Ponton (508 pkt)Strona WWW Autora1 447
1 606 min.
Recenzje filmów
Ponton (508 pkt)
942 dni temu
2021-12-28 21:15:43
W magiczny sposób wraca Neo. Możecie zadawać sobie pytania: „Ale jak to, czy on nie umarł w poprzedniej części?”, „O Słodki Pontonie w bobinkach, cóż to za brak sensu?”. Chciałbym zauważyć, że mówimy o gościu, który po zażyciu czerwonej pigułki naparza się z duplikującym się Elrondem, a dodatkowo wziął sobie do serca piosenkę pt. „I Believe I can fly”. Proces zmartwychwstania nie wydaje się aż tak skomplikowany w świecie, gdzie reguły gry są nieco inne niż standardowe traktowanie rzeczywistości jako coś niezmiennego.
Kadr z filmu "Matrix Zmartwychwstania" (źródło: materiały prasowe)
Kadr z filmu "Matrix Zmartwychwstania" (źródło: materiały prasowe)
Nie mam problemu z faktem, że Neo i Trinity wracają, tym bardziej, że całkiem fajnie jest to wytłumaczone i wplecione w fabułę. Nasz wybraniec nic nie pamięta – za to jest światowej sławy programistą gier video – nie, nie – nie jest to „Cyberpunk”. Jest nią oczywiście trylogia „Matrixa”. Nasz ziomek ma spore problemy natury psychicznej, ale bądźmy szczerzy – kto by nie miał? Myśli, że jego gra jest całkiem realna, a psychiatra urwał się z „Jak poznałem waszą matkę” i ma okulary w kolorze tabletek, które mu przepisał. Można lekko zwariować, tym bardziej, że za chwilę spotka ziomeczka, który wyskakuje z lustra w łazience. I tak oto dochodzimy do meritum – „nowy” Morfeusz próbuje przypomnieć Thomasowi jego przeszłość i jakim był wypasionym bohaterem. Flashbacki z Wietnamu przy tym to pikuś. Plan jest teraz taki: zacząć na nowo władać mocami oraz koniecznie (ale to koniecznie!) odzyskać Trinity. Ta żyje sobie obok niego, czasem spotykali się w kafejce, zamienili ze dwa zdania, ale niestety kobieta ma męża i dzieci – ani trochę nie uśmiecha się jej skakanie na motorze między budynkami. Generalnie – łatwo nie jest i nikt nie mówił, że będzie. Szkoda, że to zdanie tyczy się nie tylko bohaterów, ale również widzów
„Matrix Zmartwychwstania” to bardzo dziwny seans. Po wyjściu z kina nie byłem pewny, czy ten film mi się podoba czy nie. Przede wszystkim to straszny bałagan fabularny. Tak nie do końca wiadomo, czemu właściwie ten cały wybraniec jest tak potrzebny, bo ten „nowy” Syjon radzi sobie całkiem nieźle z maszynami. Żyją we względnej symbiozie, ludzie hodują sobie jagódki i w sumie jest spoczko. Wiadomo – czasem zdarzają się jakieś problemy czy wyskoczy jakiś „nowy” Agent Smith, który przywdział skórę Jonathana Groffa. Kiedy się pojawia „stara” Niobe, to specjalnie zamyka Andersona w więzieniu, z którego ten wydostaje się w przeciągu mrugnięcia oka. Serio – nie dość, że mrugnąłem, to jeszcze coś mi wpadła do oka i w tym czasie w sposób ekspresowy coś się stało na ekranie. Wiecie – ona pojawia się tylko po to, aby się pojawić, wzbudzić nostalgię i zaraz zniknąć. A – i jeszcze uwięzić bohatera „bo tak”. I to nie jedyna taka postać – dużo tu „starych” postaci, które powracają w takiej samej formie, ale też całkiem sporo, które przeszły recast. To trochę wygląda tak, jakby twórcy zaklepali Keanu Reevesa i Carrie-Anne Moss, ale resztę istotnej obsady zawiadomili w ostatniej chwili. No pech – akurat Hugo Weaving miał lepsze plany, a Laurence Fishburne stwierdził, że „sorry, no nie, ale możecie postawić mi pomnik”. Ponadto jego twarz często pojawiała się na płachtach, przywołujących sceny z poprzednich części, razem z jego kultowym stwierdzeniem „Nareszcie”. Czujecie te wibracje na skroni? Działa nostalgia?
Kadr z filmu "Matrix Zmartwychwstania" (źródło: materiały prasowe)
Wykorzystywanie jej jest tutaj zauważalne co chwilę. I niektóre elementy działają fajnie, niektóre są wykorzystane jako pewien komentarz, a jeszcze inne przechodzą transformacje. Dużo tu tego misz-maszu i to jest zasadniczy problem „Matrixa”. Tak nie do końca wiadomo czym ten film chce być. Z jednej strony strzela nas w pysk to kolejnym nawiązaniem do klasyki, by za chwilę je skrytykować. Komentarz odnoście tego, że w Hollywood kręci się coraz więcej sequeli, prequeli, rebootów oraz innych tworów jest aż nadto zaznaczony. W sumie zgadzam się z tym i kiedy chce przybić piątkę twórcom, to cofam rękę, patrzę z miną niezrozumienia i zaczynam zadawać pytania. Jeśli „Zmartwychwstania” przede wszystkim opierają swoją siłę przyciągania na nostalgii, to czemu więc powstała ta część, która krytykuje bytność tego produktu. To jak samobiczowanie. Niby rozumiem, co chcieli przekazać, ale wyszło to dosyć niezręcznie. Za to fajnie działają wspomnienia z oryginalnej serii, ale w takim minimalistycznym zaznaczeniu tego faktu, np. ujęcie z dołu na helikopter, z którego spadają puste łuski po nabojach, czy kot o imieniu Deja Vu. Skromny gest w kierunku fanów, a cieszy. Sprawnie również został wykorzystany motyw slow-motion, dzięki któremu Neo unikał pocisków, co zresztą stało się ikonicznym elementem serii. Tutaj mamy odwrócenie tego symbolu Matrixa – twórcy w kreatywny i solidnie nakręcony sposób przekazują wizję, w którym siła wybrańca może obrócić się przeciwko niemu. Niestety, ale jest to jedyny techniczny moment warty zapamiętania.
Produkcja z 1999 roku zrewolucjonizowała rynek kina akcji. Dopieszczone w każdym calu sekwencje, zarówno jeśli chodzi o pościgi, walki wręcz czy strzelanin prezentują najwyższy poziom. Do tego dorzućmy genialną muzykę i mamy arcydzieło audiowizualne, które praktycznie w ogóle się nie zestarzało. Zastanawiałem się, co Lana Wachowski wymyśli, aby przebić ten szczyt techniki. To, na co liczyłem najbardziej, poniosło fiasko na „prawie” całej linii. Poza wspomnianym, fajnie wykonanym motywem nic nie jest ani kreatywne, ani przyspieszające bicie pontonowego serca, ani dorównujące oryginałowi. Wszystko jest nudne i banalne. Może i bluescreena nie widać i jakoś to wszystko wygląda, ale z w zasadzie filmowi bliżej do futurystycznej obyczajówki z miłością w tle, niż do kina akcji. Gdyby jeszcze scenariusz był dopracowany, to przymknąłbym na to oko, ale niestety on również nie oferuje nic ciekawego. Nie mamy żadnej tajemnicy, bohaterowie beznamiętnie poruszają się po ekranie – mam wrażenie, że jedyną osobą, która nie jest znudzona to postać „odpicowanego” Agenta Smitha. Szkoda, że relacja między nim a innymi bohaterami też pozostawia dużo do życzenia…
Kadr z filmu "Matrix Zmartwychwstania" (źródło: youtube/screenshot)
Kadr z filmu "Matrix Zmartwychwstania" (źródło: materiały prasowe)
Wszystko w tym filmie pozostawia dużo do życzenia i wiem, że więcej narzekam niż chwalę, to finalnie nie było aż tak źle jak twierdzą niektórzy widzowie czy recenzenci. Ba! Pojawiają się nawet stwierdzenia, które mówią, że film jest słaby, gdyż twórcy dokonali tranzycji płciowej. Sugerowanie, że kobiety nie potrafią robić filmów jest po prostu obrzydliwe i mało fachowe. Bronię w pewnych momentach „Matrixa Zmartwychwstań”, bo pomimo bałaganu i braku swojej tożsamości, ma dużo fajnych elementów. Lubię zabawę konwencją czy odwracanie ról. Całkiem sprawnie zostało wplecione nawiązanie do „Zombie Express”, czy użycie humorystycznych akcentów – prychnąłem wraz z całą salą, kiedy Neo próbował latać. Z kolei Jonathan Groff i Jessica Henwick (Bugs) to dobre wybory castingowe.
Film kończy się w nieodpowiednim momencie, jakby został urwany i żałuje, że Lana nie chciała poeksperymentować nieco z motywem zażywania pigułki. Ja zawsze zastanawiałem się nad jednym – czy połknięta czerwona tabletka ma takie samo działanie co niebieska? Czy wybranie jej to jedynie dokonanego wyboru i że mamy na coś wpływ? Czy wzięcie drugiej zmieniłoby cokolwiek? Chętnie zobaczyłbym efekty takiego czynu, ale niestety póki co otrzymałem ledwo ciepły posiłek, który niby był pożywny, ale bez wyrazistego smaku. Myślę, że zabrakło pomocy w postaci siostry Lilly, która dorzuciłaby czegoś do potrawy. Bardzo naciągane 5/10, bo momentami czułem się w fotelu komfortowo, a czasami uderzałem się ręką w czoło. Dobrze, że pontony mają to do siebie, że zawsze płyną z nurtem i jakoś dobrnąłem do brzegu.
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
*Autor Marcin Gontarski publikuje też na swoim facebookowym fanpage'u: Ponton Movie
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Matrix Zmartwychwstania" – Czy warto wziąć pigułkę o nazwie "Nostalgia"?
Filmowy33
942 dni temu
Zgadzam się z oceną. I dodam jeszcze że Neil Patrick Harris o którym nie wspomniałeś jest kiepskim nudnym antagonistą.
Dodaj opinię do tego komentarza
Więcej artykułów od autora Ponton
"Barbie" – Na różowej kozetce patriarchatu u Grety Gerwig - Recenzje filmów
Barbie na pierwszym etapie produkcyjnym była filmem, który zupełnie mnie nie interesował. Amy Schumer, której nie trawię, nazwiska scenarzystów, które zupełnie nic mi nie mówiły i ogólna otoczka. Nic wskazywało na to, że produkcja będzie czymś interesującym. Potem buchnęła informacja o castingu idealnym i świetnej ekipie realizacyjnej. To właśnie wtedy uświadomiłem sobie jak bardzo jestem ciekaw tego projektu. W momencie, kiedy światło dzienne ujrzał pierwszy zwiastun z bezpośrednim nawiązaniem do „Odysei kosmicznej”, to już nie mogłem się doczekać. Warto było doświadczyć takiej dawki różu, jakiej prawdopodobnie nie zobaczę przez resztę swojego życia? Zapraszam do recenzji.
"Kolejne 365 dni" – „Wróciłaś, mała?” - Recenzje filmów
Długo się zastanawiałem, jak zacząć ten tekst. Miałem tu niezłe wstawki, nawiązujące do Laury z Przedwiośnia lub Kordiana. Miałem list powitalny, epitafium do monumentalnego łosia, którego spotkałem przed swoim domem. Ha! Nawet miałem fragment piosenki „Agnieszka” w wykonaniu formacji Łzy. Są recenzje filmów, przy których umysł wędruje w dziwne rojony świadomości. Po seansie „365 dni” obraziłem się na kino, po „Tym dniu” chyliłem czoła jak to możliwe, że porwanie i molestowanie to całkiem niezły podryw, kończący się ślubem. Mam wrażenie, że „Kolejne 365 dni” oglądałem przez 3 miesiące 6 tygodni i 5 dni, bo wynudziłem się jak Ponton na zlocie wydm piaskowych. Co tu począć, co tu zrobić? Obowiązek obowiązkiem jest, piosenka musi posiadać tekst, a Ponton musi napisać tekst. Ponownie zmierzyłem się z kolejnymi marzeniami erotycznymi Blanki Lipińskiej.
"Punkt wrzenia" – Z kamerą wśród kucharzy - Recenzje filmów
„Punkt wrzenia” kipi od emocji, intensywnie gotuje się „tabaką” w kuchni, doprowadza to mniejszych poparzeń, jak i wylewa garnek wrzącej wody prosto na twarz. Nowa pozycja w bibliotece HBO MAX pochłonęła mnie bez reszty. Jest to świetnie zrealizowane kino od strony technicznej. Praca kamery, która sprawia, że mamy wrażenie, że całość jest nakręcona na jednym ujęciu. Totalnie żywe kino – dosłownie i w przenośni jesteśmy świadkami jak wygląda praca w gastronomii „od kuchni”. Jesteśmy cichymi obserwatorami – przyglądamy się wizycie sanepidu, otwarciu restauracji, przyjęciu pierwszych klientów, przyjmowaniu zamówień, tempie wykonywanych posiłków, pierwszym i kolejnym problemom oraz rozmowom między pracownikami, którzy stoją na różnych stopniach w hierarchii restauracyjnej.
"365 dni: Ten dzień" – Fantazje Blanki Lipińskiej vol. 2 - Recenzje filmów
„Ten dzień” nastąpił. Ci umarli, którzy powstali, aby umrzeć przy okazji pierwszej części „365 dni”, tym razem wybrali golfa z samym Szatanem niż z Massimo i Laurą. Cóż po raz kolejny okazuje się, że niektórzy mają ciekawsze zajęcia niż oglądanie filmopodobnych tworów i to na kacu. Gdzie są brawa? No gdzie? Dobra, sam je sobie bije. Okazało się również, że znalazłem całkiem niezły sposób na zażegnanie skutków nocy poprzedniej. Uwierzcie (jeśli jeszcze nie widzieliście, a wydaje mi się, że pół wszechświata jest już po wszystkim) ból głowy, suchoty, poczucie bezsilności to najmniejsze problemy świata przy starciu z erotycznymi fantazjami Blanki Lipińskiej na srebrnym ekranie Netflixa.
"Nasza bandera znaczy śmierć" – Fajnie być piratem z Taiką Waititi - Seriale
Czarnobrody wielkim piratem był. A przynajmniej tak podaje większość źródeł. Po szybkim researchu dowiedziałem się, że są tacy, którzy twierdzą, że nie był aż tak okrutnym typem, ale ksywka ładnie weszła, a legendy odpalania armat z jego brody stały się całkiem fajną opowiastką. Popkultura często wykorzystywała jego postać w pirackich produkcjach – moim ulubieńcem jest Ray Stevenson z serialu FX – „Piraci”, ale Ian McShane z „Piratów z Karaibów” też dawał radę. Jednak teraz czas na kolejne przedstawienie tego jegomościa. Panie i Panowie na pokład statku zgrabnym krokiem wbija sam Taika Waititi, a Ponton szybko pisze telegram jak reżyser/aktor/scenarzysta/producent/najwspanialszy człowiek na świecie wypadł w nowym serialu HBO MAX – „Nasza bandera oznacza śmierć”.
Polecamy podobne artykuły
Budda. Wybraniec. (Nie)zwykły Keanu Reeves - Ludzie kina
2 września 2021 roku 57 lat skończył pewien gwiazdor Hollywood. Znając jego podejście do życia, można oczami wyobraźni zobaczyć, jak wyglądała impreza urodzinowa: oto siedział sobie brodaty jegomość, nie jakoś bardzo roześmiany, ale też bez grobowej miny. Kiedy przyjaciele przynieśli mu tort, spojrzał i powiedział tylko: „wow”. Tym solenizantem był oczywiście Keanu Reeves – bohater niniejszego artykułu. Mimo że nigdy nie zdobył Oscara i raczej się na to nie zanosi (gra tą samą miną, bywa drewniany), to cieszy się do dziś uwielbieniem ze strony setek milionów Ziemian. Dlaczego? Opiszę poniżej fenomen tego przystojnego obywatela świata i postaram się odpowiedzieć na to krótkie pytanie.
"Terminator: Mroczne przeznaczenie” – On(a) wrócił(a)! - Recenzje filmów
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby wskrzeszenia wyświechtanej, niegdyś przecież legendarnej marki. I tak powstał „Terminator: Mroczne przeznaczenie”, w którym za kamerą zasiadł sam Tim Miller, człowiek odpowiedzialny za „Deadpoola”. Z kolei w obsadzie znaleźli się starzy znajomi: Arnold Schwarzenegger, co chyba nikogo nie dziwi, a także, i tu miłe zaskoczenie, odtwórczyni Sarah Connor z dwóch pierwszych odsłon, Linda Hamilton.
"Terminator: Genisys" – Robodziadek i dziewczynka z jajami - Recenzje filmów
„Idź do kina, jeśli chcesz przeżyć… zawód roku” – taki slogan reklamowy idealnie pasuje do filmu „Terminator: Genisys”. Gdyby potraktować go, jako ot kolejny letni blockbuster, to bawić się można na nim zupełnie nieźle, ale gdy weźmie się pod uwagę, iż jest częścią kultowej dla kina science fiction serii i garściami czerpie z oryginalnej jedynki i dwójki, mina robi się niewesoła.
"Miłość, śmierć i roboty" – Czy w śmierci i robotach jest miłość? - Seriale
„Miłość, śmierć i roboty” to niewątpliwie ciekawy projekt, długo krążący w poszukiwaniu środków do realizacji. Na szczęście znalazł się Netflix, dając szansę Davidowi Fincherowi oraz Timmowi Millerowi. Ich najnowsze dziecko jest antologią krótkometrażowych filmów animowanych (za każdy było odpowiedzialne inne studio), ze wszystkim wadami i zaletami tego typu przedsięwzięć. Różnorodna mieszanka, którą trudno ocenić pod względem treści z uwagi na nierówny poziom. W takim razie, może pod względem animacji każdy odcinek zachwyca? Nie do końca…
Teraz czytane artykuły
"Matrix Zmartwychwstania" – Czy warto wziąć pigułkę o nazwie "Nostalgia"? - Recenzje filmów
Często robię rewatch i to samo uczyniłem przed seansem „Matrixa Zmartwychwstań”. „Matrix” rodzeństwa Wachowski to dzieło przełomowe, wizjonerskie. Robi wrażenie nawet teraz, po ponad 20 latach. „Reaktywacja” i „Rewolucje” mają znacznie niższy poziom, ale bronią się paroma interesującymi elementami. Uwielbiam chociażby sekwencję pościgu na autostradzie czy doceniam zmianę tonu podczas intensywnej walki o Syjon, która potrafi przykuć uwagę (nie zauważamy braku Neo przez jakieś 40 minut seansu). Techniczne niuanse są siłą serii i pomimo tego, że dwójka i trójka miały problemy fabularne, to były audiowizualnym odlotem i popisówką. I to bez czerwonej tabletki. Moje oczekiwania względem kolejnego rozdziału „Matrixa” były w zasadzie zerowe – to dosłownie zmartwychwstanie, tylko czy potrzebne i ładnie wykonane?
Brad Pitt – młody duchem, młody ciałem - Ludzie kina
Bożyszcze osób tej samej płci, symbol spełnionego amerykańskiego snu jest już po pięćdziesiątce. I nie wygląda ani na zmęczonego pracą, ani też na kogoś, po kim widać przeżyte ponad pół wieku. Mężczyzna wciąż pożądany, mający coś z buntownika, i dodatkowo człowiek, który związał się w silnym miłosnym uścisku z Angeliną „Królową seksapilu” Jolie. Czego pragnąć więcej?
