4 767
5 633 min.
Artykuły o filmach
dbania (81 pkt)
1897 dni temu
2014-11-18 11:05:15
Krwawe wydarzenia z lat sześćdziesiątych XX wieku, które rozegrały się na Półwyspie Indochińskim odcisnęły swe piętno na ich uczestnikach. Okres ten zaowocował powstaniem filmów, których wartość wykracza daleko poza proste udokumentowanie tych wydarzeń. Ukazują one wojnę i rządzące nią mechanizmy. Wojnę jako narzędzie polityki, jako instrument kreślenia granic na mapach, ale też tworzącą sytuacje, które poddają człowieka próbie. Badają jego odporność na wszechobecną manipulację i kłamstwo. Ukazują sytuacje, gdy zaczyna działać instynkt stadny, który zabija indywidualność, wtłacza w określone ramy i prowadzi do usprawiedliwienia wszystkiego co najgorsze. Wreszcie kreślą obraz wojny jako procesu kształtowania i formowania, które tak naprawdę rozpoczynają się jeszcze przed przyjazdem rekrutów na pole bitwy…
Kadr z filmu "Full Metal Jacket" (źródło: youtube.com)
"Full Metal Jacket" (źródło: youtube.com)
Najdoskonalej ukazuje to „Full Metal Jacket”. Stanley Kubrick nakreśla proces destrukcji i likwidacji każdego przejawu indywidualności młodych ludzi. Postępowanie prowadzące do zabicia jakiegokolwiek aspektu samodzielnego myślenia, do stłamszenia osobowości. Proces mający na celu tylko jedno – wydobycie najgorszych cech, pierwotnych instynktów i stworzenie bezwzględnych, bezlitosnych maszyn do zabijania. Poprzez codzienne gaszenie przejawów humanitaryzmu, profilowanie charakterów za pomocą upadlania i dręczenia, uformowanie doskonałych zabójców. Sprawne ukształtowanie jednostek, których dewizą i życiowym mottem może zostać już tylko „Born to kill”. Jednak przez sito szkolenia przechodziły też i inne osoby. Ci, którzy pojawili się tam jako pełni ideałów, których nie był w stanie zniszczyć dehumanizujący proces szkolenia… Tacy jak Eriksson z „Ofiar wojny” Briana de Palmy, czy Taylor z „Plutonu” Olivera Stone’a. To ich zdumionym wzrokiem chłoniemy wszechobecny chaos i zniszczenie. Rekruci, którzy wprost ze swych collage’ów i dostatnich domów trafili w sam środek piekła. Trafili przywiedzeni tam przez swój idealizm, chęć zmiany świata, nierzeczywiste pragnienie „odpokutowania” za swoje lepsze urodzenie. By właśnie na tych błotnistych polach ryżowych, wśród cierpienia i zła poszukiwać odpowiedzi na dręczące ich pytania.
„Może właśnie też w błocie odnalazłem sens… Być czymś z czego mogę być dumny, nie udawać, nie być sztucznym człowiekiem, że ujrzę coś, czego jeszcze nie widzę, dowiem się czegoś, czego nie wiem.”
(„Pluton”)
Starali się pomimo miejsca, w którym się znaleźli, pielęgnować to co w nich najlepsze. Jednak z każdym przeżytym dniem; z każdym okrucieństwem, którego byli świadkami; z każdym przejawem bezduszności, z którym się spotkali; poznawali, że to miejsce ich pogrąża… Ich ludzkie uczucia powoli zamierały, ich empatia zanikała. Zagubiony nowoprzybyły rekrut, jakim jeszcze niedawno sami byli, stawał się irytujący, budził rozdrażnienie. Jego nagła śmierć wywoływała już tylko pełen pogardy komentarz: „Ten chłopak nie żył już w dniu przyjazdu. Powinni byli go zastrzelić w domu. (…) Żałosny głupek.”
(„Ofiary wojny”)
Ale też takie sytuacje stawały się okazją do refleksji, stanowiły ostrzeżenie, że pomimo wewnętrznego oporu, pomimo upartego trzymania się własnych wartości, coś zaczynało się z nimi dziać:
„To miejsce źle na nas działa. Wszystko nam się myli. (…) Możemy zaraz zginąć ale to nie znaczy, że wszystko nam wolno. I, że nieważne, co robimy. Ja myślę, że jest dokładnie na odwrót. Ponieważ za chwilę możemy zginąć powinniśmy bardzo uważać, co robimy. Bo może to dużo znaczyć. Może nawet więcej, niż myślimy.”
(„Ofiary wojny”)
Kolejne dni zmagań rozmywały zdolność właściwego postrzegania wartości. Doskonale można to zaobserwować, śledząc treść ich listów do rodzin, ich stopniowe chłodzenie, aż w końcu napisanie słów będących przejawem uczucia nie było w stanie wyjść im spod pióra – początkowo często używane „kocham” stopniowo znikało z ich słownika, by w końcu zostać zredukowane do „powiedz im… po prostu powiedz…” Monotonia dni, regularnie pojawiające się irracjonalne obrazy, bezsensowne okrucieństwo i zaprzeczenie zdrowego rozsądku sprawiały, że mogli już tylko powiedzieć jak Taylor:
„Dzień po dniu zmagam się by zachować nie tylko siły, ale zdrowy rozsądek. Wszystko się rozmyło (…) Nie wiem już co dobre, a co złe.”
(„Pluton”)
Kadr z filmu "Pluton" (źródło: youtube.com)
Dobro i zło zniknęły, a pojawiała się tylko konieczność wykonywania prostych zadań, realizowania codziennych misji, których podstawowe zadanie sprowadzało się do prostego „przeżyć”. Byli też tacy, dla których liczba przeżytych dni, wypełnionych zadań nie wpływała na ich człowieczeństwo. Sierżant Elias z „Plutonu”, potrafił nadal współczuć, ująć się za słabszym, pomimo, że już dawno przestał wierzyć w sens tego co robi. Pozbawiony wiary w słuszność tego co robi, mógł już tylko wykonywać swoje zadania najlepiej jak potrafi – pozostając nadal sobą i w zgodzie ze sobą. Bo wojna i jej okrucieństwa, w jego przypadku, nie zabiły w nim współczucia, wrażliwości oraz najzwyklejszego uśmiechu. Tego samego uśmiechu, który rozjaśnił jego twarz na widok Barnes’a (wszak we wrogiej dżungli ujrzał „swojego”), a który chwilę później został zgaszony kulami wystrzelonymi przez „przyjaciela”. Nim to się wydarzyło, nie utracił zdolności dostrzegania rzeczy zwykłych, ale w tych okolicznościach wyjątkowych:
„Uwielbiam noce tutaj. Gwiazdy. Nie ma w nich dobra czy zła. Po prostu tam są”
(„Pluton”)
Więcej artykułów od autora dbania
Uliczka oświetlana chłodną poświatą księżyca, chwiejnie migoczące światła latarń, poza zasięgiem których chyłkiem przemyka postać w pelerynie. Omdlewająca w uścisku ofiara, biała szyja, błysk kłów i przytłaczająca cisza, mącona jedynie przez zachłanne chłeptanie… Kalka wielokrotnie powielana, gotycki sztafaż wielokrotnie używany i wykorzystywany w dziesiątkach lepszyc
„Dziwne to życie” pada w chwili, gdy wszystko się zawaliło, a najbliższe lata mają upłynąć w odosobnieniu… Dziwne, bo jednocześnie na horyzoncie zamajaczyło widmo nowego życia, pozbawione obciążenia, które tak bardzo uwierało. Okazało się bowiem, że szczęście było na wyciągnięcie dłoni, że to co poszukiwane i usilnie wypatrywane leżało w zasięgu wzroku. Nieuchronnie n
Dobro i zło, wiara i upadek, bezinteresowne uczynki i akty samolubnego okrucieństwa. Pustynny krajobraz pogranicza skąpany w blasku prażącego słońca, tumany piasku wciskającego się w oczy i usta, przysypującego bezimienne mogiły. Błotniste bezdroża odległej Rosji pochłaniające życia i dusze żołnierzy. Surowe wrzosowiska Kornwalii, pośród których budzą się niskie insty
Kino, niczym wehikuł magiczny przenosi w czasie i przestrzeni. Serwując kalejdoskop światów, pozwala zanurzyć się w otchłani czasu dawno minionego albo rzuca nas w nieodgadnioną przyszłość. Zabierając w podróż do przyszłości stworzonej przez Kurta Wimmera ukazuje wizję sterylnego, nowoczesnego świata, a za pośrednictwem Ridleya Scotta wprowadza do świata stanowiącego
Dziewięćdziesiąt lat temu, w 1925 roku, Rupert Julian wprowadzając na ekrany kin ekranizację „Upiora w Operze”, ożywił bohatera powieści Gastona Leroux - okaleczonego geniusza kryjącym swą twarz po maską. Ofiarował mu oblicze Lon’a Chaney’a, tworząc pierwszego Eryka - Upiora Opery.
Teraz czytane artykuły
Monotonny głos Jima Morrisona, szarpiący nerwy dźwięk wentylatora oraz jednostajne warczenie śmigieł helikopterów nadlatujących nad uśpione wioski, wprowadzają nas w progi współczesnej apokalipsy. Wprowadzają do dusznej, parnej dżungli, pomiędzy pola ryżowe i zagubione wśród nich wioski. Na wzgórza, nad którymi o poranku unosi się zapach napalmu pachnącego jak zwycięs
„Na wsi proszę pana, to nic się nie dzieje. Nuda i jeszcze raz nuda. Tylko powietrze mają świeże i to nie zawsze, jak syfem z pól zawieje”- powiedział raz szyderczo sąsiad z wielkomiejskiego osiedla do innego sąsiada. Nawet nie wie, jak bardzo się myli. Co prawda, nie znajdzie na wsi kina, i teatru, i centrów handlowych, ale zmieni zdanie, jeśli przeczyta niniejszy ar
Jako portal dla ludzi z pasją nie mogliśmy nie zauważyć człowieka, który w swojej dziedzinie jest specjalistą przez duże S. Moda XXI wieku nie ma dla niego tajemnic, a słowo wolność jest kluczem do sukcesu. Bo mieszkający w Warszawie Marcin Urzędowski to intrygujący twórca trashion, który jak nikt, potrafi sprawić, że stare, zbędne rzeczy (śmieci i ubrania) otrzymują
„Trzeba dzieciom dać serce, piękno i uśmiech, aby uczyły się kochać ludzi i wszystko, co je otacza” – te słowa to najlepsze motto twórczości Marii Kownackiej.
Jak nakazuje tradycja, podczas tłustego czwartku nie może na stole zabraknąć pączków. Ten słodki przysmak jest tak pyszny i wygląda tak kusząco, że nie sposób się mu oprzeć. I powtarzamy w duchu: „jeszcze jeden i wystarczy”, „więcej już nie zjem”, „brzuszek urośnie”, „muszę się powstrzymać”, a jednak nie można się powstrzymać…
Pod koniec stycznia do kin w całej Polsce trafiła wyczekiwana ekranizacja drugiej części chwalonej kryminalnej trylogii Zygmunta Miłoszewskiego. Wcześniejsze, luźne potraktowanie „Uwikłania” (główna postać kobietą (!)) sprawiło, że widzowie znający literacki pierwowzór byli bardzo niezadowoleni z tego, co ujrzeli na ekranie. Na szczęście za „Ziarno prawdy” zabrał się
Wrocławskie studio Techland dało poznać się światu za sprawą „Call of Juarez”, ale tak naprawdę dopiero dzięki „Dead Island” zdobyło na świecie dość mocną pozycję. Po przekazaniu praw do tej marki wydawcy, niemieckiemu Deep Silver, studio skoncentrowało się na tworzeniu kolejnej gry o zombie. Czy „Dead Island” było tylko wprawką przed „Dying Light”?
Na początku grudnia 2013 roku ta kultowa grupa wystąpiła na Antarktydzie. Unikatowy koncert z udziałem zwycięzców konkursu - fanów z Ameryki Łacińskiej oraz naukowców z miejscowej bazy był niezapomnianym przeżyciem. Metallica stała się jedynym zespołem, który zagrał na wszystkich kontynentach.
Zespół klasztorno-katedralny Mariawitów znajduje się przy ul. Kazimierza Wielkiego 27 w Płocku. Jest to główna świątynia oraz siedziba biskupa mariawickiego. Warto się tam wybrać, by poczuć niezwykłą atmosferę i przez chwilę zapomnieć o problemach i zewnętrznym świecie.
Czas prosperity i narodzin nowych fortun… Świat powstający na gruzach wojny i otwierający możliwości przed ludźmi o szerokich horyzontach. Zderzenie starych fortun z majątkami żądnych sukcesu parweniuszy, pnących się ku bogactwu dzięki swej przemyślności, bezwzględności i zaradności. Feeria barw, elegancji i szyku. Świat widziany zza zasłony papierosowego dymu i oparó
Najpiękniejsze filmy to te, które powstają z serca. O prawdziwości tego stwierdzenia można było się już niejednokrotnie przekonać, gdy kolejni twórcy próbowali mierzyć się na wielkim ekranie z tematyką, która mogłaby dla nich stanowić szczególny wyraz osobistego i zarazem ważnego doświadczenia, a także próby pogodzenia się z przeszłością i możliwego utrwalenia o niej
Początek maja nie był zbyt ciepły. Mimo to majówkowe imprezy i koncerty przyciągnęły tłumy ludzi. Jaka będzie pogodowa aura podczas studenckiego święta, które najczęściej przypada na środek i koniec miesiąca? Oby jak najpiękniejsza. Tradycyjnie wybieramy dla Was kilka miast i przedstawiamy krótki opis programu juwenaliowego w każdym z nich. Jedno jest pewne. Nawet jeś
Pamiętacie słynny dialog z filmu „Rejs” (1970), w którym inżynier Mamoń wyraża swoją opinię o kondycji ówczesnego polskiego kina koledze Sidorowskiemu? Nuda i pustka, nic się nie dzieje. Ale za to w prywatnym życiu obydwu panów działo się bardzo wiele (czyt. nie tylko lało się alkoholu). Zdzisław Maklakiewicz i Jan Himilsbach to jedni z kilku bohaterów nowej książki
Większość posłów wchodzących w skład Komisji Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii na pytanie dziennikarza: „z czym panom kojarzy się perowskit?”, zrobiła wielkie oczy i bezradny gest rękoma. Nie czytają naukowych artykułów, mają problem z pamięcią, czy są zbyt zajęci rozmyśleniem nad własnym ego? Trudno jednoznacznie stwierdzić. Pewne za to jest, że owy perowski
Gdy 10 kwietnia 1997 roku w księgarniach pojawiła się debiutancka książka J.K. Rowling, to zapewne mało kto spodziewał się po niej większego sukcesu. W końcu powieści fantasy osadzonych w świecie współczesnym było już pod dostatkiem. Jednakże rok 1997 nie był jakimś tam zwykłym rokiem, a „magicznym”. W ten właśnie sposób „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” nie tylko
Z cyklu ciekawe miejsca do zwiedzania w Polsce, tym razem prezentujemy Wam Szymbark na Kaszubach. Miejsce to niezwykłe, przypominające o tragicznych losach ludzi stąd pochodzących, ale mimo to tętniące życiem. Dlaczego warto się tam udać?
W poprzednim artykule na temat Księżyca wykazałem, że Srebrny Glob jest wyrafinowaną, pozaziemską konstrukcją zbudowaną przez istoty z innego świata. Tym razem, zamierzam przyjrzeć się wpływowi Księżyca na ludzi i zwierzęta.
Nowości
Za nami kolejna, już 62. gala wręczenia „muzycznych Oscarów”. Wielką triumfatorką tegorocznych Grammy okazała się młodziutka piosenkarka Billie Eilish, która zdobyła pięć statuetek w najważniejszych kategoriach: album roku, najlepszy debiut, nagranie roku oraz najlepszy wokalny album pop! Z jednej strony ceremonię rozpromienił uśmiech tej szczęśliwej 18-latki, z drugi
26 stycznia 2020 roku świat sportu zapłakał. W katastrofie helikoptera zginął 41-letni Kobe Bryant – amerykański koszykarz NBA, jeden z najlepszych w historii tego sportu. Jego prywatna maszyna rozbiła się 65 kilometrów na północny-zachód od Los Angeles. Powodem mogła być gęsta mgła. Na pokładzie znajdowało się jeszcze 8 osób, w tym 13-letnia, także grająca w koszyków
Noc, z 21 na 22 września roku 1940. Wyładowany po brzegi Polakami pociąg zatrzymuje się na stacji w Oświęcimiu. Ktoś z zewnątrz otwiera drzwi wagonów. Ciężko oddychający (wcześniej przewożono wapno) ludzie wreszcie mogą nacieszyć się powietrzem. Jednak radość nie trwa długo. Mimo powitalnego napisu na głównej bramie: „praca czyni wolnym”, przerażeni, popychani i bici
Każdy iluzjonista ma inny sposób działania, sztuczki i sposoby na to, by widzowie mogli go docenić, ale łączy ich jedna zasada, która nigdy się nie zmienia: „W magicznej sztuczce nie chodzi o to, jak ją zrobić. Prawdziwa sztuka polega na tym, by ludzie w nią uwierzyli”. Dla magików ta zasada jest jak przykazanie, którego zawsze należy się trzymać, bo inaczej pokaz nie
„Czas na coś inne niż thriller. Muszę przeczytać kameralną, najlepiej polską, książkę, która da mi chwilę wytchnienia, refleksji i wzruszy. Gdzie zamiast kryminalnej zagadki lub bohaterów >>mielonych<< przez historyczno-polityczną machinę, ważniejsze będą małe ludzkie dramaty dziejące się tu i teraz” – pomyślałem na początku 2020 roku. Sięgnąłem więc pierwszy raz po a
Gasną światła na sali kinowej. Jeszcze czuję się bezpiecznie. Pierwsze sekundy „1917” nie zapowiadają, z czym faktycznie będę mieć do czynienia. Jest dziwnie spokojnie, choć groza wisi w powietrzu. Mijają kolejne minuty i myślę: tak, to porządnie zrealizowany film. Po nocnych scenach i finałowej sekwencji boję się poruszyć, po twarzy spływa łza, fotel „zamienia się” w
Artykuły z tej samej kategorii
Nie, to nie żaden żart. No może tylko trochę. Bo „Ostatni Samotnik” to nie zrealizowany za grubą kasiorę film, który sprawi, że będziemy siedzieć na krawędzi wygodnego fotela w Imaxie. To produkcja zrobiona przez przyjaciół, kumpli, pasjonatów… kabareciarzy i stand-uperów. Wśród nich, także w obsadzie, są m.in.: Grzegorz Halama, Karol Kopiec, Wojciech Tremiszewski, Ab
Niskobudżetowy, neonowy horror „Ekstaza” czy obyczajowy dramat „Mój piękny syn” to tytuły niedawnych filmów, gdzie realistycznie ukazano bohaterów i ich narkotyczne opętanie. Zarówno młoda, pewna siebie malarka, jak i nastolatek z dobrego domu wkroczyli świat twardych używek, przez które stoczyli się na same dno. Mocne role. Mocne kino. Powstałe w ramach przestrogi i
Patrząc na tytuły produkcji z premierą zaplanowaną na rok 2017, można śmiało stwierdzić, że czeka nas w kinie wiele emocji. Wybraliśmy 10 takich, które zapowiadają się bardzo obiecująco, z którymi wiążą się spore nadzieje. Jedno jest pewne – to będzie uczta dla miłośników kina science fiction (aż sześć obrazów tego gatunku znalazło się w przygotowanym zestawieniu).
„Diuna”, „Tenet”, a może najnowsze przygody Jamesa Bonda? Która produkcja zarobi najwięcej, który się najbardziej spodoba? Znając nazwiska reżyserów filmów, które wejdą na ekrany w 2020 roku, znowu może dojść do batalii o portfele i serca widzów.
„Monster movie” od jakiegoś czasu przeżywa drugą młodość. W roku 2013 w filmie „Pacific Rim” na ziemską scenę z oceanicznych czeluści wypełzły olbrzymie Kaiju, by siać strach i zniszczenie. Po mniej więcej dziesięciu miesiącach w kinach pojawiła się odświeżona „Godzilla”, a w 2019 roku jej kolejna część. Co sprawia, że tak kochamy filmowe monstra?
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.351