"Doktor Sen" – Czy to głosy umarłych, czy dźwięk gramofonu? - Recenzje książek

Nie ma na tym świecie miłośników horrorów, ba! - nie ma nawet duchów, nie kojarzących nazwiska: King (na zdjęciu obok, źródło: www.wikimedia.org). Urodzony w 1947 roku do dziś napisał około pięćdziesięciu powieści i opowiadań. Niemal wszystkie z nich zyskały status światowych bestsellerów, a sam autor obrósł w swoisty kult. Zwykło się o nim mówić: mistrz grozy. „Lśnienie” było jednym z jego pierwszych papierowych dzieci (dwa razy zekranizowane - lekko zmieniona wizja Kubricka oraz bardziej akceptowalny przez autora miniserial).  Ale nie można zapomnieć, że oprócz stricte gatunkowych dreszczowców, stworzył też  znakomite dzieła w nieco poważniejszym tonie, jak choćby „Zieloną milę”. Biografia Kinga to jednak temat na osobny artykuł. Pozwólcie zatem, że przejdę do meritum (czyt. przybliżę fabułę i zachęcę do jak najszybszego zapoznania się z „Doktorem Snem”).

 

Kto nie zna poprzedniej powieści, musi teraz zamknąć oczy, a kto pamięta jej zakończenie, niechaj śmiało kroczy „ścieżką umarłych”.  Z hotelu Panorama, który niegdyś tętnił „życiem”, pozostało jedno wielkie gruzowisko. Właśnie tam, wysoko w górach skalistych, pisarz Jack Torrance przeistoczył się w szaleńca, a jego żona i synek ledwo uszli z życiem.

 

Danny Torrance nie potrafi zapomnieć. Nie potrafi odeprzeć makabrycznych obrazów przeszłości, namacalnych zjaw, które nękają go bez przerwy. Chłopak posiada dar lśnienia (jasność). Powtarza słowa: „bo wszystko to, co widzę, wiem, snem jest tylko, we śnie snem”. Niestety, to namacalny, powracający koszmar. Danny dorasta, traci kontakt ze starym przyjacielem, dawnym kucharzem hotelu Panorama. Wpada w sidła alkoholizmu, stacza się na dno. „Umysł to tablica, gorzała to gąbka”, ale czy pokona swoje słabości, czy zgniecie je w samym zarodku? Pewne zdarzenie staje się siłą napędową, postanowieniem całkowitej odmiany życia. Bohater wyrusza w podróż. W miasteczku Frazier w stanie New Hampshire rozpoczyna się nowy etap – najpierw próba wyjścia z nałogu, następnie praca w hospicjum, gdzie otrzymuje mieszkanie na strychu i przydomek „Doktor Sen”. Pacjenci z pomocą Dann’ego odchodzą na zawsze, ale zło nie śpi. Czai się w ukryciu, by raz jeszcze pokazać kły, a raczej jeden pożółkły kieł. Prawdziwy Węzeł to z pozoru miła grupa przeciętnych, na ogół, starszych ludzi, mieszkających w winnebago - rodzinnych domach na kółkach. Nie dajcie się zwieść! „Sabbatha hanti, lodsam hanti ….” – powtarzana przez nich przysięga-zaklęcie nie pozostawia złudzeń (czułem się jakby ukąsiła mnie żmija). Od wieków polują na lśniące dzieci i żywią się ich mocą (parą). Początkowo nieświadomy zagrożenia bohater musi stoczyć krwawą bitwę. Ma szansę wygrać tylko dzięki pomocy Abry Stone - dziewczynki o zdolnościach znacznie przekraczających „zwykłą jasność” (której losy równolegle śledzimy).

 

Napisanie udanej kontynuacji kultowej książki wydaje się być mission impossible. Spokojnie, Stephen King nadal jest w wielkiej formie. W dalszym ciągu straszy jak nikt inny. Posiada niewyczerpane pokłady pomysłów, klarowny styl i sprawne, lekkie pióro. „Doktor Sen” to bardzo dobry horror, klimatem zbliżony do „Lśnienia” i „Desperacji”. Tym razem akcja powieści nie toczy się w jednym miejscu przez ściśle określony czas. King zaczyna w latach 80., kończy w czasach nam współczesnych. Jest tajemniczy, nie odkrywa naraz wszystkich kart. Choć brakuje tu pierwszorzędnej świeżości „Lśnienia”, to „Doktor Sen” pozostaje pozycją niezwykle zajmującą. Podskórnie czuć narastające napięcie, obawy, lęki. Oczami wyobraźni obserwujemy nadprzyrodzone zjawiska, zamierzchłe rytuały. I jeszcze jedno - King trafnie, pod płaszczyzną duchów, przemyca i ukazuje przyziemny problem uzależnień do wszelakich trunków i środków odurzających.

 

Małe ostrzeżenie dla czytelników podróżujących po Stanach Zjednoczonych: Uważajcie na siebie. Nigdy nie wiadomo, kto siedzi w środku tych wszystkich camperów, poruszających się wolno po rozległych połaciach i drogach Ameryki Północnej. Jak głosi stare powiedzenie Anonimowych Alkoholików: STRACH to skrót od „stul uszy, ratuj, co się da, i chodu!”.

 

Ocena: 8/10

 

Polecam przy okazji oficjalną stronę autora:
www.stephenking.com

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję