"Wampir z M-3" – Niełatwe życie krwiopijcy w czasach późnego PRL-u - Recenzje książek

Późne lata 80. XX wieku; Warszawa. To już nie ten siermiężny, mroczny PRL, aczkolwiek rajem nazwać owej rzeczywistości też nazwać nie można. Tu mieszka i uczy się Gosia – nastolatka jak wiele innych, niemal już wkraczająca w dorosłość. Zakochana po uszy w Limahlu licealistka to marzycielka. Ma kochających rodziców, starszego brata partyjniaka i schorowaną babcię, której, jak się okaże, wigoru jednak nie brakuje. W życiu Małgorzaty jest ktoś jeszcze. Mianowicie najprzystojniejszy w klasie chłopak… jej chłopak. Kiedy na jaw wychodzi pewna tajemnica ich związku, dziewczyna postanawia skończyć ze sobą. Zawiesza na szyi pętle i…

 

Budzi się we własnej trumnie, przecierając oczy ze zdumienia. Wraca do domu, a tam zamiast paniki, zaczyna się polowanie. Gośka musi uciekać. I tak trafia na ślusarza Marka. Nowy znajomy, a także przewodnik i nauczyciel wyjawi bohaterce, że tak jak i niegdyś on sam, stała się wampirem, a raczej młodą wampirzycą. Zaleta? Nieśmiertelność. Wada? Stresujący żywot, w którym zamiast pożądania seksualnego odczuwa się ciągły głód krwi. Choć prawdziwy walor odżywczy ma krew opasłych badylarzy, cinkciarzy, partyjnych kacyków i córeczek UB-eków, to Gosia woli zacząć od wessania się w szyję swego byłego. Ot, taka przemyślana zemsta.

 

Czego w tej powieści… stop… w zbiorze opowiadań nie ma… Pilipiuk parodiuje kultową sagę „Zmierzch”, wprowadza znaną z m.in. z filmowego „Martwego zła” księgę Necronomicon, nawiązuje nawet do legendy Czarnej Wołgi porywającej dzieci. Mało tego, zaznajomiony z wcześniejszymi dziełami autora czytelnik odkryje, że „Wampir z M-3” osadzony jest w tym samym uniwersum, co przygody słynnego bimbrownika i łowcy potworów – niejakiego Jakuba W. No i fajnie. A zombiaki są? Są. Mumia? Też się jedna znajdzie. Wilkołaki? A jakże! Czarownice? No ich akurat nie ma, ale i tak czarny humor wylewa się tu niczym krwista zupa z wielkiego gara wiedźmy. Główną bohaterkę w jej zmaganiach z radzeniem sobie jako wampir, wspierają koledzy „po fachu”: wspomniany ślusarz Marek, jego kumpel Igor czy hrabia Xawery Prut, dla którego szczególnie być wampirem w PRL to nie przelewki. No bo kurczę w społeczeństwie bezklasowym trudno tytułować się hrabią. Płaszcz i smoking nosi albo kelner, albo iluzjonista, a krew obywateli Rzeczpospolitej Ludowej ma posmak deficytu i reglamentacji. Ech ci przeklęci komuniści!

 

Choć kolejne rozdziały mają związek z poprzednimi, to stanowią osobną historię. Z jednej strony taki zlepek opowieści to ciekawy zabieg. Z drugiej szkoda, że książka nie jest zamkniętą całością od A do Z. Ale i tak czyta się „Wampira z M-3” dobrze. Dużo tu nieodpartego uroku i prześmiewczego spojrzenia na czasy PRL niczym u Barei. Poza tym autor świetnie nakreśla menażerię oryginalnych postaci oraz ich moce i potrzeby. Jeszcze ciekawiej przedstawia obraz szemranego towarzystwa z bazaru Różyckiego i praskich kiziorów. Tu nie ma mowy o nudzie. Bohaterowie co rusz wpadają w nowe tarapaty i muszą zmierzyć się nie tylko z aparatem opresji ze strony władz, ale i z innymi bytami bionekrotycznymi.

 

Polecam. Może nie jest to książka wybitna, ale swój klimat i autorski sznyt ma. A to już dużo! No i – miłośnicy wampirów – przyznajcie się, ilu znacie w naszej literaturze lub kinie słynnych przedstawicieli klanu Nosferatu? Obok rodziny Makarewiczów wymyślonej przez Juliusza Machulskiego, wampiry Pilipiuka będą chyba najlepszym towarem eksportowym (szczególnie na wschód). Wszak to wieczni robole, którzy swoją godność mają! Może nie pamiętają już o wampirzych mocach, ale spryt narodowy znają.

 

Ocena: 7/10