Ucieleśnieniem marzenia o miłości były one - Mina, Lucy, Claudia - ukochane wampirów, muzy nieśmiertelnych. To one nadały sens ich trwaniu, pobudziły do działania. Nawet jeżeli, tak jak Lucy, będąca tylko obiektem miłości, chciały ich zguby. Ożywiły obumarłe serca i nadały treść egzystencji. Spotkania z nimi odmieniły los tych nocnych łowców… Dracula i Mina to spotkanie zagubionych w otchłani wieków dusz, apoteoza wiecznej miłości. Claudia i Lucy to kotwice dla miotanych wichrami czasu potępionych umysłów Louisa i Nosferatu sprawiające, że w marazmie i beznadziei codziennego trwania pojawiła się nadzieja.

 

Uczucia, których doświadczyli, potrafiły w tych zimnych, obojętnych oczach drapieżników, wywołać łzę. Płacz potępionego… Łza wampira… Czy może być coś piękniejszego niż to arcyludzkie zachowanie istoty wyklętej? Czy jest coś bardziej poruszającego niż osamotniony Dracula płaczący nad listem informującym, że ta, na którą czekał wieki, wyjechała poślubić innego? Łzy spadające na kartkę niczym krople deszczu, rozmazujące litery jakby chcąc je zatrzeć, wymazać. Urwany szloch wstrząsający ciałem i oblicze potwora zalane ludzkimi łzami bólu i rozczarowania, że to, co piękne może przepaść bezpowrotnie. Płacz pełen strachu graniczącego z wściekłością, że magiczna więź sięgająca wieków wstecz może zostać zerwana. Równie mocno, a może bardziej, poruszają dyskretne łzy Louisa. Wspomnienie śmierci Claudii, jedynej osoby, która potrafiła mu osłodzić brzemię nieśmiertelności, spowodowało, że przemówiła z całą mocą jego ludzka natura, prowokując pytanie, czy

 

„…wampir potrafi płakać? …raz, może dwa na wieczność”

 

Ale każda taka łza to więcej niż zdroje innych…. Ale nie trzeba też łez spływających po obliczach…  Wystarczy spojrzeć w puste, błagające spojrzenie Nosferatu; wsłuchać się grę na fortepianie Lestata, by i w nich ujrzeć niewypłakane łzy, by poczuć jak płaczą i krzyczą w rozpaczy ich osamotnione, spragnione miłości dusze.

 

Czy spływające po twarzy, czy też niewypłakane, to właśnie łzy sprawiły, że powrócili do swego człowieczeństwa i chociaż na krótki czas, ukazało się ich zapomniane ludzkie oblicze. Miłość przyniosła im wybawienie i ukojenie – dla Draculi i Nosferatu ostateczne. Nosferatu doświadczając bliskości pożądanej kobiety, nie potrafił, a może nie chciał odejść, skryć się przed świtem. Porusza jego spojrzenie przyjmujące zabójcze dla niego promienie budzącego się dnia, tak pełne zadumy, jakby pełne niedowierzenia, ale i ulgi, że oto nadchodzi jego wybawienie. To samo ukojenie, które osiąga Dracula, gdy prosząc o śmierć, mówi:  „Daj mi pokój”. Doświadczyli miłości uleczającej, miłości, która poprzez łzy oczyściła dusze, dała ukojenie i z przywróconym człowieczeństwem pchnęła ich w objęcia łaskawej śmierci.

 

Dla Louisa wrota piekieł rozwarły się na nowo z chwilą, gdy spalone promieniami budzącego się słońca ciało Claudii rozsypało się w pył. Ten najbardziej ludzki z wampirów pozostał sam, dryfując przez kolejne epoki w świecie, który dla niego stał się „grobem, cmentarzem połamanych figur. I każda z tych figur miała twarz podobną do niej.” Ponownie zanurzył się w samotność, z której wydźwignęło go bezcenne uczucie warte tej jednej łzy na wieki. Pozostało mu trwanie, pozbawione znaczenia, odarte z emocji… Utrata jedynej osoby, która potrafiła tchnąć w jego martwe ciało życie, sprawiła, że nie pozostało mu już nic... jedynie pustka, pozbawiona już nawet nadziei.

 

„Ja trwam noc po nocy. (…) Ale cała moja namiętność odeszła (…) Jestem duchem w nadprzyrodzonym ciele. Obojętnym. Niezmiennym. Pustym”.

 

źródło: www.flickr.com/photos/perspective23/

 

Utrwalona w historii kina postać wampira to historia istoty będącej kwintesencją zła, emanacją lęków i odwiecznego strachu przed ciemnością. Przywołane obrazy Herzoga, Jordana czy Coppoli rozszerzyły tę interpretację i ukazały stworzenia nie tylko złe, ale jednocześnie obdarzone niezwykłą wrażliwością… Często przepełnione czułością ukrywaną przed światem pod maską chłodu i okrucieństwa… Mroczne anioły, w których ścierają się żądze, walczy dobro i zło, miłość i nienawiść. Znienawidzeni przez świat, a mimo to potrafiący obdarzyć tę jedną jedyną miłością, o którą nikt ich nie podejrzewa. Spragnieni uczucia, które nada ich egzystencji sens… Uczucia, które sprawi, że wszechogarniająca pustka, samotność i beznadziejność, chociaż na krótki czas, przeminą. Pragnący miłości bardziej, niż wiecznego życia. Ale przecież to właśnie miłość jest wieczna…

 

źródło: www.flickr.com/photos/extranoise

 

Zwiastuny filmów, z których pochodzą omawiane w arytukule wampiry:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

  

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję