"Atlas chmur" – Spadająca gwiazda - Recenzje filmów

Po której stronie leży prawda? Ta wielowątkowa opowieść była reklamowana jako arcydzieło, które zmieni oblicze kina. Czy rzeczywiście nim jest? A może to tylko kicz, pełen uniwersalnych, ale banalnych cytatów i stwierdzeń na temat losów człowieka. Pozwólcie, drodzy kinomani, że moją recenzją dołączę się do polemiki nad tym obrazem. 

 

Pod koniec XX wieku, a dokładnie w 1999 roku miał swoją premierę pewien film science fiction, który zawładnął wyobraźnią wielu ludzi. Mowa o kultowym, szczególnie w środowisku hakerów, "Matrixie". Historia zniewolonej przez bezduszne maszyny ludzkości zawojowała kina. To było coś nowego, oryginalnego - człowiek hodowany w specjalnym kokonie, zasilany jak bateria, żyjący w wykreowanym, fikcyjnym świecie. Twórcy - panowie Andy i Larry (teraz pani Lana!) Wachowscy zrealizowali film, który był czymś więcej, niż kolejnym wakacyjnym blockbusterem. Stali się sławni i rozpoznawalni. Mało kto pamiętał, że wcześniej spod ich ręki wyszedł, przez niektórych chwalony thriller "Brudne pieniądze" ("Bound" 1996). Kolejne części "Matrixa" wizualnie powalały, fabularnie rozczarowały - zbyt dużo pytań, zero odpowiedzi. Po seansie filmu dla młodzieży pt. "Speed Racer" (2008) obawiałem się, że ekscentryczni bracia rozmienili swój talent na drobne. Krytycy i widzowie nie pozostawili na tym "dziele" suchej nitki. Jednak każdy powinien dostać nową szansę na odkupienie win.

 

Po kilku latach milczenia Andy i Lana (już  nie Larry!) powrócili z nowym projektem. Wspólnie z ambitnym niemieckim twórcą Tomem Tykwerem (reżyser "Pachnidła") podjęli się trudnego zadania: adaptacji epopei Davida Mitchella pt. "Atlas chmur". Powieść przybliża nam historię osób z różnych epok i zakątków świata, których czyny wpływają na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość naszej planety.

 

Nie czytałem książki, więc moje odczucia mogą być nie do końca trafione. Ten film jest jak spadająca gwiazda i śpiew skowronka - miły dla oka i ucha. Przepiękny w warstwie wizualnej i technicznej powala na kolana. Wszystko dopracowano perfekcyjnie: od efektów komputerowych po zdjęcia, doskonały montaż i niezwykłą charakteryzację (o tym nieco później). Trochę gorzej z duszą - nie przeżyłem go w pełni, poszczególne wątki nie wciągnęły mnie jednakowo, rozmywając się gdzieś w bezkresnej pustce. Chciałem poczuć ogromne emocje - kibicować bohaterom. Niestety, czegoś zabrakło. Mamy tu sześć połączonych ze sobą (nie będę spoilerował) opowieści o sile przyjaźni, potrzebie miłości i humanitaryzmie. Każda z nich mogłaby posłużyć za fabułę oddzielnych różno-gatunkowych obrazów: melodramatu, thrillera, komedii (sporo śmiechu!) i science fiction (wizja miasta przyszłości robi wrażenie). Taki miszmasz może wywołać zawrót głowy.

 

Na ogromne owacje na stojąco zasługuje wspomniana wcześniej charakteryzacja. Przednią zabawą jest rozpoznawanie w różnych rolach takich aktorów i aktorek jak: Tom Hanks, Hugo Weaving, Jim Broadbent czy Halle Berry i Susan Sarandon (warto zostać chwilę po napisie THE END). Co prawda nie wszyscy wznieśli się tu na wyżyny swojego talentu, ale kolejny raz udowodnili, że potrafią grać jak mało kto.

 

Jeśli lubicie refleksyjne i ciekawe historie opowiadane przy ognisku. Pragniecie podumać i zastanowić się na sensem życia, to zapraszam przed duży ekran. Możecie pokochać ten film, ale nie musicie. Dla jednych te trzy godziny zlecą szybko, innym czas w kinie będzie dłużył się niemiłosiernie.

 

Tytułem końca, przyznam się, że mam problem z "Atlasem chmur", a konkretniej z jego odpowiednią oceną. Arcydzieło, artystyczna porażka czy kicz? Możliwe, że jeden seans to za mało, by wydać ostateczny i słuszny werdykt.

 

Hmm .... Ocena: 6/10

 

       Źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję