Ogólnie świętem obchodzonym na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy jest Wielki Czwartek, ale Boże Ciało różni się tym, że jest wydarzeniem radosnym. W Polsce mamy wówczas dzień wolny od pracy. Katolicy uczestniczą wspólnie w mszach świętych i maszerują w procesjach. I tu ciekawostka. Zapewne nigdy nie byłoby Bożego Ciała, gdyby nie widzenie skromnej mniszki. W tym momencie cofnijmy się do XIII wieku…
Błogosławiona Julianna z Cornillon (1193-1258) była opatką klasztoru Augustianek w Mont Cornillon niedaleko Liége (Belgia). Pewnego dnia ujrzała bardzo jasną tarczę z widoczną ciemną plamą. Po tym zdarzeniu miejscowy biskup Robert nakazał wszem i wobec, aby świętowano uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa dla diecezji Liége. Natomiast spowiednik, a także powiernik Julianny, czyli archidiakon Jacques Pantaleon z Troyes – późniejszy papież Urban IV w roku pańskim 1264 bullą „Transiturus” ustanowił to święto dla całego Kościoła Katolickiego. Na jego decyzję miał też wpływ cud. Otóż rok wcześniej we włoskiej Bolsenie w ręku tamtejszego księdza krwawiła hostia (obrus, na który skapnęły krople owej krwi, po dziś dzień jest przechowywany w katedrze w Orvieto). W Polsce pierwszy raz zaczęto celebrować Boże Ciało w roku 1320. Tak zarządził Nankier – ówczesny biskup diecezji krakowskiej.
Przyjrzyjmy się teraz samym procesjom. Są niezwykle podniosłe i barwne. Czemu służą?
W drugiej połowie XIII wieku podczas procesji niesiono krzyż z Najświętszym Sakramentem, by w taki oto sposób nawiązać do zwyczaju zabierania go ze sobą w podróż. To miało chronić przed niebezpieczeństwami czyhającymi pod drodze. W XV wieku organizowano te pochody, by błagać o dobrą pogodę. Z czasem jednak przybrały formę publicznego wyznania wiary. Budowano cztery ołtarze – stacje procesyjne (tylu było ewangelistów, tyle jest stron świata i żywiołów). Wszyscy razem: duchowieństwo, rzemieślnicy i uczniowie w tym uczestniczyli.
Procesja Bożego Ciała (źródło: wikimedia.org)
Obecnie, podobnie jak i dawniej, na czele procesji odbywającej się po zakończeniu uroczystej Mszy idzie ksiądz prowadzony przez wybranych mężczyzn. Pod baldachimem trzyma monstrancję z Najświętszym Sakramentem. Na każdym z czterech postojów przy ołtarzach (ozdobionych zielonymi gałązkami) czytane i odśpiewywane są odpowiednie fragmenty Ewangelii (Mateusza, Marka, Łukasz i Jana). Wkoło czuć zapach kadzidła, słychać dźwięki dzwonków. Często dekoruje się też ulice i domy, gdzie pojawi się procesja. Jest również tradycja sypania kwiatów – symbolu miłości i wdzięczności wobec Boga.
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
pj (16724 pkt)
