"Dojrzewanie" – Wszystkie emocje naraz! - Seriale

„Dojrzewanie” (ang. „Adolescence”) to serial rozpisany tylko na cztery odcinki i cztery równe godziny. Nakręcone w jednym ujęciu, co wydaje się wabikiem. Ale nie w tym przypadku. Tutaj ów zabieg ma swoje uzasadnienie, chyba jeszcze większe niż w „Punkcie wrzenia” – filmie, gdzie towarzyszyliśmy pracownikom pewnej restauracji (jego tytuł podałem specjalnie, bo są jeszcze jakieś połączenia z „Dojrzewaniem”). W ten sposób odczuwamy to samo, co bohaterowie, bo nie odstępujemy ich na krok. Zaglądamy wręcz do ich umysłu. A gdy jest to taka historia, a nie inna, to szok, niedowierzanie i lęk są silniejsze.

 

Emocji jest więcej! Bo ten miniserial opowiada o trzynastolatku, który zostaje oskarżony o morderstwo koleżanki ze szkoły. To akurat żaden spoiler, taka informacja widnieje w oficjalnym opisie na Netflixie. Siadając do pierwszego odcinka, wydaje się, że to będzie typowy serial kryminalny, gdzie na pierwszym planie będzie śledztwo – skrupulatne zbieranie dowodów, przesłuchania i wreszcie rozprawa w sądzie. Tymczasem scenarzyści: Stephen Graham (wystąpił wcześniej we wspomnianym „Punkcie wrzenia”, więc jest jednym z punktów stycznych) i Jack Thorne (napisał m.in. „Cudownego chłopaka”, tu już tak cudownie nie jest) postanowili zerwać z takim podejściem. Wspólnie z Philipem Barantinim (jak się być może domyśliliście, to reżyser tego filmu z Grahamem rozgrywającym się w całości w kuchni i lokalu gastronomicznym) przedstawiają na małym ekranie „rzecz” wielką i ważną z różnych perspektyw. I skupiają się głównie na pytaniu: dlaczego?

 

Nie mija pięć minut, a już jesteśmy wrzuceni w środek burzy. Oto bowiem poranek pewnej zwykłej rodziny zamienia się w piekło. Do ich domu wpadają uzbrojeni po zęby, zamaskowani mężczyźni. To specjalna jednostka policji. Nie przyszli jednak, wyłamując drzwi, aby aresztować terrorystę. Przyjechali po małego chłopaka o niewinnej twarzy aniołka. Dalej podążamy za nimi na komisariat, gdzie mają miejsce następujące po sobie procedury – podobno oddane jeden do jednego, co potwierdzają prawdziwe brytyjskie służby. Jako że do mojego domu też zapukali w tym roku policjanci, aresztując mojego brata, to doskonale rozumiem, jaki jest to stres. A co dopiero, kiedy podejrzanym jest dziecko i to za najgorszy czyn – wtedy atak paniki murowany. Ale nawet będąc, może nie w zbliżonej, choć wciąż w nieprzyjemnej sytuacji, nie byłem przygotowany na niektóre sceny. Ostatnia powoduje, że najtwardsi miękną, a przecież przed nami jeszcze trzy odcinki…

 

Nie zdradzę, co dzieje się później, ale mogę wyjawić, że serce biło tak mocno, że nieomal wyskoczyło z piersi, a łzy zalały mi pół twarzy. Szczególnie w kameralnym i jednocześnie mającym silę rażenia bomby, finale. Spajający wszystkie epizody wątek dotknie każdego. I nie chodzi mi tylko o serialowych rodziców, śledczych, rówieśników, ale także widzów będących nimi. Twórcy realistycznie ukazują wydarzenia kolejnych dni – wywiad środowiskowy w szkole, spotkanie z psychoterapeutką (absolutnie przekonująca Erin Doherty!). Nie moralizują. Nie oceniają. Przyglądają się natomiast z bliska współczesnym nastolatkom – ich problemom związanym z relacjami z kolegami i koleżankami. Starają się rozłożyć na czynniki pierwsze okropne słowo – incel. To właśnie ono ma duże znaczenie w kontekście fabuły. Jednak istotny jest też temat ojcostwa, wychowania, nierozumienia języka małoletnich – ich specyficznego kodu w formie emotikonek (serduszka to nic miłego). Kto zawiódł? Po czyjej stronie leży wina?

 

„Dojrzewanie” nie byłoby jednak miniserialem tak dobrym, gdyby o złu nie rozprawiało tak szczerze i bez grama fałszu. A pomagają w tym aktorzy. I ci doświadczeni, jak Stephen Graham w roli Eddiego Millera. I debiutujący: przede wszystkim Owen Cooper jako Jamie Miller. Reszta też gra perfekcyjnie, ale to na barkach tej dwójki, a nie koniecznie na silnych dłoniach sierżanta (Ashley Walters), spoczywa ciężar dramatu. Graham wreszcie zabłysnął – i jako współscenarzysta, i aktor, choć tutaj akurat nieraz udowadniał, na co go stać (jednak w głównej mierze były to drugoplanowe kreacje opryszków u Guya Ritchiego albo Ala Capone w „Zakazanym Imperium”). Dziś ten 51-latek pokazał, że jest wrażliwcem. Jak opowiadał – sam miał świetny kontakt z rodzicami i wiele im zawdzięcza (rozpłakał się nawet podczas jednego z wywiadów). To, co wyprawia tutaj na ekranie – czapki z głów! Jest tak autentyczny w swoich emocjach, że chcę mu podać pomocną dłoń, mimo że widzę jego porywczość. 15-letni obecnie Owen, choć nie występuje w każdym odcinku, to debiutant przez duże D. Słusznie porównywany do młodego Leonarda DiCaprio, gdy ten grał u boku De Niro w „Chłopięcym świecie”. Ma nazwisko jak agent z „Miasteczka Twin Peaks”, ale wciela się przecież w całkiem inną postać, w zupełnie innym serialu. Podobno trzeci epizod nakręcano najpierw – tym większe zdziwienie na mej twarzy, gdy widziałem, co dzieje się z twarzą Jamiego i jego rękoma. Chłopak ma wrodzony, naturalny talent – wcześniej brał udział tylko w klasowym ognisku teatralnym.

 

Było ileś dni prób na realizację długich sekwencji, ale to nie filmowa robota z licznymi dublami. Operator włączył kamerę i zastopował ją dopiero po godzinie. A jest też moment, że przejmuję ją dron – bez cięcia! W takich warunkach trzeba umieć ustawić (zablokować) ludzi w danej lokacji. Nie zawsze kilku, lecz zdarza się, że i wielu statystów. Łatwo o bałagan w takiej pracy. Ale tutaj, dzięki odpowiednim przygotowaniom, zapanowano nad wszystkim. Ambitny plan doprowadzono do końca jak należy. Tym bardziej brawa dla ekipy, także tej aktorskiej, że nie pogubiła się, dając z siebie maksimum. I zapewne też improwizując – nie wierzę, że kurczowo trzymano się scenariusza.

 

Z powyższego wynika, że skoro na jednym oddechu opisuje moje wrażenia z „Dojrzewania”, to powinienem dać najwyższą ocenę. A jednak 8/10. Dlaczego? Po prostu zabrakło jeszcze szerszej perspektywy, np. tego, co przeżywa matka zamordowanej dziewczynki, jak i sama ofiara tuż przed zbrodnią (sprowokowała mordercę?). Kolejnej godziny z ojcem i synem na sali sądowej. Głębszego zdiagnozowania młodzieńczych zachowań. Lecz nadal to serial mądry, pozwalający na wyciąganie wniosków. To dramat społeczno-rodzinny i zarazem mroczny thriller. Wywołujący szeroką dyskusję. Czy na pewno My dorośli jesteśmy bezradni?

 

Ocena: 8/10

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję