aragorn136 (15466 pkt)Strona WWW Autora2 993
3 577 min.
Seriale
aragorn136 (15466 pkt)
1392 dni temu
2019-02-08 14:09:34
Pierwszy sezon „Narcos” zadebiutował w 2015 roku, a za jego sukces odpowiadał Eric Newman – amerykański producent („RoboCop”, „Bright”) i showrunner. Narrator z offu, jak w „Chłopcach z ferajny”, klimat lat 80. XX wieku i najważniejsze – czarny charakter w osobie słynnego kolumbijskiego bossa Pablo Escobara perfekcyjnie odegranego przez brazylijskiego aktora Wagnera Mourę: te wszystkie elementy sprawiały, że serial szybko stał się kultowy. Kolejna nakręcona z rozmachem seria też trzymała w napięciu, ukazując zmierzch boga kokainy. Trzecia przybliżała konkurencyjny kartel z Cali. I choć była nieco słabsza, to także oglądało się ją z niekłamaną „przyjemnością”. Pacho rządził!
Kadr z serialu "Narcos: Meksyk" (źródło: materiały prasowe)
W listopadzie 2018 roku światło dzienne ujrzał 10-odcinkowy „Narcos: Mexico”. Jego rychłą zapowiedź widzieliście w ostatniej scenie wcześniejszego „Narcos”, gdy zmęczony batalią z bandziorami Javier Peña (świetny Pedro Pascal) patrzył w dal i mówił, że to jeszcze nie koniec. Jednak to nie jemu przyszło ponownie wejść w legowisko węża i kolebki – tym razem – marihuany. Bo ten sezon został pomyślany jako oddzielny, jako tak naprawdę pierwszy. Też oparty na faktach. Skupiający się na innym kraju i innym – równie przebiegłym – pochodzącym z miasta Sinaloi królu narkobiznesu. To wspomniany na wstępie Felix Gallardo.
Kadr z serialu "Narcos: Meksyk" (źródło: materiały prasowe)
Mamy rok 1981. Wtedy przybywa do Guadalajary ambitny funkcjonariusz Enrique „Kiki” Camarena. Pochodzi stąd, ale to, co zastaje na miejscu, irytuje go i przeraża. Wie, ze może narazić rodzinę, lecz postanawia włożyć kij w mrowisko i stanąć do trudnej batalii z korupcją i dystrybucją trawki na niespotykaną skalę. Ma do pomocy tylko dwóch kolegów z wydziału i swojego szefa – sprawiedliwego „szeryfa”. Osamotnieni, niemogący liczyć na wsparcie meksykańskiego rządu i policji nie poddają się i wreszcie wpadają na trop bystrego faceta, który pociąga za wszystkie sznurki.
Kadr z serialu "Narcos: Meksyk" (źródło: materiały prasowe)
Félix Gallardo – niegdyś sam będący gliniarzem – to niezłe ziółko. Umie zjednać sobie poszczególnych i ważnych na rynku przemytników z rozlokowanych po Meksyku. Wchodzi z nimi w sojusz. Dzieli się zarobionymi nielegalnie milionami. Ale wchodzi też w komitywę z DFS – Federalnym Urzędem Bezpieczeństwa. A ci panowie nie są już tacy przewidywalni i skorzy do ustępstw. To niebezpieczne, twarde i nieprzyjemnie skurczybyki. Félix – podobnie jak Kamarena – także ma rodzinę, którą pragnie chronić. Więc musi mieć się na baczności. Jednak ciągle mu mało i wkrótce sięgnie po mocniejsze narkotyki...
Wiecie co? Zrobiłem błąd, czytając niesamowity, przyprawiający o dreszcze artykuł o tej historii, zanim zacząłem oglądać serial. Bo już wiedziałem, jaki będzie finał. Jednak Wam odradzam nawet wchodzenie na Wikipedię i wyszukiwania hasła: Gallardo. Dzięki temu będziecie bardziej zaskoczeni niż ja. „Narcos: Meksyk” to propozycja przede wszystkim dla miłośników poprzednich sezonów. Ale i reszta z Was może tu odnaleźć sporo „dobra”. W szczególności, jeśli cenicie i uważacie za kultowe takie filmy, jak: „Sicario” czy „Scarface”. Oba tytuły mają coś wspólnego z omawianym serialem. Z pierwszym łączy go niepokojący, gęsty klimat, i dość powolne tempo w początkowych odcinkach (niektórych może to odstraszyć), a z drugim przebojowe lata 80. (ach tam muzyka!), kokaina i antybohater, który, dzięki swojemu sprytowi i charyzmie szybko wspina się po szczeblach gangsterskiej drabiny.
Kadr z serialu "Narcos: Meksyk" (źródło: materiały prasowe)
Oczywiście nie ma tu pościgów, strzelanin i posoki tryskającej krwi. To nie ten kierunek. Nie taka produkcja. Za to czuć zapach marychy. Co więcej, dziesięć odcinków, w których wydarzenia rozgrywają się na przestrzeni kilku lat, wystarcza, aby dobrze poznać wszystkie postaci i zapałać do nich sympatią lub nienawiścią. Każdy zaczyna się czołówką z tą samą, towarzysząca serii od początku, klimatyczną piosenka Rodrigo Amarante i archiwalnymi zdjęciami. Wśród epizodów wyreżyserowanych przez różnych panów, znajdują się te lepsze (odcinek nr 5 to sztos!) i te słabsze, gdzie kilka zbiegów okoliczności i naciągane sceny odmalowują na twarzy grymas niezadowolenia. Że twórcy tak łatwo idą na łatwiznę, że mogli się lepiej postarać.
Na szczęście dominują: dobre aktorstwo, przekonujące dialogi i umiejętne budowanie napięcia. Racja, że wcielający się w Miguela Félixa Gallardo meksykański aktor Diego Luna („Łotr 1. Gwiezdne wojny - historie”) nie hipnotyzuje tak bardzo jak Wagner Moura w roli Escobara i momentami wydaje się być „słabeuszem” pozwalającym sobie wchodzić na głowę. Jednak w końcowych scenach pokazuje klasę, i udowadnia, że swoją aparycją i głosem nadaje się na El Padrino. Warto nadmienić, że prawdziwy Félix na zdjęciu prezentuje się na poczciwego księgowego niż mordercę i przebiegłego handlarza, więc w serialu i tak jest bardzo charakterny.
Kadr z serialu "Narcos: Meksyk" (źródło: materiały prasowe)
Bardziej przekonujący są aktorzy na drugim planie. Zwrócicie uwagę na młodego Tenocha Huertę (znany z epizodu w „Spectre”). Kreuje postać, która nasuwa skojarzenia z pewnym człowiekiem z blizną bardziej niż boss Gallardo. Nie dość, że sam jest jego fanem, to również, tak jak on, bywa porywczy, kocha luksus, i uzależnia się od koki. Lepiej nie stawajcie na drodze Rafaelowi Caro Quintero. Kropnie Was złotym pistoletem, zanim się obejrzycie… Kolejnym wyrazistym członkiem kartelu jest Don Neto. To dojrzały przemytnik i postawny meksykański zakapior, który z niejednego pieca jadł chleb. Choć słynie z brutalności, to poczuciem humoru i wrażliwością zjednuje sobie i podwładnych, i widzów. Odgrywający go Joaquín Cosio (generał Medrano z „Quantum of Solace”) był idealnym strzałem castingowym. Jedna scena z nim przejdzie do historii seriali sensacyjnych. A Michael Peña ("Miasto gniewu”, „Bogowie ulicy”) jako Kiki Camarena? No cóż. Początkowo jest mężczyzną, który raczej nie pasuje do definicji macho. Obserwujecie go i myślicie: z niego to takie przysłowiowe ciepłe kluchy. Chwała, że to tylko pozory i z czasem Peña nabierze „krzepy” i energicznie wyruszy po śladach Gallardo. Trzymamy kciuki, aby dopiął swego.
Kadr z serialu "Narcos: Meksyk" (źródło: materiały prasowe)
„Narcos: Meksyk” nie zawsze kurczowo trzyma się faktów i bywa podkoloryzowany. Lecz i tak mimo widocznych wad, to kawał mięsistego serialu. Jeśli już go widzieliście, to być może zgodzicie się z moją opinią. Jeśli seans jest jeszcze przed Wami, to szczerzę zazdroszczę!
Salut!
