"Human. :||: Nature." – Celebracja życia! - Recenzje płyt

Do rzeczy... Albo jeszcze nie. Podobnie jak Tuomas wystawię cierpliwość internautów na próbę. Cofnę się najpierw do czasów, kiedy tuż przed premierą obawiałem się krążka „Endless Forms Most Beautiful”. Tytuł brzmiał przyjemnie i intrygująco – inspiracją było wpływowe dzieło Karola Darwina „O powstawaniu gatunków”. Jednak o samą jakość tekstów – stronę liryczną byłem spokojny. Niepokój dotyczył nowej wokalistki Floor Jansen. Na szczęście niesłuszny, bo holenderska artystka, znana choćby z występów w grupie After Forever, dała czadu! Gdyby użyć nomenklatury militarnej, to śpiewająca sopranem dramatycznym, Jansen okazała się pociskiem wystrzelonym z armaty, kiedy jej poprzedniczka – Anette Olzon zaledwie kalibrem 9 mm. Floor sprawiła, że przestałem tęsknić za operowym głosem Tarji Turunen. Nie ma co ukrywać. Pokochałem tę wokalistkę! A sam album? Może nieco mniej („Once” nadal na podium), lecz nie sposób było mi go nie docenić – szczególnie zyskiwał po kolejnych odsłuchaniach. I podobnie będzie z „Human. :||: Nature.”

 

Zespół Nightwish w obecnym składzie (źródło www.nightwish.com)

 

Tuomas, który… bujał w obłokach, tj. spełniał się w 2018 roku jako kompozytor i tekściarz w oryginalnym projekcie „Auri” (razem ze swoją żoną – Johanną Kurkelą), powraca więc z tarczą. Już w tym akapicie napiszę, jaką dam mu ocenę: siedem na dziesięć lub – jak wolicie – szkolną mocną czwórkę. I nie ma co się silić na obiektywizm. To bardzo szczera, osobista nota stałego, wieloletniego fana. Nota, która być może w niedalekiej przyszłości ulegnie zmianie. Nie zajmę się jednak dogłębną analizą albumu. To opinia, która ma zachęcić nieprzekonanych czy tych, którzy pragną zmienić muzyczne przyzwyczajenia.

 

10 kwietnia 2020 roku. Naciskam play i słyszę, że „Human. :||: Nature.” ma w sobie magiczne elementy. A to już duży plus. I do tego jest autentyczny, bardzo przemyślany. Zadziwia intensywnością dźwięków i wokalną harmonią trojga wokalistów (Floor, Marko Hietali i Troya Donockleya). Słychać, że Tuomas i jego drużyna włożyli w dwupłytowe wydawnictwo wiele pracy. Ale uwaga! To nie żadne krążki, które bez problemu można zabrać ze sobą w długą podróż autem – szczególnie ten instrumentalny numer dwa. Album tak samo, jak poprzedni, wymaga bowiem od słuchacza pełnego skupienia. Holopainen kontynuuje tutaj dość podobną tematykę, pochylając się nad kondycją człowieczeństwa i egzystencją człowieka w dziejach świata, lecz jest w tym coś odświeżającego. Zetknięcie z tym albumem to niczym pierwszy kontakt z obcą cywilizacją (szczególnie, gdy nie zna się „Endless...”). Ciary na plecach, bo lekki strach przed niewiadomym. Z drugiej strony ciekawość nie ma granic. Powoli więc kroczymy ku kosmicznym istotom, wyciągamy do nich ręce na powitanie…

 

Okładka (źródło: youtube/screenshot)

 

Pole do interpretacji jest spore. Nietypowe teksty w dziewięciu utworach z dysku dotyczącego człowieka należy poza samym odsłuchaniem, z kilka razy przeczytać, najlepiej z tłumaczeniem, jeśli z językiem angielskim jest się na bakier. Z kolei drugi krążek to nieco inna bajka, ale jakże przyjemna – takiego połączenia z naturą jak najwięcej! To, co mnie najbardziej zaskoczyło i ucieszyło, to fakt, że Brytyjczyk Troy Donockley (pełnoprawny członek zespołu od wydania poprzedniej płyty), nie dość, że pięknie śpiewa w utworze „How is the Heart” – chyba jedynym dość radiowym o typowej kompozycji (mój faworyt do wzruszeń, te bicie serca na początku…), i dopełnia delikatny tam głos Floor, to jeszcze w większości kompozycji na albumie wchodzi na wyżyny swojego talentu jako multiinstrumentalista! Dudy, flety, buzuki, aerofon – czego tutaj nie ma! Symbioza tychże instrumentów działa na wyobraźnię, poszerza muzyczne horyzonty i razem z klawiszami Tuomasa i gitarowymi riffami Marko i Emppu zabiera słuchacza do innej, klimatycznej i energetycznej krainy. Za to wielkie dzięki panowie!

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Ale na początku, jeszcze przed premierą albumu, nie było aż tak miło. Przyznam, że miałem mieszane uczucia po przesłuchaniu singla „Noise” w serwisie YouTube. Sam teledysk, choć odważny w formie, nie pozostał ze mną na długo, a brak widocznej, śpiewającej Floor też był jego wadą. Tekst, czyli opowieść o uzależnieniu od smartfonów, tudzież mediów społecznościowych i dążeniu do bycia swoistym pępkiem świata, był za to godny zapamiętania. Piosenka żywa i „ostra” niczym „ElvenPath”, a dziecięce głosy w tle i chóry dodawały odpowiedniej atmosfery. Ale melodia w zwrotkach… Cóż. Mało płynna, zbyt chaotycznie szalona. Z drugiej jednak strony taka tematyka pasowała do kompozycji. Tylko ten chwytliwy refren – czy naprawdę musiał być bardzo podobny do motywu z „Gry o tron”? Nie wiem. Wiem natomiast, że w trakcie słuchania singla na płycie, doceniłem go bardziej. Podobnie jak kolejny singiel – taneczno-folkowy „Harvest”. Ten z kolei utwór wprawił w sielankowy nastrój, ale dopiero za drugim razem. Troy ponownie pokazał, że ma idealny, ciepły głos do takich folkowych kawałków, a Floor i Marko w chórkach, że nie byli tam przypadkowo. Dudy, akustyczna gitara, perkusja – te instrumenty plus klaskanie w tle w zestawianiu z treścią skupiającą się na połączeniu człowieka z przyrodą w dawnych czasach i tęsknocie za minionym światem – to ciekawa perspektywa. Nie samymi jednak singlami się żyje, bo nie one oddają charakter całości materiału, a ten jest odważny, różnorodny i w większości pozbawiony standardowej konstrukcji ze zwrotką, refrenem i solówkami, co też sprawiło, że początkowo trudno było mi się wgryźć i zaangażować w stu procentach. Nie ma tu wielu utworów, do których z chęcią powracałbym co kilka dni. Szkoda. Choć z drugiej strony może to i dobrze. Daje to możliwość powolnego odkrywania kart...

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję