"Home Sweet Home" – Śmiertelna zabawa w chowanego - Recenzje gier

Głównym bohaterem opowieści jest Tim – mężczyzna zmagający się z traumą po nagłym zaginięciu żony. Pewnego dnia, po nocy topienia smutków w alkoholu, budzi się w nieznanym sobie miejscu, będącym plątaniną klaustrofobicznych korytarzy i pomieszczeń. Próbując znaleźć wyjście z labiryntu, Tim trafia na wyrwaną kartkę z pamiętnika swojej żony. Postanawia więc odnaleźć resztę stron. Nie będzie to jednak proste, gdyż na jego drodze staje mordercza zjawa.

 

Screen z gry "Home Sweet Home" (źródło: materiały promocyjne)

 

Pod względem rozgrywki „Home Sweet Home” nie jest specjalnie oryginalną produkcją. Widać jak na dłoni, jakimi grami twórcy się inspirowali. Od anulowanego dzieła Hideo Kojimy „P.T”, poprzez serię „Outlast” aż po „Alien Isolation”. Gra podzielona jest na niewielkie sekcje. Czasami jest to szereg korytarzy, na którego końcu należy rozwiązać łamigłówkę, a czasami sekcja opanowana przez duchy, patrolujące daną okolicę. Nasza postać nie posiada żadnego ataku, wiec w przypadku zauważenia pozostaje nam jedynie ucieczka i ukrycie się.

 

Etapy z unikaniem przeciwnika są skonstruowane w naprawdę świetny sposób. Zjawa często pojawia się w najmniej oczekiwanym momencie. Jest to prosta technika jump scare, jednak twórcy używają jej po mistrzowsku. W wielu grach tego typu momenty są po prostu nadużywane, przez co szybko się nudzą, jednak w przypadku „HSH” napięcie jest zawsze budowane stopniowo, dzięki czemu efekt końcowy jest taki dobry.

 

Screen z gry "Home Sweet Home" (źródło: rozgrywka własna)

 

Sporą zaletą są bardzo dobrze zbalansowane zagadki. Nie jest to gra, w której spędzimy całe godziny nad jedną łamigłówką, ale na pewno nie rozwiążemy ich z marszu. Dodatkową zaletą jest ich losowość. Większość zagadek polega na odszyfrowaniu jakiegoś kodu, jednak przy każdym podejściu generowane są nowe. Nie wystarczy, więc wyszukać rozwiązania w internecie – trzeba się przyłożyć i wysilić szare komórki.

 

Gra jest stosunkowo krótka. Ukończenie jej nie powinno zająć więcej niż 3 godziny. Oczywiście tylko w teorii, gdyż w praktyce przejście niektórych sekcji zajmie nam nieco więcej czasu, czy to ze względu na błądzenie, czy wielokrotne powtarzanie tych samych etapów. Jest to zresztą esencją tej gry. Nasze pierwsze spotkanie z duchem niemal nie pozostawia nam chwili na reakcję. Wchodzimy do pomieszczenia, widzimy krótką scenkę i musimy natychmiast zacząć uciekać w kierunku schronienia. Mało który gracz za pierwszym razem będzie wiedział, gdzie się udać. Gra powtarza ten schemat wielokrotnie. Nagle pojawia się jakaś zagrażająca życiu sytuacja i mamy tylko ułamek sekundy na reakcję, albo czeka nas śmierć. Na szczęście gra jest bardzo szczodra, jeśli chodzi o checkpointy. Niestety ten aspekt wiąże się z największą wadą gry, czyli powtarzalnością. Pod koniec wielokrotne podchodzenie do jakiegoś trudnego momentu przestaje być satysfakcjonujące. Twórcom zabrakło kreatywności i zamiast rzucić w gracza czymś nowym, powtarzają ten sam ograny schemat. Innymi słowy, mimo krótkiego czasu potrzebnego na ukończenie gry, blisko finału pojawia się zmęczenie materiału.

 

Screen z gry "Home Sweet Home" (źródło: materiały promocyjne)

 

Ostatnią rzeczą, którą trzeba poruszyć, jest osadzenie produkcji w realiach tajskiej mitologii. Jest to zarówno zaleta jak i wada. Zaleta, gdyż gra jest przez to szalenie oryginalna. Pamiętacie, kiedy po raz pierwszy sięgnęliście po azjatycki horror i dostrzegliście, jak bardzo różni się on od hollywoodzkich produkcji? Tutaj można doświadczyć tego samego. Niestety wiąże się z tym także wada. Niektóre elementy scenariusza są zbyt hermetyczne. Instynkt gracza podpowiada nam, co mamy zrobić, jednak nie wiemy dlaczego. Można sobie poszukać wyjaśnień w internecie, jednak przydałoby się, aby gra nam nieco lepiej tłumaczyła aktualne wydarzenia i ich znaczenie.

 

„Home Sweet Home” to bardzo udany horror, ze świetną atmosferą, którego twórcom udaje się sztuka, jakiej nie potrafią dokonać twórcy wielu konkurencyjnych tytułów – gra potrafi naprawdę straszyć. W produkcji jest zawartych kilka ciekawych pomysłów i przemyślanych łamigłówek, jednak można odnieść wrażenie, że na końcu twórcom zabrakło pary i zaczęli powtarzać te same schematy. Nie jest to gra idealna, jednak biorąc pod uwagę jej niewielką cenę, każdy miłośnik dobrego komputerowego horroru powinien po tą produkcję sięgnąć.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

*Swoją recenzję zamieściłem na Altao.pl gościnnie. Inne teksty możecie przeczytać na mojej stronie: entuzjastagier.pl

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję