PRZEJŚCIE DO:

 

          PLENER. POLNA DROGA - DZIEŃ

 

          Polną drogą mknie wiejski wóz. Chłop smaga batem konia. Z

          tyłu podskakują dwie postacie. Jedna długowłosa, kurczowo

          trzyma się chłopaka. Obok nich leży zwinięty koc i dzban z

          mlekiem. Niedaleko pasą się krowy.

 

          Michał stuka palcem w plecy woźnicy.

 

                              MICHAŁ

                    Przepraszam, ale czy możesz jechać

                    wolniej? Moją dziewczynę znowu

                    mdli.

 

                              MACIEJ

                    Jo tam lubie sybkom jazde. Wiater

                    fajnie wieje. Komary sie połyko

                    Hejja, wiśta wio Baśka! I do

                    psodu. Hejj!

 

          Wóz ani razu nie zwalnia. Baśce z pyska cieknie ślina. Widać

          jej zmęczenie. Szybko dojeżdżają do szosy. Zwalniają i

          skręcają w lewo. Chłop znowu smaga batem klacz. Nagle jakieś

          małe auto, stary zielony fiat 126p, wyprzedza ich na pustej

          drodze. Chłop podnosi w górę rękę i coś krzyczy.

 

                              MACIEJ

                    Ty cholero!

 

                                                                                    PRZEJŚCIE DO:

 

          PLENER. PUSZCZA NIEPOŁOMICKA - DZIEŃ

 

          Na trawie wśród drzew siedzi skulona Monika. Wygląda jakby

          niedawno wymiotowała. W tle widać Michała i woźnicę. Podają

          sobie dłonie. Maciej wsiada na wóz, wypija kubek mleka i

          odjeżdża. Chłopak idzie do dziewczyny.

 

                              MICHAŁ

                    Zapłaciłem mu dziesięć złotych. Więcej

                    nie chciał. Sprowadzi mechanika, a

                    później po nas wróci.

 

                              MONIKA

                           (blada jak ściana)

                    Nie ufam temu obleśnemu facetowi.

 

                              MICHAŁ

                    Nie przesadzaj. To spoko gościu.

 

                              MONIKA

                          (głośno)

                    Mogłeś jeszcze sobie zrobić z nim

                    pamiątkowe zdjęcie!

 

                              MICHAŁ

                    Uspokój się! Nie czas na kłótnie.

                    Mamy dużo czasu na zwiedzanie.

                    Zaczniemy od najstarszego dębu.

                    Popatrz, tam jest mapa (pokazując

                    palcem na drewnianą tablice pod

                    brzozą)

 

          Dziewczyna podnosi się. Razem z Michałem idzie w kierunku

          mapy.

 

          PLENER. POD STARYM DĘBEM - DZIEŃ

 

          Para stoi naprzeciwko wysokiego, rozłożystego dębu. Trzymają

          się za ręce.

 

                              MONIKA

                    Ale piękne drzewko!

 

                              MICHAŁ

                    Drzewko? To pomnik przyrody, cud

                    natury. Dostojny, stary dąb.

 

          Rozkładają koc. Dziewczyna siada. Chłopak robi jej

          zdjęcie. Odwraca się. Patrzy na pomnik przyrody.

 

                              MONIKA

                    Drzewko nie ucieknie. Choć do mnie.

 

          Michał kładzie się na kocu. Dziewczyna gładzi go po brzuchu.

          Zaczynają się całować.

 

          PLENER. KRZAKI - DZIEŃ

 

          Tymczasem ukryty w krzakach Maciej wszystko obserwuje.

          Oblizuje się, a z ust cieknie mu ślina. Więcej jej niż u

          jego klaczy Baśki. Dłonią miętoli w swoich spodniach.

 

          PLENER. POD STARYM DĘBEM - DZIEŃ

 

          Para leży przytulona do siebie. Dziewczyna odzywa się

          pierwsza.

