Człowieczeństwo najpełniej przejawiane przez maszynę, głęboki smutek, rezygnacja, ale też heroiczna walka do końca… I powstaje pytanie, czy można już mówić tylko o maszynie, czy o zalążku nowej istoty… o powstaniu nowego gatunku… istot nie tylko doskonałych fizycznie, intelektualnie, ale też obdarzonych zdolnością odczuwania… no i właśnie obdarzonych duszą… bo czym innym jest wzlatujący ku niebu, wzbijający się z rąk umierającego Roy’a gołąb. Czysta, biała dusza nowopowstałej istoty wzbija się ku niebu… Pozostaje tam, obserwując to Rick, poturbowany, zmęczony, mający w sobie coś z bohatera bogartowskiego, na kształt którego został wykreowany. Po raz kolejny wychodzący ze starcia zwycięsko. Ale tym razem wychodzący ze starcia z własnym dramatem…
Bo poznajemy dramat człowieka, który może być Replikantem i Replikanta, który dowiaduje się, że nie jest człowiekiem. Rick i Rachel. Dwie istoty, których drogi skrzyżowały się niespodziewanie. Jego zajęciem było zabijanie, a ona.. ona była jego pracą. Zderzenie dwóch światów, pozornie nieprzystających do siebie, a pomimo tego lgnących do siebie wbrew przeszkodom…
źródło: www.flickr.com/photos/blile59
Dziwna relacja, uczucie zakazane, miłość pozornie niemożliwa. Miłość maszyny i człowieka, a może nawet dwóch maszyn, które nagle w przebłysku nowego człowieczeństwa odkryły swoje podstawowe emocje. W całkowitej opozycji do industrialnego krajobrazu Los Angeles XXI wieku, kreślone są sceny w scenerii rodem z „Sokoła maltańskiego”. Poruszające swą delikatnością, budzące nostalgię wspomaganą nastrojową muzyką Vangelisa.
źródło: www.flickr.com/photos/blile59
Rachel istota doskonała, piękna, ale Replikant… i Rick, człowiek, co do którego „ludzkości” zaczynamy mieć wątpliwości… wszak tak jak Replikanci otacza się starymi zdjęciami, jakby umacniał swą wewnętrzną świadomość o przeszłości. Jakby, tak jak oni, tworzył ze wspomnień swą emocjonalną poduszkę, mającą go chronić przed rzeczywistością. Wątpliwości rodzą się z bezwzględnych słów najmującego go do zadania porucznika Bryanta, sprowadzającego go w przypadku oporu do roli ofiary. Wreszcie pozostające bez odpowiedzi pytanie Rachel, czy przeszedł test na bycie człowiekiem. Tak naprawdę nie ma znaczenia, czy są to człowiek i Replikant, czy też dwoje Replikantów… Uczucie, które ich łączy sprawia, że są w tym bardziej ludzcy niż otaczający ich tłum. Widzimy czystą, pierwotną miłość, która jest nieskażona wyrachowaniem, która godzi się z tym, że pociągnie za sobą wyrzeczenia, a zapewne też niebezpieczeństwo. Miłość, która godzi się na ucieczkę w nieznane i porzucenie świata, w którym żyli. Uciekają, pędząc wśród lasów, nie znając celu drogi, ale ich twarze promienieją szczęściem. Właśnie wyrwali swój kawałek Arkadii i pozostawili za sobą strach i śmierć, pozostawili za sobą wszystkie kłębiące się pytania. Tak bardzo ludzcy w swej bezgranicznej nadziei ruszyli ku nowemu życiu… i tak jak każdy człowiek, każde z nich mogło powiedzieć sobie:
„Nie wiem, ile czasu będziemy razem. A kto wie?”
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
