"Chce się żyć" – Nie poddaj się, bierz życie jakim jest - Recenzje filmów

Przyjęta brawami na festiwalu w Montrealu, oparta na faktach, opowieść o niepełnosprawnym Mateuszu jest jak jesienny liść spadający z drzewa – niby zwiastujący mroźną i nieprzyjemną zimę, jednak pokazujący ogromne piękno przyrody. Smutny temat przedstawiony inaczej niż zwykle – optymistycznie, subtelnie, lekko bajkowo. Reżyser Maciej Pieprzyca (chwalony kiedyś za obraz pt. „Drzazgi” - kilka dni z życia trojga młodych mieszkańców jednego ze śląskich miast) dokonuje więc niemalże cudu. Nie popada w banał i sprawnie, z wyczuciem pokazuje historię chłopaka uznanego od małego dziecka za roślinę. Nie znajdujemy tutaj nadmiernego epatowania tragedią czy powszechnego wzbudzania litości.

 

Ale nawet z najbardziej szczerego i zgrabnie napisanego scenariusza o życiu chorego człowieka wykluczonego poza nawias społeczeństwa nie powstałby tak dobry film, gdyby nie aktorzy. „Chce się żyć” to popis niezwykłego talentu Dawida Ogrodnika („Jesteś bogiem”) jak i również Kamila Tkacza. Ten drugi znakomicie wciela się w postać małoletniego Mateusza. A Dawid, cóż … Trudno mi znaleźć odpowiednie słowa, by opisać jego rolę. To właśnie jego oglądamy przez większą część filmu i ma się wrażenie, że mamy przed sobą prawdziwego kalekę. Jednego jestem pewny: należy mu się Oscar! Niezwykle pokazał metamorfozę bohatera – od uwięzienia we własnym ciele po powolne odzyskiwanie godności.

 

Już w pierwszych scenach można poczuć z nim pewną duchową więź (świetnym pomysłem jest wprowadzenie narratora z offu i podział filmu na rozdziały).  Jest moment, gdy Mateusz „odpowiada” na słowa duchownego „Bóg cię kocha”: „ciekawe co by było, gdyby mnie nienawidził”. I tu jest również zaklęta siła tego obrazu –  humor i nutka ironii. Cierpiący na porażenie mózgowe chłopak z nieustanną cierpliwością znosi otaczające go niezrozumienie i stara się udowodnić, że jest jak rówieśnicy: marzy, kocha, ma zainteresowania. A troskliwi rodzice (świetni Dorota Karolak oraz Arkadiusz Jakubik) i rodzeństwo głęboko wierzą, że kiedyś nawiążą z nim lepszy kontakt. Niebywałą zaletą „Chce się żyć” jest też muzyka pana Bartosza Hajdeckiego – skromna, wpadająca w ucho, odpowiednio podkręcająca specyficzny klimat, wzruszająca (szczególnie w Zakładzie Opieki).

 

Czas na wyczekiwane podsumowanie. Na tle chociażby „Motyla i skafandra”, „Mojej lewej stopy” czy „W stronę morza” film Macieja Pieprzycy wypada bardzo dobrze (aktorsko wszystkim dorównuje). Może niektórym wyda się w kliku momentach produkcją nieco zbyt przypominającą film telewizyjny: ujęcia z jednej strony oryginalnie ukazują świat (perspektywę) widziany przez bohatera, z drugiej mogą (lecz nie muszą) trochę irytować zbyt sielskim wizerunkiem Śląska (szczególnie w początkowych sekwencjach w PRLu). Mimo to należy się cieszyć. Otrzymaliśmy dzieło, który dla wielu wrażliwych ludzi będzie ważne. Dzięki niemu przemyślą własne życie i zastanowią się nad losem wielu niepełnosprawnych.

 

Ocena: 8,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję