Weselne zwyczaje - Savoir Vivre

Błogosławieństwo od rodziców

 

Niezwykle podniosłym i wzruszającym momentem jest błogosławieństwo udzielane przez rodziców. Jeśli obecni są dziadkowie, oni też udzielają błogosławieństwa. Zwykle, w pomieszczeniu, gdzie dokonuje się ten zwyczaj, na stole stoi krzyż, a obok znajduje się święcona woda i mała gałązka mirty. Młodzi klęczą. Rodzice, poczynając od matki panny młodej, udzielają błogosławieństwa. Zanurzają gałązkę w wodzie święconej i kropiąc głowy młodych, wygłaszają krótki tekst, np. taki:

 

Drogie Dzieci!

Błogosławię Was,  w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Bądźcie szczęśliwi, kochajcie się, szanujcie i wspierajcie.

 

Podróż do kościoła i ślub

 

Zgodnie ze starym, przyjętym zwyczajem, to pan młody przybywa po swoją wybrankę i musi przedostać się przez tzw. bramki postawione na jego drodze. Otwiera je sobie, obdarowując wódką zagradzających drogę. Bramki takie mogą się też pojawić na drodze pary młodej do kościoła. Trzeba to wziąć pod uwagę, planując czas dojazdu do miejsca ceremonii ślubnej, ponieważ negocjacje z organizatorami zapory na drodze bywają dość długie.

 

Kiedy już wszyscy dotrą do kościoła,  to powinno się pamiętać, że najpierw wchodzą goście i zajmują w ławkach miejsca, a następnie państwo młodzi. I tutaj bywa różnie: wprowadza ich ksiądz  lub pan młody czeka przy ołtarzu, a pannę młodą prowadzi jej ojciec. Czasem też wchodzą obydwoje.

 

Ceremonia ślubna to uroczysta chwila, którą podkreśla muzyka płynąca z kościelnych organów. Zdarza się, że świadkowie robią niespodziankę państwu młodym i specjalnie sprowadzony na tę okazję muzyk gra ich ulubiony utwór. Dostojeństwa i blasku mogą dodać druhny i drużbowie. W kościele tuż za parą młodych siadają świadkowie.

 

Po wyjściu z kościoła zebrani goście składają gratulacje i życzenia parze młodej. Dopełnieniem tej tradycji jest rozrzucenie przed nowożeńcami monet, które symbolizują dobrobyt. Przesąd powiada, że które z nowożeńców zbierze ich więcej, to będzie rządzić w domu.  

    

Powitanie młodej pary

 

Powitanie nowożeńców chlebem i solą to kolejny piękny zwyczaj. Od dawnych czasów przed wejściem do domu weselnego nowożeńców witali rodzice chlebem i solą. Zwyczaj przetrwał do dzisiaj, ale zdarza się, że młodzi witani są chlebem i solą przez obsługujących wesele.

 

Wita się takimi słowami: „Witamy was chlebem i solą, aby Wam chleba i soli nigdy w życiu nie zabrakło". Mogą również zapytać pannę młodą o to, co woli: „Chleb, sól czy pana młodego?” Ona powinna odpowiedzieć: „Chleb, sól i pana młodego, żeby pracował na niego”. Z bochenka nowożeńcy odrywają po kawałku chleba (czasem jest on już odkrojony), moczą go w soli i zjadają. Później już mogą ucałować rodziców.

 

Po przywitaniu, nowożeńcy wybierają kieliszki. Zawsze pierwsza wyboru dokonuje panna młoda. Po wypiciu zawartości rzucają je za siebie przez prawe ramię, bez odwracania się do tylu. Rozbite kieliszki zapowiadają szczęście w życiu i miłości, a ilość kawałków szkła, według starej wróżby mówi, ile radosnych, wspólnie spędzonych lat czeka młodą parę. Jeśli jeden z kieliszków się nie rozbije, drużba pana młodego powinien rozgnieść go nogą.

 

Witanie nowożeńców chlebem i solą znajduje swoje uzasadnienie w symbolice tych pokarmów.

Chleb
Chleb jest utożsamiany z mądrością, gościnnością i płodnością. Odgrywa również ważną rolę w wielu religiach, przykładowo w kulturze chrześcijańskiej symbolizuje ciało Chrystusa. Chleb zawsze był pokarmem spożywanym w ważnych okolicznościach, podczas uroczystości zaślubin bądź składania przysięgi. Początkowo nie był towarem dostępnym dla wszystkich, jednak z czasem upowszechnił się.

Sól
Jeżeli chodzi o sól, w wielu kulturach wierzono, że ma ona moc odstraszania zła, dlatego między innymi posypywano nią ofiary składane bogom. Zależnie od kultury sól pojawiała się również podczas obrzędów weselnych lub była kategorycznie zabroniona (na przykład w Indiach twierdzono, że jest środkiem podniecającym). W kulturze chrześcijańskiej sól jest utożsamiana między innymi z honorem, szacunkiem i błogosławieństwem.