" Tajemnica starej puszczy"

 

        scenariusz: Przemysław Jankowski

 

         Z ROZJAŚNIENIA:

 

          POLSKA. ROK 1310 N.E.

 

          Gdzieś na terenie gęstej puszczy, pod wielkim rozłożystym

          dębem, klęczą trzy czarne postacie w długich szatach i

          kapturach na głowie. Coś w pośpiechu zakopują.

 

         Widać gęsty dym unoszący się nad środkiem lasu.

 

          Dwa zachody słońca wcześniej

 

          PLENER. POD CZARNĄ KAMIENNĄ WIEŻĄ - NOC

 

          W kierunku wysokiego, owalnego budynku, idzie grupa

          kilkudziesięciu mnichów.  Wszyscy ubrani w czarne szaty, ogolone na

          łyso głowy, na twarzy krótki, siwy lub brązowy zarost,

          opasani srebrnymi sznurami. W dłoniach trzymają pochodnie.

          Po chwili zatrzymują się przed dużymi drewnianymi

          wrotami i czyimś ciałem ułożonym na kamiennym stosie.

          Słychać odgłosy leśnego życia: wycie wilków, hukanie sowy.

 

          Ciężkie drzwi otwierają się. Na zewnątrz

          wychodzi wysoka, chuda, postać: mnich z długą do kolan

          siwą brodą i założonym kapturem. Podpiera się dębową laską, 

          na brzuchu zamiast srebrnego sznura - ma przymocowany złoty

          pas. Powoli schodzi po stromych schodach. Dociera do stosu.

          Zdejmuje nakrycie głowy. Widać pomarszczoną twarz,

          orli nos, zapadnięte poliki i zmęczone oczy.

 

                              MNISI

                          (głośno)

                    Mistrzu Izydorze! Mądry Izydorze!             

 

                              IZYDOR

                    Uciszcie się Bracia moi ...

 

                              IZYDOR           

                    .... Zebraliśmy się, by pożegnać naszego

                    przyjaciela. Przybył do nas daleką,

                    pełną przeszkód drogę.

                    Opiekowaliśmy się nim przez

                    trzydzieści zachodów słońca.

                    Jednakowoż nie udało nam się go

                    uleczyć, gdyż rana była zbyt

                    głęboka. Oddajmy więc mu należną

                    cześć, gdy jego ciało pochłonie

                    czerwony płomień.

 

          Zakonnicy klękają. Po kilku chwilach, jeden z nich wstaje.

          Podchodzi do Izydora i podaje mu pochodnię. Stary przywódca

          podpala ciało. Mnisi się podnoszą. Zaczynają śpiewać.

 

                              MNISI

                    Niechaj spokoju zazna twa dusza. Bo

                    pamięć o tobie nasze serca porusza.

                    Tyś był naszym bratem. Udaj się do

                    niebieskiego świata zatem.

 

 

          Buchają płomienie.

 

          PLENER. 100 METRÓW OD WIEŻY - NOC

 

          W pobliskich krzakach ukrywają się dwie ubrane

          w łachmany - podarte portki i lnianą koszulę,

          postacie. Skulone, obserwują całe wydarzenie.

 

 

 

                                                                                      PRZEJŚCIE DO:

 

 

          WNĘTRZE. ZAMEK NA WAWELU - DZIEŃ

 

          Na tronie siedzi dumny, około 50 letni, posępny mężczyzna.

          Ma gęste wąsy, na ramiona opadają siwe włosy, ubrany w ciężkie

          skórzane buty i łuskową zbroję. Obok niego stoi niski, gruby, łysy doradca

          w żółto-różową tunice. Nachyla się i szepcze coś do ucha swemu panu.

 

          Po chwili, otwierają się wielkie mahoniowe drzwi. Po obu

          stronach stoją dwaj rycerze-strażnicy. Do środka wchodzi

          pewnym krokiem młody herold. Na jego twarzy widnieje ciemna,

          kozia bródka. Ubrany w śmieszny strój w poprzeczne zielone

          paski, donośnym głosem oznajmia.

 

                              HEROLD

                    Dwóch chłopów ze wsi Klekoty do

                    Jaśnie Pana Księcia Władysława

                    Łokietka!

 

                              KSIĄŻĘ WŁADYSŁAW

                         (podnosi rękę)

                    Wpuścić

 

          Mija kilka sekund. Do sali wchodzi dwóch obdartusów. Idą

          boso, powoli, zgarbieni, wystraszeni, wpatrzeni w kamienną

          podłogę. W dłoniach miętolą brązowe czapki. Jeden z nich:

          pulchny blondyn o głupkowatym wyrazie twarzy, drugi: dużo

          starszy mężczyzna ze zlepionym czarnym kołtunem na głowie.

          Klękają dwa metry od tronu, nadal wpatrując się w podłogę.

 

                              KSIĄŻĘ WŁADYSŁAW

                    Powstańcie.

 

          Wstają. Starszy podnosi głowę. Patrzy w oczy władcy. Młodszy

          nadal bawi się czapką i ma pochyloną głowę.

 

                              KSIĄŻĘ WŁADYSŁAW

                    Jak was zwą?

 

                              STARSZY CHŁOP

                    Jo jest Maćko panie. Tyn tutaj to

                    Antek, młodsy bracisek, nieco

                    psygłupim urodzony. Rodziciele

                    go z chaty wygnali. Jom go przygarnął

                    i karmił. Zezre tyle co dorodny

                    łodyniec. Nas dziadunio Kostek

                    zowse powtozoł: kto je jak świnia

                    to żadnego pozytku z nigo ni ma...

 

                              KSIĄŻĘ WŁADYSŁAW

                    Dość! Mówta chłopy w jakiej sprawie

                    przybywacie?

 

                              MAĆKO

                    My świnte ludzie Panie. Matkę Boską

                    czcim i Pana Jezuska tyz. We

                    wcorajsą noc razem z Antkiem

                    odkryli my coś w ciemnym lesie,

                    niedaleko nasych Klekotów.

 

                              ANTEK

                    Maaaćkoo joo chcieeć pooowiedzieć,

                    dej mi łopowiedzieć ...

 

                              MAĆKO

                    Cicho być tłumoku. Jak ty powis to

                    nas ksiunze nic nie pojmie.

 

                              KSIĄŻĘ WŁADYSŁAW

                    Uspokójta się chłopy albo was karzę

                    wychłostać! Maćko, mów od początku,

                    co takiego żeście odkryli.

 

          Nieco blady, wystraszony, starszy mieszkaniec Klekotów

          przełyka ślinę i zaczyna opowieść:

 

                              MAĆKO

                    Mój Antek, jak co dzień, posedł

                    zbirać chrust do lasu. Noc

                    nadchodziła, a łon nie wraca. Se

                    myśle. Zgubił się tłumok jeden cy

                    jak. Je jak łodyniec, gruby jak

                    beka, a głupsy od nasej schorowanej

                    babuni. Ale to jednak brat, a brata

                    kochom nad zycie. Posedłem go

                    znaliźć. Jesce nigdy sie nie

                    zgubił. Zawse zbirał gałynzie na

                    bzegu lasu. No to jo posedł. Ide i

                    ide, patse na zimie, na droge. Jego

                    ślady widze. Jezusińku kochany, jo

                    se pomyśloł, on polozł w środek

                    ciemnego boru. A jo tylech razy mu

                    powtorzoł, nie leź tam bo sie

                    zgubis. Nie posłuchoł. Polozł.

 

                              KSIĄŻĘ WŁADYSŁAW

                    Do rzeczy Maćko. Moja cierpliwość

                    się kończy!

 

                              MAĆKO

                    Wyboc panie. O cym to jo ... Aaa.

                    No i tłumok jeden nie posłuchoł.

                    Scyńście łod Boga, że Antek ma

                    chorą kuśkę. Co chwila posikuje. A

                    smród jest wtedy tak samo mocny jak

                    jego pierdy z dupy. Tylko jo poznom

                    z daleka jego zapachy. No ide, ide,

                    wąchom i ide. Staje, patse psed

                    siebie. Łocy przecirom, Jezusińku

                    drogi. To Antek kuco pod ksakiem i

                    sro. Noc już prawie zapadła.

                    Podchodze jo do brata. Pytom sie

                    go. Antek, ty tłumoku, co ty

                    wyprowios. Po coś tu przylozł, tak

                    daleko? Łocy robiom mu sie duze,

                    nie wim, mo zatwardzynie cy sie

                    cegoś wystrasył. Kucom obok niego,

                    a łon pokazuje palcem przed siebie.

                    Patse, znowu łocy psecirom, a tam

                    na polanie stoi wiezycka. Jakieś

                    mnichy stoją z pochodniami. Cosik

                    zacynają śpiwać. Na stosie leży

                    jakowyś diaboł albo jesce cosik

                    gorsego. Najstarsy podpolo stos.

                    Wsyscy sie kłaniają, a to cuś

                    chajcuje sie jak nie wim co. Dym

                    corny leci. Jezusińku drogi. Po

                    wsystkim zakonniki posły do środka,

                    a my pocekalim aż wstanie słońce i

                    chodu.

 

                              DORADCA KRÓLA

                    Jaśnie Panie. To chyba jakiś

                    diabelski zakon. Heretycy. Być może

                    składają ofiary ze zwierząt albo

                    gorzej - z ludzi.

 

                              KSIĄŻĘ WŁADYSŁAW

                         (wstaje z miejsca, zaczyna

                         krzyczeć)

                    Nie będę tolerował takich

                    obrzędów na moich ziemiach! 

                    Rozkazuje wysłać odział

                    rycerzy. Sprawdzą, czy to aby

                    prawda. Jeśli tak, to wszystkich

                    mnichów związać i sprowadzić do

                    miasta. Maćko będzie przewodnikiem.

                    Mam nadzieję, że nie skłamałeś

                    obdartusie, bo inaczej każe cię

                    wymoczyć w gorącej smole.

 

                              MAĆKO

                    Matko Boska, Jezusińku Drogi.

 

 

 

                                                                                                    PRZEJŚCIE DO:

 

          PLENER. DROGA DO LASU - RANEK

 

          Polną drogą, konno, jedzie kilkunastu rycerzy. Wraz

          z ciemno brodatym dowódcą, na jasnej klaczy siedzi wystraszony

          Maćko. Wszyscy podążają w kierunku puszczy. W oddali widać wioskę Klekoty.

 

          Koło chaty - lipianki z dachem ze słomy, stoi Antek, na

          twarzy ma jak zwykle głupkowatą minę. Macha ręką w stronę

          galopujących ludzi.

 

          WNĘTRZE. IZBA W WIEŻY - RANEK

 

          Ciemna izba. Pośrodku stoi szeroka ława. Wokół na pieńkach

          siedzi grupa mnichów. Najstarszy na końcu pod otworem w

          ścianie, trzyma na kolanach, oprawioną w skórę, księgę. Na

          kamiennej podłodze pali się gruba świeca, której blask rzuca

          na ściany groteskowe cienie.

 

                              IZYDOR

                    Bracia. To co się nam przytrafiło,

                    spisaliśmy w tej oto księdze. Jeśli

                    kiedykolwiek zagrozi nam jakieś

                    niebezpieczeństwo wiecie co należy

                    czynić. Musimy strzec tej

                    tajemnicy. To nasza misja. Do tej

                    pory byliśmy skromnym zakonem,

                    który żarliwie modlił się do Boga

                    najwyższego. Nasz gość zaburzył

                    stały porządek bractwa. Mimo to

                    nigdy nie był nam wrogiem.

                    Przyjęliśmy go w nasze progi.

                    Karmiliśmy i próbowaliśmy uzdrowić

                    przez 30 wschodów i zachodów słońca.

 

          Na ławie stoi dziwne, stworzone z materiału podobnego do

          metalu, pudło oraz srebrna duża kostka, na której widnieją

          napisy w obcym języku:

 

          oh tookurah hohututah mawulah duh dwa maher duh. nuwrlahah

          uw hoe marikoto et meekotutrah tutrah oto indra ukreahiah.

 

                                                                                                 PRZEJŚCIE DO:

 

          PLENER. PUSZCZA - DZIEŃ

 

          Przez gęste knieje - olchy, buki, brzozy, jodły i sosny,

          przedziera się oddział zbrojnych. Na przedzie idzie

          wystraszony Maćko.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Daleko jeszcze chłopie?

 

                              MAĆKO

                    Jesce kawałek panie.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Obyś prawdę mówił, bo inaczej

                    posmakujesz mego miecza.

 

          WNĘTRZE. IZBA W WIEŻY - DZIEŃ

 

          Trzydziestu mnichów siedzących wokół ławy podnosi się jak

          jeden mąż, gdy z zewnątrz dobiegają ich krzyki ludzi.

          Podchodzą do wylotu w ścianie. Kilku z nich patrzy co się

          dzieje pod wieżą. 

 

          PLENER . POD CZARNĄ KAMIENNĄ WIEŻĄ - DZIEŃ

 

          Kilkunastu zbrojnych wybiega z gęstwiny drzew. Zatrzymują się.

          Rozglądają wokół. Podnoszą głowy i obserwują owalną, smukłą,

          kamienną budowlę. Brodacz wychodzi przed szereg.

 

         W pobliskich krzakach widać postać w obdartym ubraniu.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    W imieniu księcia Władysława

                    Łokietka, pana tych ziem, rozkazuję

                    wam otworzyć wrota!

 

          WNĘTRZE. IZBA W WIEŻY - DZIEŃ

 

          Przerażeni zakonnicy spoglądają na siebie. Na twarzy

          starego Izydora maluje się spokój i opanowanie.

 

                              IZYDOR

                    Uspokójcie się bracia. Porozmawiam

                    z nimi. ..

 

                            IZYDOR

                       (pokazując palcem na

                       trzech młodych mnichów)

                    .... a wy uciekajcie

                    tylnym, ukrytym wyjściem,

                    zabierzcie ze sobą księgę i

                    pochowajcie wraz z tym

                    niebezpiecznym przedmiotem pod

                    naszym starym dębem. Szybko! Oni

                    nie mogą tego znaleźć.

 

                              TRZEJ MNISI

                    Nie zawiedziemy mistrzu!

 

          PLENER. POD CZARNĄ KAMIENNĄ WIEŻĄ - DZIEŃ

 

          Drewniane wrota otwierają się. Pojawia się w nich stary,

          długo-brody mężczyzna, podpierają się laską. Towarzyszy mu

          dwoje innych zakonników. Powoli idą w kierunku rycerzy.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Stać! Jak cie zwą mnichu?

 

                              IZYDOR

                    Jam jest Izydor. Najwyższy kapłan.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                         (rozgląda się)

                    Ten oto tu obdartus twierdzi ...

                    Zaraz gdzie on jest?

 

                              JEDEN Z RYCERZY

                          (wskazuje na zarośla)

                    Panie on się ukrywo w w tamtych

                    krzakach.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Przyprowadzić go!

 

           Dwóch rycerzy wyciąga z krzaków skulonego chłopa.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Więc ten oto tu , mieszkaniec z

                    okolicznej wioski, twierdzi, że

                    odprawiacie jakieś szatańskie

                    praktyki. Kogo paliliście? Czy

                    składacie ofiary z ludzi? Mówcie

                    prawdę! A może oddajecie cześć

                    diabłu?

 

                              IZYDOR

                    Panie mości rycerzu. Jesteśmy

                    skromnymi mnichami, którzy gorliwie

                    modlą się do Boga. Temu biednemu

                    chłopu coś się przewidziało.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Był też z nim jego młodszy brat.

                    Czy on też miał zwidy?

 

                              IZYDOR

                    Nie jesteśmy wyznawcami szatana!

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    O tym zdecyduje święte oficjum w

                    Krakowie. Przeszukać wieżę!

                    Wyprowadzić resztę mnichów!

 

          Rycerze wchodzą do budynku. Po chwili wyprowadzają

          trzęsących się ze strachu ludzi. Jeden ze zbrojnych niesie

          kilka starych ksiąg.

 

                              RYCERZ

                    Panie. Znaleźlim tylko to.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Związać wszystkich. Wieżę podpalić!

 

                              DRUGI RYCERZ

                    Ale panie. Żeby się las nie

                    shajcował.

 

                              BRODATY DOWÓDCA

                    Nie ma wiatru. Drzewom się krzywda

                    nie stanie.

 

          Kilku rycerzy naciąga łuki i wystrzeliwuje płonące strzały w

          drewniany dach i wrota. Niektórzy mnisi łapią się za głowy.

          Inni klękają i modlą się do Boga. Nagle jeden z nich biegnie

          na oślep przed siebie. Chce uciec. Brodaty dowódca dogania

          go i dosięga mieczem. Łysa głowa toczy się na leśnym mchu. Z

          leżącego ciała wytryska krew.

 

                                                                                             PRZEJŚCIE DO:                                              

 

          700 lat później

 

         PLENER. WŁOCŁAWEK. ULICA OKRZEI - DZIEŃ

 

 

(cdn.)