 

                              MONIKA

                    Jednak warto było z tobą tu

                    przyjechać. Tak tu cicho.

                    Spokojnie. Ciekawe czy ktoś zakopał

                    tu jakiś skarb?

 

                              MICHAŁ

                    Ale masz wyobraźnię Monia. Niby

                    jaki skarb?

 

                              MONIKA

                    Nie wiem. Na przykład skrzynkę z

                    diamentami.

 

                              MICHAŁ

                    Jak już, to skrzynię z monetami.

 

                              MONIKA

                    Jakbyśmy takie coś znaleźli to bym

                    kupiła nowe, różowe spodnie. Ech.

                    Pomarzyć.

 

          Chłopak wstaje. Bierze aparat. Zaczyna fotografować drzewo.

          Podchodzi bliżej. Dotyka go dłonią. Obchodzi wokół.

          Słychać śpiew skowronka, rechot żaby. Gdzieś daleko w lesie

          widać biegnącą sarnę.

 

          Coś przykuwa jego uwagę. Pochyla się i patrzy. Klęka

          i zaczyna rękoma wygrzebywać z ziemi jakiś przedmiot.

 

          Leżąca na brzuchu dziewczyna, odwraca się na plecy. Ma

          zamknięte oczy.

 

                              MICHAŁ (OFF)

                          (głośno)

                    Monia! Nie uwierzysz!

 

                              MONIKA

                    Co tak się podniecasz!?

 

                              MICHAŁ (OFF)

                    Znalazłem coś dziwnego w ziemi!

 

          PLENER. POD STARYM DĘBEM - DZIEŃ

 

          Młodzieniec wraca w kierunku opalającej się

          dziewczyny. Siada obok. W brudnych od piasku dłoniach,

          trzyma znalezisko.

 

                              MICHAŁ

                    Spójrz.

 

         Monika otwiera oczy, siada na kocu.

 

                              MONIKA

                    Co to?

 

                              MICHAŁ

                    Nie wiem. Ale ciężkie jak cholera.

                    Chyba waży jakieś dziesięć kilo.

 

          Chłopak kładzie przedmiot na kocu. Oczyszcza chusteczkami

          przylepioną glinę. Obydwoje uważnie mu się przyglądają.

          Przypomina, metalowe, płaskie, pudło o rozmiarach

          starodawnej drukarki. Zero rdzy, idealnie gładkie ściany, na

          każdej z nich widnieje znak przypominający matematyczny symbol Pi.

 

                              MICHAŁ

                    Coś jest w środku. Ciekawe czy

                    można to jakoś otworzyć?

 

                              MONIA

                         (z zadowoleniem w głosie)

                    Skarb! Jak to znalazłeś?

 

                              MICHAŁ

                         (zadowolonym, pełnym napięcia

                         głosem)

                    Promienie słońca odbijały się od

                    kawałka czegoś wystającego z ziemi.

                    To takie banalne. Czemu nikt tego

                    nie znalazł wcześniej?

 

                              MONIKA

                    Co to znaczy banalne?

 

          Chłopak nie odpowiada. Z ogromnym zaciekawieniem bada

          znalezisko. Bierze aparat i robi zdjęcia, obracając

          przedmiot we wszystkie strony.

 

                              MICHAŁ

                    Brak otworów, brak zamka, nic nie

                    ma. Tylko duże wygrawerowane znaki

                    przypominające liczbę Pi.

 

                              MONIKA

                    Pokaż aparat. Zrobię zooma. Może

                    coś ciekawego zobaczę.

 

          Michał uśmiecha się, po czym oddaje dziewczynie swego 12-sto

          mega-pikselowego Soniaka. Monia zaczyna w skupieniu oglądać

          fotografie. Po parunastu sekundach milczenia.

 

                              MONIKA

                         (podniecona)

                    Michałku, popatrz.

 

          Michał z niedowierzaniem widzi, że na górnej ścianie, pod

          liczbą Pi, jest maleńki otwór wielkości główki od szpilki.

 

                              MICHAŁ

                    Masz spinki do włosów?

 

                              MONIKA

                    Mam jedną w kieszeni.

 

                              MICHAŁ

                    Daj ją szybko!

 

                              MONIKA

                    Co chcesz zrobić?

 

          Podniecony student nie odpowiada. Bierze różową spinkę w

          kształcie motyla, odgina, po czym wkłada jej ostrą część do

          zagłębienia w ściance. Cyfra π podświetla się czerwonym

          kolorem. Po trzech sekundach pudełko zaczyna wydawać dźwięki

          jak włączony wibrator. Pokrywa zaczyna się wysuwać. Tuż pod

          nią pojawia się kolejna. Ma czarny, jak węgiel, kolor. Na

          środku widać małe okienko. Pod nim przyciski: cyfry od 0 do 9.

 

 

                              MICHAŁ

                    Niesamowite! To jakiś szyfr! Wieki

                    zajmie zanim to otworzymy!

 

                              MONIKA

                    Wpisz wartość liczby Pi. Trzy

                    przecinek czternaście i coś tam

                    dalej.

 

          Michał robi głupią i zdziwioną minę, patrząc na siedzącą

          obok blondynkę.

 

                              MICHAŁ

                    Zaskakujesz mnie bardziej niż

                    szalona ciotka mego kumpla Tomka.

                    Mówiłaś, że nienawidziłaś

                    matematyki. Skąd to wiesz?

 

                              MONIA

                    W gimnazjum byłam zakochana w

                    przystojnym matematyku i tak ładnie

                    opowiadał o tym Pi.

 

          Student pochyla się nad pokrywą, naciska na klawisze. Na

          wąskim wyświetlaczu pojawia się: 314. Cisza. Zero reakcji.

          Cyfry znikają.

 

                              MICHAŁ

                    Nie ma tu przecinka. Nie działa. A

                    może jakby wpisać więcej cyfr. Nie

                    pamiętasz ich więcej?

 

                              MONIKA

                    Jasne, że pamiętam. Jeden, pięć,

                    dziewięć, dwa, sześć, pięć.

 

                              MICHAŁ

                    Ty idź kurde, się zgłoś do

                    Milionerów. Jak trafisz na pytanie

                    dotyczące cyfry Pi, to wygrasz

                    sporo zielonych.

 

          Chłopak wystukuje cyfry. Na ekraniku pojawiają się kolejno 314159265.

          Mijają dwie sekundy. Pudło ponownie zaczyna wibrować. Druga

          klapa wysuwa się. W środku leży lekko zniszczona księga oraz

          srebrna kostka - dwa razy większa od kostki Rubika.

 

                              MICHAŁ

                    Masz Monia swój skarb.

                    Spodziewałaś się świecidełek,

                    a tu taki Zonk.

 

          Monika otwiera księgę, dotykając ostrożnie krwawej plamy na

          okładce.

 

                              MONIKA

                    Zobacz. To jakieś dziwne literki.

 

                              MICHAŁ

                    To chyba łacina. Zobacz dalej.

 

          Dziewczyna przewraca kolejne, lekko pożółkłe od starości

          strony.

 

                              MICHAŁ

                    Stój. Tu jest tekst w języku

                    polskim.

 

          Zaczynają głośno czytać.

 

                              MICHAŁ I MONIKA

                        (w skupieniu)

                    Roku pańskiego tysiąc trzysta dziesiątego.

                    Wtedy na niebie ukazała się łuna. Widzieliśmy

                    ją dokładnie z dachu naszej wieży.

                    Coś spadło na wzgórze. Huk ogromny.

                    Wysłałem moich braci ...

 

                                                                                               PRZEJŚCIE DO:

 

          PLENER. WZGÓRZE - RANEK (RETROSPEKCJA)

 

          Pięciu zakapturzonych mnichów idzie górską, wąską ścieżką na

          szczyt około stu metrowego wzgórza.

 

          W dole widać rozbity obóz. Trzech z nich siedzi przy ognisku.

 

          Pierwszy z grupy wchodzi na górę. Wiatr zwiewa mu kaptur z

          głowy. Patrzy przed siebie.

 

          Na lekko zaśnieżonym, skalnym podłożu spoczywa wielka

          srebrna, częściowo roztrzaskana kula. Obok niej stoi wysoka,

          szara, chuda postać z wielką głową. Jedną płaską dłonią z

          długimi palcami dotyka rany na brzuchu. Wypływa z niej żółta

          ciecz. Drugą naciska na srebrny, iskrzący się pas, zapięty

          wokół wąskiej talii. Kula znika. Postać przewraca się.

          Niedaleko leży jakiś przedmiot.

 

                                                                                                PRZEJŚCIE DO:

 

          PLENER. POD STARYM DĘBEM - DZIEŃ (TERAŹNIEJSZOŚĆ)

 

          Michał czyta głośno dalszy rozdział. Monika siedzi obok z

          otwartą buzią.

 

                              MICHAŁ

                        (z przejęciem w głosie)

                    Pięć dni i nocy. Istota nadal się nie obudziła.

                    Staramy się. Leczymy jak umiemy.

                    Chleb i pajęczyna pomogły częściowo.

                    Z rany nie sączy się już żółć. Dziesiątego dnia ...

 

 

                                                                                                PRZEJŚCIE DO:

 

          WNĘTRZE. IZBA IZYDORA. WIEŻA ZAKONNIKÓW (RETROSPEKCJA)

 

          Przy dużym drewnianym łóżku klęczy kilku braci zakonnych.

          Modlą się. Inny siedzi blisko i sprawdza ranę na brzuchu

          nieprzytomnej postaci.

 

          Nagle istota otwiera wielkie, owalne, czarne jak smoła oczy.

          Rozgląda się po izbie. Mająca kształt gruszki, głowa

          pozbawiona jest narządów słuchu i mowy, w miejscu gdzie

          winien spoczywać nos, widać dwa małe otwory. Jedna dłonią

          chwyta siedzącego człowieka. Zakonnik sztywnieje, usta robią

          mu się sine, a oczy zachodzą bielmem. Reszta natychmiast

          wstaje. Szary, chudy, ranny gość przygląda się im z

          zaciekawieniem. Jeden z modlących wybiega z pomieszczenia.

 

          Słychać skrzypienie schodów. W drzwiach pojawia się stary,

          długobrody mnich. Podchodzi do łóżka.

 

          Istota zaczyna przemawiać ustami siedzącego obok mężczyzny.

          W wyniku odniesionych obrażeń, ma nie do końca zrozumiały,

          dziwnie brzmiący, wibrujący głos.

 

                              ISTOTA

                    Jestem Ellohim. Uczony z

                    odległej kraainy. Niee musicie się

                    mnie obawiaćć kim kolwiekk

                    jesteście. Ucieekałem stattkiem

                    z mej ... ojczyzzny...Awaria..

                    była awaria... modułł...oderwał...

                    spadałem... Gdziee jesstem?

 

                              IZYDOR

                    Jesteś wśród braci zakonnych.

                    Znaleźliśmy cię na wzgórzu.

 

                              ELLOHIM

                    Co to zaa plann-etta? Gdziee mój

                    pas?

 

                              IZYDOR

                    Planneta? Co to oznacza? Z twego

                    dziwnego pasa wystrzeliwały małe

                    błyskawice. Zakopaliśmy go.

 

                              ELLOHIM

                    Wypadeek...pas...spięcie...pamiętam..

                    Nie wiecie... Nic nie rozumieecie.

                    Miejscee...czas... jakiee?

 

                              IZYDOR

                    Trafiłeś do Polski. Roku pańskiego

                    tysiąc trzysta dziesiątego.

 

                              ELLOHIM

                    Polsskaa, dziwnaa nazzwa.

 

                              IZYDOR

                    Czemu uciekałeś przyjacielu?

 

                              ELLOHIM

                    Stworzyłłem coś... coś

                    niebezpiecznegoo... czassoportal.

                    Chcielli go użyćć...wojna...

                    zgliszczaa... Gdzie to jesst? Gdzie

                    przechowallnikk?

 

                              IZYDOR

                    Bracia przynieśli twoją rzecz. Leży

                    na dole w izbie.

 

                              ELLOHIM

                    Chybaa jesteeście prymitywwnymm

                    społeczeństtwem...

                    Lekkarstwaa..ampułkii...

                    rozbitee...Nie pomożecie mi. Jaa..

 

          Kosmita traci przytomność. Zakonnik, siedzący przy łóżku

          odzyskuje wzrok. Wszyscy udają się na naradę.

 

          PLENER. POD STARYM DĘBEM - DZIEŃ (TERAŹNIEJSZOŚĆ)

 

                              MONIKA

                    Czytaj! Ciekawe co się z nimi

                    stało.

 

                            MICHAŁ

                    Po wielu zachodach przebudził się ponownie.

                    Jego czarne ślepia były straszne, mimo to miał

                    czystą duszę. Czuć było w nim nieskończoną dobroć.

                    Opowiedział czym jest przedmiot,

                    który zbudował...

 

                                                                                                PRZEJŚCIE DO:

 

          WNĘTRZE. IZBA IZYDORA. WIEŻA ZAKONNIKÓW - DZIEŃ (RETROSPEKCJA)

 

          W izbie przy łożu zebrali się wszyscy bracia. Izydor siedzi,

          chce wysłuchać słów rannego gościa. Istota trzyma za rękę

          tego samego, lekko przerażonego mnicha.

 

                              ELLOHIM

                    Pojazd rozbityy...zamaskowanny...pas

                    zniszczonyy... Tylko jednoo

                    wyjsciee.. .Przyjjacielee...gdy

                    ostatecznie zgassnęę...obiecajcie mi

                    jednnoo... Ukryjciee

                    czassoportall... Gdybyy trafiłł do

                    kogośś o złłych zamiarachh... jeśśli

                    udało by się mu urruchomićć...to

                    następsstwaa mogą być

                    traagiczne...

 

                              IZYDOR

                    Co to za przedmiot? Czym jest?

 

                              ELLOHIM

                    To urządzzenie posiadda

                    mocc,która dzień przemienia w

                    mrrok. Uważaj na siebie

                    podróżnikku, bo kło-potów możeszz

                    mieć bez liku. To oznacza pissmo,

                    ktore na nim umieściłłem. Dziękii

                    niemuu możnaa się prze..nieśc

                    dalekoo..poza czass...Pzyszloosć,

                    przeszłosć...zachwianaa...

                    równowagaa...znisczcie...ukryjciee..

                    Mój..przechowalnikk... Któśś może

                    go otworzyćć...znajdziee to...

 

                                                                        PRZEJŚCIE DO:

 

          PLENER. POD STARYM DĘBEM - DZIEŃ (TERAŹNIEJSZOŚĆ)

 

          Widać zamazane, mało wyraźne pismo. Michał zamyka

          księgę. Dziewczyna ma wielkie, jak pięć złotych, oczy.

 

                              MONIKA

                     Ale super historia!

 

          Młody student odkłada księgę.

 

                              MICHAŁ

                    Fakt. Powstał by z niej fajny film.

                    To jednak zbyt niewiarygodne, by

                    było prawdziwe.

 

                              MONIKA

                    Więc jak wytłumaczysz wygląd tych

                    rzeczy i ten szyfr?

