Uwaga! Recenzja zawiera spoilery dotyczące poprzednich sezonów

 

Można mieć wiele zastrzeżeń względem Netflixa, ale jednego nie można mu odmówić: to dzięki niemu wybiły się też seriale europejskie, które również mają wiele do zaoferowania. Czy to futurystyczny niemiecki „Dark”, czy ponura duńska „Rita”, czy zwariowana belgijska „Tabula Rasa”. To tylko niektóre przykłady. A co najciekawsze, największy fenomen wśród nich zdobyła właśnie hiszpańska opowiastka o napadzie na bank. Niby zwykła, ale w połączeniu z maskami Salvadora Dali, czerwonymi kostiumami oraz rozwiniętymi osobowościami każdego ze złodziei, „Dom z papieru” z miejsca porwał i zachwycił ludzi na całym świecie. Pytanie tylko brzmi, czy w najnowszym 3 sezonie, bohaterowie poza pieniędzmi, zdołali ponownie skraść… nasze serca?

 

Kadr z serialu "Dom z papieru" (źródło: materiały prasowe/Antena 3)

 

Punkt wyjściowy dla całego 3 sezonu „Domu z papieru” wywodzi się rzecz jasna z planu Profesora (Álvaro Morte). Po udanym napadzie na Mennicę Królewską, dla naszych „przestępców” rozpoczyna się najtrudniejszy etap w całym życiu – ukrycie się przed wzrokiem policji i władz. I faktycznie, bogaci złodzieje początkowo są bożym raju, wiodąc życie w najodleglejszych zakątkach świata. Ale tylko do czasu, gdyż wraz z jednym błędem rozpoczyna się fala nieszczęść, która kończy się pojmaniem przez policję jednego z członków gangu – Rio (Miguel Herrán). Wówczas zdesperowana Tokio (Úrsula Corberó), dzięki pomocy przewoźnika, dociera do swojego szefa, prosząc go o pomoc w uwolnieniu ukochanego. Jak się jednak okazuje na miejscu, Profesor miał też plan na taką okoliczność. W związku z tym dawna ekipa ponownie zbiera siły, by w myśl powiedzenia: „Jeden za wszystkich. Wszyscy za jednego” ruszyć na pomoc członkowi „rodziny”. A jak najlepiej to zrobić, niż za pomocą… hałasu? Poza już znanymi twarzami, do ekipy dołączają także nowe, na czele z inicjatorem planu i przyjacielem zmarłego Berlina, Palermo (Rodrigo De la Serna). W ten właśnie sposób rozpoczyna się nowy mecz. Nie będzie w nim jednak łatwo wygrać drużynie Profesora, bo w ekipie przeciwnej pojawia się niezwykle niebezpieczna oprawczyni Rio, pan inspektor Alicia Sierra (Najwa Nimri). Kto więc wygra w tej rozgrywce? Nie wiadomo…

 

Kadr z serialu "Dom z papieru" (źródło: materiały prasowe/Antena 3)

 

Na wstępie warto zaznaczyć, że serial stworzony przez Álexa Pinę wcale nie służy do tego, by wnikać bardzo mocno w jego sfery fabularne, bo żadnych mądrości, ani wielce kreatywnych rozwiązań raczej tu nie znajdziecie. Tak więc tym wszystkim, którym nie spodobały się 2 pierwsze sezony „Domu z papieru”, odradzam sięgać po najnowszą trzecią odsłonę, bo to wciąż jest ten sam schemat, ten sam serial, który dostarcza masę wrażeń, ale ilość niedomówień i wszelkiego rodzaju naciągnięć fabularnych momentami aż za bardzo rzuca się w oczy. Ale paradoksalnie, na tym właśnie polega jego geniusz. To bowiem taki serial, przy którym należy wyłączyć mózg i dać się porwać przygodzie, by móc ją przeżyć całym sobą. To coś jakby „Transformersy” w świecie seriali, lecz w o wiele lepszej formie, bo nie polega tylko na kolejnych rozpierduchach robotów skąpanych w gęstym sosie CGI, a na szybkich zwrotach akcji i nietypowych postaciach. Bo „Dom z papieru” z samego założenia ma dostarczać widzowi jak najwięcej radości. I w najnowszym sezonie to także czyni, nawet jeśli zdarzają się mu po drodze pewne potknięcia.

 

Na pewno już po pierwszych epizodach najnowszego sezonu łatwo można zauważyć, że Netflix po przejęciu „Domu z papieru” i sukcesie jego 2 pierwszych odsłon wyprodukowanych przez hiszpańską stację Antena 3, przeznaczył znacznie większy budżet na stworzenie tego trzeciego. Wynika to nie tylko z większej ilości nazwisk w obsadzie, ale przede wszystkim rozwinięcia całej historii na tzw. „wody międzynarodowe”. W związku z tym, śledząc historię bohaterów serialu, przenosimy się m.in.: na wyspy koło Barbadosu, do Tajlandii, czy Włoch. Dzięki tej sporej liczbie lokacji, początkowy wstęp, służący jako wprowadzenie do głównego wątku, czyli napadu, nabiera znacznie szybszego tempa akcji, tak, że widz ani przez moment nie może odczuć znużenia. To spora zasługa twórców, bo przecież często w kinie rozrywkowym można zauważyć, jak ktoś nieudolnie próbuje popchnąć jakoś całą akcję do przodu, zamiast tego dostarczając zupełnie nikomu niepotrzebnych momentów nudy. W przypadku „Domu z papieru” nie ma natomiast o tym mowy, bo tak właściwie na ekranie wiecznie coś się dzieje, a jedynymi przerywnikami są tu sceny retrospekcji Profesora z Berlinem, które w ciekawy sposób nakreślają szczegóły planu. Gdy natomiast dochodzimy do najważniejszego, czyli skoku na Bank, to jedynym przyświecającym twórcom od tej pory mottem jest: więcej, mocniej i… szybciej. Zanim więc włączycie kolejny odcinek, szykujcie się na totalny odjazd.

 

Kadr z serialu "Dom z papieru" (źródło: materiały prasowe/Antena 3)

 

I faktycznie, szaleństwa tu nie brakuje, a kolejne etapy planu Profesora coraz to bardziej zaskakują swoją pomysłowością. Najnowszy sezon „Domu z papieru” poza walką z rządem, w dużej mierze jest historią o wspólnocie, która próbuje zmienić reguły rządzące całym światem. Dostajemy tu więc ciekawe spojrzenie na kwestie społeczne oraz szansę, by zrozumieć postawę zwykłych szarych eminencji w stosunku do gangu Profesora. I z jednej strony obserwujemy fanów, którzy publicznie przychodzą na ulice w czerwonych strojach i maskach Salvadora Dali, by skandować swoje poparcie dla drużyny, traktując ich jak nowych Robin Hoodów, a z drugiej mamy zwolenników ogrzewającego się w blasku jupiterów Arturo Romana, którzy są całkowicie przeciwni wszelkim głosom poparcia dla złodziei. Świetne zagranie twórców, które pokazuje, jak ogromny wpływ na świat wywarli ci z pozoru zwykli bandyci w maskach. Zresztą sam Profesor traktuje ludzi jak przysłowiowego „dwunastego zawodnika” i fajnie w końcu zobaczyć, jak wielki mogą mieć oni wpływ na całą historię. Powracając do innych kreatywnych zabiegów, na pewno udanym było też wprowadzenie wspomnianych już retrospekcji. Z początku mogą się one co prawda wydać niepotrzebne, ale z upływem czasu nabierają kolosalnego znaczenia i w świetny sposób rozwijają braterską relację pomiędzy Berlinem (jak zwykle fenomenalny Pedro Alonso), a Profesorem.

 

Jednak ilość nie zawsze idzie tu w parze z jakością i niestety, ale najnowszy sezon „Domu z papieru” jest tego doskonałym przykładem. Oczywiście, nie można odmówić twórcom tego, że historia wciąż jest w stanie zaangażować emocjonalnie oglądającego do tego stopnia, że może się poczuć, jakby naprawdę brał w niej czynny udział, ale co z tego, jeśli z czasem nie można w nią uwierzyć i zaczyna się ją traktować jako zwykłą fikcję twórcy?

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję