"Snowpiercer: Arka przyszłości" – Jedzie pociąg z daleka i na nikogo nie czeka - Recenzje filmów

Co więcej, należy jeszcze wspomnieć, że owa Arka to swoisty azyl dla nielicznych, którzy ocaleli z „lodowej apokalipsy”. Od kilkunastu lat (akcja dzieje się w roku 2031), bez przerwy, podąża tą samą trasą przez wszystkie kontynenty (proszę się nie dziwić, wszak to prawie techniczne cudo). W ostatnich wagonach upchana jest biedota, w kolejnych szczęśliwa elita, a w pierwszym siedzi tajemniczy twórca i budowniczy tegoż pojazdu - Wilford (Ed Harris). I jak to bywa w podobnych opowieściach (np. niedawne „Elizjum”) pojawia się charyzmatyczny bohater, tym razem o imieniu Curtis (brodaty, niezły Chris „Kapitan Ameryka” Evans), pragnący zmian, poprawy losu plebsu - ludzi w łachmanach, żywiących się odżywczymi batonami proteinowymi (wątpliwego pochodzenia). Rewolucję czas zacząć …

Wraz z Curtisem i wierzącymi w powodzenie misji desperatami przemierzamy wagony. Tym samym zaliczamy checkpointy, jak w grze komputerowej. A każda lokacja jest inna, całkiem nie przypominająca poprzedniej. Po drodze trzeba uważać na strażników, obudzić koreańskiego narkomana (przekonujący Kang-ho Song) i tolerować wyprowadzającą z równowagi panią minister (ucharakteryzowana na nerda, a zarazem moherowego „strażnika moralności”, przerysowana Tilda Swinton). A wiemy, że w tym antyutopijnym klaustrofobicznym, pędzącym metalowym świecie, wysiadka to mission impossible.

Na plakacie reklamującym film widnieje m.in. hasło, że rzekomo dostajemy arcydzieło, które ma szansę przejść do historii kina science-fiction, jak niegdyś „Matrix” czy niedoceniony początkowo „Łowca androidów”. To nie wszystko. Redakcja portalu Filmweb prawie jednogłośnie przyznała swój znak jakości i śmiało go poleca miłośnikom futurystycznych thrillerów postapokaliptycznych. I choć rzeczywiście drzemie tu potencjał (intrygujący pomysł oparty na motywach francuskiego komiksu), to jest niewyczerpany i wyeliminowany przez sporą liczbę absurdów, zbyt namacalną groteskę i zakończenie tak przegięte, aż w dołku ściska, a w oczach panuje bałagan. Lepiej więc nie wnikać w gusta niektórych szanownych recenzentów. Każdy ma własny, ale wydaje się - poprawcie mnie, jeśli wypisuję nieprawdę - że w swojej ocenie nie są wiarygodni. Podziwiają narrację i oprawę audio-wizualną (średniej jakości efekty - design pociągu z zewnątrz i co najwyżej nieźle wyglądające, skute lodem krajobrazy za oknem) mając na oczach klapki (a być może będąc wówczas pod wpływem halucynacji lub zwykłego wina marki Bułgaria).

Napisana i wyreżyserowana przez Joon-Ho Boonga (autor m.in. słynnego, straszno-śmieszno trudnego do zakwalifikowania „Hosta:Potwora”) „Arka przyszłości” to produkcja międzynarodowa (USA, Korea Południowa, Francja, Czechy). Co prawda jest na swój sposób oryginalna, ale niestety Boong nie potrafi zamaskować typowego schematu. W niemal całości zrealizowany w czeskim studiu obraz na szczęście ratuje kompozytor Marco Beltrami i jego pobudzające nasze zmysły i podtrzymująca napięcie muzyka (mocna perkusja). Jednak czuć, że ostateczny wyrok należy do panów producentów z Hollywood. Brutalność i odwaga w budowaniu poszczególnych scen jest skrojona do tego stopnia, by być przyswajalna przez przeciętnego zjadacza chleba. Obejrzeć można. Pokochać niekoniecznie. Aczkolwiek, co niektórzy doszukają się zapewne różnych symboli i ukrytego dna, uważając, że film jest czymś więcej, aniżeli zwykłą, ugłaskaną rąbanką.

Ocena 5,5/10