Philip Seymour Hoffman – role, które na zawsze zostaną w naszej pamięci - Ludzie kina

Nie należał do amantów, co nie przeszkodziło mu przebić przez grubą ścianę do świata kina. Zanim wykreował znakomitą, tytułową rolę w filmie „Capote” (2005), był aktorem charakterystycznym i przede wszystkim drugoplanowym, który dzielnie, z uporem, niezłomnością wspinał się po szczeblach drabiny prowadzącej do wielkiej kariery. I niestety, będąc już na tysiącach metrach nad ziemią, nagle spadł (podobnie jak Heath Ledger).

Urodził się w lipcu 1967 roku w Nowym Jorku. Dorastał w małej miejscowości Fairport. Matka, bardzo aktywna feministka, często zabierała małego Philipa i resztę dzieci na przeróżne „kulturalno” poznawcze wycieczki. Dzięki temu różnił się od rówieśników. Podczas gdy im były w głowie dziecięce zabawy, on wolał muzea, teatr i kino.

Zanim wybrał drogę aktorstwa, próbował swoich sił w sporcie. Jako nastolatek zaczął uprawiać wrestling. Wszystko zmieniła kontuzja. Od tamtej pory, najpierw pojawiał się na deskach szkolnego teatru, pokazując pierwsze oznaki kunsztu. Później rozpoczął studia aktorskie na Uniwersytecie w Nowym Jorku.

Zadebiutował na małym ekranie, występując gościnnie w serialu pt. „Prawo i porządek” (1990), a pierwszym filmem pełnometrażowym, w którym zagrał był … „Szuler” (1991) – polsko-amerykańska, niezależna produkcja kostiumowa w reżyserii Adka Drabińskiego. W 1992 roku pojawił się w niewielkiej, aczkolwiek znaczącej roli w filmie „Zapach kobiety” z nagrodzonym Oscarem, Alem Pacino. Obraz ten był tak popularny, że na kolejne role nie musiał długo czekać.

Grywał w przeróżnych produkcjach. Nie tylko w stricte komercyjnych, przypomnijmy choćby takie tytuły jak: „Kiedy mężczyzna kocha kobietę”, „Naiwniak”, „Ucieczka gangstera” czy katastroficzny „Twister”, ale też w kinie ambitnym, gdzie mógł w pełni poczuć się aktorem spełnionym. Pozwoliła na to m.in. rozpoczętą w 1996 roku, współpraca z reżyserem Paulem Thomasem Andersonem. Wspólnie zrobili kilka filmów, z czego najgłośniejszymi były: „Boogie Nights” (1997) i „Magnolia” (1999).

Kolejne kinowe produkcje ugruntowały jego pozycję. Thriller „Czerwony smok”, dramat „25. godzina”, „Wzgórze nadziei”. W każdej sprawdził się doskonale.

Jednocześnie realizował się w teatrze. Działał stowarzyszenia LAByrinth i zadebiutował jako reżyser sztuki „In Arabia, We’d All Be Kings” (1999). Ale jednym z największych sukcesów scenicznych był występ u boku Meryl Streep w adaptacji „Mewy” i rola w sztuce „True West” w reżyserii Sama Sheparda (nominacja do nagrody Tony).

Kulminacja nadeszła w 2005 roku. Zachwycił krytyków i widzów kreacją Trumana Capote. Tak wiarygodnie i sugestywnie ukazał tego ekscentrycznego pisarza, że posypały się nagrody: Oscar, Złoty Glob, BAFTA i inne wyróżnienia. Hoffman nie spoczął na laurach i zadziwiał dalej. Od nieobliczalnego super-przestępcy w „Mission: Impossible 3” po rolę księdza w obrazie „Wątpliwość”. Od komedii „The Savages” (nominacja do Złotego Globu) po biograficzną „Wojnę Charliego Wilsona” (nominacja do Oscara, BAFTA oraz Złotego Globu).

Aktor osierocił troje dzieci: syna i dwie córki, które urodziła jego życiowa, długoletnia partnerka, Mimi O'Donnell. Ostatnim filmem, w którym zagrał była trzecia część „Igrzysk śmierci” (!). Zdążył nakręcić większość scen (premiera w 2014 i kolejno w 2015).

Będzie nam Ciebie brakować Philip. Byłeś przykładem nietuzinkowego aktorstwa, posiadałeś jeszcze sporo nieodkrytych pokładów talentu. Przykre i smutne, że skończyłeś życie, jak wielu twoich kolegów z branży - przez narkotyki.