Legendarne "Na samym dnie" Jerzego Skolimowskiego wraca do kin. Po 50 latach! - Artykuły o filmach

Ilość odwiedzin: 700

Czas czytania: 775 min.

Dodano: 538 dni temu [2024-03-07]

15. marca br. do polskich kinach wraca po ponad 50 (!) latach zrekonstruowane cyfrowo „Na samym dnie” Jerzego Skolimowskiego. Film, który przez krytyków bywa uznawany, za najlepsze dokonanie autora „IO”, a także film, którego pokazy, z powodu zawiłości prawnych związanych z soundtrackiem, na długie lata zostały wstrzymane.

Nowy, oficjalny plakat filmu "Na samym dnie" (materiały prasowe)  

Dystrybutorem jest Reset – popularyzator klasyki filmowej, który z sukcesem wprowadził w listopadzie ub. roku głośne „Opętanie” Andrzeja Żuławskiego.   Zrealizowane za granicą „Deep End”, które w Polsce było w latach 70. rozpowszechniane zgodnie z wymogami ówczesnej cenzury, a potem na lata zniknęło z kinowych i telewizyjnych ekranów, było owiane legendą. Dzisiaj jest kultowe, bo już w momencie premiery krytycy pisali o nim: „Dzieło geniusza”. „Na samym dnie ma nie tylko to, co najlepsze u Goddarda, Truffauta, Polańskiego, ale jeszcze więcej” (Andrew Sarris, Village Voice), „Połączenie polskiego wdzięku i brytyjskiego humoru udało się całkowicie dawnemu asystentowi (w rzeczywistości Skolimowski był scenarzystą – przyp.) Wajdy i Polańskiego. Można by dzięki temu nazwać jego film Diamentem w wodzie. Jest w nim przenikliwość Polańskiego i romantyzm Wajdy. Skolimowski posiadł sztukę wyrażania rzeczy intymnych w sposób ostry i precyzyjny a jednocześnie lekki” (Georges Bratschi, La Tribune de Geneva)  .

Fabuła: Swingujący Londyn końca lat sześćdziesiątych. Nastoletni Mike rozpoczyna swoją pierwszą pracę w miejskiej łaźni, w której poznaje starszą o kilka lat Susan. Zauroczony kobietą chłopak zaczyna zabiegać o jej względy. Poddając się całkowicie urokowi Susan, nie dostrzega prowadzonej przez nią gry.  

Na samym dnie jest drugim anglojęzycznym i trzecim zrealizowanym za granicą (nie licząc nowelowego Dialog 20-40-60) filmem w dorobku Jerzego Skolimowskiego, którego jednym ze współscenarzystów był Jerzy Gruza. Przypominającą „Absolwenta” opowieść o wchodzącym w dorosłość nastolatku i budzącym się w nim pożądaniu zyskała uznanie krytyków już w momencie swojej premiery, a jego pierwsze pokazy odbyły się na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji (w tamtym okresie na Festiwalu nie przyznawano nagród). Wcielająca się w postać Susan, Jane Asher była nominowana do nagrody BAFTA w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa.

Sam twórca po latach mówił: „Mogę być naprawdę dumny z tego filmu”.  Historia obsesyjnej miłości opowiedziana przez polskiego twórcę ma wspaniałą ścieżkę dźwiękową stworzoną przez piosenkarza i autora tekstów Cata Stevensa oraz niemiecki zespół Can.