Ocena: 8/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Klimatyczna piosenka z czołówki pt. "Tuyo":
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Narcos: Meksyk" – Moja marihuana, moje królestwo
Więcej artykułów od autora aragorn136
"1899" – Choroba morska zagwarantowana - Seriale
Pisać długą, zawiłą, filozoficzną recenzję czy stworzyć krótszy tekst do połknięcia w pigułce. Oto narodziło się pytanie w głowie po seansie (niemalże spirytystycznym) serialu „1899”. Reklamowany jako skrzyżowanie horroru z dramatem historycznym dawał duże nadzieje na coś ponadprzeciętnego, a wyszło niestety przeciętnie, choć są tu sceny przyprawiające o gęsią skórkę i powodującą opad szczeny. Ale nie, to nie to samo, co niemieckie „Dark” od tych samych twórców. Lepiej zatem zapomnieć o recenzji na tysiące słów (taką warto poświęcić „Pierścieniom Władzy”), a skupić się na ogólnych wadach i kilku zaletach.
"Cyberpunk: Edgerunners" – Ostrożnie z tymi implantami chłopaku! - Seriale
Seriale animowane odrodziły się w chwale. Do tego stopnia, że śmiało mogą konkurować z wysokobudżetowymi filmami, a nawet przewyższać je pod pewnymi względami. Wiadomo przecież, że twórcy mają szansę na większą swobodę i kreatywność, kiedy przelewają własną wyobraźnię najpierw na papier, a następnie na mały ekran. Dzięki temu powstał chociażby „Niezwyciężony” – komiksowa w duchu opowieść o nastolatku odkrywającym potężne moce oraz „Arcane” – jedna z lepszych growych adaptacji. Do tej dwójki dołącza „Cyberpunk: Edgerunners”, a więc polsko-japońskie anime bardzo powiązane z grą studia CD Projekt RED. Nie jest może aż tak udane jak tamte dzieła, ale w oddzielnej kategorii na Nettlixie zalicza się do najsmaczniejszych kąsków. Wyróżnia go brutalność i szaleństwo oraz ważny, choć znany od lat, morał.
"The Return" Palais Noire – Pełen relaks, pełne zanurzenie - Recenzje płyt
Sławek Semeniuk zabrał mnie jakiś czas temu na wycieczkę na Księżyc statkiem w kształcie saksofonu, by tam dać instrumentalny koncert w futurystycznym jazzowym klubie, gdzieś obok najgłębszego krateru. A teraz wręcza złoty bilet na jedną z rajskich plaż. Popijam więc drinka, siedzę na leżaku, czuję ciepły piasek pod nogami i widzę, jak tajemniczy, szczelnie ubrany nurek, wyławia z dna oceanu skarb – połączenie muzyki improwizowanej z teksturami elektronicznymi i rytmami takich gatunków, jak chociażby house i lounge. Słyszę też m.in. głos Patrycji Zarychty, która sprawia, że pobyt w Palais Noire jest niezapomnianym doświadczeniem.
"Ród Smoka" – Ach rodzina… - Seriale
Bolesne porody, zdrady, spiski, gwałty, zmiany frontu, kazirodcze zapędy, chwalenie się, kto ma większego… smoka. W tej rodzinie to norma. Nic zatem dziwnego, że prędzej czy później u Targaryenów dojdzie do chwytania za noże i gardła. Jeżeli jednak ktoś liczy także na wielkie bitwy i akcje jak z najbardziej widowiskowych odcinków „Gry o tron”, ten może się srogo zawieść. „Ród smoka” to kameralna telenowela rozpisana na wiele lat, ale jakże obfitująca w gęste dialogi i ciekawe postaci. To prequel wspomnianego hitu HBO, który można śmiało obejrzeć bez znajomości tego drugiego. Ze swoimi wadami, leczy koniec końców satysfakcjonujący.
SLAVE KEEPER zostawiają wyraźny "Ślad"! - Recenzje płyt
Fani TSA i Turbo nie będą spać spokojnie. W 2014 roku narodził się bowiem w Lublinie zespół SLAVE KEEPER, który gra hard rocka i heavy metal w najlepszym, melodyjnym wydaniu. Ostre gitarowe riffy, mocna perkusja, ciekawe teksty i świetnie pasujący do takiej muzy głos Marty Biernackiej (która radzi sobie równie dobrze jak męscy wokaliści). Czego chcieć więcej? Koniecznie podążajcie ich „Śladem” – polskojęzycznym debiutanckim albumem, a przez jesienny mrok poprowadzi Was tajemniczy, zakuty łańcuchami mnich z barwnej okładki.
Teraz czytane artykuły
"Narcos: Meksyk" – Moja marihuana, moje królestwo - Seriale
Po seansie tego serialu Netflixa znaczenie powiedzenia „Ale Meksyk” (tudzież „Niezły Meksyk”) przybiera na sile. W tym nieobliczalnym, chaotycznym świecie, nierówna walka z kartelem narkotykowym wspieranym przez skorumpowanych stróżów prawa i rządową elitę jest walka z wiatrakami. Szef wszystkich szefów, El Padrino Miguel Ángel Félix Gallardo nie da się tak łatwo złapać. Ma w garści wszystkich. Ale jego twierdza stoi na tykającej bombie, a po piętach depcze mu nieugięty agent DEA „Kiki” Camarena. Musi być czujny!
"Wspólnota Brudnych Sumień" – Głośno i szczerze o pedofilii w Kościele! - Recenzje płyt
33 minuty i 32 sekundy. Tyle trwa najnowszy, wydany jesienią 2019 roku, album grupy Faust, na przesłuchanie którego namówił mnie kolega. Nie żałuję tego czasu, bo to naprawdę mocny krążek! Ale nie tylko z powodu ciężkich trash metalowych brzmień, a przede wszystkim dzięki zaprezentowanym tekstom. Powstały bowiem w 1996 roku w Wyszkowie zespół, tym razem opowiada o pedofilii w Kościele katolickim.
"Fantastyczne zwierzęta: Zbrodnie Grindelwalda" – Inflamari Satius - Recenzje filmów
Gdy 10 kwietnia 1997 roku w księgarniach pojawiła się debiutancka książka J.K. Rowling, to zapewne mało kto spodziewał się po niej większego sukcesu. W końcu powieści fantasy osadzonych w świecie współczesnym było już pod dostatkiem. Jednakże rok 1997 nie był jakimś tam zwykłym rokiem, a „magicznym”. W ten właśnie sposób „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” nie tylko w krótkim czasie odniósł ogromny sukces komercyjny, ale jednocześnie szybko podbił serca czytelników na całym świecie.
"Noise" – teledysk do singla promującego nowy album Nightwisha! - Zespoły i Artyści
7 lutego 2020 roku na YouTubie miał premierę utwór pt. „Noise” popularnej, fińskiej metalowej grupy Nightwish. Czy fani są zadowoleni? O to trzeba ich zapytać. Po komentarzach można wysnuć wniosek, że ogólnie są na tak. Według nas singiel, a konkretniej jego clip, ma ciekawy klimat. Nie dość, że opowiada o poważnym temacie, czyli o negatywnych konsekwencjach uzależnienia m.in. od nowych technologii, to jeszcze wygląda niczym szalone, elektroniczne skrzyżowanie brytyjskiego serialu science-fiction „Black Mirror” z cyrkowo-gotyckim stylem (kłania się „Imaginaerum” – album z 2011 roku). „Noise” promuje najnowszy krążek zespołu pt. HVMAN. :II: NATVRE, który światło dzienne ujrzy 10 kwietnia (na łamach portalu na pewno ukaże się jego recenzja), i który będzie kontynuacją „Endless Forms Most Beautiful” – pojawią się na nim choćby hymny pochwalne dla piękna świata, kwestie związane z religiami, ewolucją, historią życia i całej ludzkości… W centrum uwagi pozostanie człowiek oraz technologia. Wracając do teledysku, to jego reżyser Stobe Harju („The Islander”) pokazał liczne kontrasty. Jest tu miejsce i na budzące niepokój, mroczne sceny w wannie w masce gazowej i mechanicznymi dłońmi; a także na wesołe podrygi dziewczynki w białej sukience. Głos Floor Jansen brzmi dobrze, a kompozycja w refrenie przypomina tę z „Gry o tron”, co jest z jednej strony jest plusem, ale z drugiej ma się wrażenie, iż zabrakło większej oryginalności. Mimo wszystko polecamy!
"Księga dżungli" – Chłopiec w dżungli - Recenzje filmów
Jak w dzisiejszych czasach stworzyć dobre kino dla całej rodziny, które nie będzie ani infantylne, ani zbyt poważne? Jak w świecie pełnym tematów tabu stworzyć coś, co zachwyci całą widownię w każdym wieku? Tym razem Jon Favreau zdecydował się na sprawdzony sposób. Opowieść autorstwa Rudyarda Kiplinga upiększył dwudziestopierwszowieczną technologią i przedstawił widowni to, czego oczekiwała. Znana opowieść w nowym wydaniu to to, co we współczesnym kinie z reguły się sprzedaje. Czy jednak Favreau nie zagubił się nieco w nawale zaawansowanych technologicznie efektów specjalnych?
Nowości
"Dusk Tiil Down" – gdy ta dziewczyna śpiewa i zabiera nas w podróż, wierzymy w siłę bezgranicznej miłości! - Muzyczne Style
Pewna dziewczyna wsiadła za kierownicę, odpaliła silnik i pojechała w siną dal, śpiewając „Dusk Till Down”. Nie, nie chodzi o przestraszoną, młodą bohaterkę „From Dusk Till Down”. Mowa o uśmiechniętej Klaudii Trzepizur. Nie dajcie się zwieść. Ma drapieżny głos, ale i romantyczne serce, co udowodniła już w balladzie „Hold On”, a teraz robi to w kolejnym utworze i powstałym do niego teledysku – autorskiej propozycji grupy Clödie (nazwa od imienia wokalistki). Tytuł podobny jak horroru z lat 90., oraz identyczny jak kawałek z filmu „Ciemniejsza strona Greya”, jednak tu żadne wampiry nie atakują i mroczny kochanek nie jest przypadkowym pasażerem. Klaudia wciska gaz do dechy, pragnąc szybko dotrzeć do mety – prawdziwej, wymarzonej, pięknej miłości.
Poronin, Zakopane, Kraków – czym późną jesienią zachwyca ta południowa trójca? - Ciekawe miejsca
Listopadowy mrok. Pobudka o 4.00 nad ranem. Prawie 6 godzin jazdy. Ale i tak młodzież z Kujaw była zachwycona wycieczką na południe Polski. Być może nie jest to najlepszy czas, aby odwiedzić Poronin, Zakopane i Kraków – grudzień czy styczeń byłyby lepszymi miesiącami, ze względu na zimową aurę i większy mroźny „survival”. Jednak, jak pokazują zdjęcia zaprzyjaźnionego z naszym portalem nauczyciela, nawet w połowie listopada, tamtejsze tereny i zabytki prezentują się przepięknie – górski, południowy klimat aż się z nich wylewa!
Lika i Antek Smykiewicz razem? "Nie pytaj". Posłuchaj! - Zespoły i Artyści
Czasem w świecie muzyki dojdzie do ciekawego spotkania. Zaiskrzy. I wtedy dwoje artystów spłodzi fajne „dziecko”. Oczywiście to muzyczne, jak w przypadku Liki oraz Antka Smykiewicza. Angelika Wdowczyk, laureatka Szansy na Sukces zaprosiła tego popularnego wokalistę, aby nagrać z nim utwór pt. „Nie pytaj”. O czym wspólnie śpiewają? Dobre pytanie. Poniżej znajdziecie odpowiedź na nie.
"Jak tu ciemno" i klimatycznie, w tym trzecim "Kruku"! - Seriale
Jak najlepiej wypromować serial, który opowiada mroczną historię rozgrywającą się na Podlasiu? I to taką, która przedstawia trudne śledztwo dotyczące porwania chłopca i jednocześnie osobistą zemstę. Odpowiedź może być tylko jedna. Nagrać utwór, który w pełni odda emocje kłębiące się w głowie bohatera i zajrzeć głęboko w jego duszę, aby przekonać się „Jak tu ciemno”. Tak zrobiono przy okazji zbliżającej się wielkimi krokami, a raczej rozłożystymi skrzydłami premiery trzeciej serii „Kruka” w Canal+.
"Koniec" nowym początkiem Szymona Pejskiego! - Zespoły i Artyści
Wydaje się, że jak ktoś nazwie swój singiel „Koniec” to będzie oznaczać tylko jedno – koniec kariery. W przypadku Szymona Pejskiego nawet nie ma o tym mowy. Artysta ten wyznacza bowiem nowy początek. Robi to dwa lata pod wydaniu „Piosenek i miłości”, czyli pierwszej płyty. Co ważne i ciekawe, singiel jeszcze przed premierą zdobył uznanie szefów stacji muzycznych w całej Polsce!
Magda Steczkowska w szczerej rozmowie z portalem Altao.pl - Zespoły i Artyści
Wydała 6 solowych albumów. Wykonuje zarówno własne, autorskie piosenki, jak i znane i lubiane covery. Jest matką trzech córek i kochającą żoną. A niedawno wyczarowała „Deszcz”, czyli najnowszy, jakże otulający duszę singiel. Można zatem powiedzieć, że Magda Steczkowska to kobieta spełniona i szczęśliwa, jeżeli chodzi o życie artystyczne oraz rodzinne. Czy faktycznie tak jest, a może wokalistka ma jakieś marzenia? O czym jeszcze opowiedziała Portalowi dla ludzi z pasją? Odkryjcie sami!
Artykuły z tej samej kategorii
"Peaky Blinders: Sezon 5" – Tommy Shelby: żywioł silniejszy niż faszyzm - Seriale
Według zapewnień Stevena Knighta, twórcy serialu pt. „Peaky Blinders”, opowieści o pewnej – faktycznie żyjącej i działającej w latach 20. XX wieku, rodzinie z Birmingham; jego piąty, mający niedawno premierę, sezon ma być tym najlepszym. I czy tak jest? Nie. Ale jako kibic gangsterskiej drużyny Thomasa Shelby’ego, jestem na tyle usatysfakcjonowany tym, co dostałem, że postawię go na równi z pierwszym, drugim i czwartym.
"Peacemaker" – "It’s the franchise, boy, I'm shining now" - Seriale
Być może mój głos znajduje się w mniejszości, wszak uważam, że zdecydowanie bardziej faworyzowany przez krytyków ubiegłoroczny „The Suicide Squad” Jamesa Gunna cierpiał na zasadniczo ten sam problem co „Legion Samobójców” zaproponowany niegdyś przez Davida Ayera, czyli formalną nielogiczność. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku mamy finalnie do czynienia z nadprzyrodzonym zagrożeniem o gigantycznej skali, więc jakim cudem lekiem na takie kabały ma być świruska z kijem baseballowym, gość z zestawem linek wspinaczkowych czy człowiek o wyglądzie łasicy – zamiast, no nie wiem, boga z odległej planety strzelającego laserami z oczu i rozwijającego w powietrzu prędkość czterech machów albo multimiliardera z technologią wyprzedzającą o dekady wszelki znany militarny know-how i tłukącego do nieprzytomności przestępców w pancerzu ze spiczastymi uszami?
Dexter Morgan – seryjny morderca, którego podziwiamy! - Seriale
Przeczytaliście tytuł i zastanawiacie się zapewne jak to możliwe, by kibicować komuś, kto z zimną krwią zabija innych? Wystarczy zrozumieć i poznać fenomen amerykańskiego serialu, który obiegł cały świat. Oryginalność, ciekawy scenariusz, nagłe zwroty akcji i On – Dexter!
"Król" – 8 na 10 syneczku, a jak! - Seriale
„Zachwyca”, „Najlepszy serial 2020 roku” – takie między innymi nagłówki pojawiły się w internecie na początku listopada. I – o dziwo – dotyczyły polskiej produkcji. Mowa o adaptacji bestsellerowej powieści Twardocha sprzed kilku lat, która rozeszła się w nakładzie ponad 100 tys. egzemplarzy. Czy „Król” faktycznie jest na na tyle królewski, że nie pozostaje nic, jak uścisnąć dłoń Janowi P. Matuszyńskiemu? Na to pytanie postanowiłem opowiedzieć dopiero po premierze finałowego odcinka, bowiem nie ma co oceniać dania tylko po talerzu, na którym jest podany. Trzeba zjeść wszystko, a na koniec popić piwem, porządnie beknąć i podziękować.
10 seriali anime z sezonu letniego 2019, na które warto zwrócić uwagę - Seriale
Tegoroczne lato przyniosło kilkadziesiąt premier nowych seriali anime – kontynuacji znanych tytułów, serii opartych na znanych mangach i lekkich powieściach, a także dzieł opartych na oryginalnych scenariuszach. Po które z nich warto sięgnąć? W rozwinięciu artykułu znajdziecie dziesięć seriali anime, które do tej pory zgromadziły wokół siebie dużą widownię, uzyskując przy tym bardzo wysokie noty po emisji pierwszych odcinków.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2022 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.787