"Pan Mercedes" – Emeryt kontra "opancerzony" psychol - Recenzje książek

Już na wstępie można śmiało odpowiedzieć na powyższe pytanie. To nadal „stary i dobry” King! Nie ma bowiem rzeczy niemożliwych dla tegoż autora. I nawet na dziewiczym terenie, jakim jest kryminał, potrafi zahipnotyzować swoim wyrazistym, jedynym w swoim rodzaju stylem, dodatkowo kreśląc mocne postaci z krwi i kości. „Pan Mercedes” nie straszy jak „Lśnienie”, nikt nie przenosi się w przeszłość jak w „Dallas ‘63” ani nie ożywia zwierząt. Nie ma też wampirów, stworów wypełzających z mgły i potężnego dobrodusznego, czarnoskórego, obdarzonego tajemniczą mocą uzdrawiania, mężczyzny. Ale mimo tego, nie jest to typowa powieść kryminalna. I tu da się odczuć ten specyficzny klimat – to, co siedzi w głowach niektórych ludzi, może być bardziej przerażające niż najbardziej ohydny potwór z piekielnych czeluści.

 

„Panu Mercedesowi” najbliżej do „Christine”. Z tym wyjątkiem, że w tej drugiej książce zabijał samochód opętany przez ducha mordercy, a tutaj już w pierwszym rozdziale zabija człowiek siedzący za kółkiem potężnego mercedesa. Co ciekawe, my czytelnicy szybko dowiadujemy się, jak nazywa się psychopata, który podniecony wjechał w tłum bezrobotnych ludzi czekających na otwarcie targów pracy w City Center. Co popchnęło młodego Brady’ego Hartsfielda do tak makabrycznej zbrodni, która zebrała krwawe żniwo (zginęło 8 niewinnych osób, w tym dziecko)? Skoro zrobił to raz, to jest obawa, że na tym nie poprzestanie. Jego wewnętrzny demon czuwa…

 

Czytelnik wie więcej aniżeli główny bohater powieści Bill Hodges – emerytowany policjant z wydziału zabójstw. Bill jest zmęczony i sfrustrowany. Siedzi w swoim fotelu i przeklina w myślach nękane kryzysem miasteczko, w którym od lat mieszka. Poza tym wspomina byłą żonę i córkę, z którą nie miał najlepszych kontaktów. Ale to nie są jedyne powody jego depresji i sięgania po butelkę whisky. Hodges nie może spać przez ostatnią nierozwiązaną sprawę. Sprawę Pana Mercedesa właśnie. Dochodzenie utknęło bowiem w martwym punkcie. Brady umiejętnie poukrywał wszelkie ślady. Gdy Bill jest na krawędzi i traci nadzieję, że kiedykolwiek wpadnie na trop szalonego mordercy, oto ten przysyła mu list. Owa korespondencja sprawi, że były policjant znów „odżyje” i zrobi wszystko, aby wymierzyć sprawiedliwość i wytropić „sprafcę” (jak o sobie piszę zabójca z mercedesa). Billa wspomoże m.in. jego czarnoskóry, nastoletni sąsiad i przyjaciel Jerome.

 

Przez ponad 500 stron przygryzamy wargę i trzymamy mocno kciuki, aby bohaterowie zdołali przechytrzyć psychopatę, którego inteligencja i nieobliczalność idą w parze, będąc jego atutem i siłą. Nie będzie łatwo, gdyż tym razem stawka znacznie wzrośnie. Kto wygra ten wyścig z czasem? „Nowoczesny” Morderca kontra detektyw-emeryt „starej daty” (komputery są dla niego zbytnim wyzwaniem). Zło kontra dobro. Pojedynek ciemności z przedstawicielem prawa i sprawiedliwości (bez aluzji…). Hodges zaczyna prowadzić z przeciwnikiem swoistą grę – nawiązuje z nim rozmowę na czacie Pod Niebieskim Parasolem Debbie. Jednak musi to robić umiejętnie. Nie prowokować go, a jednocześnie deptać mu po piętach. Trzeba mieć na uwadze, że nawet na zewnątrz „blaszanego czołgu”, Pan Mercedes może być uzbrojony, „opancerzony” i bardzo niebezpieczny.

 

To, na co czytelnik zwróci uwagę, to oprócz wciągającej fabuły, interesujących postaci i „krwistych” dialogów, także budowanie opisów. King tworzy całość w formie czasu teraźniejszego. Miejscami ma się wrażenie, jakby czytało się scenariusz sensacyjnego filmu. Nie powinno Was dziwić, że za „Pana Mercedesa” otrzymał Nagrodę im. Edgara Allana Poe od Stowarzyszenia Amerykańskich Pisarzy Kryminałów. Wszak król jeszcze nigdy nie zawiódł! I mało kto, tak ja on, potrafi prześwietlić ludzką duszę na wylot…

 

Polecam. Warto!                          

 

Ocena: 8/10