Przemiana przy pełni Księżyca - Niewiarygodne, niewyjaśnione

Likantropia, wilkołactwo czy inaczej wilczy obłęd (od gr. lýkos – wilk; i ánthropos – człowiek) to pierwotnie wiara w zdolność przekształcania się niektórych ludzi w zwierzęta, głównie w wilki, występująca w wierzeniach ludowych.

 

Etymologia tego terminu sięga starożytności i wywodzi się od Likaona, króla Arkadii, który, zgodnie z Przemianami Owidiusza, został przemieniony w drapieżnego wilka. Była to kara Zeusa za to, że ośmielił się złożyć mu w ofierze własnego syna.

 

W psychiatrii jest to  choroba polegającą na przekonaniu chorego, że zmienił się w dzikie zwierzę. Chory naśladuje jego dźwięki lub odgłosy, a także wygląd i zachowanie. (źródło: wikipedia)

 

Dawne wierzenia

 

Ludzi – wilków nazywano różnie. W Polsce były to wilkołaki  lub wikodłaki, w krajach niemieckich wehrwolf, we Francji gerulf, a na Rusi liudi oborotienny.

 

Właśnie, ktoś z was może w tym momencie zadać pytanie, dlaczego wilki? Czy te zwierzęta zajmowały jakieś szczególne miejsce w ludowych wierzeniach?

 

Otóż jak najbardziej tak. Zwłaszcza w kulturze ludów dalekiej północy. Wilk był pierwszym  gatunkiem dzikiego zwierzęcia, udomowionym przez człowieka, który obłaskawił niektórych przedstawicieli tego rodu i obrócił ich w psy, swych najwierniejszych pomocników. Jednak większość wilków nadal pozostawała groźnymi drapieżnikami. Niezwykle inteligentne i żądne krwi zawsze polowały w hordach. Stanowiły zagrożenie dla rolników i hodowców bydła. Zdarzały się również ataki na samotnych ludzi w lasach, szczególnie w czasie ostrych zim. Z kolei psy mogły ponownie zdziczeć i zdradzić swych opiekunów. Wszystko to sprzyjało mrożącym krew w żyłach opowieściom, w których prawda mieszała się z fikcją.

 

Zgodnie z podaniami i wierzeniami, w dzień w wilkołak wygląda i zachowywał się jak zwykły śmiertelnik. Z chwilą gdy zapadał zmrok, zaczynało się dziać coś dziwnego i przerażającego. Rozpoczynała się przemiana. Zamiast poruszać się na dwóch nogach, zaczynał chodzić na czworakach, skóra obrastała w gęste futro, rosły mięśnie, wyrastały kły i pazury. Pojawiały się mordercze instynkty i wręcz niepohamowany apetyt na ludzkie mięso.

 

Taka przemiana (wbrew woli człowieka) odbywała się błyskawicznie (kilka minut). Mało tego, najczęściej zdarzała się w jasne, księżycowe noce. Czasami metamorfoza była zgoła inna, bardziej osobliwa. Człowiek zapadał w głęboki letarg: sztywniał, ciało jego stygło i nie dało się go w żaden sposób ocucić. W tym czasie niematerialna część jego osobowości wcielała się w postać zwierzęcą (coś jak Wargowie/Zmiennokształtni z Pieśni Lodu i Ognia). Nie tracił jednak przy tym wszystkich cech ludzkich (inteligencji), co czyniło go stworzeniem bardziej niebezpiecznym od zwykłego drapieżnika. Stan ten trwał do świtu. Wówczas człowiek-wilk znowu stawał się postacią ludzką. Co robił nocą? Najczęściej nie pamiętał.

 

 

Kogo obarczano winą za to zjawisko?

 

W średniowieczu sprawcą był szatan lub czarownica, później zaczęto mówić, że to dziwna odmiana choroby psychicznej.

 

Tak czy inaczej, wilkołaki nękały ludzkość, siejąc spustoszenie wśród stad bydła i owiec, a także porywając i pożerając małe dzieci. Całe gromady przemierzały pola, lasy, budząc strach swym wyciem.