2 897
3 368 min.
Recenzje gier
piterwm90 (28 pkt)
1944 dni temu
2014-08-19 19:56:51
Fabuła jest zaprezentowana w podobnej formie, co w serii „Assassin’s Creed”. Mamy postacie fikcyjne, ale wszystkie fakty i prawdziwe wydarzenia historyczne są opisane w menu, coś na wzór bazy danych z wymienionego powyżej cyklu. Historię ukazano na kilku płaszczyznach z kilkoma bohaterami, których losy splatają się na wojennym froncie. Jest Emile – francuski farmer, otrzymujący list z obowiązkiem wejścia w szeregi armii, Karl wcielony siłą do niemieckiego wojska (zakochany w córce Emile’a), Freddie – amerykański wojak walczący o honor, Anna belgijska pielęgniarka, która pozna prawdziwy ból towarzyszący żołnierzom na polu bitwy i … Walt – pomagający wszystkim pies wojenny. Oprócz wyżej wymienionych postaci grywalnych natrafimy jeszcze na wiele charakterów pobocznych. Fabuła już od prologu daje do myślenia, a późniejsza narracja poprowadzona w sposób łatwy w odbiorze, nie dręczy nieścisłościami. Natomiast epilog to istne arcydzieło emocjonalne podsumowujące tragedię, jaką jest wojna.
„Valiant Hearts: The Great War” jest połączeniem gry przygodowej z platformówką, więc nie zabrakło klasycznych zagadek logicznych i elementów czysto zręcznościowych. Całość podzielono na 4 rozdziały i kilkanaście podrozdziałów. Wydawać by się mogło, że to niewiele, ale wystarcza na około 8 godzin, co jest całkiem dobrym wynikiem, jak na taką skromną produkcje. Styl rozgrywki w głównej mierze zależy od tego, jaką postacią w danej chwili sterujemy. Bo np. Emile potrafi przekopywać się różnymi tunelami, a Freedie to typowy wojak, który posiada mnóstwo umiejętności obsługi maszyn wojennych. Anna leczy żołnierzy (od gracza wymaga to sprawnych palców w mini-gierkach), a Karl doda nam trochę elementów skradankowych. Tymczasem Walt wspomaga postacie na zasadzie przynoszenia i uruchamiania przedmiotów lub odwracania uwagi wrogów na rozkaz (takim nasz dobry duch).
Każdy z protagonistów może w danym momencie nieść tylko jedna rzecz (w głównej mierze przedmioty, którymi będziemy rzucać: dynamit czy butelki). Przy zagadkach rzeczy, które zabierzemy, działają na podobnej zasadzie, co w grach przygodowych, czyli point&click. Nie brakuje również znajdziek. Są one rozlokowane w różnych miejscach danego poziomu, ale nie dają żadnego profitu (może poza poszerzeniem swojej wiedzy dotyczącej dawnej, strasznej przeszłości). Wśród nich natrafiamy na takie przedmioty jak: nieśmiertelniki, listy żołnierzy do rodziny i rzeczy codziennego użycia na wojnie. Nie zawsze poruszamy się na piechotę i po okopach I wojny światowej. Zdarzają się również momenty, w których sterujemy pierwszymi prototypami czołgów (wtedy Freddie staje się naszym protagonistą). Natomiast ucieczki samochodem to domena Anny i tutaj mam lekkie zastrzeżenie. Niestety, tragiczne i trudne momenty w rytm wesołej Marsylianki są niedopasowane.
W grze zadbano również o wsparcie dla mniej cierpliwych, czyli system podpowiedzi. Uruchamia się on samoczynnie po pewnym czasie i co minutę udziela porad w formie listu, który musimy otworzyć. Świetne rozwiązanie, które nic nam nie narzuca, kto chce, to skorzysta (prosta mechanika). Przeciwnicy na polu bitwy to oczywiście niemieccy żołnierze, (uwaga!, czasem musimy im również pomagać lub współpracować). Jednak głównym antagonistą jest tutaj Baron Von Dorf, nękający nas przez większość gry i dysponujący wielkim arsenałem: od latającego Zeppelina na opancerzonym czołgu kończąc.
Rozgrywka w „Valiant Hearts: The Great War” jest bardzo dobrze wyważona. Segmenty wymagające użycia szarych komórek, pokrywają się z elementami zręcznościowymi, przez co nie czuć znużenia. Długość produkcji również daje satysfakcję, ale żeby nie było tak różowo, zdarzają się też błędy w samym kodzie (przez jedna z nich rozpoczynamy od początku cały rozdział!). Jednak ogólnie trzeba pochwalić twórców za pomysłowość, szczegółowość historyczną i balans w rozgrywce, bo to jest siła tej gry.
Jak przystało na produkcję z gatunku platformowa, mamy ręcznie rysowaną grafikę, którą oparto na silniku UbiArt Framework (użytym wcześniej do „Rayman Origins” i „Rayman Legends”). Model postaci może nie jest jakoś wybitnie przedstawiony i nie zachwyca animacją, ale za to świat stworzono ze sporą dbałością o szczegóły. Zarówno miejsca podziemne, jak i okopy oraz zrujnowane miasta mają swoją niepowtarzalność i urok. Wszystko tu przedstawiono wizualnie w nieco groteskowy sposób, dzięki czemu gra jest łatwiejsza w odbiorze dla młodszych graczy.
Oprawa audio to przede wszystkim rewelacyjna muzyka (może poza Marsylianką), której kompozytorem jest Yoan Fanise (kto grał w „Beyond Good & Evil”, ten zna tę osobistość). Już sam utwór w menu, choć niepozorny, potrafi wywołać gęsią skórkę, a w trakcie rozgrywki trafimy na fragmenty, odpowiednio i bez żadnych zgrzytów, dynamiczne i patetyczne. Odgłosy otoczenia są adekwatne do sytuacji, a narrator poważnie opowiada poszczególne wątki. Natomiast główne postacie … bełkoczą, taki ma bowiem styl owa produkcja, ale z odpowiednim akcentem, co nadaje pewnego klimatu.
„Valiant Hearts: The Great War” zaskakuje pozytywnie. Udowadnia, że nie tylko nowoczesne technologicznie i rozbudowane w kwestii rozgrywki sieciowej produkcje mają racje bytu na rynku. Ta gra może stawać do rywalizacji z wielkimi tytułami, gdyż broni się pomysłem i niełatwą tematyką ukazaną w sposób nie odpychający, ale dający do myślenia. Ciężko się przyczepić do większych wpadek, bo ich praktycznie nie ma, a jednostkowe błędy to niuanse niewpływające na odbiór całości, która stanowi ważną lekcję historii (liczba ofiar, która ta tragiczna wojna pochłonęła, wzbudza przerażenie).
Kończąc tę recenzję, zacytuje słowa z gry: „Chociaż ich ciała dawno temu zamieniły się w proch, pamięć o ich poświeceniu wciąż żyje. Musimy starać się pielęgnować te wspomnienia i nigdy nie zapomnieć”. Bo taka jest ta produkcja, nie idealna i nie widowiskowa, ale bardzo starannie zrealizowana i oddająca realia tamtych czasów oraz składająca hołd poległym.
Ocena: 8/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor recenzji publikuje też na portalu www.filmweb.pl pod nickiem Piterwm90.
Galeria zdjęć - "Valiant Hearts" – Dwuwymiarowa wojna z przesłaniem
Więcej artykułów od autora piterwm90
Większość gier, które były adaptacjami zarówno filmów, jak i seriali nie spotkała się z pozytywnymi opiniami. Również działało to w drugą stronę. Wiele tytułów, m.in. "Alone In the Dark", "BloodRayne" czy "Postal” nie było dobrze odbieranych (niejaki jegomość Uwe Boll miał na to duży wpływ). Wracając natomiast do gier, w ostatnim czasie jedynie seria "Batman: Arkham"
2005 rok - swoją premierę ma książka "Metro 2033" debiutującego rosyjskiego pisarza Dimitrja Głuchowskiego. Niespodziewanie odnosi sukces co powoduje, że powstają kolejne części tego dzieła literackiego, opisującego post-apokaliptyczną wizję rosyjskiego metra i jego świata. Mija pięć lat i na światło dzienne wychodzi gra "Metro 2033" nie mająca łatwego zadania przenie
„Gone Home” to gra, która wystarczy na dwie godziny. Zastanawialiście się kiedyś, czy taka produkcja może zapaść w pamięć? Debiutanckie dzieło The Fullbright Company, choć trwa krótko, daje głęboką interakcję i precyzyjną narrację na poziomie „Dear Esther”.
Rok 2013 obfitował w wiele ciekawych tytułów, a także kilka spektakularnych porażek. Nie zabrakło wielu niespodzianek i nowych marek oraz kontynuacji i restartów kilku serii. Ten rok był lepszy od poprzedniego, ale gorszy od fenomenalnego 2011. Nadeszła pora na podsumowanie dwunastu miesięcy i wybranie najlepszych gier na PC tego okresu.
W poprzednim roku mieliśmy wiele dobrych gier, które popchnęły branżę do przodu w różnych aspektach. Każdy z graczy ma zapewne nadzieję, że rok A.D. 2014 będzie równie dobry, a może nawet lepszy pod każdym względem.
Polecamy podobne artykuły
Jeżeli komuś (podobnie jak mi) przypadł do gustu tytuł „Valiant Hearts: The Great War” to polskie studio Juggler Games ma dla was dobrą wiadomość, ponieważ swój debiut postanowiło zaznaczyć stworzeniem „My Memory of Us” – dziełka z całą pewnością zainspirowanego produkcją spod szyldu Ubisoft Montpellier.
Niełatwo napisać obiektywną recenzję oczekiwanego „Miasta 44”. Wszystkie opinie, jakie się pojawiają, czy to widzów, czy profesjonalnych krytyków, są zarówno entuzjastyczne, jak i mniej lub bardziej piętnujące. Pozwólcie, że i ja podejdę do niego dość osobiście i spróbuję wystawić sensowną notę. Zdradzę na wstępie, że nie mamy do czynienia z dziełem wybitnym, ale co w
Poniższe słowa, pisane są ze swoistego „poczucia obowiązku”. Mam na względzie, iż opisuję tytuł, który swą premierę miał przeszło 3 lata temu – jednak odnoszę wrażenie, że odkryło go wciąż niewystarczająco wielu pasjonatów ambitnych przygodówek. Sam zapoznałem się z nim przecież niedawno (poleciła go bliska osoba) i chociaż nie zrobił na mnie aż tak ogromnego wrażenia
Młody, uzdolniony reżyser, Jan Komasa, twórca szeroko dyskutowanej „Sali samobójców”, zmienia front. Z wielkim szacunkiem i odwagą wyrusza w wojenną przeszłość, by przypomnieć o jednej z najważniejszych kart naszej XX-wiecznej historii, o Powstaniu Warszawskim. Filmowy dyptyk (premiera „Miasta 44” we wrześniu) zaczyna nietypowo - od dokumentu, a raczej fabuły będącej
Teraz czytane artykuły
Rzadko, ale to naprawdę bardzo rzadko zdarzały się gry poruszające temat I wojny światowej i choć były takie serie jak „Red Baron” czy „NecroVision”, to żadna nie podchodziła do tego zbyt poważnie. Przed 100. rocznicą jej rozpoczęcia, na rynek trafiła jednak inna produkcja. Jest to niejako hołd dla poległych i cierpiących w tamtych czasach, a o przypomnienie strasznyc
Dziś dla wielu bardzo młodych ludzi VHS brzmi jak jakiś dziwny, tajemniczy skrót. Ale dla ludzi 30-letnich i starszych oznacza coś magicznego i edukacyjnego, coś, z czym związane jest ich dzieciństwo, do czego czują ogromny sentyment. Czy na pewno Kaseta VHS, bo o niej właśnie mowa, jest niczym bezwartościowy relikt zamierzchłej przeszłości?
Ponad tysiąc ludzi, przeszło sto samolotów i około trzystu statków i jachtów zniknęło pochłonął już Trójkąt Bermudzki. Bez wieści i śladu. Co lub może kto kryje się za tymi tragediami?
W języku plemion koczowniczych słowo waris można tłumaczyć jako kwiat, który kwitnie bardzo rzadko, na terenach piaszczystych. Jest to również imię głównej bohaterki autobiograficznej powieści pt. "Kwiat pustyni".
Oaza Tajma w północno-zachodniej części Arabii Saudyjskiej to bardzo ciekawe miejsce na Ziemi, ponieważ istnieją tam rzeczy, które trudno wytłumaczyć. Najwcześniejsze świadectwa zasiedlenia oazy pochodzą z końca II tys. p.n.e., jednak wiele wskazuje na to, że w nieznanych bliżej nam czasach pustynne dzisiaj tereny zasiedlone były przez wysoko rozwiniętą cywilizację.
Fizyczne realia są ekspresją świata energetycznego (kwantowego). Ponieważ ludzki rozum potrafi dekodować tylko niewielką ilość ogólnie istniejących fal elektromagnetycznych, widzimy zaledwie mały wycinek wszechświata. Tymczasem na niewidzialnym dla większości ludzi poziomie, energie świadomości manifestują swoją obecność w najróżniejszy sposób.
Kto nie widział, zobaczyć musi. Sand Animation kolejna technika tworzenia grafiki. Coraz modniejsza sztuka, pokazywana publicznie tak jak iluzja. Ostatnio pojawiły się oferty sztuki rysowania na piasku jako forma pokazu artystycznego na wesela.
DNA – kwas deoksyrybonukleinowy – jest nośnikiem informacji genetycznej i warunkuje poprzez konkretnie zapisane informacje nasz wygląd zewnętrzny, podatność na dane choroby, kolor włosów, skóry i wiele innych cech fizycznych ludzi.
„Alicja w Krainie Czarów” w reżyserii utalentowanego Tima Burtona wzbudziła wiele kontrowersji i spotkała się z mieszanym przyjęciem wśród krytyków, którzy podzielili się na dwa skrajne obozy – pierwszy chwalił i podziwiał pomysłowość twórcy, a co za tym idzie wykreowany przez niego, niemal baśniowy i magiczny świat z nutką dark fantasy; drugi z kolei narzekał na zbyt
Daniel - młody poeta regularnie publikujący na łamach portalu Altao.pl udowadnia, że wena twórcza jest w nim silna.
Co jakiś czas pojawiają się na ekranach kin takie filmy, że po ich obejrzeniu odzyskuje wiarę w kondycję naszego rodzimego kina. Inspirowane prawdziwymi wydarzeniami „Boże Ciało” Janka Komasy jest właśnie takim obrazem. Mało tego, ten zdobywca trzech Złotych Lwów na festiwalu w Gdyni oraz weneckiej nagrody specjalnej, sprawia, że odzyskuje wiarę w ludzi.
W potopie obrazów grozy nieustannie zalewającym od pewnego czasu srebrne ekrany zdarzają się prawdziwe perły, do których można zaliczyć m.in.: „Sinister”, „Obecność”, „Coś za mną chodzi”, „Babadook” czy nawet „Dom w głębi lasu”. Wszystkie wymienione produkcje charakteryzują się kilkoma wspólnymi cechami. Są nimi: perfekcyjne wykonanie, atmosfera ciągłego niepokoju, do
Kino to nie tylko rozrywka. To również sztuka w pełnym znaczeniu tego słowa. Wszystkich koneserów zachęcamy do wspólnych seansów filmowych.
Czy istnieje materiał, który jest idealnym izolatorem akustycznym? Do tej pory wygłuszenie np. pomieszczeń było bardzo trudnym zadaniem. Nie było materiału budowlanego, który by miał doskonałe właściwości pochłaniające fale dźwiękowe. Czy współczesna chemia poradziła sobie i z tym problemem?
"Dead Island: Riptide" to survival horror ukazany z perspektywy pierwszej osoby. Za jego powstanie odpowiedzialne jest wrocławskie studio Techland, które ma również na swoim koncie poprzednią odsłonę gry "Dead Island", a także serię "Call of Juarez".
Było ich trzech – Kacper, Melchior i Baltazar. Przybyli ze Wschodu, podążając za blaskiem Gwiazdy Betlejemskiej. Pragnęli pokłonić się małemu Jezusowi i obdarować go darami: kadzidłem, złotem i mirrą. 6 stycznia w Kościele katolickim obchodzone jest święto wspominające ten moment, oficjalnie Objawieniem Pańskim zwane.
Niestety w 2012 roku Płocki Piknik lotniczy Areoklubu Ziemi Mazowieckiej, jak podaje organizator imprezy nie odbędzie się.
Często miewamy w swoim życiu tzw. deja vu. Jest to odczucie, że dana sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, już nam się kiedyś przydarzyła. Ale ten artykuł będzie poświęcony innemu, chyba jeszcze bardziej niezwykłemu i ciekawszemu pojęciu, czyli efektowi Mandeli. Cóż to takiego?
Nowości
„Słuchaj swego serca, kiedy ono cię wzywa, słuchaj swego serca, nic innego nie możesz zrobić” - śpiewała Marie Fredriksson w jednej z najpiękniejszych piosenek o miłości. I robiła to tak, że każdy zakochiwał się w jej głosie i wizerunku. Każdy wierzył w siłę uczucia. Niestety, nie zobaczymy już więcej tej szwedzkiej wokalistki zespołu Roxette. Marie zmarła 9 grudnia
Z 12 na 13 grudnia odbyła się ceremonia The Game Awards 2019, podczas której przyznano nagrody najlepszym przedstawicielom przemysłu gier komputerowych. Najważniejsze wyróżnienie – za tytuł roku – powędrowało do przygodowej gry akcji: „Sekiro: Shadow of Twice” Hidetaki Miyazakiego. Trzeba przyznać, że już sam zwiastun wydanej na PC oraz konsole Xbox One i PS4 w marcu
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nagroda Nobla to najbardziej prestiżowe osiągniecie dla każdego naukowca, działacza czy pisarza. Co roku do wybitnego grona wszechstronnych laureatów dołączają kolejni, którzy również wyróżnili się w swojej dziedzinie. Również w październiku 2019 roku Komisja Noblowska ogłosiła nazwiska osób, które w grudniu otrzymają nagrodę.
Z cyklu ludzie YouTuba tym razem prezentujemy człowieka, który mimo młodego wieku, „z niejednego śląskiego pieca jadł chleb”. Pochodzi z Bytomia, a znany jest z tego, że jako Niklaus Pieron prowadzi swój kanał, na którym tworzy liczne materiały w rodzimym dialekcie. Chce w ten sposób promować ślonskom godkę. Aby dotrzeć do większej liczby widzów, wrzuca też gameplaye
Artykuły z tej samej kategorii
Poniższe słowa, pisane są ze swoistego „poczucia obowiązku”. Mam na względzie, iż opisuję tytuł, który swą premierę miał przeszło 3 lata temu – jednak odnoszę wrażenie, że odkryło go wciąż niewystarczająco wielu pasjonatów ambitnych przygodówek. Sam zapoznałem się z nim przecież niedawno (poleciła go bliska osoba) i chociaż nie zrobił na mnie aż tak ogromnego wrażenia
Pamiętam, że przy okazji recenzowania „Firewatch”, napisałem, iż uwielbiam gry, które „umieją być wielkie swoją skromnością”. Te słowa nie wydają się być adekwatne względem tytułu „The Beast Inside”, gdyż gra – mimo skromnego budżetu, typowego dla produkcji indie (plus kilkadziesiąt tys. kickstarterowych $) - wygląda na pierwszy rzut oka, niczym poważna, „średnio budż
Gra małego studia Punch Punk Games stawia mnie, jako gracza, w rozterce. Od dłuższego czasu nie widziałem point & clicka z taką klimatyczną oprawą czy udźwiękowieniem i jednocześnie banalną, niekiedy do granic możliwości, króciutką rozgrywką.
„Resident Evil 2” to nie jest gra – to pojęcie. Pojęcie, które zostało stworzone w 1998 roku przez Shinji Mikamiego i Capcom. W owym pojęciu zawarto najczystszą genetycznie odpowiedź na pytania o gatunek survival horror w wirtualnej rozrywce.
Ze „średniakami” rynku gier wideo sprawa zawsze jest skomplikowana. Nie mogą one zostać wydane w tempie „ekspresowym”, bo charakteryzują się na ogół dużo większą złożonością niż te mniejsze produkty indie. Jednocześnie nie stoją za nimi wagony pieniędzy, które pozwalają na kilkuletni nawet developing gry (plus: kampanie reklamowe, prezentacje na Expo, etc.) - jak w pr
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2019 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.221