bartoszkeprowski (2049 pkt)Strona WWW Autora5 033
6 316 min.
Recenzje filmów
bartoszkeprowski (2049 pkt)
1897 dni temu
2015-01-26 10:15:19
Tak rozpoczyna się odwieczna walka dobra ze złem, której stawką jest życie, wolność oraz względny spokój wielu tysięcy ludzi, niezdających sobie nawet sprawy z czyhającego za każdym rogiem niebezpieczeństwa.
Najnowsze dzieło nieznanego mi wcześniej rosyjskiego reżysera Sergeya Bodrova to standardowy film fantasy z elementami dramatu oraz kina familijnego, skierowany głównie do młodzieży poszukującej widowiskowej i niezobowiązującej rozrywki… jednakże zacznijmy od początku…
„Siódmy syn” w przeciwieństwie do tego, co twierdzą twórcy, nie jest w żadnym wypadku wierną ekranizacją powieści Josepha Delaneya; jak już, to obraz oparty na motywach wspomnianej przed chwilą książki. Scenarzyści potraktowali pierwotny materiał jedynie jako bazę wyjściową pod własną wizję przygód Thomasa Warda, wprowadzając ogrom zmian oraz odstępstw od literackiego oryginału. Różnice dotyczą przede wszystkim niektórych postaci oraz przedstawionych wydarzeń – w tym całego zakończenia „Siódmego syna”. Mimo to oś fabularna filmu zachowuje główne wątki znane z kart pierwszej odsłony cyklu „Kronik Wardstone” pod tytułem „Zemsta czarownicy”. Jednakże, wypada przy tym dodać, iż uważani widzowie oraz wierni fani twórczości Delaneya dostrzegą w produkcji Sergeya Bodrova wydarzenia mające miejsce dopiero w późniejszych powieściach wliczających się do wspomnianej powyżej serii. Można więc stwierdzić, iż „Siódmy syn” to luźna ekranizacja przygód Thomasa Warda, stanowiąca prawdziwy miszmasz książek z cyklu Delaneya.
W wyniku dokonanych przez scenarzystów cięć oraz zmian w historii przyszłego Stracharza, film charakteryzuje się standardową i niewyróżniającą fabułą. Twórcy czerpią garściami z innych obrazów o podobnej tematyce, przez co „Siódmy syn” pełen jest schematów oraz wytartych klisz. Szczęśliwie powielenie wzorców wychodzi im naprawdę dobrze, a to w połączeniu z kilkoma oryginalnymi, autorskimi pomysłami owocuje ograną oraz momentami do bólu przewidywalną historią, jednak na tyle intrygującą i absorbującą, że pragniemy poznać jej koniec, a czas projekcji w gruncie rzeczy uważamy za udany. Twórcy mieli ambicję na kino fantasy przez duże „K”, niestety zbyt dużo tutaj uproszczeń, niepotrzebnych banałów oraz mdłych dialogów, a za mało ciekawych spostrzeżeń i refleksji czy dobrego humoru, który notabene jest jednym z lepszych aspektów produkcji, ale o tym nieco później. Scenarzyści, zamiast rozbudować historię bądź też portrety poszczególnych postaci (przybliżyć ich przyszłość, umożliwić widzom utożsamienie się z nimi, pozwolić na wytworzenie nici porozumienia) mkną z prędkością światła do napisów końcowych. Produkcja jest po prostu zbyt krótka. Duża część wątków zostaje jedynie ledwo nakreślona, natomiast bohaterowie zarysowani są grubą kreską. Szkoda, ponieważ był potencjał, niestety nie udało się go nawet w połowie wykorzystać.
Zaletą produkcji jest niezły humor. Jest to przede wszystkim zasługa komicznego Jeffa Bridgesa, którego one-linery oraz cięte riposty w jednej chwili potrafią rozładować podniosłą atmosferę – zwróćcie uwagę na ten specyficzny akcent, jest po prostu boski. Ponadto niektóre pomysły inscenizacyjne scenarzystów również zdają egzamin i jeśli tylko potraficie podejść do filmu z dystansem i spojrzeć na niego z przymrużeniem oka, to nieraz się uśmiejcie, bo naprawdę jest z czego. Twórcy sprawnie wplatają w swój obraz elementy humorystyczne, bardzo często w najmniej oczekiwanym momencie, przez co nieważne, w jak poważnej i dramatycznej sytuacji znajduje się określony protagonista, po prostu trudno zachować powagę.
Kolejna mocną strona filmu „Siódmy syn” jest solidna oprawa audiowizualna. Przepiękne zdjęcia idące w parze z dobrze dobraną muzyką, niewątpliwe wpływają na pozytywny odbiór obrazu. Dodajmy do tego świetne kostiumy oraz charakterystyczne dla gatunku fantasy stwory i postaci, takie jak zmiennokształtni, smoki, czarownice, a otrzymany produkcję o niemal baśniowym klimacie. Atmosferę dzieła można przyrównać do tej znanej z bajek braci Grimm, oczywiście nie jest tak mroczna ani brutalna, jednak z pewnością można znaleźć wspólne elementy. Należy także pochwalić stojące na bardzo dobrym poziomie efekty specjalne; sekwencje akcji oraz animacje zwierząt zachwycają dynamikę i płynnością – jest co podziwiać na srebrnym ekranie.
Nie zwodzi również aktorstwo. Jeff Bridges oraz Julianne Moore dają z siebie wszystko, a wykreowani przez nich bohaterowie intrygują i przyciągają uwagę widza. Mimo iż oboje dostali szczątkowo zarysowane postaci, to tchnęli w nie życie, dzięki czemu oglądanie Mateczki Malkin oraz podstarzałego Stracharza dostarcza wiele przyjemności. Jeff Bridges bawi się swoją rolą, podchodzi do niej z dużym dystansem. Jako mentor trzynastoletniego Thomasa Warda jest przekonujący oraz wiarygodny. Podobnie jest z Julianną Moore, dla której rola Mateczki Malkin wydaje się wprost stworzona. Jako złowroga, pełna gniewu oraz żądna zemsty czarownica jest niewiarygodna – już dawno nie miałem okazji podziwiać ją w takim wydaniu. Zwykle gra minimalistycznie, ograniczając wyrażenie emocji do niezbędnego minimum, tutaj było zgoła odwrotnie. Jednakże to nie powyższa para jest głównymi bohaterami filmu. Pierwsze skrzypce gra tutaj Ben Barnes jako Thomas Ward oraz Alicia Vikander w roli urodziwej, okrytej zasłoną tajemniczości Alice. Oboje tworzą urokliwą parę ekranową, której przygody śledzi się bez zgrzytami zębami. Zarówno Barnes, jak i Vikander spisali się poprawnie, jednak o wybitnych kreacjach nie ma tutaj mowy. Ponadto często chowają się w cieniu partnerujących im na dalszym planie Moore i Bridgesa.
„Siódmy syn” to lekka, prosta i miejscami przezabawna baśniowa opowieść, skierowana w szczególności do młodszej widowni oraz osób niewybrednych. Jeśli należysz do jednej z wyżej wymienionych grup to produkcja Sergeya Bodrova dostarczy Ci satysfakcjonującą oraz widowiskową, półtoragodzinną rozrywkę. W przeciwnym wypadku możesz sobie obraz zwyczajnie odpuścić, ponieważ nie oferuje nic więcej poza dobrą, niezobowiązującą zabawą, zapewniającą wypoczynek po meczącym dniu pracy. Film jak znalazł, na wspólny rodzinny wypad – pociechy będą zdumione pięknym baśniowym światem oraz historią, w której dobro zawsze zwycięża, natomiast starsi członkowie pośmieją się z niezłych elementów humorystycznych oraz popatrzą na solidnie zrealizowane sekwencje akcji z ładnymi dla oka efektami specjalnymi.
Ocena: 5,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Siódmy syn" – Nie pogrywaj z czarownicą
Więcej artykułów od autora bartoszkeprowski
„Głębia strachu” to całkiem sprawnie zrealizowane kino katastroficzne z odcieniami grozy. Zapnijcie więc pasy, bo twórcy mają zamiar zabrać Was na intensywną, pełną wrażeń podróż z dreszczykiem emocji. Wycieczka szczególnie sprawdzi się w przypadku zagorzałych fanów nurkowania oraz zwolenników nieskomplikowanych opowieści, oczekujących po oglądanych przez siebie obraz
Mike Lowrey i Marcus Burnett wracają z piskiem opon po niemal 20 latach zasłużonej emerytury i, mimo iż jeden posiwiał, drugiemu zaś urósł brzuszek, ciągle nie powiedzieli ostatniego słowa, a ich nowe przygody bawią równie dobrze, jak kiedyś. Gotowi na kolejny rozdział z życia tytułowych Niegrzecznych Chłopców?
Hej, tu Harley! Co tam u Was? Jeszcze nie byliście na seansie? Jaka strata… Marsz do kina! Oj, przepraszam, nakrzyczałam na Was? Nie, to była tylko sugestia. Mam dla Was parę ciepłych słów o nowym filmie ze stajni DC. Będzie Joker? Nie do cholery, Pan J. mnie zostawił, tak, mówię prawdę, czemu nikt mi nie wierzy? To film o mnie, mojej emancypacji w Gotham i znajdywani
Grudzień zawsze napawa mnie optymizmem. Temperatura spada, na dworze zaczyna prószyć śnieg, a sklepy i okolica wypełniają się świątecznymi ozdobami. W takim czasie zwyczajnie nie mam ochoty na poruszające trudne tematy produkcje, ponieważ sama atmosfera zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia po prostu temu nie sprzyja. W tym wyjątkowym okresie poszukuję nieskompliko
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Polecamy podobne artykuły
Wieś na Kujawach. Jesienny wieczór. Za oknem wieje lekki zimny wiatr, nad polami unosi się mgła tak gęsta, że może „zadusić” konia razem z woźnicą. Gdzieś w oddali wyją… wilki (niech się nikt nie dziwi, są dowody na to, że przybyły do miejscowych lasów). Dodatkowo coś się dzieje z prądem, a w szafce stoi ostatnia świeca. A ja trzymam w dłoniach książkę i mam obawy, cz
Teraz czytane artykuły
„Siódmy syn” to próba przeniesienia na srebrny ekran pierwszej powieści z popularnego w Wielkiej Brytanii cyklu powieściowego noszącego nazwę „Kroniki Wardstone” autorstwa Josepha Delaneya. Podobnie, jak papierowy pierwowzór produkcja koncentruje się na przedstawieniu przygód Thomasa Warda, tytułowego siódmego syna, siódmego syna w nieprzerwanej linii męskiej, który p
Piotr Szczepanik śpiewał kiedyś: „Kochać – jak to łatwo powiedzieć”. W filmie „Ona” to magiczne słowo z mozołem przechodzi przez ludzkie gardła. Niemal wszyscy są samotni, zabiegani, obsesyjnie „związani” z wirtualnym światem. Mijają się na chodniku, w parku, nie potrafiąc nikomu spojrzeć w oczy, nie dostrzegając siebie nawzajem. Z maleńką słuchawką w uchu, mając stał
Rzadko, ale to naprawdę bardzo rzadko zdarzały się gry poruszające temat I wojny światowej i choć były takie serie jak „Red Baron” czy „NecroVision”, to żadna nie podchodziła do tego zbyt poważnie. Przed 100. rocznicą jej rozpoczęcia, na rynek trafiła jednak inna produkcja. Jest to niejako hołd dla poległych i cierpiących w tamtych czasach, a o przypomnienie strasznyc
„Dawno, dawno temu” - tymi oto słowami zaczyna się film oparty na motywach „Śpiącej królewny”, klasycznej baśni Charlesa Perraulta. Jednakże nie dajcie się zwieść. Im dalej w las, tym produkcja pt. „Czarownica” (oryg. tytuł „Maleficent”) zaczyna mieć bardziej widoczne znamiona luźnej reinterpretacji. Nic dziwnego. Już sam reklamowy slogan: „Poznaj prawdziwe oblicze le
Środa 14 marca 2018 roku – smutna to data w historii nauki. Wtedy bowiem odszedł Stephen Hawking. Wielki uczony, człowiek niezwykły, człowiek, który hipnotyzował i fascynował, którego spuścizna przetrwa długie lata. Dożył 76 lat. O śmieci Hawkinga poinformowały jego troje dzieci.
W serwisie YouTube od 15 września 2017 roku można oglądać krótkometrażową animację pt. „Niezwyciężeni”. Za jego produkcję odpowiadają: Instytut Pamięci Narodowej, studio Fish Ladder/Platige Image i firma Juice. Obraz powstawał przez rok, a jego premiera odbyła się podczas konferencji prasowej w stołecznym Centrum Edukacyjnym IPN. Przez 4 minuty przedstawiona jest tu h
„Szybcy i wściekli” to już niewątpliwie kultowy cykl liczący aż siedem odsłon, z których każda to niezły akcyjniak na miarę XXI wieku. Nie tak dawno mogliśmy oglądać w kinach ostatni rozdział wspomnianej antologii, która zdobyła ogromną popularność i kasowy sukces, jakim mogą pochwalić się tylko nieliczne serie (dobrym przykładem będą znane z lat 80. produkcje takie j
26 stycznia 2020 roku świat sportu zapłakał. W katastrofie helikoptera zginął 41-letni Kobe Bryant – amerykański koszykarz NBA, jeden z najlepszych w historii tego sportu. Jego prywatna maszyna rozbiła się 65 kilometrów na północny-zachód od Los Angeles. Powodem mogła być gęsta mgła. Na pokładzie znajdowało się jeszcze 8 osób, w tym 13-letnia, także grająca w koszyków
Zacznijmy od tego, że mająca swoją premierę w roku 2008 gra pt. „Star Wars The Force Unleashed” jest, jak już sam tytuł oryginalny wskazuje, obsadzona w kanonie „Gwiezdnych wojen”. Na podstawie owych filmów zostało stworzone mnóstwo gier, gorszych lub lepszych, jednak przedstawioną w tej recenzji na pewno można zaliczyć do jednej z najlepszych w tym uniwersum.
Byliśmy w sercu Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego. A konkretnie w Nowym Duninowie – niewielkiej, acz malowniczej, położonej na Mazowszu nad Wisłą, miejscowości. Dlaczego warto tu przyjechać, szczególnie w okresie wakacyjnym, w połowie lipca? Jakie znajdziemy tu atrakcje?
O tym święcie polskiego kina jeszcze na łamach portalu nie wspominaliśmy. Teraz się to zmieniło. Z dwóch powodów. Po pierwsze tegoroczny Festiwal Filmów Fabularnych w Gdyni obchodził czterdzieste urodziny, po drugie finałowa sobotnia gala odbyła się w atmosferze powagi i żałoby. W jednym z hotelowych pokoi znaleziono bowiem ciało młodego reżysera Marcina Wrony, któreg
Dziś powrót do klasyki. Zaczął się wrzesień, a to właśnie w tym miesiącu, a dokładniej 25 września 1967 roku zespół The Doors wydał swój drugi album pt. „Strange Days”. Krążek w 2003 roku trafił na listę 500 najlepszych albumów według magazynu Rolling Stone. A z kolei prawie 30 lat temu miał swoją premierę film biograficzny z Valem Kilmerem w roli charyzmatycznego Jim
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Uwielbiam gry, które umieją być wielkie swoją skromnością – trochę jak pracowite mrówki niezauważalnie przemykające pomiędzy tuzami branży. Wystarczy jednak, by gracz poświęcił im z bliska trochę uwagi, a przekona się o urodzie ich świata: z głębią bez efekciarstwa, wciągającego bez hollywoodzkiego rozmachu, trafiającego do wielu chętnych bez medialnego szumu wokół.
Wesołe jest życie staruszka, oj wesołe! Szwed Allan Karlsson, bo o nim mowa, jest znakomitym przykładem na potwierdzenie tej życiowej mantry. Właśnie wybija mu trzycyfrowa liczba – kończy okrągłą setkę. Powód do zmartwienia? W jego przypadku odwrotnie. Nadal tryska zdrowiem i zamiast nudnego, wspólnego świętowania urodzin w Domu Spokojnej Starości, postanawia dać drap
Zagraniczne recenzje filmu „Chappie” dalekie są od pochwał. Krytycy zarzucają nowej produkcji Neilla Blomkampa wtórność i brnięcie po pas we własnym zagraconym podwórku (czyt. wypracowanym stylu). Czy mają rację? Nie do końca. Zapewne oczekiwali poważnego i ambitnego gatunkowego kina, a tymczasem otrzymali familijną, skierowaną do młodzieży, aczkolwiek dość brutalną o
Herosi znani z kart komiksów Marvela powracają na duży ekran w filmie „Avengers: Czas Ultrona” i ponownie pozostawiają po sobie zgliszcza. Misja, jakiej się podejmują, wymaga siły mięśni, sprytu i wspólnego działania w grupie. Tym razem, zamiast kosmitów, muszą walczyć z szaloną i nieobliczalną sztuczną inteligencją. Na nic zdadzą się negocjacje, więc o pokojowym rozw
Nowości
Każdy z nas ma jakąś ulubioną cząstkę w wielu dziedzinach życia, do której przywiązuje podświadomie większą wagę – zespół muzyczny lub sportowy, książka, reżyser, kolor czy danie. Każdy gracz ma zatem tę ukochaną grę, do której nostalgiczne uczucie nie zostało zasypane piaskami czasu ani wypchnięte przez inne obowiązki i zainteresowania – natomiast każdy gracz lubiący
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przy
No i stało się po raz dziewiąty, to, co stać miało. Wiadro pomyj się wylało… Stop! Spokojnie. Żadni hejterzy z nory nie wyleźli, jeno Węże wypełzły. Ale ani te ogrodowe, ani gady, a nagrody, czy raczej (anty)nagrody przyznawane najsłabszym filmom polskim, ich twórcom oraz aktorom. W tym roku „ślad po ukąszeniu” na długo pozostanie na dłoniach Michała Milowicza, który
Niesamowite! Tysiące zajęcy przyszło pod sejm. Protestują. Nie chcą już być kojarzone z Wielkanocą. A pani Jadzi spod szóstki urodziły się bliźniaki - jeden czarny, drugi biały. Nie wierzycie? 1 kwietnia może zdarzyć się wszystko.
Muzyka może mieć różne oblicza, może być miksem wielu gatunków. I jak udowadniają Kacper, Jakub i Piotr, przekraczać granice. Łączy ich jeden zespół o nazwie Trippin’dog. Ten sam muzyczny gust. Ta sama „wrażliwość”. Podobne dźwiękowe „szaleństwo” w głowie. Podobny „węch”. Jedno miasto. No i jedna wydana niedawno, debiutancka EPka, a na niej trzy utwory. Słuchanie jej
Godzinny wykład profesora Krzysztofa Pyrcia na temat koronawirusa. Profesor Pyrć bardzo ciekawie przedstawia wszystkie cechy koronawirusów. Zapraszamy do oglądania!
Artykuły z tej samej kategorii
Przeprowadziłem „eksperyment”. Chcąc „osłodzić” sobie życie w ponurych czasach zarazy, postanowiłem naprawić „błąd”, jakim była rezygnacja z kinowego seansu „365 dni” – polskiego erotyka na podstaw bestsellerowej powieści. Cóż, po pierwsze nie miałem kogo zaprosić, mimo że zbliżały się walentynki; a po drugie naczytałem się, jak słaba to produkcja. Wybaczycie mi? Przy
Polski slasher – przecież to brzmi, jak przerażający oksymoron. I gdyby ktoś kilka lat temu stwierdził, że zostanie zrealizowany, to bym mu powiedział, by więcej nie ćpał. A nawet, jeśli uwierzyłbym w te słowa, to na pewno jedyną obroną przed tą produkcją byłaby ucieczka, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem nie dość, że slasher (towar deficytowy) się narodził, to jeszcze –
Zdecydowanie najważniejsza polska premiera stycznia już za nami. Mowa tu oczywiście o filmie „Psy 3. W Imię zasad” Władysława Pasikowskiego. Koniec trylogii, która swój początek miała w pierwszej połowie lat 90. XX wieku, zdobył bardzo skrajne recenzje. Wielu krytyków oceniło kontynuację legendy jako totalną szmirę, są też tacy, dla których to bardzo porządne kino sen
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.555