Spoglądając na pogrążonego w lekturze zakazanej książki, zagłębiającego się w poezji Kleryka Partridge’a – partnera Prestona, można poznać te emocje, które w nim goreją. Odczuć można ten przygniatający go smutek, gdy w obliczu śmierci przemawia wersami Yeatsa:

" …jestem nędza­rzem, posia­dam tylko marze­nia,
roz­sia­łem je u Twych stóp.
Stą­paj lekko, gdyż stą­pasz po moich marze­niach."

Jest przekonany, że jego niemal całe dotychczasowe życie było ubogie i pozbawione tego co najważniejsze. Pozbawiony odczuwania, pozbawionym miłości, smutku, radości był nędzarzem. W jego pytaniu skierowanym do Prestona o marzenia, odczuć można gorzką ironię, wszak wie, że dla przyjmujących prozium, to tylko puste słowo, tak samo jak przyjaźń, na którą nie może liczyć. Ale właśnie to, że zdołał obudzić w sobie wszystkie te uczucia sprawiło, że był w stanie zapłacić za nie najwyższą cenę. I zapłacił ją chętnie… Bo w jego życiu zagościła niespodziewanie poezja, sztuka… w jego życiu zagościła miłość.

  źródło: www.flickr.com/photos/hertzen

Siła słów, gestów, emocji… już konfrontacja z odczuwającym Partridgem stanowiła dla Prestona rodzaj zapalnika budzący w nim coś bliżej nieokreślonego. Jeszcze ukrytego, przytłumionego kolejnymi dawkami leku. Ale już raz usłyszane słowa, poruszający cytat z Yeatsa, nie opuściły go. Powracały nocą, gdy uwaga słabła, gdy do głosu dochodziła stłamszona dusza. A później już tylko wystarczyło nie przyjąć jeden raz obowiązkowej dawki lekarstwa, by to co długo skrywane i zabronione uderzyło z pełną mocą. Twarz w lustrze przestała być maską bez wyrazu. Noce już nie dawały ukojenia, upływały na bezsennie trawionych godzinach służących tylko rozmyślaniu, odtwarzaniu minionych wydarzeń, niczym wspomnień ze starego filmu. Zdarta kurczowymi szarpnięciami folia z szyby odsłoniła piękno budzącego się poranka, majestat wschodzącego słońca widzianego zza kurtyny deszczu. I wreszcie łzy, płynące nieświadomie po policzkach, gdy porażające takty IX Symfonii Ludwika van Beethovena poruszyły do głębi. Łzy szczęścia, wzruszenia… jak  rozrzewnienie dziecka, które otrzymało w darze długo oczekiwany prezent. Jego skamieniała dusza roztrzaskała się niczym upuszczona szklana kula. I już nic nie było takie samo… Skwapliwie ukrywana wstążka skropiona perfumami ukochanej kobiety, stała się bezcennym talizmanem. Iskrą pobudzającą do działania. Bo już raz obudzone emocje nie pozwoliły na wycofanie się. Mógł już tylko iść do przodu. I poszedł, chociaż wiedział, że na szali spoczywa jego uporządkowany, sterylny świat, w którym wszystko jest już ułożone, wszystko ma swój kształt i cel. Ale od momentu, gdy zaczął odczuwać, to otaczająca go rzeczywistość stała się światem mechanicznym. Zrozumiał, że ta iluzja bezpieczeństwa stawia go bliżej maszyny niż człowieka. Bo pozbawione uczuć społeczeństwo nie jest już zbiorowiskiem istot żywych. Dostrzegł, że pomimo pozornej doskonałości i stabilności, poza tą złudną fasadą nic już się nie kryje. Zupełny brak emocji nie jest w stanie wynagrodzić najdoskonalszych warunków życia. Odkrył, że uczucia potrafią poruszać góry, zmieniać ludzi, na nowo kształtować rzeczywistość. A gdy to zrozumiał, to ów otaczający, doskonały i bezcenny świat przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Obudzone uczucie potrafiło zogniskować się w pozornie drobnych gestach sprawiając, że to one miały większą wartość niż dotychczasowe jego życie. Właśnie takich jak subtelne dotknięcie palców Mary podczas pożegnania w pokoju przesłuchań. Jest w tym dotyku, w tym skrytym muśnięciu koniuszków palców, ukrytym przed światem, a dla tych dwojga porażającym, potężny ładunek emocjonalny. I prawda w jej oczach, gdy wie, że i on już czuje… Wie, że i w nim płonie ten sam ogień… Płomień, który wypalił ze strażnika systemu to co nieludzkie, to co upodobniało go do maszyny. Doskonałej, perfekcyjnej… ale maszyny.

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję