Udokumentowane przypadki

 

Z problemem wilkołactwa borykano się już w starożytnej Mezopotamii, Grecji oraz w Rzymie. W Europie rozplenili się na dobre w średniowieczu, ale prawdziwą plagą stali się dopiero w XVI i XVII wieku. Ludzie-wilki upodobały sobie wówczas Francję i Włochy. To właśnie stamtąd pochodzi większość udokumentowanych przypadków.

 

W 1598 roku francuską opinią publiczną wstrząsnęło kilka procesów, oskarżonych o likantropię. Bohaterem pierwszego z nich był żebrak Jacques Roullet. Przyznał się do zamordowania i zjedzenie kilkorga małych dzieci. Miał to uczynić po przeistoczeniu się w wilka. Początkowo wymierzono mu karę śmierci, ale po wniesieniu przez niego apelacji do paryskiego parlamentu, zamieniono wyrok na pobyt w zakładzie dla obłąkanych.

 

Pięć lat później jeszcze głośniejsza stała się sprawa Jeana Greniera. Jego również oskarżono o mordowanie dzieci i spożywanie ich ciał. Jean uparci twierdził, że czynił to pod postacią wilka. Wzięty na tortury opisywał straszne szczegóły. Pewnego dnia wskoczył do alkierza, porwał niemowlę z kołyski i pożarł je w ogrodzie. Co prawda niektórzy okoliczni mieszkańcy winą obarczali raczej dzikie zwierzęta, ale sąd miał zgoła inną opinię. Kara mogła być tylko jedna: powieszenie i spalenie na popiół. Niespodziewanie i ją złagodził trybunał. Nakazano przeprowadzić dodatkowe badania, w wyniku których pojawił się wniosek, że Grenier cierpi na schorzenie zwane wilkołactwem. A schorzenie to spowodowane jest przez złego ducha. Ostateczną karą był dożywotni pobyt w klasztorze.

 

Szwedzki humanista Olaf Wielki dokonał swoistego podziału przypadków wilkołactwa. Oczywiście nie twierdził, że ludzie rzeczywiście zamieniają się w wilki. Zdefiniował trzy kategorie złudzeń:

1. Obłęd – ludzie, którzy zachowują się jak wilki i napadają na bydło;

2. Marzenia senne – ludzie, którym wydaje się, że napadają na  trzody, podczas gdy w tym samym czasie diabeł powoduje, ze czynią to wilki;

3. Halucynacje – ludzie, którzy wyobrażają sobie, że są wilkami i wyrządzają szkody, podczas gdy w rzeczywistości czyni to sam diabeł, który sam zamienia się w wilka.

Polski Wilkołak

 

Wśród prostego polskiego ludu powszechna była wiara w różne zjawiska nadprzyrodzone, w tym w istnienie strzyg, upiorów oraz interesujących nas w tym artykule wilkołaków.

 

  źródło: www.tumblr.com

W 1901 roku, czyli setki lat po wydarzeniach i procesach we Francji, miał miejsce pewien przypadek w Polsce. W niewielkiej wsi Myscowa, w dzisiejszym powiecie krośnieńskim, ludzie utrzymywali się głównie hodowli owiec. Kiedy pasterze doglądali stada pasącego się nieopodal lasu, nagle zaatakował je wilk. Wyskoczył spomiędzy drzew, schwycił jedną owcę i umknął w leśne ostępy. Pasterze rzucili się za porywaczem. Jakże wielkie było ich zdziwieni, gdy zamiast wilka, ujrzeli na drodze miejscowego żebraka, niejakiego Iwana Karczmarczyka. Choć mężczyzna ów był zniedołężniałym starcem, chodzącym od wsi do wsi za jałmużną, pasterze nieumiejący sobie inaczej wytłumaczyć całej sytuacji, z miejsca wzięli go za wilkołaka, który ich zdaniem zdążył wrócić do swej ludzkiej postaci.

 

Domniemany wilkołak zebrał od pasterzy solidne cięgi. Mężczyźni uparcie domagali się zwrotu porwanej owcy. Karczmarczyk próbował uciekać, ale wściekli opiekunowie stada znowu go dopadli. Na szczęście pojawił się żandarm, który uratował życie Bogu, domniemanemu wilkołakowi i zawiadomił o całej sytuacji swoich przełożonych oraz sąd grodzki.

 

Przeprowadzono dochodzenie, zbadano okoliczności całego zajścia, przesłuchano wszystkich świadków i w końcu sąd wydał wyrok. Wszyscy pasterze zostali uznani winnymi bestialskiego pobicia niewinnego starca. 25 listopada 1901 roku sąd skazał ich na dziesięć i pięć dni aresztu. Czy Iwan rzeczywiście był wilkołakiem? To mógł już tylko wiedzieć sam pan Bóg lub diabeł. Jak się okazało, nawet wójt Myscowej, niejaki Solenka, był święcie przekonany o wilkołactwie Karczmarczyka.

 

Walka z wilkołakiem czyli przezorny zawsze ubezpieczony

 

Zgodnie z legendami i różnymi przypadkami przemiany ludzi w wilki, zaczęto wymyślać najlepsze sposoby walki i obrony.

• Wilkołaki mogą być wrażliwe na srebro, czasem też na ogień oraz jemiołę,

• Wilkołaka można zabić srebrną kulą, o ile się nią trafi w serce,

• Można go również przemienić w człowieka poprzez podanie odpowiedniego antidotum,

• Dobre są amulety chroniące lub magiczne inkantacje (zaklęcia),

• Rośliną ułatwiającą rozpoznanie i zabicie wilkołaka jest tojad, nazywany mordownikiem (z racji trujących właściwości).

Podsumowanie

 

Przez setki lat, z ust do ust, opowiadano przerażające historie o wilkołakach. W różnych zakątkach Europy, a także w Ameryce były one bardzo podobne. We współczesnym świecie, gdzie bardzo rozwinęła się medycyna, mało kto wierzy w prawdziwe bestie – pół ludzi, pół wilki. Ale ich popularność wcale nie spadła, a wręcz przeciwnie. Za sprawą kina, literatury i gier komputerowych mit o wilkołaku nadal fascynuje wielu ludzi.

 

Źródła:

 Leszek Słupecki; "Wojownicy i wilkołaki"; Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011.

 Andrzej Szwarc, Marek Urbański; „Księga osobliwości”, Klub dla Ciebie; Warszawa 2005.

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję