"Agony" - Trochę piekło, ale przestało. - Recenzje gier

„Agony” swoje pierwsze zapowiedzi miało mniej więcej w ostatnim kwartale 2016 roku. Niedługo potem pojawiła się możliwość zagrania w jego kickstarter-demo w wersji pre alpha. Wspominam o tym nie tylko z konieczności zamieszczenia tła „historycznego”, ale także przez kwestię o wiele bardziej intrygującą – wydany produkt nie różni się w zasadzie od własnej wersji demonstracyjnej, która liczy już sobie ponad półtora roku. Rzecz jasna „gotowa” gra jest dłuższa i uzupełniona o brakujące wówczas elementy eksploracyjne, ale tak po prawdzie nie działa to na jej korzyść...

 

To gra przede wszystkim dla ludzi mocno wierzących. Musimy mocno wierzyć, że czerpanie przyjemności z rozgrywki, polegającej w dużej mierze na przemierzaniu korytarzy uformowanych z obślizgłych wnętrzności, rozczłonkowanych ciał i skąpanych w posoce kościanych form w żadnym stopniu nie świadczy o stanie naszego zdrowia psychicznego. Mówiąc bardziej serio, jest to w istocie jedyna poważna zaleta „Agony” pod warunkiem, że kogoś automatycznie nie odrzuca perspektywa zanurzenia się w psychodelicznej i groteskowej wizji piekła spod znaku MadMind.

 

Screen z gry "Agony" (źródło: youtube.com)

 

Na samym początku gracze o skrzywionej specyficznej wrażliwości mogą faktycznie zainteresować się przedstawionym światem, do którego trafiła sterowana przez nas, potępiona dusza. Dbałość o wszelakie „urozmaicenia” i szczegóły może nieraz zafascynować zszokować: potępieniec układający murek, w którym za zaprawę służą zniekształcone i skrzeczące noworodki lub las szpetnych, ruszających się rąk to swoiste przykłady, które pomogą wam zrozumieć pomysł twórców na stylowość lokacji w grze.

 

Wszak samo „podziwianie” różnych miejscówek, nudzi się już zasadniczo po pierwszej godzinie zabawy. Spowodowane jest to właściwie zerową zawartością pozostałych elementów produkcji. Jest tu oczywiście próba dodania surwiwalu „outlastowego” (czyt. możesz tylko uciekać i się schować), ale jest tak łopatologiczna i wtórna, że zamiast powodować jakiekolwiek napięcie u grającego, tylko frustruje. Nie inaczej jest też z „możliwością” wędrówki duszy z padniętego ciała w poszukiwaniu innego, możliwego do opanowania – taka sztuczka dla sztuczki, bo nowe powłoki nie dają nowych możliwości, a nawet jeżeli nasz czas astralny dobiegnie końca przed opanowaniem kolejnego obiektu to cóż z tego. Zaczniemy po prostu od checkpointu (jeżeli w ogóle będzie się nam jeszcze chciało grać).

 

Screen z gry "Agony" (źródło: youtube.com)

 

Gra w zanadrzu ma jeszcze niedorozwinięty system collectibles, który jest tak nudny i nieczytelny, że sam nie wiem, co o nim mogę więcej powiedzieć. Gdzieś znajdziemy statuetkę, w innym kącie "waginojabłko" (które podobno ma jakiś wpływ na nasze umiejętności), a co jakiś czas potkniemy się o skrawki papirusów opowiadających jakąś historię (która nie zainteresowała mnie w żadnym stopniu).

 

Przeciwnicy świetnie wkomponowują się w system rozgrywki, bo zamiast przerażać/niepokoić - frustrują. Prawda, wyglądają oryginalnie, ale gdy raz po raz będziemy musieli mierzyć się z ich ograniczoną AI, której jedyne „obejście” polegać będzie na ukrywaniu się w ściennej dziurze i oczekiwaniu na okazję do szybkiego sprintu (lub „skryptowanego” zrzucenia wroga w przepaść), to prędzej czy później zaniknie u nas choćby cień entuzjazmu dla dalszych zmagań w piekielnych czeluściach.

 

Screen z gry "Agony" (źródło: youtube.com)

 

Bezwzględnie stwierdzę, iż „Agony” to gra, która paradoksalnie jest gorsza od własnego dema. Sami pomyślcie, gdyby na początku 2017 roku developerzy z MadMind Studio zaprzestali dalszych prac nad tym tytułem  i dopracowali wszystkie jego gotowe już wówczas elementy, dostalibyśmy skondensowanego i intrygującego walkera. Zamiast tego, nieudanie (trzeba to niestety rzec) doczepiano tu kolejne tematy, które niepotrzebnie rozciągnęły i rozmyły pozytywną esencję gry.

 

Ocena: 3/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem _GsHock_