"Until Dawn" – W schronisku nikt nie usłyszy Twojego krzyku - Recenzje gier

Zrodził się w łonie intrygującego artyzmu („Psychoza”), dorastał wraz z poruszającą wyobraźnię estetyką („Koszmar z Ulicy Wiązów”), a potem wykształcił się w specjalizacji „ataku na fobie wyselekcjonowanej grupy wiekowej” („Krzyk”). Mimo to musiał pogodzić się z faktem, że jego lata świetności dobiegły końca i od teraz będzie musiał stać się wyrobnikiem w korporacji „Jucha, Flaki & Szmal”.

Po 1996 roku ten prosty (nie: „prostacki”) pomysł na kino, który dawał jednak szansę na rozwinięcie mniej lub bardziej odważnym innowacjom, przeistoczył się w maszynkę do doraźnego zarabiania pieniędzy – prostującą przy tym siłą każdy zwój mózgowy widza. Jednak wraz z rozwojem technologicznym sprzętu komputerowego, a co za tym idzie – również gier, slasher (jak również inne podgatunki filmowe wrzucone przez X Muzę w nurt typowości) dostał szansę odrodzenia. Jako pierwsze wykorzystało ją brytyjskie studio Supermassive Games i ich pierwszy głośny tytuł – „Until Dawn”.

Powyższy PS4 exclusive opowiada o grupie młodzieży. Imprezuje ona w schronisku należącym do rodziców trójki z bohaterów. Paru „zmelanżowanych” nastolatków amerykańskich, jak to bywa w zwyczaju, okrutnie zażartowało (czyt. wystawiło na pośmiewisko okularnicę zakochaną w znajomym „macho”) z koleżanki, która najmniej pasowała do „paczki”. Ta oczywiście wybiega – ze łzami w oczach i nienawiścią do świata – z przytulnej posiadłości w ciemny las i ujemną temperaturę. Jej siostra dowiadując się, co się stało, wyrusza na poszukiwania (wspominając przedtem znajomym, co sądzi o ich zachowaniu). Reszta naszej chwackiej drużyny to (jak zauważyłem wcześniej) typowa „nieczuła, snobistyczna i szydercza amerykańska młodzież”, więc właściwie bez mrugnięcia okiem pozwala dwóm siostrom pałętać się samym po nocy, w głuszy podczas śnieżycy. Jak się potem okazuje, po dziewczynach ginie wszelki ślad. W rok po traumatycznych wydarzeniach ta sama grupa postanawia zorganizować wspólną imprezę, mającą na celu dodanie otuchy Joshowi, który nadal przeżywa stratę rodzeństwa. W tym samym przeklętym miejscu...  

Tutaj zaczyna się faktyczna fabuła. Uspokoję tylko wszystkich, którzy już starają się uciec przed „plaszczakiem” banału: fabuła „Until Dawn” (a na pewno jej większość) jest fundamentem sukcesu gry. Oczywiście, ma rdzeń kina grozy „kategorii B”, ale twórcy obudowują go mrocznym i nieprzeniknionym klimatem tuzów gatunku. Wnikliwi adoratorzy wszelkiej istoty horroru przejadą się piekielnym rollercoasterem po pandemonium sław. Będziemy niejednokrotnie czuli osaczenie rodem z „Dead Space”, przytłoczenie grozą z pierwszych „Residentów”, ujrzymy trochę krwawej perwersji „Saw”, pokrętności „The Evil Within” czy nawet momenty narracji à la „Lśnienie” Kubricka. Powyższa (ok. dziesięciogodzinna) „przejażdżka” podzielona jest na rozdziały, te z kolei są wieńczone sesjami z przenikliwym psychoanalitykiem, które na pierwszy rzut oka wydają się być oderwanymi od formalnie przedstawionej rzeczywistości – tyle najwięcej mogłem o nich powiedzieć by nie „spoilerować” tej sekcji. 
 

Mechanika rozgrywki, na którą boom zapoczątkował świetny „Heavy Rain”, to „interaktywny film” wymagający od gracza determinowania drogi fabularnej za pomocą systemu QTE (Quick Time Events). Oznacza to, że każdy wybór, do którego dokonania zostaniemy zobligowani, będzie miał konsekwencje dla losów bohaterów i finału opowieści, a system „Efektu Motyla” pozwala naturalnie ukończyć grę na wiele sposobów. Część tej konwencji w „Until Dawn” została rozwinięta. Mamy wpływ na dzieje większej ilości postaci, QTE są trochę bardziej widowiskowe (nie: „wymagające”) i dodano wybory dialogowe wpływające na specjalne wskaźniki relacji między poszczególnymi osobami, jak również na personalną charakterystykę każdej postaci. Wszystkie te czynniki udanie zatopiono w gęstej jak smoła, naszpikowanej licznymi jumpscare'ami atmosferze, z której co rusz wyłania się mozaika interpretacji, niedomówień i „najzwyklejszego” strachu. Sam złapałem się w pewnej chwili na tym, że miałem ochotę krzyknąć, podobnie jak jedna z bohaterek: „Mam już dość! Nie chcę dalej zagłębiać się w ten cholerny koszmar, ok!?”. W miarę możliwości poprawiono eksplorację. Tu i ówdzie porozrzucane są kawałki totemów, pozwalające ujrzeć i zinterpretować skrawki przyszłych wydarzeń. Możemy także wyszukiwać przedmioty prowadzące nas przez trzy różne wątki poboczne, będące jednocześnie próbą poszerzenia spectrum odbioru przedstawianej nam historii. Nie ma co liczyć na niebagatelne, pozaliniowe eskapady – po prostu czasem mamy możliwość zejścia z wytyczonej przez fabułę ścieżki, by w niedalekiej lokacji zdobyć jakąś „znajdźkę”. Niby to niewiele, jednak w sytuacji, gdy każdy krok zdaje się być balansowaniem nad krawędzią szaleństwa można darować ten minimalizm.