Powstanie życia na Ziemi oraz możliwość swobodnej egzystencji na jej powierzchni, to także zasługa Księżyca. Nastawanie po sobie kolejnych pór roku, istnienie wody w stanie ciekłym i sprzyjająca rozwojowi organizmów żywych temperatura, to wszystko dzięki naszemu satelicie. Pory roku są efektem odpowiedniego nachylenia osi obrotu Ziemi w stosunku do Słońca, które wynosi dokładnie 22,5˚. Gdyby oś ziemska znajdowała się w pozycji pionowej względem Słońca, wtedy naszą planetę nawiedzałyby bardzo wysokie temperatury w okolicach równika, natomiast obszary polarne (Antarktyda i Arktyka) stałyby się o wiele zimniejszymi i niedostępnymi miejscami niż są obecnie. W rezultacie woda, czyli element z którego w 70 % składa się ludzki organizm, istniałaby w postaci czap lodowych na biegunach, podobnie jak na Marsie. Zagadkowy jest również proces trzęsienia ziemi występujący na naszej planecie. Nie chodzi jednak o samo proces tego  zjawiska, ale interesujący jest fakt, iż tylko na Ziemi dochodzi do ruchów płyt tektonicznych. Prawdopodobnie duży wpływ na przemieszczanie się ziemskiego podłoża ma Księżyc.

 

W swojej książce Ch. Knight i A.Butler porównują Ziemię do inkubatora życia: „Księżyc był najważniejszym czynnikiem, który zdecydował o rozwoju i podtrzymaniu zaawansowanych form życia na Ziemi. Inaczej mówiąc, jeśli przyrównamy Ziemię do inkubatora życia, Księżyc będzie starannie zaprogramowaną maszyną, która monitoruje i stabilizuje cały proces. Prawdziwy system podtrzymywania życia”.

 

Radzieccy naukowcy

 

W 1970 roku ukazał się kontrowersyjny artykuł, napisany przez dwóch radzieckich naukowców: Michaiła Wasina oraz Aleksandra Szczerbakowa, pt. „Czy Księżyc jest kreacją pozaziemskiej inteligencji?”. Naukowcy doszli do niespotykanych odkryć, badając skały księżycowe. Jak się okazało, uczeni znaleźli ślady stopów metali: brązu, uran-236 i neptun-237, które rzecz jasna nie występują w naturze, lecz są efektem celowych procesów metalurgicznych. Ponadto poszczególne skały zawierały w sobie dziesięciokrotnie więcej tytanu niż najbardziej zasobne złoża na naszej planecie (tytan ma zastosowanie przy budowie samolotów, pojazdów kosmicznych oraz łodzi podwodnych). Wasin i Szczerbakow postanowili nie podążać oficjalną wersja wydarzeń  i odważyli się na przedstawienie własnej teorii, wynikającej z niespodziewanych odkryć:

 

„Porzucając tradycyjne ścieżki „zdrowego rozsądku”, zanurzyliśmy się w coś, co może na pierwszy rzut oka wydawać się niepohamowaną i nieodpowiedzialna fantazję. Ale, im bardziej drobiazgowo idziemy do wszystkich informacji zgromadzonych przez człowieka o Księżycu, tym bardziej jesteśmy przekonani, że nie istnieje jeden fakt mogący wykluczyć nasze przypuszczenie. Nie tylko to, ale wiele rzeczy do tej pory uważane za księżycowe zagadki są wytłumaczalne w świetle tej nowej hipotezy”.

 

Księżyc nie jest prawdziwy, przynajmniej nie tym, czym myśleliśmy dotychczas. Radzieccy astronomowie w swoim artykule dodają:

 

„Jeśli materiał ma być użyty do ochrony ogromnego satelity aby chronić go przed rozmaitymi niekorzystnymi warunkami, począwszy od wysokiej temperatury, przez promieniowanie kosmiczne, aż po bombardowanie meteorytów, eksperci prawdopodobnie użyliby – jak je nazywają – odpornych metali. W tym przypadku nie jest do końca jasne dlaczego kosmiczne kamienie są takimi kiepskimi przewodnikami ciepła – fakt ten sam w sobie jest absolutnie niezwykły – czyż jednak nie o to chodziło konstruktorom super sputnika Ziemi? Z inżynieryjnego punktu widzenia statek kosmiczny, który my nazywamy Księżycem, ma doskonałą konstrukcję. Jeśli zamierza się wysłać w przestrzeń kosmiczną jakiś sputnik, wówczas dobrze jest jeśli ma on pustą przestrzeń w swoim wnętrzu. W tym samym czasie byłoby naiwnością wyobrażać sobie, że taki doskonały pojazd kosmiczny jest gigantycznym i pustym pudłem, zbudowanym w niewielkiej odległości od Ziemi. Wiele wskazuje na to, że mamy do czynienia ze starożytnym statkiem kosmicznym, którego wnętrze wypełniono paliwem dla jego silnika i materiałami potrzebnymi do napraw oraz narzędziami do nawigacji i obserwacji. Innymi słowy taki pojazd zawierał w sobie wszystko co potrzebne było Karaweli Wszechświata być czymś w rodzaju arki Noego, chroniącej w swoim wnętrzu całą cywilizację przez okres nawet tysięcy lat. W sposób naturalny powłoka takiego super pojazdu kosmicznego musi być niezwykle mocna, aby wytrzymać uderzenia meteorytów i gwałtowne zmiany temperatur pomiędzy ekstremalnym ciepłem, a ekstremalnym zimnem. Prawdopodobnie pokrywa ta ma dwie warstwy. Wewnętrzna warstwa, która jest pancerzem, ma 32 km grubości a zewnętrzna, złożona z różnego rodzaju materiałów, ma ok. 5 km. W niektórych miejscach Księżyca – zwłaszcza tam, gdzie znajdują się kratery, pokrywa zewnętrzna jest bardzo cienka lub nie ma jej wcale”.

 

Niezwykłej historii doświadczyli astronauci Apollo 12. W swojej książce D.H. Childress dokładnie opisuje zaskakujące wydarzenia: ”(…) stożkowe lądowniki, a także odrzucane pod koniec lotu trzecie segmenty rakiet nośnych, zderzały się z dużym impetem z twardą powierzchnią Księżyca. Za każdym razem powstawał odgłos, który personel NASA określił jako „dźwięk przypominający odgłos gongu lub dzwonu”. Jak wynika z przytoczonego cytatu, Księżyc nie ma jądra, czyli jest pusty w środku, co całkowicie przeczy naukowym teorią. Kosmolog Carl Sagan mówił, że naturalny satelita nie może być pusty od wewnątrz.

 

Kompletując i łącząc ze sobą wszystkie dostępne dane na temat Księżyca, nasz satelita wydaje się być wielkim, pradawnym, kosmicznym obiektem latającym - jak napisali w swojej pracy radzieccy uczeni.

 

Źródła:

1. answersingenesis.org/astronomy/moon/problems-for-giant-impact-origin-of-moon/
2. Butler A., Knight Ch., „Kto zbudował Księżyc, Amber, Warszawa 2007
3. Childress H.D., „Archeologia pozaziemska”, Amber, Warszawa 2008
4. www.cda.pl/video/544539d/CELESTIAL-JOSE-ESCAMILLA-film-napisy-PL

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję