Katedra mariawicka - Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku została wybudowana z inicjatywy Marii Franciszki Kozłowskiej (więcej o niej w osobnym artykule) w latach 1911-1914. Projekt katedry wraz z klasztorem wykonał ówczesny zwierzchnik Kościoła biskup Jan Maria Michał Kowalski, który korzystał z fachowej pomocy duchownych mariawickich posiadających wiedzę techniczną (inżynierską): brata Feliksa Marii Mateusza Szymanowskiego i późniejszego biskupa Wacława Marii Bartłomieja Przysieckiego.

 

Świątynię i klasztor wzniesiono na posesji przy ul. Dobrzyńskiej 27 (obecnie ul. Kazimierza Wielkiego 27) zakupionej przez Marię Franciszkę Kozłowską w 1902 roku na potrzeby Zgromadzenia Sióstr Mariawitek. Istniejący tam dworek - siedziba Zgromadzenia - częściowo został włączony w nowy kompleks budynków. Po zatwierdzeniu planów przyszłej świątyni przez władze carskie, w marcu 1911 r. rozpoczęto rozbiórkę starych budynków, by na ich miejscu wznieść nową świątynię. Prezbiterium świątyni, zakrystię, celę Założycielki Zgromadzenia, dolny chór sióstr, zostały zbudowane na murach dawnego domu sióstr i bocznych dwóch oficyn.

 

27 maja 1911 roku odbyło się poświęcenie fundamentów pod budowę Świątyni. Budową kierował bp Jan Maria Michał Kowalski przy pomocy duchownych mariawickich posiadających wykształcenie politechniczne: Klemensa Marii Filipa Feldmana, Wacława Marii Bartłomieja Przysieckiego, Feliksa Marii Mateusza Korwin-Szymanowskiego (jako pierwsi zostali oni, wraz z trzema innymi diakonami, wyświęceni na kapłanów w nowo zbudowanej świątyni). Wszystkie szczegóły budowy uzgadniano z Marią Franciszką Kozłowską. Przy klasztorze, na polecenie Marii Franciszki, urządzono ogrody: warzywny i kwiatowy.

 

Fundusze czerpano z dobrowolnych ofiar kapłanów, sióstr i ludu mariawickiego. Św. Maria Franciszka przestrzegała z całą skrupulatnością, by na budowę świątyni nie wpłynął ani jeden grosz nieuczciwie zdobyty. Przez cały czas budowy wszyscy mariawici spieszyli z pomocą, zgłaszając się do społecznej pracy przez wiele dni a nawet tygodni. W ten sposób katedra stała się własnością całego ludu mariawickiego. Po zgromadzeniu środków finansowych, w okresie od maja do 6 grudnia 1911 r. wykonano mury do wysokości dachu. W następnym roku postawiono krokwie i wykonano sklepienie świątyni, wewnątrz ułożono sufity i podłogi. Specjaliści wykonali żebra sklepień i ozdoby gotyckie. Głównym majstrem na budowie był niejaki Pietrzak ze Zgierza. Na przełomie 1913 i 1914 r. wykończono gotycką konfesję oraz ołtarz i dwa chóry dla sióstr.

 

Budowę ukończono latem 1914 roku, a 15 sierpnia tegoż roku odbyło się uroczyste jej poświęcenie. Konsekracji dokonał bp Jan Maria Michał Kowalski w asyście biskupów i licznie zgromadzonych kapłanów mariawickich w obecności wielotysięcznej rzeszy wiernych z całego kraju.

 

Katedra mariawicka w Płocku, początkowo nosząca nazwę - p.w. „Nieustającej Adoracji Ubłagania", od 15 sierpnia 1918 roku nazywa się „Świątynią Miłosierdzia i Miłości" - w myśl słów, które tego dnia podczas porannej Mszy św. usłyszała w duszy św. Maria Franciszka - "Sam Pan Jezus poświęcił ją słowem Swoim mówiąc: To jest Świątynia Miłosierdzia i Miłości. (...) Obiecał wysłuchać wszystkich naszych modlitw i próśb, o ile będą zgodne z Wolą Bożą" (Dz. M. str. 80).

 

Cały obiekt wybudowany jest w stylu neogotyckim. Świątynia jest trójnawową bazyliką zbudowaną na planie prostokąta z wyższą nawą środkową. Fronton katedry wieńczą trzy wieże, a od drugiej strony zamyka kopuła, na której umieszczona jest monstrancja z adorującymi aniołami. Wokół kopuły umieszczony jest napis: Adorujmy Chrystusa Króla panującego nad narodami. Z lotu ptaka widać, że całość (świątynia wraz z budynkami klasztornymi) posiada kształt litery F skierowanej od ulicy i litery E od strony Wisły.

 

W katedrze znajduje się tylko jeden ołtarz, na którym wystawiony jest w monstrancji Przenajświętszy Sakrament do nieustającej adoracji ubłagania o Miłosierdzie dla całego świata. Nad ołtarzem znajduje się konfesja, wsparta na czterech filarach. Wysoko na konfesji umieszczona jest tiara papieska i dwa skrzyżowane klucze - symbol najwyższej władzy. Kościół Starokatolicki Mariawitów nie uznaje dogmatów o nieomylności i prymacie papieża, dlatego władzę w Kościele i jej symbole oddaje Utajonemu w Eucharystii Panu Jezusowi Chrystusowi.

 

Prezbiterium zwieńczone jest czteroboczną kopułą z licznymi gotyckimi świetlikami, dającymi naturalne światło na konfesję i całe prezbiterium. Piętro świątyni zabudowane jest trójdzielnym chórem, w którego części centralnej znajdują się jedenastogłosowe organy wybudowane w 1970 roku, z inicjatywy ówczesnego Biskupa Naczelnego - M. Innocentego Gołębiowskiego. Organy wykonała firma p. Kamińskiego z Warszawy. Liczne stiuki stanowią ozdobę dyskretnego wystroju wnętrza. Nawy boczne oświetlone są ostrołukowymi oknami. Ławy kościelne, drzwi i podłoga klepkowa wykonane są z drewna dębowego. Wnętrze utrzymane jest w kolorach: białym, kości słoniowej i złotym.

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję