Na sercu ciężko, myśli zlęknione. Że drogi nie ma w powrotną stronę”. Piosenki są odpowiednio poukładane, przemyślane i mimo poważnych, gorzkawych tekstów, bardzo przyjemne dla uszu. No i najważniejsze, że całość zaprezentowana jest elegancko, może i trochę staroświecko i prosto, ale jakże czytelnie – taką symbolikę lubię; takie „duchowe”, wypływające z serca metafory do mnie przemawiają. Najbardziej energetyczne utwory to „Wodymidaj” oraz „Kto mi powie jak” (o braku doświadczenia i nieradzeniu sobie w wielkim świecie). Niektórzy zwracają uwagę, że inspirowane są oazową twórczością graną w lesie nad ogniskiem… Faktycznie, mają rację. Ale czy to źle?

Gdy młodzi Sienkiewiczowie grają i śpiewają, to świat staje się piękniejszy i, mimo problemów, romantyczny. Takiej muzyki potrzeba w naszym, opanowanym prze disco-polo, hip-hop oraz nijaki pop, kraju.

Ocena: 8/10

Cały album do przesłuchania tutaj:

https://open.spotify.com/album/4UoeVXO8tQkAhBabOH5Pga

A w wersji koncertowej tutaj:

https://open.spotify.com/album/25APdRb3BZAYqRnjexRqCD

Clip do melodyjnego, wpadającego w ucho utworu „Dziś pójdę późno spać” od marca 2018 roku do dziś ma już ponad 14 mln (!) wyświetleń: