"Dzień Niepodległości: Odrodzenie" – Dzień Niepodległości: Przebudzenie Mocy - Recenzje filmów

Pomysł kręcenia sequela ogromnego przeboju kinowego po, bagatela, 20 latach wydawać by się mógł na pierwszy rzut oka ryzykownym przedsięwzięciem. Jak pokazały opinie recenzentów na całym świecie, na drugi i trzeci rzut oka również... Nie lubię trzymać bratnich kinomańskich dusz w niepewności, toteż pozwolę sobie uderzyć z grubej rury i bez pardonu – „ID2” zatracił większość beztroskiego klimatu pierwowzoru, oferując publiczności raczej ciężkostrawny miks elementów zaczerpniętych rodem z „Gwiezdnych wojen”, „Avatara” i innych fantastycznonaukowych epopei. Nie tędy droga, Panowie z Hollywood, nie tędy droga...

 

Podczas pamiętnej rocznicy Dnia Niepodległości w 1996 r. Ziemia została zaatakowana przez najeźdźców z kosmosu. Na szczęście dzięki heroizmowi śmiałków stawiających czoła grabieżcom udało się zapobiec inwazji. Dwadzieścia lat później dochodzi do odwetu obcej cywilizacji. Ludzkość po raz kolejny staje w obliczu zagłady, jednak i tym razem Ziemianie łączą siły, by ocalić swą planetę. W samym centrum zdarzeń znajduje się młody i niepokorny pilot Jake Morrison (Liam Hemsworth) oraz Dylan Hiller (Jessie T. Usher), obaj panowie nie są bynajmniej skorzy do współpracy, gdyż chowają wobec siebie pewną urazę z przeszłości. W przygotowaniu ofensywy bierze również udział były prezydent USA Whitmore (Bill Pullman), jego córka (Maika Monroe) oraz szalony naukowiec David Levinson (Jeff Goldblum). Czy po dwóch dekadach spokoju ludzkości uda się po raz kolejny zwyciężyć walkę o przyszłość błękitnej planety?

 

Tradycyjnie już przed seansem filmu unikałem jak diabeł wody święconej jakichkolwiek trailerów czy innych zajawek, którymi wypełniona była sieć przed premierą „dwójki”. Ku mojemu szczeremu zdziwieniu, akcja „ID2” najwyraźniej osadzona została... w alternatywnej wersji rzeczywistości, w której ludzie poczynili znaczne postępy w dziedzinie technologii. W związku z powyższym dzieło Emmericha obfituje w sceny eksploracji kosmosu zaawansowanymi maszynami, wymiany ognia z broni miotającej laserem czy... podniebne pojedynki à la „Gwiezdne wojny”. Tak drastyczna zmiana koncepcji moim skromnym zdaniem jest jedną z ważniejszych przyczyn zatracenia ducha protoplasty, który przecież podkreślał kontrast między prymitywną ziemską technologią a budzącym trwogę zaawansowaniem kosmitów. Co gorsza, kolorowe promienie blasterków śmigające w powietrzu jak szalone pasują do, nazwijmy to szumnie, uniwersum „Dnia Niepodległości” jak chomikowi kaganiec. Po wczytaniu się w ciekawostki dotyczące opisywanej produkcji wszystko staje się jednak jasne jak słońce. Wytwórnia 20th Century Fox po nieudanej próbie wykupienia praw do gwiezdnej sagi, usilnie szuka bowiem marki mającej potencjał na wielokrotne sequele. Skoro Disney trafił w dziesiątkę z „Przebudzeniem Mocy”, przynajmniej pod względem finansowym, dlaczego by nie spróbować wprowadzić do skostniałej formuły składowych żywcem wyjętych z „Gwiezdnych wojen”? Wspomniany tok rozumowania doprowadził z kolei do sytuacji, w której „ID2” stało się zwykłym popcornowym filmidłem pozbawionym jakiegokolwiek pazura i własnego, wyrazistego charakteru. Jak widać, kopiować też trzeba umieć.

 

Z całą przykrością muszę stwierdzić, iż nowe twarze to zaledwie cienie głównych bohaterów z „jedynki”. Owszem, Liam Hemsworth stara się jak może, by wprowadzić do postaci zawadiackiego Jake'a trochę luzu, jednak sztywne teksty i pseudo-śmieszne odzywki w żaden sposób nie pomagają spojrzeć na butnego pilota w lepszym świetle. Jeszcze gorzej wypada duchowy spadkobierca Stevena Hillera z poprzednika, tj. jego syn Dylan. Młodzian przez cały czas trwania seansu pozostaje tak bezpłciowy, że aż ciężko uwierzyć, iż w rzeczywistości filmowej jest on potomkiem wygadanego kapitana. Paradoksalnie dzieło Emmericha ratuje stara, choć odrobinę wybrakowana, gwardia. Nie oszukujmy się, tym razem Jeff Goldblum odgrywa rolę raczej drugoplanową, tym niemniej i tak wypada o stokroć lepiej niż nowy narybek. Fanom „ID” ciepło zrobi się również na sercu na widok prezydenta Whitmore'a, Juliusa Levinsona czy dr. Brackisha Okuna, ten ostatni zaś stanowi ważny element fabuły. Brak angażu Willa Smitha pozostaje sprawą kontrowersyjną, aczkolwiek nie jest to pierwszy i ostatni raz, kiedy taki zabieg ma miejsce w historii kinematografii (patrz: druga część „Parku Jurajskiego”).

 

Bogiem a prawdą, jedyną składową filmu, do której nie można się całkowicie przyczepić, są efekty specjalne. Z drugiej strony przez blisko 20 lat oczy kinomanów zdążyły się przyzwyczaić do komputerowo generowanych cudów, coraz trudniej zatem zaskoczyć wytrawnego widza wizualnymi fajerwerkami. Przy budżecie rzędu $200 mln publiczność ma wszelkie prawo oczekiwać, iż produkcja w żadnym momencie nie będzie wyglądała tanio. Faktycznie, destrukcja kolejnych charakterystycznych atrakcji turystycznych czy ściana ognia pochłaniająca wszystko na swej drodze wykonane zostały zgodnie ze wszelkimi filmowymi prawidłami. Cóż jednak z tego skoro w wydarzeniach ukazanych na ekranie zabrakło dramatyzmu i napięcia?

 

Niestety, miałki scenariusz blockbustera jest jego kolejną piętą achillesową. Pomimo mrugnięć okiem do wielbicieli pierwowzoru i usilnych prób utrzymania humoru charakterystycznego dla „jedynki”, „ID2” momentami zwyczajnie... nuży, co dla efektownego widowiska jest niczym grzech śmiertelny. Poświęcenia bohaterów i desperacka obrona przed najeźdźcami są potraktowane na tyle skrótowo, że widz nie ma nawet czasu przejąć się losami protagonistów. Pamiętacie postać Russella Casse'a odgrywaną w poprzedniku przez Randy'ego Quaida? Jego spontaniczna decyzja potrafiła w uroczy, choć banalny sposób chwycić za serce. Takiego samego uczucia ze świecą jednak szukać w rozświetlanym feriami laserowych barw sequelu. Jak wspomniała sama Susan Sarandon, uznana i szanowana aktorka, odrzuciła ona propozycję występu w „ID2”, gdyż po zapoznaniu się ze scenariuszem nie miała bladego pojęcia, o co w nim chodzi, w dodatku wydawał się jej on niezbyt zajmujący. Nie należę od osób ślepo podążających za tłumem, ciężko mi się jednak nie zgodzić ze sławną artystką... i rzeszami krytyków jej wtórującym.

 

Niejeden internetowy frustrat odparłby na moje zarzuty dotyczące ww. filmu błyskotliwym argumentem typu: „jeśli Ci się nie podoba, to sam zrób to lepiej”. Otóż w tym właśnie sęk, że być może w ogóle nie należało ruszać materiału źródłowego i pozwolić leciwemu „Dniu Niepodległości” odejść na zasłużoną emeryturę. Największym ciosem dla sporej ilości widzów jest zmiana konwencji filmu na nędzną kopię „Gwiezdnych wojen”, którymi „ID” nigdy nie była i nie miała aspiracji być. Co prawda „dwójeczka” nie jest dziełem szczególnie tragicznym, mimo wszystko jednak w rankingu najlepszych produkcji pana Emmericha plasuje się raczej na dole stawki. Nachalnie otwarte zakończenie filmu i dalekosiężne plany wytwórni na dalszy ciąg zwiastować mogą dłuższe żerowanie na sukcesie pierwszej części z 1996 r., miejmy jednak nadzieję, że wyniki w Box Office dadzą do myślenia grubym rybom w 20th Century Fox. Chcecie dochodowej franczyzy typu „Gwiezdne wojny”? Proszę bardzo, byle nie kosztem starych produkcji, do których masa kinomanów ma sentyment jeszcze z czasów dzieciństwa...

 

W telegraficznym skrócie: masa CGI podlana „gwiezdnowojennym” sosem i pociągnięta futurystycznym szlifem; „dwójka” pod względem stylu zdecydowanie odjechała od pierwowzoru, oferując sequel skrojony na potrzeby obecnej widowni; zagmatwany scenariusz i raczej mierne próby wskrzeszenia humoru z „jedynki” nie trafią ani do wielbicieli filmu z 1996 r. ani do nowej publiczności; jedno z kosmicznych urządzeń wygląda jak żywcem wyjęte z biurka kreślarskiego śp. Steve’a Jobsa; cieszy obecność starej gwardii, smuci brak jakiejkolwiek dramaturgii; Will Smith jednak wyczuł pismo nosem...

 

Ocena: 5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

 

Autor recenzji publikuje również pod tym samym nickiem na portalu Filmweb.pl