"Pingwiny z Madagaskaru" – Mam genialny plan panowie - Recenzje filmów

Zaczęło się od animacji pt. „Madagaskar” (2005). Czterech ptasich przyjaciół, mimo niebycia głównymi postaciami, a jedynie ciekawym, humorystycznym dodatkiem, przyćmiło charyzmą i dialogami lwa, zebrę, żyrafę i hipopotamicę. Stali się tak bardzo lubiani zarówno przez dzieciaków, jak i dorosłych, że nie mogło ich zabraknąć w kolejnych odsłonach tego komediowo-przygodowego cyklu dla całej rodziny. W roku 2008 zrealizowano bijący rekordy popularności serial z akcją osadzoną w zoo w nowojorskim Central Parku. To spowodowało, że wreszcie, ku zadowoleniu fanów, grają pierwsze skrzypce w pełnometrażowym filmie.

 

I należy wyraźnie zaznaczyć, co dla niektórych może stanowić wadę, że kinowe „Pingwiny z Madagaskaru” są oddzielną, zamkniętą historią i z telewizyjną fabułą nie mają wiele wspólnego. Nie pojawiają się tu zwierzęta z zoo, nie podziwiamy przez cały czas boskiego ciała Króla Juliana i nie jesteśmy bombardowanym jego śmiesznymi tekstami. Twórcy pomijają też poruszane tam wątki, m.in. często wspominanych przez szefa dawnych członków oddziału: tajemniczego Manfrediego i Johnsona. 

 

Na początku cofamy się do lat młodości bohaterów. Gdzieś na zaśnieżonym obszarze Antarktydy wędruje stado czarno-białych ptaków, a wśród nich Skipper, Kowalski i Rico. Wyróżniają się. Nie chcą żyć w tym nudnym, lodowatym miejscu. Pragną działać, czują, że zostali przeznaczeni do wyższych celów. Wkrótce przygarniają Szeregowego – maskotkę drużyny. Przyjaciele i bracia, razem na zawsze. Od teraz jednoczą siły przeciwko złu. W filmie wrogiem jest niejaki Dave, który kiedyś skrzywdzony, zemsty szuka okrutnej. Tym razem błyskotliwy plan Skippera nie wystarczy. Z pomocą przyjdzie tajna organizacja – Północny Wiatr.

 

Jest zabawnie, inteligentnie, kolorowo i efektownie. Polski dubbing powtórnie wypada świetnie. Grzegorz Pawlak, Jacek Lenartowicz, Tomasz Steciuk i Janusz Zadura stają na wysokości zadania. Nie brakuje ironii, ukazania w krzywym zwierciadle stereotypów, celnych spostrzeżeń, pielęgnowania pięknej wartości, czyli przyjaźni i puszczania oka do starszego widza. I choć pełna slapsticku akcja toczy się odrobinę za szybko, przez co trudno złapać oddech (w jednym serialowym odcinku to dawało radę, ale w półtora godzinnym obrazie trochę męczy), to i tak zabawa jest przednia. Najlepszym podsumowaniem niech będą głośno wypowiedziane po seansie słowa przez kilkulatka: „film był odjechany!”.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję