700 lat później

 

         PLENER. WŁOCŁAWEK. ULICA OKRZEI - DZIEŃ

 

          Na głównej, przejazdowej ulicy we Włocławku, mnóstwo aut

          porusza się w żółwim tempie. Na wielkim ekranie-banerze

          pojawia się data: 7 czerwca 2010 roku, a poniżej godzina 15.

          00.

 

          Wśród pojazdów widać stary, zielony samochód marki Tipo.

 

          WNĘTRZE. AUTO - DZIEŃ

 

          Za kierownicą siedzi MICHAŁ - młody około 23 letni brunet. Ma kręcone

          włosy, ubrany w niebieską koszulkę z krótkim rękawem i

          dziurawe dżinsy. Obok niego widać, namiętnie żującą gumę do

          żucia, MONIKĘ, chudą blondynkę z gołym pępkiem - widocznym, dzięki

          krótkim różowym spodenkom i przewiewnej żółtej bluzce.

 

                              MONIKA

                       (głowę ma pochyloną, gra w jakąś

                        grę na komórce)

                    Co te samochody tak wolno jadą? Weź

                    je kurna wyprzedź.

 

                              MICHAŁ

                    Monia, jedziemy w korku.

 

                              MONIKA

                    Aaaaa, no tak. Nie zauważyłam.

 

          Monia patrzy przez przednią szybę, marszczy czoło i robi

          głupią minę. Długi, lekko spiczasty nos, a na lewym poliku duży

          pieprzyk, sprawiają, że wygląda jak Marylin Monroe po przeszczepie

          twarzy Joli Rutowicz.

 

          Dziewczyna ma bardzo skupioną minę, znowu gra w swoją

          ulubioną grę: Milionerzy.

 

                              MONIKA

                    Michał?

 

                              MICHAŁ

                    Co tam Moniuś?

 

                              MONIKA

                    Znowu mam problem w Milionerach.

                    Takie te pytania trudne. Posłuchaj

                    uważnie: jak miała na imię

                    przyjaciółka Bolka i Lolka? a) Ala

                    b) Tola c) Agnieszka d) Ewa

 

                              MICHAŁ

                    Tola.

 

                              MONIKA

                    Dziękuję. Mam już sto złotych.

 

          Nagle chłopak hamuję. Szarpnięcie. Komórka wylatuje

          dziewczynie z dłoni i spada pod siedzenie. Michał trąbi. Po

          jego twarzy, na której widać gniewny grymas, spływa pot.

 

                              MICHAŁ

                    Jak jedziesz baranie!

 

                              MONIKA

                    Spokojnie misiu. Nie denerwuj się.

 

          Monia próbuje odszukać komórkę.

 

                              MONIKA

                    Kurczę, nie zdążyłam odczytać

                    pytania za pięćset złotych.

 

                              MICHAŁ

                    Też mi problem.

 

                              MONIKA

                    Dla mnie to jest problem. Chociaż

                    większy był, gdy zaginął mój

                    pluszak od ciebie.

 

           Sczupła blondynka nadal stara się dosięgnąć swoją zgubę.

 

                              MONIKA

                    Nie mogę się schylić.

 

                              MICHAŁ

                    Odepnij pas.

 

                              MONIKA

                    Dzięki misiu.

 

          Monia całuje chłopaka w policzek. Odpina pas. Maca pod

          siedzieniem i odnajduje różowy telefon marki Nokia.

 

                                                                                             PRZEJŚCIE DO:                           

 

          WNĘTRZE. KORYTARZ. WYŻSZA SZKOłA HUMANISTYCZNA - DZIEŃ

 

          Przez korytarz biegnie Michał, nerwowo zerka na zegarek. Na

          ścianie wiszą ogłoszenia, plakaty, kalendarz. W lewej dłoni

          trzyma czarną teczkę z papierami. Nieoczekiwanie otwierają

          się drzwi od męskiej toalety. Chłopak zostaje uderzony i jak

          długi pada na podłogę.

 

                              GŁOS (OFF)

                    Niech to złamana motyla noga. Nic

                    się panu nie stało?

 

          Przed chłopakiem pochyla się wysoki, około 50 letni

          mężczyzna. To pan MAREK - wykładowca biologii. Podaje

          dłoń chłopakowi i pomaga wstać.

 

                              MICHAŁ

                    Dzień dobry panie profesorze. Na

                    szczęście jestem w jednym kawałku.

 

                              MAREK

                    Oo. To ty. Witam. Tak wyrosłeś i

                    zmężniałeś, że cię nie poznałem. Co

                    u ciebie? Gdzie tak pędzisz jak

                    gazela?

 

                              MICHAŁ

                    Na randkę z panią Antoniną. Piszę u

                    niej pracę dyplomową.

 

                              MAREK

                    Współczuję ci chłopaku. To

                    wymagająca babka. Wpadłeś jak

                    śliwka w kompot.

 

                              MICHAŁ

                         (uśmiecha się)

                    Lubię sporty ekstremalne.

 

                              MAREK

                    Zatem powodzenia. Nie będę cię

                    dłużej zatrzymywał. Pozdrów mamę.

 

                              MICHAŁ

                    Dziękuję.

 

          Podają sobie dłonie. Profesor odchodzi w stronę windy.

 

 

          WNĘTRZE. POKÓJ PROMOTORKI

 

          Przy biurku, na drewnianym krześle siedzi chuda, wysoka,

          lekko zgarbiona i pochylona postać. Coś czyta. Ma włosy upięte

          w kok, zielony sweter, na orlim nosie wielkie okulary o

          grubych szkłach. Na biurku stoi ciężki monitor CRT. Obok mała doniczka

          z kaktusem i tabliczka z nazwiskiem: prof. ANTONINA SZPAK. Naprzeciwko siedzi

          lekko speszony chłopak.

 

                              ANTONINA

                         (skrzeczącym głosem)

                    Panie Michale. Co mi pan tu

                    przynosi? Jakieś kilkanaście stron

                    tekstu pobranego z internetu? Musi

                    pan się lepiej postarać.

 

                              MICHAŁ

                    Ależ pani profesor. Część tych

                    informacji napisałem sam. Inne

                    intensywnie szukałem. Noce nie

                    przespane, oczy się kleiły.

 

          Antonina odkłada papiery. Zdejmuje okulary i pokazuje palcem

          na swoje oko.

 

                              ANTONINA

                    Jedzie mi tu czołg?

 

                              MICHAŁ

                         (zdziwiony)

                    Słucham?

 

          Pani profesor wstaje z miejsca i wyrzuca wszystkie papiery

          do kosza.

 

                              MICHAŁ

                         (jeszcze bardziej zdziwiony)

                    Co pani profesor robi? Ja się tak

                    napracowałem.

 

                              ANTONINA

                    Napracował się pan, ale chyba w

                    łóżku ze swoją dziewczyną.

 

          Poliki chłopaka przybierają barwę dojrzałego pomidora. Oczy

          powiększają się, po policzku spływa pot. Na czole widać

          wyraźny siniak. Nic nie mówi. Antonina siada.

 

                              ANTONINA

                    Dobra praca dyplomowa wymaga

                    poświęceń. Szczególnie gdy ja

                    jestem promotorem. Wybrał pan

                    temat: "Szlakiem Pomników Przyrody

                    po Wybranych Parkach Narodowych

                    Południowej Polski" i myślał pan,

                    że poszpera w internecie i to

                    wszystko? Wbrew temu co większość

                    osób sądzi, ten kierunek nie jest

                    prosty. Co pana skłoniło do

                    podjęcia studiów na Ochronie

                    Środowiska?

 

                              MICHAŁ

                         (cichym głosem)

                    Kocham przyrodę.

 

                              ANTONINA

                    I ta miłość pomoże panu w napisaniu

                    dobrej pracy dyplomowej?

 

                              MICHAŁ

                    Chciałbym by współpraca z panią

                    dobrze się układała.

 

                              ANTONINA

                    Czy ma pan auto i dobry aparat

                    fotograficzny?

 

                              MICHAŁ

                    Tak.

 

                              ANTONINA

                    W takim razie musi pan osobiście

                    udać się do tych parków. Porobić

                    wiele dobrych zdjęć, coś napisać na

                    miejscu. Poobserwować. Proponuję

                    zacząć od Puszczy Niepołomickiej.

                    Spotkamy się za dwa tygodnie.

                    Liczę, że wówczas moje oczy ujrzą

                    coś więcej niż wklejone gotowe

                    teksty. Do zobaczenia.

 

          Michał z niezbyt zadowoloną miną podnosi się i kieruje w

          stronę drzwi. Odwraca głowę.

 

                              MICHAŁ

                    Do widzenia.

 

          WNĘTRZE. SKLEP Z TANIMI CIUCHAMI

 

          Mała, ciasna przymierzalnia. Niska blondynka zakłada

          przechodzoną różową koszulkę na ramiączka. W kieszeni spodni

          wibruje telefon komórkowy. Dziewczyna wyjmuje go i naciska

          zielony przycisk.

 

                              MONIKA

                         (przez telefon)

                    Halo?

 

                              MICHAŁ (OFF)

                    Hej Monia. Mam nadzieję, że nie

                    wyrzucili cię z żadnego z tych

                    sklepów?

 

                              MONIKA

                        (przez telefon)

                    Nie. Byłam dziś bardzo grzeczna.

 

                              MICHAŁ (OFF)

                    Mam dla ciebie dwie wiadomości.

                    Dobrą i złą. Którą chcesz usłyszeć

                    jako pierwszą?

 

                              MONIKA

                        (przez telefon)

                    Dobrą.

 

                              MICHAŁ (OFF)

                    Jedziemy na wycieczkę.

 

                              MONIKA

                         (przez telefon)

                    Super. A zła?

 

                              MICHAŁ (OFF)

                    Ale nie nad jezioro Czarne, tylko

                    do Niepołomic.

 

                              MONIKA

                        (przez telefon)

                    A gdzie to jest?

 

                              MICHAŁ (OFF)

                    Daleko. Weź woreczki foliowe.

 

          Na twarzy dziewczyny pojawia się grymas niezadowolenia.

 

         4 dni później

 

          PLENER. SZOSA - RANEK

 

          Pustą drogą jedzie zielony fiat marki Tipo. Po lewej liczne

          pola uprawne, po prawej lasy.

 

          WNĘTRZE. AUTO - RANEK

 

          Monia, ubrana w nową, różową bluzkę, siedzi zapatrzona

          w wyświetlacz swego telefonu. Jej chłopak skupiony jest na jeździe.

          Na tylnym siedzeniu leży aparat fotograficzny marki Sony, koc, butelka

          wody mineralnej i mapa. W radiu grają przebój Seweryna Krajewskiego:

          "Czemu pędzę wciąż przed siebie?"

 

          Na liczniku prędkość 110km/h. Przez przednią szybę widać

          szosę i mijane auta.

 

 

                              MONIKA

                    Jak miał na imię Łokietek, jeden z

                    władców Polski? a)Roman b) Henryk

                    c) Michał d) Władysław

 

                              MICHAŁ

                    Jaka kasa za poprawną odpowiedź?

 

                              MONIKA

                    Pięćset zeta.

 

                              MICHAŁ

                    Nieźle Monia. Poradziłaś sobie sama

                    z pytaniem za stówę.

 

                              MONIKA

                    Nie śmiej się ze mnie. Nie jestem

                    aż taka głupia!

 

                              MICHAŁ

                    Władysław.

 

                              MONIKA

                    Co?

 

                              MICHAŁ

                    Poprawna odpowiedź.

 

                              MONIKA

                    Acha. Senkju Majkel.

 

          Dziewczyna kładzie dłoń na kolanie chłopaka.

 

          PLENER. POBOCZE - DZIEŃ

 

          Michał przegląda, rozłożoną na masce auta, mapę. Jego

          krótkie, hawajskie spodenki powiewają na wietrze, a zielona koszulka

          z karykaturą premiera Tuska upiększa klatkę piersiową.

 

          Obok w rowie kuca dziewczyna. Wymiotuje.

 

                              MICHAŁ

                    Mówiłem, żebyś zabrała woreczki.

                    Teraz muszę się co kilkanaście

                    minut zatrzymywać. Przynajmniej na

                    spokojnie przejrzę mapę zanim ty

                    przeczyścisz swój żołądek.

 

          Po chwili Monia podnosi się. Obciera twarz chusteczką. Blada

          jak ściana, idzie chwiejnym krokiem w kierunku chłopaka.

          Dżinsowe spodenki uwypuklają ponętne kształty jej

          pośladków, na nogach ma sandały.

 

                              MONIKA

                    Po co ja się

                    zgodziłam na tą wycieczkę.

 

                              MICHAŁ

                    Oj Monia, Monia. Ja cię na siłę nie

                    ciągnąłem. Ale zobaczysz. Jak

                    dojedziemy, to zaraz poczujesz

                    się lepiej. Zrobimy sobie kilka

                    zdjęć. Poleżymy na kocyku. Będzie

                    miło.

 

                              MONIKA

                    Akurat!

 

                              MICHAŁ

                    Jak zwykle trudno ci dogodzić.

                    Napij się wody, nie przeszkadzaj.

 

          Dziewczyna siada do samochodu. Odkręca wodę mineralną.

          Szybko i łapczywie pije.

 

                              MICHAŁ

                         (cichym głosem do siebie)

                    Kurwa mać. Coś tu nie tak. Chyba

                    skręciłem w złą drogę. Akurat

                    wczoraj musiał mi się popsuć GPS. W

                    mordę.

 

                              MONIKA

                    Co tam mruczysz pod nosem?

 

                              MICHAŁ

                    Zgubiliśmy się!

 

                              MONIKA

                         (zachłystuje się wodą,

                         kaszle)

                    Że co!?

 

                              MICHAŁ

                    Spokojnie. Pojedziemy prosto. Może

                    będzie jakieś gospodarstwo i

                    spytamy o drogę.

 

          Chłopak zwija mapę. Wsiada za kierownicę. Odpala. Cisza.

          Silnik nie reaguje. Przekręca jeszcze raz kluczykiem. Cisza.

 

                              MONIKA

                    Błagam misiu. Powiedz, że to jakiś

                    żart.

 

          Michał wychodzi. Otwiera maskę. Mija kilkanaście sekund.

          Zamyka ją z hukiem.

 

                              MICHAŁ

                         (opanowanym, aczkolwiek lekko

                         zdenerwowanym głosem)

                    Dalej idziemy pieszo.

 

          PLENER. WIOSKA - DZIEŃ

 

          W bliskiej odległości od siebie stoi kilka rozwalających się

          drewnianych chat oraz stara obora i mała szopa. Na środku

          podwórza widać studnię. Wszystko zarośnięte krzakami

          jarzębiny. Wioska wygląda na niezamieszkaną.

 

          WNĘTRZE. CHATA - DZIEŃ

 

          Przy długiej ławie, ustawionej na środku obszernej izby, na

          skrzypiącym stołku, siedzi brodaty, niski, gruby, bosy

          facet. Ubrany jest w pożółkłą wyciągniętą koszulę i szare

          portki. Obgryza kość kurczaka. Po dłoniach spływa mu

          tłuszcz.

 

          Pod oknem leży skulony czarny pies-kundel. Nagle podrywa

          mordę. Stają mu uszy. Zaczyna szczekać. Ktoś głośno puka do

          drzwi.

 

          Mężczyzna wstaje.

 

                              CHłOP

                    Cisej Muzyn. Kogo tam licho

                    niesie?

 

          Podchodzi do drzwi. Uchyla lekko. Patrzy.

 

                              CHŁOP

                    Jezusińku drogi. Kto wy? Muzyn,

                    cisej mówie!

 

          Naprzeciwko stoi chłopak i dziewczyna. Oboje zmęczeni.

 

                              MICHAŁ

                    Dzień dobry. Czy mógłby pan nam

                    jakoś pomóc? Nasze komórki nie mają

                    tu zasięgu. Auto nawaliło. Czy ma

                    pan telefon? Co to za wieś? Nie ma

                    jej na mapie.

 

                              CHŁOP

                         (bardzo zdziwiony)

                    Wejdźta.

 

          Otwiera szeroko drzwi. Pies warczy. Młodzi ludzie wchodzą

          niepewnym krokiem do środka. Chłopak trzyma zwinięty koc, na

          szyi ma zawieszony aparat. Pies zaczyna szczerzyć kły.

          Warczy.

 

                              CHŁOP

                    Nie bójta sie. Nic wam nie zrobi.

                    Murzyn cisej ci mówie! Cholero

                    jedna!

