
4 489
4 864 min.
Recenzje filmów
Filmaniak01 (1931 pkt)
2054 dni temu
2018-04-18 18:12:43
A czym? Symbolem silnej kobiety. Brzmi to może obecnie trochę naiwnie, ale rzeczywiście kobiety w tamtych czasach potrzebowały takiego wzoru, z którego mogłyby czerpać siłę w spełnianiu własnych marzeń. I właśnie Lara Croft tak jak wcześniejsza Wonder Woman spowodowała, że od tej pory coraz większą uwagę poświęcano kobietom w kontekście gier komputerowych. A co najważniejsze – my wciąż o niej pamiętaliśmy.
Pierwsza gra z udziałem tej pięknej pani archeolog pojawiła się w 1996 roku. Już wtedy jako „żeńska wersja Indiany Jonesa” zdobyła ona wielką popularność. Prawdziwym jednak przełomem miała się okazać wersja filmowa z 2001 roku z Angeliną Jolie w roli tytułowej Lary. Niestety „Lara Croft: Tomb Raider” spotkała się z wieloma mieszanymi opiniami. Jednym się ten film podobał, a innym nie. Koniec końców po kolejnej, już zdecydowanie nieudanej, części „Lara Croft Tomb Raider: Kolebka życia” o naszej pięknej ikonie kobiecości zapomniano na parę lat. Oczywiście, w międzyczasie pojawiły się kolejne udane gierki na konsole, ale jednak w tym wszystkim wciąż brakowało tego czegoś. I tym wyjątkowo udanym podejściem do tematu okazała się znakomita gra „Tomb Raider” z 2013 roku, która nie tylko imponowała pod względem stylistycznym, ale intrygowała fabułą, a Lara w końcu została przedstawiona bardziej „realistycznie”. I ten świetny powrót naprawdę zapowiadał dobrą przyszłość dla Lary Croft. Wtedy zaś pojawiła się decyzja o tym, by nakręcić filmową adaptację „Tomb Raidera”. Wielu fanów zapewne ucieszył ten fakt, ale z drugiej pojawiało się także duże grono sceptyków, które pamiętając ostatnią taką nieudaną próbę przeniesienia Lary na wielki ekran, nie dawało filmowi Roara Uthauga większych szans. Czy więc najnowszy „Tomb Raider” okazał się nie tylko udaną adaptacją świetnie przyjętej gry, ale przede wszystkim udanym powrotem Lary Croft? I z żalem muszę powiedzieć, że tak się niestety nie stało, gdyż poza paroma lepszymi fragmentami, ten film nie ma wiele do zaoferowania widzowi i nawet jedna świetna Alicia Vikander nie jest w stanie tego zmienić…
Załoga statku „Endurance” płynie poprzez niebezpieczne fale w pobliżu jednej z wysp koło Japonii. Wydaje jej się, że będzie to zwykła, archeologiczna ekspedycja w poszukiwaniu krainy zwanej Yamatai, na której rządziła niegdyś posiadająca nadprzyrodzone zdolności królowa Himiko. Ich jednak wszelkie oczekiwannia spełzają na niczym, kiedy niespodziewany sztorm rozbija statek u wybrzeży nieznanej wyspy. A tam wszystko okazuje się jeszcze bardziej tajemnicze. Kolejni członkowie załogi „Endurance” giną, a inni ukrywają się w poszukiwaniu pomocy. Jedną z nich jest 21-letnia Lara Croft, która wraz z przybyciem na wyspę od tej pory będzie musiała się odwagi i wytrwałości, by stawić czoło wszelkim przeciwnościom…
Och, pardon! To było streszczenie gry, a nie filmu. Otóż w nim Lara Croft (Alicia Vikander) jest córką Richarda Crofta (Dominic West), sławnego podróżnika, który po śmierci żony, usilnie poszukiwał spokoju i odnalezienia sensu w swoim życiu. I właśnie nim miały się okazać podróże. Kiedy jednak wyruszył on w poszukiwanie tajemniczej wyspy Yamatai, to nigdy stamtąd nie wrócił. Tymczasem jego córka Lara, rozwijała się dalej pod okiem opiekunki Any Miller (Kristin Scott Thomas). Co prawda nie poszła ona na studia na Oxford, ale i tak nauczyła się zarabiać na siebie jako kurierka, dostarczając przesyłki na swoim rowerze. A dodatkowo ćwiczyła fizycznie, trenując boks. W tym wszystkim bardzo mocno brakowało jej ojca, do którego żywiła głęboki żal i nie mogła przyjąć jego wielkiego spadku, myśląc, że „on nie umarł”. Kiedy jednak w jej ręce trafia tajemniczy przedmiot Richarda związany z tajemnicą królowej Yamatai, Himiko, to postanawia ona ruszyć na jego poszukiwania i w tym celu przybywa do Hong Kongu, gdzie łączy siły wraz z ciągle pijanym, ale lojalnym Lu Renem (Donnie Yen). Lecz nie tylko ona chce poznać sekrety Yamatai – również złowroga organizacja Trójca, na czele z Matthiasem Vogelem (Walton Goggins) pragnie odkryć moce Himiko, budząc ją do życia. Czy więc Lara zdoła odnaleźć ojca i powstrzymać wrogów, zanim tamci zagrożą zagładą całemu światu?
Kadr z filmu "Tomb Raider" (źródło: materiały prasowe)
Warto na wstępie zauważyć jak kolosalne znaczenie miał sukces „Tomb Raidera”. Z czego to wynikało? Ano z tego, że obecnie bardzo ciężko nakręcić udaną adaptację gry komputerowej. I w ten sposób stworzył się pewien schemat, według którego stworzenie takiego widowiska jest wręcz „misją niemożliwą”. Reakcja jednak na to okazała się zaskakująco dobra – zaczęto bowiem „wyścig szczurów”, w którym dla zwycięskiej produkcji czekała wielka nagroda. Lecz proszę się nie łudzić – dotąd nikomu ten czyn się jeszcze nie udał. „Warcraft” Duncana Jonesa (ze studia Blizzard) nie zdobył bowiem przychylności wszystkich widzów, a tymczasem ubiegłoroczny „Assassin’s Creed” okazał się klęską. Jedna z ostatnich nadziei spoczęła zatem na Larze Croft, która pomimo paru kontrowersji (związanych głównie z wyborem aktorki do jej roli), miała szanse odmienić to złe oblicze adaptacji filmowych gier komputerowych. Lecz i ona niestety tego nie zdołała uczynić, gdyż Roarowi Uthaugowi brakuje doświadczenia reżyserskiego, przez co w efekcie „Tomb Raider” nie ma interesującej fabuły, a najważniejszy temat dotyczący przemiany Lary został skrócony jedynie do powtarzającego się irytującego tekstu: „Tatuś Cię kocha”.
Mimo to, początek jest naprawdę dobry, ponieważ bardzo ciekawie nakreślono w nim charakter głównej bohaterki i jej motywacje, które znacznie różnią się od tych wszystkich, które mieliśmy już szansę zaobserwować w grach komputerowych i filmach z udziałem Angeliny Jolie. Przede wszystkim główna zmiana podejścia scenarzystów dotyczy jej rodu – w najnowszym „Tomb Raiderze” Lara wyrzeka się bowiem wszelkich bogactw, starając się nie wychylać sprzed szeregu, a zamiast tego wieść uczciwe, pracowite życie. I takie postępowanie ma nawet sens, który scenarzyści przedstawiają nam pod postacią jej rozbudowanych relacji z ojcem. Mówię rozbudowanych, bo rzeczywiście pojawia się tutaj sporo scen retrospekcyjnych. A co najważniejsze, dzięki temu wstępowi jesteśmy także w stanie jeszcze bardziej polubić Larę Croft i to nie tylko ze względu na wcielającą się w nią śliczną Alicię Vikander. Jej motywacje są zrozumiałe, poczucie bólu również i nawet jej chęć zdobycia czegoś w życiu poprzez treningi w walkach sztuki też mają swoje wytłumaczenie. Pojawiają się tu też głupie wstawki, jak ten dotyczący zakochanego w niej wielbiciela, ale i tak taki wstęp angażuje i co ważne – jest w stanie zainteresować oglądającego.
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Tomb Raider" – Legenda (nie)zapomniana
Więcej artykułów od autora Filmaniak01

"Dark: sezon 3" – Alfa i Omega - Seriale
„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była pustkowiem i chaosem”. Na przestrzeni wielu wieków człowiek próbował, próbuje i zapewne będzie dalej próbować bezskutecznie pojąć materię czasu i to, co go kształtuje. Jedni z nas odnoszą się więc do nauki, a drudzy w różnych kulturach próbują pogodzić się z tą niewiedzą poprzez zawierzenie swojej całej wiary Bogu. Jedno łączy obie te ścieżki: W dalszym ciągu nie wiemy kiedy i w jaki sposób doszło do początku świata… i kiedy ma dojść do zakończenia. To istne metafizyczne, tak nam bliskie, a zarazem odległe Alfa oraz Omega prześladuje nas od zawsze. Dawna Ziemia, która była pustkowiem, w końcu się więc z powrotem, w wyniku apokalipsy, w niego przerodzi. Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. I z tego właśnie powodu czas ma nad nami nieograniczoną władzę.

"Westworld" - sezon 3" – Ziemia obiecana? - Seriale
Ludzie od zawsze dążą do doskonałości. To jest jak kod wpisany w naszych rozumach: Chcemy ciągle zwyciężać. Jak tego dokonać? Coraz częściej właśnie poprzez udoskonalanie się i budowanie porządku, który by przewidział możliwe porażki. I to nie tylko w pracy, czy w rodzinie, ale też w całym społeczeństwie. Ten porządek ma na celu utrzymywanie kontroli nad chaosem, tak by się nie rozprzestrzenił. Jest on jednak jedynie pozorny, bo w człowieku wpisane są też emocje, które wpływają na jego decyzje. Jak to powiedział jeden z głównych bohaterów jednego z najciekawszych seriali ostatnich lat, Dr Ford: „You can’t play God without being acquainted with the Devil”.

"Wojny Klonów": finałowy 7. sezon – Mroczny świt - Seriale
Pamiętam, gdy jako młody chłopiec, który chodził do szkoły, co piątek w zniecierpliwieniu wyczekiwałem chwili, gdy skończą się lekcje i wrócę do domu, by o 19.00 usiąść przed telewizorem. Wówczas na ekranie pojawiały się charakterystyczne żółte napisy, główny motyw muzyczny, motto odcinka, wspólnie oznajmiające jedno – nadejście nowego odcinka „Wojen Klonów”. Odkąd pamiętam, zawsze byłem fanem „Star Wars”. Z czego to wynika? Nie wiem, ale na pewno, że duży udział w tym mieli moi rodzice, którzy zabrali mnie do kina na „Zemstę Sithów”. Od tamtej pory zacząłem interesować się odległą Galaktyką i właśnie „Wojny Klonów” sprawiły, że moja początkowa pasja przerodziła się w miłość. A teraz razem z finałowym 7 sezonem nadszedł czas na koniec serialu, który zapewne dla wielu też był wspomnieniem dzieciństwa.

"Sala samobójców. Hejter" – Toxic Wave - Recenzje filmów
To tendencja: Gdy uczniowie wracają do szkoły we wrześniu, żałują że ich ferie letnie się skończyły i już odliczają dni do następnych. I nie ma w tym absolutnie nic dziwnego, bo podobnie ma się sprawa w przypadku dorosłych i ich urlopów. Jedne jednak wakacje nigdy się nie kończą, a żeby ich zaznać w życiu wcale nie potrzeba wiele. Wystarczy włączyć komórkę, wpisać hasło, a następnie wejść do sieci – niezwykłego miejsca, nazywanego Internetem. Skarbnica wiedzy? Raj, w którym spełniają się marzenia? Dla wielu, w tym Tomka – głównego bohatera najnowszego filmu Jana Komasy, pewnie tak.

"Mesjasz" – Posłaniec prawdy? - Seriale
Każdy iluzjonista ma inny sposób działania, sztuczki i sposoby na to, by widzowie mogli go docenić, ale łączy ich jedna zasada, która nigdy się nie zmienia: „W magicznej sztuczce nie chodzi o to, jak ją zrobić. Prawdziwa sztuka polega na tym, by ludzie w nią uwierzyli”. Dla magików ta zasada jest jak przykazanie, którego zawsze należy się trzymać, bo inaczej pokaz nie ma szans powodzenia. A jak można odnieść to do naszej wiary? Czy istnieje zasada, określająca to, jak powinniśmy się zachować, byśmy zawsze byli silni wiarą? Wydaje się, że zależy to od naszego osobistego zrozumienia prawdy. A jednak ci, którzy wierzyli w proroków, w momencie pojawienia się Jezusa Chrystusa, przybili go do krzyża.
Polecamy podobne artykuły

"Tomb Raider" – Człowieczeństwo Lary - Recenzje gier
"Tomb Raider" to gra stworzona przez amerykańską firmę Crystal Dynamics, znaną głównie z poprzednich trzech części "Tomb Raider: Legenda", "Tomb Raider: Anniversary" i "Tomb Raider: Underworld". "Tomb Raider" należy do gatunku przygodowych gier akcji, ukazanej z perspektywy trzeciej osoby. Kolejna odsłona tej serii jest już jej dziesiątą częścią, a także drugim rebootem po części ósmej. Czy tym razem otrzymaliśmy udany restart jednej z najpopularniejszych serii w historii branży gier komputerowych? O tym poniżej.

"Rise of the Tomb Raider" – Narodziny hieny cmentarnej - Recenzje gier
Są takie produkcje, które uznaje się za idealne bądź prawie idealne, a kiedy zapowiedziana zostaje ich kontynuacja, zastanawiamy się, czy twórcy staną na wysokości zadania i dostarczą produkt jeszcze lepszy albo przynajmniej równie dobry. Dla mnie taką idealną produkcją był „Tomb Raider” z 2013 roku, który tchnął nowe życie w skostniałą serię i okazał się być znakomitą, piekielnie wciągającą i dynamiczną grą akcji. Czy jego kontynuacji, „Rise of the Tomb Raider”, udało się przebić część pierwszą? No cóż – i tak, i nie.
Teraz czytane artykuły

"Tomb Raider" – Legenda (nie)zapomniana - Recenzje filmów
Lara Croft to obecnie jedna z najbardziej popularnych postaci we wszystkich grach wideo. I nie wynika to jedynie z tej przyczyny, że taka piękna, inteligentna i z niezwykłymi umiejętnościami fizycznymi kobieta jest w stanie zachwycić niejednego mężczyznę z konsolą w dłoni. Oczywiście, zapewne miało to jakieś tam znaczenie, ale nie mam zamiaru skupiać się mocniej na tym temacie, bo tym zdecydowanie ważniejszym jest to, czym była Lara Croft dla całej popkultury.

"Home Sweet Home" – Śmiertelna zabawa w chowanego - Recenzje gier
„Home Sweet Home” to pierwszoosobowa gra z gatunku horror, łącząca ze sobą elementy walking simulatora, skradanki i przygodówki. Na tle licznej konkurencji produkcja wyróżnia się osadzeniem akcji w realiach tajskiej kultury i mitologii. Gra została pierwotnie wydana w 2017 roku jako tradycyjny FPS, jednak z czasem twórcy dodali tryb VR, co pozwala w nią grać także przy pomocy hełmu wirtualnej rzeczywistości!

"Watchmen" – Biała supremacja, czarna supermoc - Seriale
Pamiętam ten dzień – włączony ekran telewizora, już za chwilę zostanie wyświetlony „Watchmen” od HBO. Nie wiem, czego się spodziewać. Nie znam papierowej wersji Alana Moore’a, wydawanej przez DC Comics w latach 80. Nerwowo obgryzam paznokcie. Niby w sieci opinie krytyków są zgodne – że to coś świeżego, zjawiskowego. Z drugiej strony znajomi na Filmwebie, którzy parę odcinków mają już za sobą, narzekają i nie wiedzą, czy chcą dalej brnąć w ten świat. Ja zabrnąłem, mając w pamięci kinowych „Strażników” Zacka Snydera i licząc, że serial będzie równie klimatyczny i wizjonerski.

Niklaus Pieron – promotor śląskiej mowy i kultury! - Ludzie Youtuba
Z cyklu ludzie YouTuba tym razem prezentujemy człowieka, który mimo młodego wieku, „z niejednego śląskiego pieca jadł chleb”. Pochodzi z Bytomia, a znany jest z tego, że jako Niklaus Pieron prowadzi swój kanał, na którym tworzy liczne materiały w rodzimym dialekcie. Chce w ten sposób promować ślonskom godkę. Aby dotrzeć do większej liczby widzów, wrzuca też gameplaye z gier czy testy sprzętu. Pomysłowy i coraz bardziej popularny Niklaus udzielił wywiadu dla portalu Altao.pl. Przeczytajcie, co też miał ciekawego do powiedzenia.

"The Witcher" – Okruchy Lodu - Seriale
Stało się! Lecąc na skrzydłach dalekosiężnego rozgłosu (wciąż dość świeżego), jakim CD PROJEKT RED obdarował dzieła autorstwa Andrzeja Sapkowskiego oraz poprzedzając wszystko świetną kampanią reklamową, Netflix oddaje w nasze ręce pierwszy sezon przygód profesjonalnego łowcy potworów – Geralta z Rivii.
Nowości

"Niebieskooki samuraj" – Zemsta rysowana mieczem - Seriale
Słyszycie Netflix, myślicie „kolejny serial bez ikry, średniak, jakich wiele, z poprawnością polityczną wylewającą się z ekranu niczym woda po pęknięciu tamy na rzece”. Z produkcjami aktorskimi faktycznie tak się często mają sprawy, ale w przypadku animacji jest zgoła inaczej. Był już dowód w postaci „Arcane” (historii dziejącej się w świecie gier z serii „League of Legends”) i „Cyberpunk: Edgerunners” (opowieść z uniwersum „Cyberpunka 2077”). W 2023 roku dołączą do tych tytułów „Niebieskooki samuraj”. I jest najlepszy! Ma taki klimat XVII-wiecznej Japonii (ach ta muzyka!), tak brutalne walki i taką głębię psychologiczną głównego bohatera, że nic, tylko bić pokłony!

Poznajcie OBYWATELI DT i zatęsknijcie za Krakowem... - Zespoły i Artyści
Pewien kwartet i jego pewna piosenka sprawiają, że każdy zauroczy się w stolicy Małopolski, choć miłość to będzie niełatwa. Bo „Kraków” ma swoje wady i zalety. Wszak jak pięknie i szczerze śpiewa Norbert Giza: „To miasto turystów, żebraków. Miejskiej inteligencji, studentów i cwaniaków. Kraków kocham, lubię, nienawidzę. Zawsze tęsknię... gdy długo nie widzę”. Jakże prawdziwe słowa, szczególnie dla kogoś, kto – tak jak wspomniany wokalista – żyje tam od 10 lat. Zatem nie ma co się zastanawiać – pakujcie walizki, czas ruszyć do krainy Smoka Wawelskiego, jednak najpierw warto odwiedzić Dąbrowę Tarnowską. Dlaczego? W tym mieście narodzili się bowiem Obywatele DT.

"Na mały palec": najnowszy singiel IGI robi furorę w sieci - Zespoły i Artyści
Poznajcie najnowszą muzyczną propozycję od IGI. "Na mały palec" to poetycka opowieść o niedokończonych historiach, które trwają w naszych sercach!

Olbrychski, Komorowska i Zanussi o Janku Nowickim, czyli piękny wieczór wspomnień! - Fotorelacje
Giganci kina – tak o nich mówi burmistrz Eugeniusz Gołembiewski (trudno się z nim nie zgodzić). I jest niezwykle dumny i szczęśliwy, że tych troje wspaniałych ludzi odwiedziło Kowal na Kujawach. Wszak Daniel Olbrychski, Maja Komorowska i Krzysztof Zanussi to faktycznie legendarne osobistości polskiej kultury. To właśnie tych troje spotkało się w dużej sali OSP z mieszkańcami miasteczka i jego okolic, aby w ramach festiwalu „Białe walce” powspominać, zmarłego w grudniu 2022 roku, Jana Nowickiego. Poniedziałkowy wieczór 27 listopada przejdzie do historii jako pełna anegdot z życia i twórczości Mistrza podróż w czasie.

Igor Jaszczuk powraca po 24 latach! Prawdziwe "Dzikie zwierzę"! - Zespoły i Artyści
24 listopada 2023 roku stała się rzecz niesłychana! Igor Jaszczuk przypomniał się światu i wypuścił na wolność „Dzikie zwierzę”. Bez obaw, on tylko zaprezentował solowy utwór pod takim tytułem. Jako autor tekstu, jako kompozytor, który chce być po prostu sobą!

Comedy Wildlife Awards 2023: "Polskie" kłótliwe dzwońce i kangur z "gitarą" - Fotografia/Malarstwo
Zwierzęta są jak ludzie. Nie wierzycie? Wystarczy spojrzeć na nagrodzone zdjęcia w konkursie Comedy Wildlife Photography Awards. Na jednym z nich, tym głównym, pewien kangur zachowuje się tak, jakby grał na niewidzialnej gitarze. Na drugim, też zwycięskim, ale w kategorii Junior Award, młody dzwoniec (mały ptak z rodziny łuszczakowatych) „strzela focha”, bo chyba jedzonko dostarczone przez rodziców nie było smaczne. A więc „ludzkie zachowania”, przez co też tak prawdziwe, emocjonalne, ale i bardzo zabawne! W tym drugim przypadku mowa nawet o ptakach sfotografowanych przez Polaka – Jacka Stankiewicza!
Artykuły z tej samej kategorii

"Chłopi" – Wsi anielska, wsi diabelska - Recenzje filmów
„Cepelia, w której maczała swoje paluchy Sztuczna Inteligencja, malując każdą scenę w męczące oczy barwy”. Mniej więcej to sądzi o nowej adaptacji „Chłopów” Władysław Reymonta pewien znany krytyk filmowy. Powinien on uderzyć się w pierś i obejrzeć tę animację raz jeszcze. Tak, to ludowe rękodzieło, ale o dużej wartości artystycznej – choć bliskie książkowym opisom, to jednak na swój sposób uwspółcześnione, pozbawione kurzu osiadłego na dawnej księdze. Gdy kilka lat temu ponad 100 malarzy zabrało się do skrupulatnej pracy z pędzlem w dłoniach, to jeszcze nikt nie wiedział, że AI aż tak rozwinie się w roku 2023. Można zapytać po co? Czyż nie lepiej, aby powstał „zwykły” film fabularny bez tej otoczki? Nie, bo taki już nakręcono, a owa forma tylko dodała magii i innej, niepokojącej namacalności.

"Oppenheimer" – O człowieku, który stał się (anty)Prometeuszem - Recenzje filmów
Christopher Nolan zszedł na ziemię i zdetonował bombę – zrealizował film, w którym nie cofa bohaterów w czasie, nie każe im lecieć w kosmos ani zakradać się do snów. „Oppenheimer” to jego najbardziej ambitna produkcja, oparta na książce nagrodzonej Pulitzerem. Ale to żadne szpiegowskie kino czy rasowy thriller, choć pewne elementy takowych gatunków zostają tu przemycone. To bardziej opowieść o silnej jednostce, postawionej pod ścianą i mierzącej się z własnymi „demonami”. Trzygodzinny dramat, z polifoniczną narracją na trzech poziomach czasowych, gdzie istotne są przede wszystkim dialogi i monologi, a mimo to nie ma znużenia, nie patrzy się ciągle na zegarek (to robią postacie w filmie). Ma się natomiast poczucie obcowania z czymś, co ociera się o wybitność, lecz jednocześnie niektórzy mogą odnieść wrażenie, że do pełnej filmowej doskonałości czegoś zabrakło…

"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów
Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...

Pierwsze lody... czyli jak to jest z "Polityką"? - Recenzje filmów
Chyba mało ludzi nie widziało jeszcze najnowszego tworu Patryka Vegi pt. „Polityka”. A wśród tych, którzy widzieli, opinie są raczej w miarę podobne. Bo mówią, że to gniot, że totalna porażka, że stracony czas no i czego innego się w sumie po Vedze można spodziewać?

"Dziedzictwo. Hereditary" – Osaczeni - Recenzje filmów
„Dziedzictwo. Hereditary” to kolejny po „The Witch” oraz „To przychodzi po zmroku” znakomicie oceniany przez krytyków dreszczowiec od wytwórni A24, który stara się wyjść poza schematyczne gatunkowe ramy. Bo to bardziej duszny dramat o rodzinie zmagającej się z żałobą niż typowy straszak. Zrealizowany przez debiutanta przykład artystycznego kina, które z komercją ma niewiele wspólnego.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2023 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.847