 

                              MICHAŁ

                    Nie wiem. Muszę pozbierać myśli.

                    Ale najpierw opróżnię pęcherz.

                    Nigdzie nie odchodź Monia i nie baw

                    się tą kostką.

 

          Chłopak wstaje i idzie w kierunku pobliskich drzew.

 

          Monika siedzi na kocu. Nie może się powstrzymać. Zaczyna

          dokładnie oglądać srebrną kostkę. Dotyka z każdej strony.

          Naciska. Nic się nie dzieje.

 

                              MONIKA

                    Jak to się nazywało? Czasoportal

                    czy jakoś tak.

 

          Słychać czyjeś kroki.

 

                              MONIKA

                    Szybko odcedziłeś te swoje małe

                    kartofelki.

 

         Dziewczyna odwraca głowę.

 

                              MONIKA

                          (trzyma się za serce)

                    Jezu! Ale mnie pan wystraszył. Co

                    pan tu robi?

 

                              MACIEJ

                    Juz nie mogłem wytsymać. Tako

                    jesteś apetycno dziewuska. A jakie

                    mos fajne cycuski.

 

                              MONIKA

                    Że co? O co panu chodzi?

 

          Maciej siada obok dziewczyny. Zaczyna ją dotykać.

 

                              MONIKA

                          (krzyczy)

                    Odpierdol się facet! Michał! Gdzie

                    jesteś! Michał!

 

                              MACIEJ

                    Łon cie nie usłysy paniusiu. Lezy z

                    z guzem na łepetynie. Tak mu jo

                    walnał kijem, łodrazu sie psewrócił

                    i cały się obscął. A co tu mos

                    ciekawego? Co to za ksinga? Zrestą.

                    To poceko. Taką jo mom na ciebie

                    chcicę!

 

          Chłop przewraca dziewczynę na koc. Kładzie się na niej i

          zaczyna ściągać ubranie.

 

                              MONIKA

                         (krzyczy)

                    Pomocy! Na pomoc! Pomocy!

 

                              MACIEJ

                    Nie piskaj. Nikt cie nie usłysy.

                    Zaro pocujes sie jak w niebie.

 

          Ktoś łapie go za szyję i odciąga od dziewczyny.

 

          To Michał. Z głowy spływa mu krew. Zaczyna się szarpać z

          mężczyzną. Uderza go pięścią w twarz. Chłop się chwieje, ale

          nie przewraca. Ma rozciętą wargę. Oddaje cios. Jest

          silniejszy. Chłopak przewraca się. Wściekły Maciej podnosi z

          ziemi spory kamień i idzie w jego kierunku.

 

                              MONIKA

                    Ej zboczeńcu!

 

          Maciej odwraca się. Spogląda na dziewczynę i nagle dostaje w

          głowę ciężkim srebrnym sześcianem. Uginają mu się kolana,

          ale widać, że ma twardą głowę. To uderzenie jest zbyt słabe,

          by go powalić. Sprawia jednak, że traci na chwilę

          równowagę. Ten fakt wykorzystuje Michał, który podnosi się z

          ziemi, podchodzi z tyłu i zaczyna dusić mężczyznę.

 

          Tymczasem z kostki, leżącej niedaleko, wysuwa się jedna ze

          ścian. Powoli zaczyna wydobywać się z niej oślepiające,

          czerwone światło. Dziewczyna zamyka oczy. Maciej gryzie

          chłopaka w rękę. Mimo bólu, chłopak nie daje za wygraną.

          Dusi go i cofa się do tyłu. Nie widzi, że za nim faluje,

          różnymi kolorami, powietrze. To portal do podróży w czasie.

 

          Mija kilka sekund. Zarówno oślepiające światło jak i srebrna

          kostka znikają. Monika powoli otwiera oczy. Jest przerażona.

          Ani śladu jej chłopaka i zboczeńca Macieja.

 

         ZACIEMNIENIE

 

         KONIEC

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję