Jesteście ciekawi, czy z tego pozornie absurdalnego gatunkowego misz-maszu mogło wyjść coś dobrego? Sprawdźcie zatem, jak mocno tytułowe zombie narozrabiały w znanej większości historii miłosnej pana Darcy’ego i jednej z pięciu sióstr Bennet.

 

Nowy film, znanego przede wszystkim z młodzieżowych obrazów z elementami fantastyki Burra Steersa, to ekranizacja książki autorstwa Setha Grahame-Smitha wzbudzającej skrajnie mieszane uczucia, będącej twórczą i niezwykle pomysłową przeróbką klasycznej powieści Jane Austen. Historia zatem powinna być powszechnie znana, lecz dla niezaznajomionych z tematem, drobne przypomnienie.

 

Rzecz dzieje się w dziewiętnastowiecznej Anglii, która została opanowana przez hordy wygłodniałych zombie. Mimo że w państwie podjęto odpowiednie kroki w celu ochrony obywateli, to ryki powstających z grobów zmarłych nie pozwalają nikomu zaznać spokoju, a postępująca plaga niejednokrotnie daje o sobie znać nawet w najpilniej strzeżonych dworach. W takich nieprzyjaznych czasach przyszło żyć Elizabeth Bennet i jej czterem siostrom, które starają się wieść w miarę normalnie życie (przeszkolenie w sztukach walki i posługiwaniu się zarówno bronią białą, jak i palną to czysta formalność) i zapewnić sobie dostatnią przyszłość wychodząc za mąż.

 

Historia to jedna z największych zalet omawianego filmu. Mimo że fabuła wydaje się początkowo niezwykle banalna i prosta – przedstawiona bowiem opowieść jest niemalże jednotorowa, ponieważ skupia się całkowicie na romansie pana Bingley’a i Jane Bennet – to w miarę rozwoju akcji zyskuje barw. Dochodzą zatem zupełnie nowe wątki, dzięki czemu fabuła staje się znacznie bardziej rozbudowana, skomplikowana i zawiła, a co za tym idzie, zdecydowanie ciekawsza, zaskakująca, a także momentami nieprzewidywalna. Tak więc całość oparta jest na perypetiach rodziny Bennet i ich miłosnych rozterkach oraz podbojach, które rozgrywają się na tle postępującej apokalipsy zombie wymieszanej z wątkami religijnymi, oraz zostały wzbogacone konfliktem pana Darcy’ego z pewną osobą. Burr Steers z ogromnym wyczuciem prowadzi przedstawianą przez niego opowieść, dzięki czemu trudno narzekać podczas seansu na jakąkolwiek nudę, mimo iż w połowie projekcji obraz zauważalnie wytraca tempo narzucone przez początek. Szczęśliwie reżyser to drobne niedociągnięcie nadrabia widowiskowym zakończeniem. Kinomani dostają zatem w ręce spójną oraz przyzwoicie rozbudowaną historię z jednym dużym, lecz przewidywalnym twistem końcowym. Można jedynie ponarzekać na fakt, że twórcy zbyt szybko wykładają niemal wszystkie karty na stół, wyjaśniając uplecioną przez nich intrygę mniej więcej w połowie filmu. Szczęśliwie zachowują w rękawie jednego asa na rzeczone powyżej zakończenie, które, mimo iż jest przewrotne, to w gruncie rzeczy mało zaskakujące.

 

Produkcja stanowi zręczne połączenie klasycznego love story z obrazem grozy, do którego przemycono duże pokłady ironii, sarkazmu oraz humoru sytuacyjnego, dzięki czemu nabiera ona groteskowego posmaku. Trzeba przyznać, że ta niecodzienna gatunkowa hybryda stwarza niezwykle pozytywne wrażenie już od pierwszych minut seansu. Reżyser zaczyna swoje widowisko z przytupem, zestawiając ze sobą tragizm z komedią, co niewątpliwie zaskakuje i skutecznie przyciąga uwagę. Mimo że czasem twórcy niebezpiecznie balansują na granicy kiczu, to doskonale zdają sobie sprawę z tego, co robią, odpowiednio dawkując mieszane ze sobą gatunki. Warto tutaj zaznaczyć, iż humor przedstawiony w obrazie stoi na wysokim poziomie oraz opiera się na wspomnianym powyżej komizmie sytuacyjnym, a także przemyślanych i inteligentnych dialogach. Nie brakuje również odrobiny krwi, lecz brutalność jest zasadniczo umowna – w produkcji pojawia się kilka dość mocnych scen, jednak w zestawieniu z konkurencją nie wyróżniają się niczym szczególnym. Rezultatem powyższego jest szczerze zabawna, lekkostrawna i przyjemna w odbiorze produkcja, po którą z pewnością warto sięgnąć w wolnej chwili.

 

Świat przedstawiony jest zarówno zaletą, jak i wadą obrazu. Rzeczywistość wykreowana przez twórców naprawdę potrafi ująć swoją pomysłowością, mimo iż została ona zbudowana na wątłych filarach. Jednakże brakuje jej ostatecznego szlifu i oczekiwanego ze zwiastunów rozmachu. Tak naprawdę można nawet zaryzykować stwierdzenie, iż stanowi ona tylko tło, mało znaczący dodatek, który aż prosił się o nieco lepsze i sprawniejsze wykorzystanie. Rzeczywistość zostaje zarysowana przez scenarzystów za pomocą kukiełkowego przedstawienia, po czym zostaje już zupełnie zapomniana. Wielka szkoda, ponieważ twórcy mogli się pokusić o przedstawienie przeszłości niektórych bohaterów lub co ważniejszych wydarzeń w postaci retrospekcji – z pewnością rozbudowałoby to zaprezentowany przez nich świat. Kolejnym mankamentem „Dumy i uprzedzenia, i zombie” są jedynie poprawne efekty specjalne. W dobie dzisiejszej technologii film rozczarowuje od strony wizualnej. O ile muzyka oraz scenografia (spowite w gęstej mgle lasy, pogrążone w mroku rozległe pola, ledwo oświetlone lochy czy przestronne bankietowe sale maniące swym pięknem) idealnie pasują do dziejących się na ekranie wydarzeń, przyczyniając się do budowy niecodziennego i specyficznego klimatu oraz atmosfery dzieła, o tyle sam wygląd zombie wydaje się sztuczny i mało przekonujący. Liczyłem zdecydowanie na coś więcej. Z kolei pochwalić należy twórców za sekwencje akcji. Pojedynki z wykorzystaniem broni białej cieszą oko dynamiką i sprawnym montażem, lecz jest jeden, dość poważny szkopuł – ich znikoma ilość. Za to należy się twórcom zdecydowana nagana, ponieważ produkcja jest zwyczajnie przegadana.