A jednak pomimo pierwszego skojarzenia okazuje się, że pojawiają się filmy, w których to one wysuwają się na pierwszy plan i przejmują kontrolę. Albo co najmniej są równorzędnymi postaciami. Jaśnieją swym ciemnym światłem, wciągają w swój pełen mrocznego pożądania świat. Żeńskie wampiry… eleganckie i zmysłowe, drapieżne i wyuzdane, wojownicze i zagubione. Każda z nich na swój sposób przeżywa swą nieśmiertelność, każda inaczej radzi sobie z wieczną samotnością – tak inne, a przez to tak fascynujące.
Zanurzając się w celuloidowy świat wampirów, znajdujemy zagubione w swej samotności dziewczyny, które do końca swej egzystencji będą miały naście lat. Takie jak Abby z „Pozwól mi wejść”, czy Claudia z „Wywiadu z wampirem”. Pomimo mijających dziesięcioleci, uwięzione w ciałach dziewczynek, próbują odnaleźć się w świecie, dla którego już nigdy nie dorosną. Jednak mimo niewinnego, ale jakże mylącego wyglądu, są tak samo okrutne i tak samo żądne krwi, jak ich „dorosłe” odpowiedniczki. Przypada im rola lalek – zabójczych, ale tylko lalek. Nie wywołają takich emocji i zachwytu jak inne, jak te, które przemienne zostały w kwiecie wieku. Emanujące elegancją i klasą tak jak Miriam z „Zagadki nieśmiertelności”, jak Charlotte z „Nienasyconych”, współcześnie kultywujące zachowania przeniesione z innych epok. Znajdujące upodobanie w lekturze książek, w klasycznej muzyce. Spoglądając na Miriam otaczającą się dziełami sztuki, starożytnymi drobiazgami odczuwamy niezwykłość, która ją otacza. Piękno i wysublimowany smak wokół niej potęgują wrażenie otaczającej ją aury tajemniczości.
W zgiełku nocnych klubów poznają swe ofiary. Pociąga je piękno i trawi żądza krwi. Współczesne wampirzyce nie snują się w mrokach nocy, nie czatują w sąsiedztwie cmentarzy. Światła migoczące w nocnych klubach oświetlają tłumy podrygujące w rytmie ekstatycznie pulsującej muzyki, wprowadzane w trans przez DJ-a. W tym zimnym świetle pojawiają się one, a kluby stają się ich nowym terenem łowieckim… To tu znajdują swe ofiary, to w nich mogą się bezkarnie bawić. Wszak niestraszne im są narkotyki, alkohol, przygodny seks. Celują w tym bohaterki „Nienasyconych”, korzysta z tego Miriam. W rytmie muzyki, w reflektorach sceny objawia się Akasha. Królowa wampirów, najpotężniejsza, pełna dumy i próżności, która przebija z każdego jej ruchu. Emanuje z niej świadomość własnej siły. Każdy jej ruch przywodzi na myśl taniec, każdy gest, staje się nie znoszącym sprzeciwu rozkazem.
Wampirzyca – wojownik z „Underworld” – Selena, również na każdym kroku poraża determinacją i pewnością siebie. Nieistotne, że w świecie, w którym przyszło jej funkcjonować, jest tylko łowcą, narzędziem w odwiecznej wojnie z Lykanami. Męskie wampiry stanowią tylko tło dla niej, są jedynie istotami spętanymi konwenansami, które żyją w świecie swoich zasad. Egzystują zgodnie ze sztywnymi regułami. Ale nie ona – postać mocna, bezkompromisowa dostrzegająca w świecie potrzebę zmian. Nie uznająca dogmatów… Ale nawet ją dopada zaduma, nawet w niej odnajdujemy potrzebę ciszy. O każdej z nich można powiedzieć, że jest pełna kontrastów. Takie właśnie są, w jednej chwili bezwzględne i okrutne, by w następnej dać się porwać zadumie. Pozwalające, by ich ludzki pierwiastek doszedł do głosu. Owa zaduma, która pojawia się u nich wszystkich. Rozpościera się w nich pełna paleta uczuć – Charlotta w jednej chwili bawi się, z pełną dekadencją chłonąc życie bez ograniczeń, by już w następnej ukryć się samotnie z książką w dłoni lub ze łzami w oczach zadumać się nad malutkimi dziecięcymi bucikami.
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - Nienasycone…