 

          Pies chowa się pod stary koc. Mężczyzna wysuwa dwa stołki

          spod ławy. Na ścianie widać czaszkę jelenia.

 

                              CHŁOP

                    Siadejta.

 

          Chłopak i dziewczyna siadają. Rozglądają się po izbie.

 

                              CHŁOP

                    Napijeta sie kozigo mlika?

 

                              MICHAŁ

                    Ja dziękuję. Nie przepadam.

 

                              MONIKA

                    A ja chętnie spróbuję.

 

          Mężczyzna wstaje. Znika w drugiej mniejszej izbie. Po kilku

          sekundach przynosi dzban i dwa metalowe kubki. Stawia

          wszystko na ławie. Nalewa mleka sobie i dziewczynie. Siada

          po drugiej stronie.

 

                              CHŁOP

                    Oo. Teraz my na spokojnie pogoduma

                    jak cłowiek z cłowiekim. Jakie imie

                    mota?

 

                              MICHAŁ

                    Ja Michał, a to moja dziewczyna

                    Monika.

 

          Chłop spogląda na Moniką. Oblizuje usta.

 

                              CHŁOP

                    Fajno z ciebie dziewucha.

 

                              MICHAł

                    A do pana jak można się zwracać?

 

          Dziewczyna lekko zarumieniona, próbuje koziego mleka. Ma

          odruchy wymiotne. Brodaty mężczyzna patrzy na nią z ogromnym

          zdziwieniem. Monika wstaje, wybiega z chaty, trzymając

          dłonie na ustach.

 

                              CHŁOP

                    Jezusińko drogi. Co jej? Nie

                    smakuje jej moje mliko?

 

                              MICHAŁ

                         (uśmiecha się)

                    Nie przyzwyczajona. W mieście nie

                    pije takich specjałów.

 

                              CHŁOP

                    Niepotsebnie jo zmiesał to mliko z

                    moją mazią.

 

                              MICHAŁ

                    Jaką mazią? Zresztą nieważne.

                    Dowiem się w końcu jak ma pan na

                    imię?

 

                              CHŁOP

                    Godej do mnie Maciej.

 

                              MICHAŁ

                    Sami tu mieszkacie Macieju?

 

          Z zewnątrz słychać nieprzyjemne odgłosy.

 

                              MACIEJ

                    Samiuteńki jak kołek. Wsystko

                    pomarło albo powyjezdzało do

                    miasta. Łod casu do casu odwiedzi

                    mnie mój kuzyn.

 

                              MICHAŁ

                    Jak sie nazywa ta wieś?

 

                              MACIEJ

                    Jesteśta w Klekotach.

 

                              MICHAŁ

                    Jak daleko stąd do Puszczy

                    Niepołomickiej?

 

                              MACIEJ

                    Pieso tsa isć jakieś pół dnia.

 

                              MICHAŁ

                    Wspominałem, że nawalił mój samochód

                    i ...

 

                              MACIEJ

                    A mi wcoraj pies nawalił duzą kupe.

                    Sie tak zesroł.

 

                              MICHAŁ

                        (zdenerwowany)

                    ... Więc popsuło mi się auto. Komórka

                    nie działa, bo brak zasięgu.

 

                              MACIEJ

                    Moja komórka stoi. Nawet najwięksy

                    wicher jej nie zdmuchnął.

 

                              MICHAŁ

                    Fajnie, ale może wróćmy do

                    moich problemów. Gdzie mogę znaleźć

                    jakiegoś najbliższego mechanika?

 

                              MACIEJ

                    Ło, chłopoku. Daleko. Dwa dni drogi

                    pieso.

 

                              MICHAŁ

                    Szkoda, że nie masz telefonu,

                    Macieju.

 

                              MACIEJ

                         (uśmiecha się szeroko

                         pokazując dziurawe zęby)

                    Ale za to mom konika i wóz.

 

                              MICHAŁ

                    Podwieziesz nas? Zapłacimy.

 

                              MACIEJ

                    Do mechanika?

 

                              MICHAŁ

                    Nie, na teren parku.

 

                              MACIEJ

                    Usykuje wóz i wydoje koze.

 

                              MICHAŁ

                    A po co?

 

                              MACIEJ

                    Mliko weźmim.