"Później" – King już was nie przestraszy - Recenzje książek

W ubiegłym roku od mistrza horroru otrzymaliśmy jedynie zbiór całkiem przyzwoitych opowiadań zatytułowany „Jest krew”. Ten rok bez jego nowej powieści spowodował we mnie ogromny głód i wyczekiwałem jego nowej książki z wielkim zainteresowaniem. Tym bardziej „Później” mnie sfrustrowało, bo nie pamiętam, kiedy ostatnio King tak mocno nie stanął na wysokości zadania.

 

W 2018 wyszło „Uniesienie”, które jasne, nie było najwyższych lotów. Jednak ja nie brałem zbytnio na poważnie akurat tej pozycji. Dlaczego? Po prostu czuć było, że King nabazgrolił coś w parę dni i zachciało mu się to wydać. To miało niby 180 stron, ale gdyby nie było rysunków (tak, w książce Kinga są rysunki), czcionka nie byłaby tak duża i rozwleczona, myślę że spokojnie dałoby się to zmieścić na 70 stronach. Dlatego też nie wypominałem tej książki Kingowi, szczególnie że tego samego roku ukazał się „Outsider” – powieść po prostu powalająca i należąca do mojej absolutnej czołówki jego twórczości. A wspominając ten 2018 rok, po przeczytaniu „Później” mam cichą nadzieję, że ta powieść robi za takie kolejne „Uniesienie”. Zaś na ten rok King zaplanował jeszcze premierę „Billy Summers” i jeśli to także okaże się zawodem, to już szczerze się pogniewam na Pana Kinga.

 

Okładka (źródło: www.wydawnictwoalbatros.com)

 

Co do samej powieści, występuje tutaj narracja pierwszoosobowa, za którą nie przepadam, ale autor nieraz jej używając, pisał książki wpisujące się w moje gusta. Narrator gdzieś na początku historii mówi, że to co przeżył, to istny horror. I w tym momencie łapię się za głowę. Ja się do tego przyzwyczaiłem, że King już nie straszy. Jego ostatnie dzieła są raczej w klimatach kryminału, czerpiąc czasem trochę z thrillera. Ale mi to nie przeszkadza. Napisał wystarczająco dużo horrorów i nikt mu nie odbierze tronu króla w tym gatunku. Tylko dlaczego na siłę próbuje nam wcisnąć kit, że to będzie przerażająca historia? Nie wiem.

 

„Później” niby wpisuje się w stylistykę Kinga, a z drugiej strony ma zdecydowanie wolniejsze tempo, „siły zła” nie są tu tak mocno akcentowane, a historia skupia się głównie na sprawach codziennego życia. Bo oto dostajemy opowieść o chłopcu, który widzi zmarłych i w sumie tyle. Całość dzieje się na przestrzeni paru lat, a główny bohater ma większe problemy przez swoją matkę niż przez fakt swych nadprzyrodzonych mocy. Działa to na tyle infantylnie, że od pewnego momentu widzenie duchów przez tego dzieciaka nie robi na czytelniku żadnego wrażenia. Staje się normalnością podobną spałaszowaniu kanapki z dżemem. A kończąc lekturę widzimy, że służyło to jedynie jako chamski gimmick, mający choć trochę pomóc autorowi w opowiedzeniu zupełnie nieinteresującej historii o dojrzewaniu (?).

 

Całą lekturę czekałem na jakiś zwrot akcji, element zaskoczenia, coś, co posunie fabułę (pomaganie nowojorskiej policji w rozwiązaniu pewnej sprawy związanej z nieżyjącym, ale nadal groźnym mordercą) do przodu. Niestety się nie doczekałem. Czytając, nie czułem żadnej stawki, postacie od początku do końca nie przeszły żadnej drogi, a tempo nie ruszyło z miejsca ani na chwilę. To dziwne, gdyż do tej pory King nigdy nie bał się w połowie książki całkowicie namieszać w planach swoich bohaterów, tak by czytelnik czuł napięcie aż do ostatnich stronic. Tak, tu czułem jakby mu się już po prostu nie chciało, jakby nie miał ambicji na nic większego. I jestem pewny, że wszystkie moje pomysły na rozwój wydarzeń z książki, które przelatywały mi przez głowę podczas lektury, byłyby ciekawsze niż to, co finalnie dostaliśmy.

 

Ocena: 6/10

 

*Recenzja ukazała się także na moim fanpage'u o nazwie: MOVIE Brain. Filmy, Gry, Seriale

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję