"Koko-di Koko-da" – Na taką traumę i biały kot nie pomoże… - Recenzje filmów

To drugi obraz szwedzkiego reżysera Johannesa Nyholma, autora nagrodzonego w 2016 roku na Warszawskim Festiwalu Filmowym melancholijno-kameralnego „Olbrzyma”. Już sam, jakże oryginalny, tytuł intryguje i wpływa na ludzką wyobraźnię. Zaczyna się niewinnie. Oto bowiem poznajemy szczęśliwą rodzinę: Tobiasa, Elin i ich 8-letnią córkę Maję. Na urodzinowym przyjęciu, gdzie obowiązkowo trzeba mieć pomalowane twarze, nie może się nic złego wydarzyć. A jednak… Elin zjada coś, co jej nie służy i trafia do szpitala z powodu alergii. Troskliwy mąż i kochające mamę dziecko udają się z nią do szpitala. Kobieta zostaje wyleczona, lecz jej córeczka nagle… umiera w śnie na szpitalnym łóżku. W tym momencie, dzięki przekonującej grze aktorów wcielających się w rodziców (Leif Edlund, Ylva Galon), jesteśmy nagle świadkami silnej traumy, tak silnej, że nie sposób nie uronić łzy.

 

Kadr z filmu "Koko di Koko da" (źródło: materiały prasowe)

 

Pogrążeni w żałobie i ogromnym bólu Tobias i Elin nie mogą się pogodzić ze stratą córki. Pozostaje im jedno: wyruszyć pod namiot, w miejsce z dala od ludzi, aby spróbować zmierzyć się z demonami niedawnej przeszłości. I przy okazji uratować rozpadające się w drobnym mak małżeństwo. Ale to nie kłótnie i siedzący w ich pamięci dramat sprzed lat będzie największą przeszkodą do zwalczenia. Nawet nie komary i deszcz. Tą okaże się nadejście troje okrutnych, nieprzewidywalnych… cyrkowców, którzy zamienią pobyt biwakowiczów w istne niekończące się piekło.

 

Kadr z filmu "Koko di Koko da" (źródło: materiały prasowe)

 

Bez wątpienia śmierć jednego dziecka, to dla jego rodziców horror. Ale czy opowieść Nyholma (także scenarzysty) można bez problemu nazwać filmem gatunkowym wpisującym się w ramy horroru? Nie. Bo to bardziej psychologiczny thriller. W którym surrealizm (Nyholm lubi ten kierunek, bo już w „Olbrzymie” go z umiłowaniem stosował) idzie pod rękę z dziwną baśnią i performancem w jednym. Szwed dość umiejętnie, ze sobie znanym wyczuciem, powoli buduje upiorną atmosferę. Jego film odpycha, uwiera. I taki zapewne miał cel.

 

Tylko ta trwająca krótko, bo godzinę i dwadzieścia sześć minut, szwedzko-duńska sensacja z festiwalu w Sundance z fabularnym motywem a'la „Dzień Świstaka”, zapętlona historia o gniewie, przepracowywaniu traumy i poczuciu winy po niespodziewanej utracie bliskiej osoby ma o jedno ujęcie kamery za dużo. Do tego sama teatralność odziera ją z powagi, powodując, że przekaz zostaje osłabiony. Chyba nie tego oczekiwałem. Liczyłem, że reżyser nie wkroczy na drogę zmierzającą niebezpiecznie ku granicy trochę przerysowanej farsy.

 

Kadr z filmu "Koko di Koko da" (źródło: materiały prasowe)

 

Ale i tak wierzę, że mroczne arthausowe „Koko di Koko da” niektórych zafascynuje. Szczególnie widzów, którzy miłują twórczość Lyncha i von Triera. Tutaj znajdą bowiem wyraźne inspirację reżysera obrazami wspomnianych panów. Ja tuż po seansie nie byłem ani wstrząśnięty, ani na sto procent zahipnotyzowany tymże filmowym eksperymentem jako całością. W głowie zostały mi za to świetne wycinankowe, ważne dla fabuły, animowane wstawki; biały „milusi” kotek zwiastujący przybycie bandy: starca w kapelusiku i laską w dłoni, Neandertalczyka z truchłem psa na rękach i dziewczyny-niemowy wyglądającej jakby uciekła z Tworek; oraz sielankowa, klimatyczna piosnka kontrastująca ze spiralą przemocy i koszmarem na poziomie ekstremum. No i to, aby nie chodzić siusiu w pobliżu namiotu. Kto wie, co tam w krzakach czyha...

 

PS Od 25 października 2019 roku film pojawił się wśród kilku propozycji na przeglądzie Horrorów Fest Makabra. Oglądajcie!

 

Ocena: 5,5/10 (bardzo subiektywna)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję