bartoszkeprowski (1926 pkt)Strona WWW Autora1 082
1 356 min.
Recenzje filmów
bartoszkeprowski (1926 pkt)
707 dni temu
2018-01-07 13:06:45
Wśród obejrzanych przeze mnie musicali znalazły się m.in.: „Les Misérables: Nędznicy”, „Tajemnice lasu”, „Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street”, „Grease” oraz liczne produkcje wytwórni Disney, a mam tu ma myśli zarówno dzieła aktorskie, jak i animowane. Zatem pewne doświadczenie mam, jeśli chodzi o omawiany gatunek. Lecz żaden z powyżej wymienionych obrazów nie wywołał u mnie takiej euforii, jak „Król rozrywki”, określany mianem naiwnego, tendencyjnego oraz względnie kiczowatego filmu. Bredzę? Wątpię, bo w tym wypadku powyższe przywary wcale nie wpływają negatywnie na nowe dzieło z Hugh Jackmanem w roli głównej, obraz ten bowiem miał właśnie taki być. To ciepły, pełen szczerych emocji – w tym głównie nieprzebranej radości, chociaż nie brakuje też momentów wzruszeń i zadumy – hymn pochwalny na cześć P.T. Barnuma – nazywanego przez wielu tandeciarzem i kanciarzem, lecz dającego prostym ludziom sporo frajdy w ponurej i brutalnej rzeczywistości, przywracającego wiarę w marzenia i będącego uosobieniem słów tolerancja i akceptacja. O tym jest właśnie głośny „Król rozrywki”.
Fabularnie produkcja wypada przeciętnie. Ot kolejna biografia znanego na świecie człowieka, tym razem dotycząca P.T. Barnuma, twórcy cyrku. Scenarzyści w oparciu o życie wspomnianej ikony usnuli opowieść na temat spełnienia marzeń oraz szeroko pojętej tolerancji i przełamywania lodów. Widzowie zatem otrzymują idealistyczną baśń opiewającą wspaniałego według nich człowieka, będącego w dużym mierze symbolem wytrwałości i pracowitości, innymi słowy, prawdziwym wzorem do naśladowania. Scenarzyści początkowo odhaczają kolejne fragmenty z życia P.T. Barnuma (w sumie pomysł na sekwencję otwierającą film jest niezwykle oryginalny i daje przedsmak genialnych widowisk, czekających widzów w dalszej części produkcji). Obserwujemy więc młodego chłopca z zamiłowaniem do psot i kuglarstwa, a także słuchamy o jego marzeniach i miłości do pewnej, wyżej ulokowanej od niego w hierarchii społecznej, dziewczyny. Właściwe widowisko rozpoczyna się dopiero od zwolnienia z pracy rzeczonego bohatera, który postanawia zrobić ryzykowny krok i otworzyć swój własny biznes. Oczywiście należy tutaj dodać, że przedstawiona wersja życia P.T. Barnuma w „Królu rozrywki” dość mocno odbiega od rzeczywistości. Dużo tutaj filmowej magii i odrobiny dramatyzmu, mającej upiększyć i urozmaicić seans, lecz mi to w zasadzie nie przeszkadza. Z pewnością produkcja skłania do zrobienia własnego researchu na temat jednego z prekursorów współczesnej rozrywki.
Najmocniejszą stroną filmu jest fenomenalna oprawa audiowizualna. Jeśli tak kiedyś wyglądały przedstawienia cyrkowe, to żałuje, iż miałem okazję zobaczyć w Polsce jedynie marne imitacje tego, co ukazał moim oczom „Król rozrywki”. Gdy tylko tytułowy bohater zaczyna swoje show, widzowie zostają zauroczeni rozgrywającym się widowiskiem, dosłownie czułem się tak, jakby ktoś rzucił na mnie czar. Taneczne oraz akrobatyczne popisy obserwuje się z ogromną przyjemnością i szkoda, że jest ich tak mało, to w gruncie rzeczy film o powstaniu cyrku. Przedstawienia idealnie wpisują się w musicalową konwencję, a genialne wokalne zdolności aktorów dodają im smaczku oraz kolorytu. Dość już jednak o cyrkowych sztuczkach, skupmy się na pozostałych walorach filmu. Równie pozytywne wrażenie sprawia scenografia, na której tle rozgrywają się niezwykle angażujące występy, przez co mogła umknąć waszej uwadze. Bez dwóch zdań należy bić twórcom brawa, gdyż idealnie tworzy pożądaną atmosferę, wywołując u widza odpowiednie emocje, radość, smutek, a nawet łzy szczęścia.
Poza tym nigdy dotąd nie byłem aż tak bardzo usatysfakcjonowany z soundtracku filmu wliczającego się w poczet musicali. Owszem, w każdym potrafiłem odnaleźć interesujące dla mnie utwory, lecz w przypadku „Króla rozrywki” kupiłem dosłownie każdy, a po seansie miałem ochotę potańczyć w rytm usłyszanych piosenek, które do dziś nie opuściły mojej głowy. Zwyczajnie soundtrack prezentuje wysoką jakość. W większości utwory są rytmiczne, energiczne i pełne nieokiełznanej radości. Całość dopełniają wzruszające, o nostalgicznym brzmieniu piosenki. Utwory traktują o miłości, marzeniach, obawach, stracie, negocjacjach, szczęściu i spełnieniu, wewnętrznym rozdarciu, społecznych podziałach, a także akceptacji czy w końcu tolerancji. Cały przekrój – wszystko, czego moglibyście sobie zażyczyć. Co więcej, obsadzenie w głównej roli Hugh Jackmana, zdolnego i charakterystycznego aktora, idealnego na przywódcę, człowieka czynu (seria „X-Men”) o nieziemskim głosie, o czym mogliśmy się przekonać podczas seansu „Les Misérables: Nędznicy”, jak też młodych Zaca Efrona i Zendayę, również słynących ze swoich wokalnych umiejętności, zaowocowało prawdziwą ucztą dla uszu widzów. Można tylko bić brawo i wielokrotnie wracać do skrojonych na potrzeby filmu utworów.
Pomimo nieskomplikowanej i przewidywalnej linii fabularnej, produkcja uderza w stale aktualne problemy. Uważamy się za cywilizowanych ludzi, a nasze dokonania określamy dumnie mianem postępu oraz dziedzictwa dla przyszłych pokoleń, lecz ciągle nie nauczyliśmy się z szacunkiem podchodzić do różniących się znacząco od przyjętych przez społeczeństwo norm ludzi, spychając ich na margines, obrzucając dodatkowo wyzwiskami i traktując z pogardą. A to właśnie te charakterystyczne dla danej jednostki osobliwości stanowią o jej sile, ta odmienność od nudnego ogółu powinna być dla nas frapującą, nie zaś odstręczająca. Film ukazuje, iż z każdej, potencjalnej (wmówionej nam przez społeczeństwo) wady, możemy uczynić zaletę. Poza tym nasz wygląd, status majątkowy czy społeczny, nie mają w zasadzie żadnego znaczenia i są jedynie barierą, przeszkodą od osiągnięcia szczęścia, jak również wolności. Dodatkowo w żaden sposób nie wiążą się z talentem ani charakterem danego człowieka. Równie ciekawa jest wymowa o spełnieniu i szczęściu. Na przykładzie głównego bohatera obserwujemy, jak łatwo można zatracić się w dążeniu do zyskania aprobaty innych. Mimo iż P.T. Barnum zdobył majątek i sławę, to przez elitę traktowany był gorzej od nadwornego błazna, do którego przypadkiem uśmiechnęło się szczęście. Na każdym kroku przypominano mu o jego korzeniach i mało ambitnej pracy. Bohater zatem postanowił za wszelką cenę uzyskać ich aprobatę, co niemal doprowadziło go do katastrofy. Morał płynie z tego prosty, w życiu ważne są ideały i opinia bliskich nam osób, reszta to nic nie znacząco tło, które z biegiem czasu, widząc naszą wytrwałą pracę i zapał, kiedyś nas doceni, może nawet nigdy się o tym nie dowiemy, ale będziemy mieć poczucie spełnienia i zadowolenia, ponieważ zaakceptujemy siebie i to, co robimy.
„Król rozrywki” dostarczył mi dokładnie tego, czego oczekiwałem po jego tytule. Zatem niezapomnianego widowiska, po którym długo nuciłem zasłyszane piosenki, a nawet podrygiwałem do tańca. Z kolei moja dziewczyna rozbudziła w sobie dawną pasję do cyrkowych popisów – poiki. Niech więc powyższe słowa posłużą zarówno za rekomendację, jak i podsumowanie mojej recenzji.
Ocena: 9/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Król rozrywki" – Poważanie i bogactwo za wolność oraz radość!
Więcej artykułów od autora bartoszkeprowski
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Możecie nazwać mnie ignorantem, ale nigdy nie udało mi się przeczytać zarówno „Lśnienia”, jak i „Doktora Sen”. Wiem, powinienem się wstydzić, szczególnie iż bardzo sobie cenię Stephena Kinga i wręcz ubóstwiam jego powieści. Obiecuję poprawę, naprawdę. Niemniej, widziałem przynajmniej adaptacje obu rzeczonych książek. „Lśnienie” w reżyserii Stanley’a Kubricka to niewąt
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Można by powiedzieć, że powstanie sequela „Mamma Mia!” było jedynie kwestią czasu, lecz w tym wypadku, trwało to naprawdę długo – aż całą dekadę! Zatem, czy odgrzewanie kasowego, muzycznego widowiska sprzed dziesięciu lat miało sens? Przecież gorąca atmosfera po premierze oryginału dawno zdążyła oziębnąć, a jej fani zdobyć znaczne filmowe doświadczenie i wyrobić sobie
Polecamy podobne artykuły
„Staram się wstrzymać oddech” – tak zaczyna się momentalna piosenka zaśpiewana przez Loren Allred w musicalu „Król rozrywki” z 2017 roku. Zaśpiewana przepięknie, dodać należy. Dwa lata później z postanowił się z nią zmierzyć grecki wokalista z głosem jak dzwon. To Yannis Papadopoulos występujący w heavy metalowym zespole „Beast in Black” (o którym niedawno pisaliśmy).
Nowy film Roba Marshalla to pierwszorzędny musical przeznaczony dla ściśle określonego grona odbiorców. Pomimo faktu, że produkcja sygnowana jest marką Disneya, w niczym nie przypomina charakterystycznych dla powyższej wytwórni obrazów. „Tajemnice lasu” to mroczna opowiastka z niegłupią wymową, skierowana w szczególności do fanów musicali, jak również osób przekładają
Teraz czytane artykuły
Nie jestem zapalonym fanem musicali, zawsze preferowałem gatunki filmowe, w których śpiew jest wyłącznie dodatkiem, a nie jego głównym daniem. Cóż, taka moja natura. Niemniej jako krytyk filmowy nie raz miałem przyjemność z obrazami wliczającymi się w ten szanowany przez wielu kinomanów gatunek i, co najważniejsze, każdy z nich oceniłem pozytywnie, często chwaląc nie
Ed i Lorraine Warren zasłynęli w Stanach Zjednoczonych jako badacze zjawisk paranormalnych. W filmie „Obecność” możemy zapoznać się z ich najtrudniejszą sprawą (na potrzeby kina nieco ubarwioną). W tym artykule dowiecie się nieco o tym ekscentrycznym małżeństwie oraz o pewnej nawiedzonej lalce i kłopotach rodziny Smurlów.
„Był czarny czarny las. W tym czarnym czarnym lesie był czarny czarny dom. W tym czarnym czarnym domu był czarny czarny pokój, a w tym czarnym czarnym pokoju był czarny czarny stół, a na tym czarnym czarnym stole była czarna czarna trumna, a w tej czarnej czarnej trumnie był biały biały… trup!” – cytują na YouTubie aktorzy wcielający się w poszczególnych bohaterów w a
Długi majowy weekend coraz bliżej. W związku z tym w bardzo wielu miejscach w Polsce, zarówno w małych, jak i dużych miastach przygotowano przeróżne atrakcje. Nie tylko koncerty, ale także wystawy, spotkania, widowiska multimedialne czy sportowe dyscypliny. W artykule znajdziecie kilka wybranych wydarzeń w kilku miastach.
Jeśli chcecie się wzruszyć i poznać zawiłe ludzkie losy, a cenicie intrygujące reportaże, to jest pewna wydana przez Trzecią Stronę książka, którą polecam. Mowa o napisanej przez Małgorzatę Karolinę Piekarską i jej nieżyjącego już ojca Macieja Piekarskiego należącej do literatury faktu pozycji pt. „Syn dwóch matek”.
Tytułowi bohaterowie powieści Bena Eltona stwierdzają w pewnym momencie, że „jeśli zastraszanie stanie się dyscypliną olimpijską, to Niemcy zdobędą w Tokio w 1940 roku złoty medal”. Te słowa nie powinny dziwić. Większość wydarzeń w książce pt. „Dwaj bracia” rozgrywa się bowiem w brutalnych latach 20. i 30. XX wieku, a więc podczas powstania partii NSDAP, a następnie r
Na początku lat 90. XX wieku wypełniło się proroctwo. Bo jak inaczej nazwać współpracę dwóch ekscentrycznych, inteligentnych i tryskających ironicznym, czarnym humorem Brytyjczyków: Neila Gaimana i Terry’ego Pratchettta, jak nie proroctwem właśnie. Ci dwaj dżentelmeni to pisarze gatunku z pogranicza fantastyki, z których ten drugi – twórca „Świata Dysku” niestety nie
Wyznam jak na spowiedzi, że jestem zagorzałym miłośnikiem twórczości Henryka Sienkiewicza. Szczególnym afektem darzę jego Trylogię („Ogniem i Mieczem” od dawna jest w moich top 10 ulubionych powieści). Tym bardziej, dodatkowo zachęcony przez aktorkę Magdalenę Zawadzką, sięgnąłem po pierwszy tom przygodowo-historycznego romansu Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk pt. „Fortu
Grafika tekstowa jest używana od początku istnienia komputerów. W latach 80-tych i początku lat 90-tych XX wieku stała się sztuką często wykorzystywaną przez zespoły programistów i demoscenę.
Mr. John Wick stresujące życie prowadzi. Nie ma czasu na spanie, nie ma nawet czasu, aby spokojnie zjeść obiad. Jest sławny, ale czy szczęśliwy? Nie dość, że prześladują go wspomnienia o zmarłej żonie i dawnym czworonożnym przyjacielu, to na dodatek stanie się głównym celem wszystkich zabójców w Nowym Jorku. Telefony w dłoń panie i panowie asasyni. Już za moment odczy
Często miewamy w swoim życiu tzw. deja vu. Jest to odczucie, że dana sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, już nam się kiedyś przydarzyła. Ale ten artykuł będzie poświęcony innemu, chyba jeszcze bardziej niezwykłemu i ciekawszemu pojęciu, czyli efektowi Mandeli. Cóż to takiego?
To festiwal, który w kręgach obecnie rządzącej opcji politycznej ma wielu wrogów. Niedawno zakończyła się jego, wyjątkowo zorganizowana w połowie lipca (ze względu na Światowe Dni Młodzieży), 22. edycja. Czy Przystanek Woodstock to faktycznie samo zło? A pan Jurek Owsiak to negatywny wzorzec dla dzisiejszej młodzieży?
Tegoroczne lato przyniosło kilkadziesiąt premier nowych seriali anime – kontynuacji znanych tytułów, serii opartych na znanych mangach i lekkich powieściach, a także dzieł opartych na oryginalnych scenariuszach. Po które z nich warto sięgnąć? W rozwinięciu artykułu znajdziecie dziesięć seriali anime, które do tej pory zgromadziły wokół siebie dużą widownię, uzyskując
Alanis Morissette - dla niektórych współczesna królowa rocka, dla innych poetka i ilustratorka uczuć kobiecych. Odkryta i przedstawiona wytwórni płytowej przez samą Madonnę.
„Szachy to moja pasja. Codziennie przy partii szachowej, zwłaszcza przy blitzach zapominam o wszystkich zmartwieniach dnia codziennego. Czuję się jakbym słuchał muzyki, bo partia szachów to dla mnie jakby symfonia Mozarta. Inspiruje nowe idee, odradza ducha walki.” - Mieczysław Najdorf
Kilkanaście tysięcy lat temu na Ziemi istniały lądy i miasta, które dziś znajdują się w głębinach morskich. Jednym z zatopionych kontynentów jest Lemuria, zwana też Mu. W niniejszym artykule przedstawię dowody na poparcie teorii istnienia w przeszłości ogromnego kontynentu na Oceanie Spokojnym.
Czym należy się kierować podczas zakupu żywej choinki na Boże Narodzenie?
Nowości
„Słuchaj swego serca, kiedy ono cię wzywa, słuchaj swego serca, nic innego nie możesz zrobić” - śpiewała Marie Fredriksson w jednej z najpiękniejszych piosenek o miłości. I robiła to tak, że każdy zakochiwał się w jej głosie i wizerunku. Każdy wierzył w siłę uczucia. Niestety, nie zobaczymy już więcej tej szwedzkiej wokalistki zespołu Roxette. Marie zmarła 9 grudnia
Z 12 na 13 grudnia odbyła się ceremonia The Game Awards 2019, podczas której przyznano nagrody najlepszym przedstawicielom przemysłu gier komputerowych. Najważniejsze wyróżnienie – za tytuł roku – powędrowało do przygodowej gry akcji: „Sekiro: Shadow of Twice” Hidetaki Miyazakiego. Trzeba przyznać, że już sam zwiastun wydanej na PC oraz konsole Xbox One i PS4 w marcu
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nagroda Nobla to najbardziej prestiżowe osiągniecie dla każdego naukowca, działacza czy pisarza. Co roku do wybitnego grona wszechstronnych laureatów dołączają kolejni, którzy również wyróżnili się w swojej dziedzinie. Również w październiku 2019 roku Komisja Noblowska ogłosiła nazwiska osób, które w grudniu otrzymają nagrodę.
Z cyklu ludzie YouTuba tym razem prezentujemy człowieka, który mimo młodego wieku, „z niejednego śląskiego pieca jadł chleb”. Pochodzi z Bytomia, a znany jest z tego, że jako Niklaus Pieron prowadzi swój kanał, na którym tworzy liczne materiały w rodzimym dialekcie. Chce w ten sposób promować ślonskom godkę. Aby dotrzeć do większej liczby widzów, wrzuca też gameplaye
Artykuły z tej samej kategorii
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nie ukrywam. Czekałem na ten film bardziej niż na nowe „Gwiezdne wojny”. Ba! Bardziej niż na „Jokera”. Dlaczego? Lepiej darujcie te retoryczne pytanie. Scorsese. Jedno nazwisko, jedna odpowiedź, w której kryje się wszystko. Legendarny reżyser mający na swoim koncie klasyki. Człowiek portretujący gangsterski półświatek z dłonią równie mistrzowską, co Coppola i De Palma
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Co jakiś czas pojawiają się na ekranach kin takie filmy, że po ich obejrzeniu odzyskuje wiarę w kondycję naszego rodzimego kina. Inspirowane prawdziwymi wydarzeniami „Boże Ciało” Janka Komasy jest właśnie takim obrazem. Mało tego, ten zdobywca trzech Złotych Lwów na festiwalu w Gdyni oraz weneckiej nagrody specjalnej, sprawia, że odzyskuje wiarę w ludzi.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2019 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.349