Pochodzenie Księżyca

 

„Istnienie Księżyca jest czymś oczywistym”, powiedziałby ktoś nie znający tematu. Na przestrzeni lat powstały cztery teorie, według których powstał ziemski satelita. Najbardziej popularną obecnie jest tzw. teoria „wielkiego zderzenia”, sformułowana w 1975 roku przez Davisa i Hartmanna. Według niej, ziemski satelita zrodził się z połączenia dwóch ciał niebieskich - Ziemi oraz planety wielkości Marsa. W wyniku kolizji obu ciał planetarnych, doszło do uwolnienia potężnego strumienia materii, z której powstał Księżyc. 

 

Powszechnie akceptowaną teorią jest właśnie teoria wielkiego zderzenia, ponieważ zawiera w sobie garść prawdy. Wiadomo bowiem, że Srebrny Glob składa się ze skał pochodzenia ziemskiego oraz z dotąd nieznanego ciała. Połączenie się na drodze kolizji dwóch rodzajów materiału skalnego z dwóch odmiennych planet tłumaczy, dlaczego Księżyc nie jest złożony ze skał tego samego pochodzenia. Teoria ta, nie jest jednak wolna od zastrzeżeń i wad. Otóż, gdyby faktycznie doszło do wspomnianego wyżej zderzenia, wówczas prędkość obrotowa Ziemi, stałaby się znacznie większa niż jest obecnie. Wielu naukowców podważa teorię wielkiego wybuchu mówiąc, że ma ona sens tylko i wyłącznie wtedy, gdyby doszło do ponownej kolizji z udziałem Ziemi i innego ciała niebieskiego. W efekcie drugiego zderzenia prędkość obrotowa Ziemi ustabilizowałaby się na nowo.

Oficjalna teoria powstania Księżyca w żaden sposób nie wyjaśnia utraty przez naszą planetę dodatkowego ruchu obrotowego spowodowanego zderzeniem z obcym ciałem niebieskim. Prace badawcze Ruzickiej, Snyder oraz Taylor dotyczące zagadek Księżyca również odrzucają prawdziwość dwóch teorii: wielkiego zderzenia oraz rozszczepienia. Uczone postanowiły zrecenzować dane geochemiczne. Elementy poddane wnikliwej analizie zostały użyte, by argumentować na korzyść teorię wielkiego zderzenia. Jednak badaczki po przeanalizowaniu obserwowanych danych z Księżyca i meteorytów, doszły do następujących wniosków: „Nie ma żadnego zdecydowanego geochemicznego wsparcia ani dla teorii wielkiej kolizji ani hipotezy rozszczepienia. Większość poparcia na tle geochemicznym dla obu hipotez było oparte na modelach dopełniających, które oczywiście są uproszczone i posiadają zbyt mało zmiennych. Obserwowane dane wzywają powyższe hipotezy do postawienia ich w świetle wątpliwości”. Autor artykułu dotyczącego zagadek Księżyca, uczony Michael J. Oard, zaznacza także: „Badacze dodają, iż powodem dla którego teoria wielkiej kolizji stała się w późniejszych latach popularna jest fakt, że inne teorie zwyczajnie nie funkcjonują”.  Naukowiec NASA, Robin Brett powiedział odważnie: „O wiele łatwiej byłoby wyjaśnić to, że Księżyc nie istnieje, niż wytłumaczyć fakt jego istnienia”.

 

Sztuczny Księżyc

 

Jeśli nie można wytłumaczyć powstania Księżyca w sposób naturalny, należy założyć, że.. jest on sztuczny. W przypadku Srebrnego globu na pierwszy plan wysuwa się niezwykła matematyka.  Jak wynika z obliczeń ogromną wagę ma liczba 400. Ciekawostką jest, że Księżyc jest prawie dokładnie 400 razy mniejszy od Słońca, natomiast jeżeli chodzi o dystans, Księżyc usytuowany jest 400 razy bliżej Ziemi niż Słońce. Gdyby Księżyc nie był usytuowany w idealnej odległości między Ziemią a Słońcem, nie występowałoby zjawisko zaćmienia Słońca ani Księżyca. Ch. Knight oraz A. Butler podkreślają: „(…) trudniej jest uznać za czysty zbieg okoliczności fakt, że gdy Księżyc znajduje się w najbliższym Ziemi punkcie swojej orbity, jego odległość od Ziemi jest 400 razy mniejsza niż odległość Ziemi od Słońca. Gdy Księżyc znajdzie się dokładnie pomiędzy obserwatorem a Słońcem, tarcza Księżyca pokrywa dokładnie tarczę Słońca (…)”.

 

Właśnie, najbardziej niesamowity jest fakt, że aby doszło do zaćmienia Słońca, jego tarcza musi zostać idealnie pokryta przez tarczę Księżyca, która jest przecież aż 400 razy mniejsza! Jedyną możliwością, by uzyskać efekt pokrycia większego ciała przez mniejsze jest idealne ustawienie mniejszego obiektu względem obserwatora oraz większego ciała, tak aby powstało złudzenie całkowitego zakrycia większego ciała za sprawą mniejszego. Jak wiadomo, zaćmienie Słońca i Księżyca widoczne jest tylko z powierzchni Ziemi. W przypadku innych planet i ich satelitów ten fenomen absolutnie nie ma prawa zachodzić. „(…) nawet konserwatywnie nastawieni astronomowie przyznają, że całkowite zaćmienie to coś bardzo mało prawdopodobnego (…)”. 

 

Kolejnymi wartościami, o których warto wspomnieć są liczby wiążące Ziemię - Księżyc - Słońce. Mianowicie stosunek wielkości Słońca do wielkości Ziemi równa się 109,28, a stosunek średnicy Słońca do średnicy Ziemi to… 109,25. Z kolei stosunek największej odległości Ziemi od Słońca do średnicy Słońca wynosi 109,26. 27,322 oznacza liczbę dni gwiazdowych w cyklu orbity Księżyca, natomiast stosunek wielkości Księżyca do wielkości Ziemi oszacowano na 27,322%. Obwód Księżyca licząc w kilometrach oscyluje w granicach 10, 920,8, mnożąc podaną wartość razy cztery otrzymujemy liczbę 43, 683,2, czyli przybliżoną długość obwodu naszego globu. Co więcej, liczba obrotów Ziemi wynosi dokładnie 366, z kolei stosunek wielkości Ziemi do Słońca to 366%. „ Niezależnie od jednostek metrycznych, Księżyc obraca się z prędkością prawie równą 1% prędkości obrotowej Ziemi. Inaczej mówiąc, Ziemia obraca się równo 100 razy szybciej niż Srebrny Glob”. Powtórzę jeszcze raz, że wyjątkowe zależności matematyczne wyrażone zadziwiająco okrągłymi liczbami, stanowią fenomen w całym układzie Słonecznym. Autorzy Knight i Butler: „Gdy Księżyc znajdował się znacznie bliżej Ziemi niż obecnie, jego orbita była o wiele krótsza, a ponadto doba ziemska była również krótsza, wskutek czego rok ziemski mógł trwać 600 ziemskich dni”.