Z zawrotną szybkością i rykiem silników przez całe życie – słów kilka o serii "Szybcy i wściekli" - Artykuły o filmach
„Szybcy i wściekli” to już niewątpliwie kultowy cykl liczący aż siedem odsłon, z których każda to niezły akcyjniak na miarę XXI wieku. Nie tak dawno mogliśmy oglądać w kinach ostatni rozdział wspomnianej antologii, która zdobyła ogromną popularność i kasowy sukces, jakim mogą pochwalić się tylko nieliczne serie (dobrym przykładem będą znane z lat 80. produkcje takie jak „Rocky” czy „Ojciec chrzestny”), ponieważ większość z nich po czterech odcinkach sięga dna, będąc skokiem na kasę kinomanów i doskonałym dowodem na potwierdzenie tezy: „co za dużo to niezdrowo” („Kruk”, „Piątek 13-ego” bądź „Piła”).
"Nowa Majka Jeżowska". Ciocia Aga podbija serca małych słuchaczy! - Zespoły i Artyści
Ciocia Aga to bezapelacyjnie fenomen na rynku piosenki dziecięcej! Bezwarunkowo kocha dzieci i muzykę, a owocem tej miłości są piosenki, których ilość na dziś wystarczy na trzy albumy długogrające. Po udanym debiucie telewizyjnym z utworem „Kolorowe święta” w DD TVN media okrzyknęły ją ... „nową Majką Jeżowską”. Kanał Cioci Agi na YouTube w krótkim czasie uzyskał blisko 40 tys. subskrypcji, a każdy singiel to dziesiątki i setki tysięcy odtworzeń. Właśnie ukazał się najnowszy singiel tej nietuzinkowej artystki zatytułowany „Ciocia Aga”.
"Upadek Gondolinu" – Morgoth nie śpi! - Recenzje książek
Dawno temu, lata 90. XX wieku. Pamiętny to był dzień, kiedy zaczął podróżować po Śródziemiu. Wypożyczona z biblioteki saga „Władca Pierścieni” wciągnęła nastoletniego Przemka niczym wir wodny wytworzony przez samego Ulma. Później nadeszły filmy, które jeszcze bardziej sprawiły, że pokochał ten świat. Dziś, choć minęło wiele wiosen, nadal „widzi” unoszącego się ducha Tolkiena. Ale coś sprawiło, że ta miłość została nieco wypaczona – bo oto zapowiedź najdroższego serialu o tytule „Pierścienie Władzy” okazała się dość pastelowa, zbyt… efekciarka, za mało mroczna i odbiegająca od wizji tegoż książkowego uniwersum. Cóż, jak będzie finalnie, czas pokaże, jednak zanim to się stanie, najpierw musiał jakoś „osłodzić” sobie miesiące oczekiwań. Wybór padł na pewną Zaginioną opowieść, „Upadkiem Gondolinu” zwaną. Opowiadaj zatem Przemku, czy to dzieło godne uwagi?
Nowości
"Piosenki dla dzieci. Część 1" – Jak Ciocia Aga śpiewem przytula - Recenzje płyt
Do rodziców: pamiętacie, gdy Majka Jeżowska zachęcała Was do wspólnej zabawy swoimi piosenkami? Zapewne tak! Do dzieci: chcecie poczuć się jak Wasi kilkuletni wówczas rodzice? Wreszcie na rynku muzycznym pojawił się debiutancki album, który w pełni na to pozwala. Łączy pokolenia. O wartościach ważnych opowiada i do tańca zaprasza. Ma taki zwykły tytuł, ale jednocześnie roztacza tak niezwykłą aurę. W czym zasługa autorki tekstów i wokalistki – Agnieszki Sadowskiej. Jako Ciocia Aga jest godną następczynią wspomnianej Majki Jeżowskiej. Jej „Piosenki dla dzieci” to płyta melodyjna, która sprawia, że zawsze świeci słońce.
7 Horizons – baw się na całego w rytmach Arkadiusza Balcerczaka! - Muzyczne Style
7 Horizons to projekt muzyczny rozwijany przez polskiego DJ-a i producenta muzyki elektronicznej Arkadiusza Balcerczaka. Eksperymentuje on muzycznie z różnymi nurtami gatunku deep house, melodic house. Jego utwory cechują się pozytywnym vibe, tanecznym klimatem, ale zahacza tez o bardziej spokojne melodie.
Michał Sieńkowski zaprasza na wakacyjną imprezę do rana! - Muzyczne Style
Kojarzony dotąd z indie-popowymi dźwiękami Michał Sieńkowski przedstawia pierwszy w autorskim repertuarze utwór, który może porwać do tańca niejednego słuchacza. Mający swoją premierę singiel zatytułowany „Nieskończony”, jest doskonałą propozycją do playlist, odtwarzanych podczas letnich imprez na plaży i w klubach.
Pierwsza edycja British Film Festival w Kinie Muza w Poznaniu! - Kultura
13 listopada 2024 roku w poznańskim Kinie Muza zadebiutuje pierwsza edycja British Film Festival – pierwszego w Polsce i jednego z niewielu w Europie festiwalu filmowego poświęconego w całości kinematografii brytyjskiej. Znamy już szczegóły programu, które zostały wyjawione na konferencji prasowej. Na te kilka dni organizatorzy zapraszają na ciekawe retrospektywy filmowe, jednak z nich to przegląd filmów mistrza suspensu, legendarnego Alfreda Hitchcocka w 125. rocznicę jego urodzin. Do tego specjalny pokaz „Rydwanów ognia”! I pewne niespodzianki związane z nietypowym seansem kinowym! Jakie konkretnie? O tym w artykule!
Pierwszy zwiastun "Gladiatora II" z polskimi napisami! Hit czy kit? - Artykuły o filmach
Do serwisu YouTube niczym rydwan na arenę wjechał pierwszy trailer drugiego "Gladiatora". Czy klimat klasyki z roku 2000 został zachowany? Czy Paul Mescal (do tej pory same niszowe produkcje) jako Lucjusz (siostrzeniec Kommodusa) i następca Russella Crowe'a pokaże siłę aktorstwa, będąc magnetycznym bohaterem, za którym będą podążać inni? Zwiastun nie odpowiada w pełni na te pytania, choć scenografia i kostiumy "rządzą" w tym pogrążonym w chaosie Imperium Rzymskim! Niestety jest coś, co psuje widowiskowe sceny. Jasne, że Denzel Washington to czarnoskóry aktor wcielający się tutaj w byłego gladiatora, który zdobył bogactwo, ale czy to oznacza, żeby wciskać w montaż rapowy kawałek? Tak brakuje dobrego motywu Hansa Zimmera (tu go zastępuję Harry Gregson-Williams). Niechaj 86-letni Ridley Scott pamięta - „To, co uczyni, odbije się echem w wieczności”. Niechaj więc podaruje nam co najmniej solidne kino historyczne, mimo że na pokładzie ma Davida Scarpę, scenarzystę byle jakiego "Napoleona". Premiera "Gladiatora II" w połowie listopada 2024 roku! Co by nie powiedzieć, to Joseph Quinn (Eddie ze "Stranger Things") jako imperator wygląda tak, że lepiej się modlić, by nie pokazał kciuka w dół. Taki rzymski Joker... A Wy co przeczuwacie? Będzie hit czy kit?
"Maluje emocje na różowo w pierwszym singlu". Kto? Roztańczona VEROA! - Zespoły i Artyści
VEROA, czyli Weronika Fedor to nie tylko wokalistka, ale też multiinstrumentalistka. Gra na skrzypcach, fortepianie i ukulele. Co więcej, sama pisze teksty i muzykę prosto z nastrojowych inspiracji. W swojej twórczości cechuje się dużą różnorodnością stylistyczną oraz pomysłowością. Właśnie zadebiutowała energiczną piosenką „Róż”.
Artykuły z tej samej kategorii
"Furiosa: Saga Mad Max" – Dziewczyna na pustynnej drodze zemsty - Recenzje filmów
„Pamiętasz mnie?”. Pytała tytułowa Furiosa już w zwiastunie. Pyta i w samym filmie. Ależ oczywiście, że Cię pamiętam. Gdy miałaś twarz dojrzalszej Charlize Theron. Kiedy z pomocą szalonego, małomównego Maxa realizowałaś swój plan w takim stylu, że szczęka opadała i piasek się do niej wsypywał. Okazało się jednak, że wcześniej też obrałaś podobny cel – jako dziecko porwana, skazana na tułaczkę z dziwnymi typami na jeszcze dziwniejszym pojazdach, myślałaś tylko o jednym – zemście! A więc prequel. A zatem spin-off z Anyą Taylor-Joy. Opowieść rozpisana na kilkanaście lat. Czy to się mogło udać? Czy o prawie 10 lat starszy George Miller powtórnie stworzył arcydzieło kina akcji w klimacie postapo?
"Diuna: Część druga" – Woda życia, religia zniszczenia - Recenzje filmów
„Mając władzę nad przyprawą, masz władzę na wszystkimi” – zniekształcony, brzmiący złowieszczo głos oznajmia takową prawdę na tle czarnego tła, a mi już po całym ciele „przebiegają mrówki”. Jestem wręcz obezwładniony, zahipnotyzowany. A przecież to nawet nie pierwsza scena. Później jest jeszcze lepiej/gorzej. Jakie tam później, tak jest przez 80% seansu, niemal do napisów końcowych. Oni (czyt. krytycy mający zaszczyt uczestniczyć w pokazie prasowym) nie kłamali. „Diuna: Część druga” to film monumentalny (kto napisze fatalny, ten niechaj zostanie strawiony przez czerwia). Atakujący wszystkie zmysły. Piękny. Na poziomie audiowizualnym rzecz jasna, bo z warstwą scenariuszową bywa różnie… Są jednak aktorzy, którzy windują tę opowieść do granic kosmosu.
"Kos" – Gdzie generał, co chłopa szanował? O tu! - Recenzje filmów
„Pierwszy krok do zrzucenia niewoli to odważyć się być wolnym, pierwszy krok do zwycięstwa – poznać się na własnej sile” – przekonywał głośno Tadeusz Kościuszko. Pewni twórcy wzięli sobie drugą część tego cytatu mocno do serca. Jako pierwsi zdecydowali się zrealizować w Polsce film o wielkim bohaterze narodowym bez grama martyrologii, za to z wyraźnymi inspiracjami kinem Quentina Tarantino. Czy aby owa sztuka ich nie przerosła? Jaki jest „Kos”?
"Chłopi" – Wsi anielska, wsi diabelska - Recenzje filmów
„Cepelia, w której maczała swoje paluchy Sztuczna Inteligencja, malując każdą scenę w męczące oczy barwy”. Mniej więcej to sądzi o nowej adaptacji „Chłopów” Władysław Reymonta pewien znany krytyk filmowy. Powinien on uderzyć się w pierś i obejrzeć tę animację raz jeszcze. Tak, to ludowe rękodzieło, ale o dużej wartości artystycznej – choć bliskie książkowym opisom, to jednak na swój sposób uwspółcześnione, pozbawione kurzu osiadłego na dawnej księdze. Gdy kilka lat temu ponad 100 malarzy zabrało się do skrupulatnej pracy z pędzlem w dłoniach, to jeszcze nikt nie wiedział, że AI aż tak rozwinie się w roku 2023. Można zapytać po co? Czyż nie lepiej, aby powstał „zwykły” film fabularny bez tej otoczki? Nie, bo taki już nakręcono, a owa forma tylko dodała magii i innej, niepokojącej namacalności.
"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów
Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.795