GieHa (3290 pkt)Strona WWW Autora1 788
2 233 min.
Recenzje gier
GieHa (3290 pkt)
1352 dni temu
2020-08-16 15:07:01
Na „Carriona” pierwszy raz trafiłem dwa lata temu, zupełnie przez przypadek, za sprawą filmiku sugerowanego na YouTube nie wiem jakim sposobem „oślizgłość i macki” mogłyby zostać otagowane jako interesujące mnie hasła. Mimo, iż tytuł był jeszcze w stadium pre-alpha, bardzo zainteresował mnie pomysł na odwrócony horror science-fiction, w którym to my wcielamy się w krwiożercze monstrum i naszym zadaniem jest wydostać się na wolność z tajemniczego kompleksu badawczego, w którym to człekokształtni przeprowadzali na nas nieprzyjemne badania.
Screen z gry "Carrion" (źródło: rozgrywka własna)
Powyższe to zasadniczo idealne streszczenie fabuły, która (bądźmy szczerzy) jest zwyczajnie pretekstowa – chociaż uraczy nas tu i ówdzie momentami dedykowanymi popkulturowym legendom gatunku (choćby poprzez adekwatne nazwy niektórych achievements). Muszę wszak rzec, że nieco mnie to rozczarowało, ponieważ po pierwszej (z ok. dziewięciu) godzinie gry widziałem zadatki na przedstawienie złożonej historii w formie intrygującej, pozbawionej dialogów anegdoty (na schludnym „pixel artowym” silniczku), co byłoby nowatorskim podejściem samym w sobie. Już w połowie zabawy pozbawiono mnie złudzeń, że owa „fabuła” zaprezentuje głębsze oblicze – chociaż sam epilog bardzo mi się spodobał (skojarzył mi się poniekąd z zacnym anime „Parasyte”) i być może pełnił on rolę swoistej, malutkiej uwertury dla jakiegoś bardziej ambitnego projektu spod znaku Phobia Game Studio.
Mówić należy jednak o tym co tu i teraz. A tu i teraz mamy możliwość wcielenia się w dość specyficznie wyglądającego antybohatera, którego image przywodzi na myśl świeżo wyrzygany przez Freddy’ego Kruegera makaron po bolońsku. Gdy wydostaniemy się z pojemnika laboratoryjnego, szybko zrozumiemy, że człekokształtni mają miażdżącą przewagę liczebną i technologiczną… Ale to my tutaj jesteśmy od wprowadzenia terroru, a nie te słabe istoty ze swoimi metalowymi zabaweczkami. Otóż jesteśmy stworzonkiem bardzo szybko adaptującym się do warunków, które postawią nam smakowici przeciwnicy i tak oto, dzięki pożeraniu laborantów, techników czy ochroniarzy niższego szczebla rośniemy natychmiastowo w siłę, uzyskując przy okazji nowe umiejętności. Rozwój biomasy potwora dzieli się na trzy poziomy: zielony, pomarańczowy i czerwony (bardzo organicznie odznaczające się poprzez kolor ślepi wystających z naszego cielska). Poza naturalną różnicą w rozmiarze, każdy poziom oferuje nam inną parę „twardych” zdolności – i nie jest tak, że przykładowo poziom zielony, od którego zaczynamy nasz rozwój, może być przez nas deprecjonowany wraz z postępem w grze. By nie spojlerować zbytnio nt. możliwości naszego milusińskiego (bo sam proces ich odkrywania jest naprawdę interesujący), ujmę to w następujący sposób: w wersji „zielonej” zyskujemy możliwości niewykrywalnego zabójcy, w „pomarańczowej” stawiamy na bezpośrednie i dobrze wymierzone uderzenia, a w wersji „czerwonej” mamy możliwość stania się iście epicką maszkarą, która zniszczy i pochłonie niemalże wszystko w zasięgu swych niewiarygodnie długich macek. Ciekawą sprawą jest to, że w konkretnych punktach rozgrywki będziemy zmuszeni dzielić komórki własnej biomasy – w specjalnych, środowiskowych stawach – by „zredukować” swój organizm do poprzedniego poziomu, gdyż tylko dzięki umiejętnościom tegoż możemy pokonać daną przeszkodę, zawadzającą nam w wędrówce. Oczywiście wpełzając we wszelakie poboczne korytarze możemy natrafić na zbiorniki, których zawartość po spożyciu obdaruje nas bonusami stricte pasywnymi (np. zwiększenie paska zdrowia bądź energii przeznaczanej na korzystanie ze skills’ów).
Screen z gry "Carrion" (źródło: rozgrywka własna)
No dobrze, ale po co to wszystko? Przecież jesteśmy potworem, przed którym ci słabiutcy człekokształtni powinni wiać bez opamiętania! Cóż, z początku w istocie może nam się wydawać, że kontakt z ludźmi za każdym razem polegać będzie na radosnym i efektownym rozszarpywaniu ich ciał i wrzucaniem na ząb tych smaczniejszych kawałeczków. Jednak im dalej w las, tym mniej przyjemnie dla naszego stworka – celnie mierzący w naszą stronę szturmowcy czy niezwykle upierdliwi żołnierze wyposażeni w miotacze ognia to jedynie początek schodów. Działka reagujące na ruch, wyrzutnie piekielnie mocnych min, latający zautomatyzowani strażnicy i zdalnie sterowane drony potrafią stworzyć kombinacje, której przełamanie będzie nas kosztować sporo nerwów. Natomiast superanckie starcia z machinami kroczącymi są niejako zwieńczeniem naszych zmagań i chociaż niejednokrotnie zaklniemy pod nosem podczas tych potyczek, to są one bardzo klimatyczne, a ostateczne pokonanie tak potężnych wrogów daje (przynajmniej z początku) niemałą satysfakcję.
Satysfakcjonująca jest również sama eksploracja. Płynność, z jaką poruszamy się po dwuwymiarowych mapach (z dodatkowo nałożonym tłem, które daje poczucie głębi) zrobiła na mnie wielkie wrażenie, zwłaszcza że nasz szwarccharakter w cudownie plastyczny sposób potrafi wpasować się w każdy zakamarek – jak szyb wentylacyjny, czy kanał. Szkarłatna breja, jaką po sobie pozostawiamy (jej spory procent to również ludzkie wnętrzności) daje poczucie należytej dosadności przy naszych ruchach. Bardzo pomysłowym zabiegiem jest również forma informowania nas o postępach w rozgrywce, ponieważ istotnych wiadomości dowiadujemy się w pośredni sposób, z ekranów i wyświetlaczy opisujących status konkretnego obszaru.
Screen z gry "Carrion" (źródło: rozgrywka własna)
Muzyka trafnie i subtelnie towarzyszy nam podczas całej zabawy, chociaż najbardziej podobały mi się akcenty zapożyczonych „nutek” z klasyków gatunku, które z wiadomych względów musiały zostać odpowiednio sfabrykowane. Każdy fan horroru sci-fi z pewnością się w tych momentach uśmiechnie.
Jak więc podsumować „Carriona”? Nie można przeoczyć, że jest to dziełko stworzone z pasji, w które włożono całe serducho i ogrom pracy. Nikt i nic nie przekona mnie, że jest inaczej. Ale poza byciem obleczoną śluzem i posoką swoistą laurką, tytuł od polskiego Phobia Game Studio nie zaoferuje niczego ponad, co przy cenie ponad siedemdziesięciu złotych może odegrać dużą rolę podczas podejmowania decyzji przez potencjalnego klienta. Zgoda, możliwość wcielenia się w biologiczny koszmar na pewno zadziała jako dźwignia marketingowa, ale pamiętać musimy, że to wszystko odbywa się w ramach produkcji indie – zatem sam pomysł nie został na pewno rozwinięty z należycie silnym rozmachem. Jednak gwoli ścisłości, takie założenia ów projekt miał od samego początku realizacji.
Ocena: 7,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem _GsHock_
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Carrion" – Spaghetti alla horrorara
Więcej artykułów od autora GieHa
"Stasis: Bone Totem" – Skok na głęboką wodę - Recenzje gier
"Stasis" był pierwszym tytułem, który opisywałem na łamach Altao, a zetknięcie się z nim pozwoliło mi zapoznać się z rzemiosłem jego twórców, którzy akurat na ten czas stawiali swoje pierwsze (nieco chwiejne) kroki na game developerskim poletku. Pomijając powyższy sentymentalizm, to na przykładzie "Stasis'a" mógłbym praktycznie z marszu wyliczyć wartości wyróżniające studio "The Brotherhood" w branży.
"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.
"The Callisto Protocol" – Mechanika Martwego Ciała Niebieskiego - Recenzje gier
Pan Glen Schofield przeszedł już do historii gamingu jako twórca niesamowitego "Dead Space'a", morfując (badumtss!) przy okazji już na zawsze gatunek sci-fi survival horroru w grach i sadzając na tegoż szczycie małomównego inżyniera z plazmowym przecinakiem w dłoni. Piszę o tym dlatego, aby podkreślić jak olbrzymie oczekiwania miałem wobec najnowszego dzieła wspomnianego twórcy, liderującemu obecnie niedawno powstałemu Striking Distance Studios.
"Darkwood" – Czarna Koza z Lasu nuci kołysankę dla Tysiąca swoich Młodych - Recenzje gier
Być może to już tradycja, że co jakiś czas natknę się na kilkuletnią grę niezależną, która okazuje się wartą polecenia innym graczom ze względu na swe ponadczasowe zalety. Omawiany tytuł od polskiego Acid Wizard Studio jak najbardziej wpisuje się do tego wzorca, ale docelowy gracz, pragnący czerpać przyjemność z tej rozgrywki, będzie musiał tym razem niepodważalnie spełniać kilka warunków.
"Peacemaker" – "It’s the franchise, boy, I'm shining now" - Seriale
Być może mój głos znajduje się w mniejszości, wszak uważam, że zdecydowanie bardziej faworyzowany przez krytyków ubiegłoroczny „The Suicide Squad” Jamesa Gunna cierpiał na zasadniczo ten sam problem co „Legion Samobójców” zaproponowany niegdyś przez Davida Ayera, czyli formalną nielogiczność. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku mamy finalnie do czynienia z nadprzyrodzonym zagrożeniem o gigantycznej skali, więc jakim cudem lekiem na takie kabały ma być świruska z kijem baseballowym, gość z zestawem linek wspinaczkowych czy człowiek o wyglądzie łasicy – zamiast, no nie wiem, boga z odległej planety strzelającego laserami z oczu i rozwijającego w powietrzu prędkość czterech machów albo multimiliardera z technologią wyprzedzającą o dekady wszelki znany militarny know-how i tłukącego do nieprzytomności przestępców w pancerzu ze spiczastymi uszami?
Polecamy podobne artykuły
"Darkwood" – Czarna Koza z Lasu nuci kołysankę dla Tysiąca swoich Młodych - Recenzje gier
Być może to już tradycja, że co jakiś czas natknę się na kilkuletnią grę niezależną, która okazuje się wartą polecenia innym graczom ze względu na swe ponadczasowe zalety. Omawiany tytuł od polskiego Acid Wizard Studio jak najbardziej wpisuje się do tego wzorca, ale docelowy gracz, pragnący czerpać przyjemność z tej rozgrywki, będzie musiał tym razem niepodważalnie spełniać kilka warunków.
"Agony" – Trochę piekło, ale przestało. - Recenzje gier
Ze „średniakami” rynku gier wideo sprawa zawsze jest skomplikowana. Nie mogą one zostać wydane w tempie „ekspresowym”, bo charakteryzują się na ogół dużo większą złożonością niż te mniejsze produkty indie. Jednocześnie nie stoją za nimi wagony pieniędzy, które pozwalają na kilkuletni nawet developing gry (plus: kampanie reklamowe, prezentacje na Expo, etc.) - jak w przypadku produktów AAA. Innymi słowy: im dłużej taki „średniak” jest przygotowywany, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie nieudany. Ironiczna kwestia jest taka, że państwu z polskiego MadMind Studio udało się, na pewnym metapoziomie, zwizualizować przysłowie: „dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane”.
Teraz czytane artykuły
"Carrion" – Spaghetti alla horrorara - Recenzje gier
Swego czasu, na przykładzie słabego „Agony”, opisywałem niewdzięczny proces powstawania ambitniejszych produkcji indie, który (za sprawą braków budżetowych, niedotrzymywania deadline’ów, niespójności konceptu etc.) dość często kończy się dla twórców niepowodzeniem. Bardzo się cieszę, że w tym roku mogę zaprezentować Wam tytuł, który prezentuje zgoła odmienny schemat powstawania takiego „średniaczka” w branży.
Festiwal Audioriver Płock 2015 - Kultura
O tym odbywającym się w Płocku plenerowym festiwalu jeszcze nie pisaliśmy. Audioriver to letnia impreza dla miłośników dobrej muzyki elektronicznej i alternatywnej. W tym roku jubileuszowa edycja potrwa od 24 do 26 lipca. Ponownie będzie można pobawić się w rytm głośnych dźwięków wydobywających się z konsolety.
Tajemnice Saturna. Nie jesteśmy sami w kosmosie - Kosmos
Temat istot pozaziemskich poruszany jest od niepamiętnych czasów. Starożytne teksty bardzo często wspominają o bytach, które skolonizowały Ziemię i przekazały ludziom wiedzę dotyczącą różnych dziedzin życia. Badania uczonego - Normana Bergruna - wskazują, że nie jesteśmy jedyną rasą we wszechświecie.
Ben Stiller – więcej niż komik - Ludzie kina
Pamiętacie pewną, przekraczającą granicę dobrego smaku, scenę z komedii pt. „Sposób na blondynkę”?. Kiedy bohater grany przez Stillera po chwili spędzonej w toalecie, otwiera drzwi niejakiej Cameron Diaz? Od tamtej pory mija ponad dziesięć lat, a Ben próbuje zerwać z wizerunkiem lekko zwariowanego komika.
ASCII Art – sztuka znaków ekranowych - Fotografia/Malarstwo
Grafika tekstowa jest używana od początku istnienia komputerów. W latach 80-tych i początku lat 90-tych XX wieku stała się sztuką często wykorzystywaną przez zespoły programistów i demoscenę.
Nowości
Majówka 2024 – ciekawe imprezy i wydarzenia w wybranych miastach - Kultura
Długi majowy weekend w roku 2024 jest wyjątkowy. Dla niektórych zaczął się już bowiem już 27 kwietnia. Nic dziwnego. Skoro 1 maja wypada w środę, a pogoda dopisuje, to należy sobie wydłużyć tak fantastyczny czas. A co wtedy robić? Wybraliśmy siedem miast w Polsce, które nie pozwolą się nudzić, zarówno swoim mieszkańcom, jak i przyjezdnym. Jakie wydarzenia, koncerty i inne atrakcje zostały tam przygotowane w pierwszych dniach maja? Warszawa, Kraków, Wrocław, Łódź, Poznań, Gdańsk, Toruń zapraszają! Głownie muzycznie i patriotycznie!
"Blef doskonały", tak "doskonały", że w kieszeni ma Wielkiego Węża! - Kultura
Jeden kolega opowiedział niedawno świetny dowcip. Brzmiał on następująco: „Do baru wchodzi Niemiec, Rusek i Covid, a tam Węgrzyn”. Kto nie widział żadnego filmu twórcy/twórców/braci o takim nazwisku, to nie załapie sensu, ale reszta zakuma. Bo o ile jeszcze pierwsze dzieło – „Proceder”, opowiadające o życiu i śmierci znanego rapera, było niezłe, tak już kolejne obrazy stały niebezpiecznie blisko CV Patryka Vegi. „Blef doskonały” jest najgorszy. Niestety. Pierwotnie miał pojawić się w kinach w 2021 roku. Od tamtego czasu Węgrzynowie próbowali chyba naprawić dźwięk i montaż. Nie udało się… Ale nie samo udźwiękowienie sprawiło, że film ten otrzymał Wielkiego Węża, czyli antynagrodę dla najsłabszej produkcji. Przecież miał konkurencję w postaci Mariusza Pujszo i Pana Samochodzika!
Gdy Groniec, Mozil i Rynkiewicz łączą siły z Szymonem Siwierskim, to jest "Do góry nogami"! - Zespoły i Artyści
Szymon Siwierski przedstawia singiel „Do góry nogami”, zwiastujący jego drugi album studyjny zatytułowany „pictures”. W premierowym nagraniu poznańskiego pianisty i kompozytora pojawiają się wyjątkowi muzyczni goście: laureaci nagrody Fryderyk 2024, Katarzyna Groniec i Czesław Mozil, a także ceniony trębacz jazzowy, Patryk Rynkiewicz. Taka zacna grupa powoduje, że piosenka jest jak piękny, spokojny, ale pełen skrajnych emocji, sen. Otula wokalem i dźwiękami. A tekst zachęca do refleksji.
Krótka historia związków... - Erotyka, towarzyskie
Ostatnio wytknięto mi, że moje wpisy są poniekąd stronnicze i monotematyczne, więc dziś o czymś zupełnie innym. Związki, bo one są dziś na tapecie, są rzeczą niezwykle trudną nie tylko do utrzymania, ale i do opisania. Dlaczego on i ona mają te same cele, jednak im się nie udaje?
"Szōgun" – Toranaga sama, co skrywasz w swoich oczach? - Seriale
Bezlistna gałąź na wietrze. Niezbadane ścieżki przede mną. Ostrze śmierci tak blisko. Takimi oto słowami, a raczej haiku można by określić „przygodę”, jaką jest seans nowej adaptacji „Szoguna” Jamesa Clavella. Bo to serial „otulający” barwami i zapachami kwitnącej wiśni, a jednocześnie przerażający dla zachodniego widza ze względu na brutalne obyczaje i rytuały. Gdzie bardziej od widowiskowości liczy się to, co siedzi w głowach lordów. Japonia przełomu XVI i XVII wieku chyba nigdy nie była tak ukazana na małym ekranie, choć przecież jeden „Szogun” już do nas zawitał dekady temu. Ale czy nowsza wersja faktycznie wygrywa, będąc dziełem wybitnym na każdym poziomie?
Camera Action: Młodzieżowa grupa inspiruje Włocławek - Ludzie kina
W Liceum im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku działa grupa projektowa o nazwie "Camera Action", która choć nie tworzy własnych filmów, to z pasją i zaangażowaniem edukuje społeczność na temat kinematografii. Ich głównym celem jest nie tylko rozpowszechnianie wiedzy o świecie filmu, ale także inspiracja innych do zgłębienia tej fascynującej dziedziny.
Artykuły z tej samej kategorii
"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.
"RoboCop: Rogue City" – "Żywy lub martwy, idziesz ze mną..." - Recenzje gier
„Żywy lub martwy - idziesz ze mną...” – zwykł mawiać stalowy glina potencjalnym aresztowanym. Czy jednak gracze, którzy jeszcze nie mieli okazji ów one-liner wypowiedzieć głosem słynnego, filmowego cyborga, powinni skusić się na wirtualną wycieczkę po Detroit, jaką zaserwowali rodzimi twórcy na początku listopada 2023 roku? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie w poniższej recenzji polskiej (!), wydanej m.in. na PC, gry „RoboCop: Rogue City”.
"Cyberpunk 2077" – Per aspera ad astra - Recenzje gier
"(...)Więc tędy albo tędy, chyba że tamtędy, na wyczucie, przeczucie, na rozum, na przełaj, na chybił trafił, na splątane skróty. Przez któreś z rzędu rzędy korytarzy, bram, prędko, bo w czasie niewiele masz czasu, z miejsca na miejsce do wielu jeszcze otwartych, gdzie ciemność i rozterka ale prześwit, zachwyt, gdzie radość, choć nieradość nieomal opodal, a gdzie indziej, gdzieniegdzie, ówdzie i gdzie bądź szczęście w nieszczęściu jak w nawiasie nawias, i zgoda na to wszystko i raptem urwisko, urwisko, ale mostek, mostek, ale chwiejny, chwiejny, ale jedyny, bo drugiego nie ma.(...)"*
"Stasis: Bone Totem" – Skok na głęboką wodę - Recenzje gier
"Stasis" był pierwszym tytułem, który opisywałem na łamach Altao, a zetknięcie się z nim pozwoliło mi zapoznać się z rzemiosłem jego twórców, którzy akurat na ten czas stawiali swoje pierwsze (nieco chwiejne) kroki na game developerskim poletku. Pomijając powyższy sentymentalizm, to na przykładzie "Stasis'a" mógłbym praktycznie z marszu wyliczyć wartości wyróżniające studio "The Brotherhood" w branży.
"Gothic" – Magia drewna! - Recenzje gier
W sierpniu ponownie nastąpi rocznica wydania „Nocy Kruka”, dodatku do „Gothica II”. Cofnijmy się zatem już teraz w czasie, do korzeni kultowej u nas serii. Zazwyczaj nie zaczynam tak recenzji, ale w tym przypadku wymagany jest pewien kontekst. Nigdy nie grałem w pierwszego „Gothica”. Właściwie trudno mi powiedzieć dlaczego, bo w tamtych czasach zagrywałem się w cRPGi, nawet nie chcę myśleć ile czasu przesiedziałem przy „Morrowindzie”. Tak się jednak złożyło, że ominęła mnie jedna z najbardziej popularnych w Polsce gier, dzieło niemieckiego Piranha Bytes.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.638