Część zdjęć wykorzystanych w niniejszym artykule otrzymaliśmy od Jaromira Zawrota – młodego podróżnika; inne pochodzą z portalu Wikipedia. Fotografii od zaprzyjaźnionego z nami Jaromira byłoby więcej, ale wyczerpane w nieoczekiwanym momencie baterie aparatu oraz szybkie tempo zwiedzania Osówki nie pozwoliły na bardziej obszerną galerię. Niektóre, interesujące, pojawiające się w tekście informacje również uzyskaliśmy od samego Jaromira, za co serdecznie dziękujemy.

 

Wycieczkę czas rozpocząć…

 

Jako punkt odniesienia podróży najlepiej przyjąć Wałbrzych. Od tego miasta bowiem najłatwiej trafić, dojechać do miejsc przeznaczenia, czyli Głuszycy (z centrum jedzie się tu około 50 minut) i do Szczawna-Zdroju (miasteczko jest tak blisko Wałbrzycha, że mogłoby funkcjonować jako jego dzielnica) autobusem miejskim linii nr 5. Osówka znajduje się w granicach administracyjnych Głuszycy (aby dostać się z tej miejscowości do podziemnego kompleksu, należy kierować się na Sierpnicę lub piechotą tzw. żółtym szlakiem).

 

Szczawno-Zdrój – wypoczynek i zdrowie

 

Najpierw zajrzymy do Szczawna-Zdroju. Miasteczko liczące sześć tysięcy mieszkańców położone jest w południowo-zachodniej Polsce, na Dolnym Śląsku, w Sudetach Środkowych. Słynie z leczniczych wód mineralnych. Dawno temu w XIII wieku, w początkach swego istnienia, było nazywane Solikowem – osadą polską, do której z czasem przeprowadzała się ludność niemiecka. Stąd wkrótce dokonano zmiany nazwy na Salzborn, a następnie Salzbrunn. W 1597 roku nadworny lekarz bogatego rodu Hochbergów jako pierwszy zbadał działanie tamtejszych wód mineralnych, a w 1815 roku w Szczawnie wreszcie zaczęto leczyć. Do uzdrowiska przybyło 33 kuracjuszy. Prawie 100 lat później (1910) pszczyńscy książęta wybudowali tu spory hotel – dzisiejszy Dom Zdrojowy nr 1. Początkowo w Szczawnie-Zdroju leczyli się tylko ludzie bardzo zamożni. A obecnie oczywiście każdy ma szansę skorzystać z bogatej oferty miasteczka: picia wód, inhalacji, przeróżnych kąpieli, specjalistycznej gimnastyki itp. Dzięki temu podreperuje schorzenia górnych dróg oddechowych, narządu słuchu, układu moczowego i pokarmowego.

 

Poza kuracjami i relaksem w dwóch Domach Zdrojowych, Zakładzie Przyrodoleczniczym (powstałym w roku 1938) i w Pijalni Wód Mineralnych (wybudowanej w 1894 roku) można jeszcze pozwiedzać kilka pięknych zakątków miasta. A więc są to m.in.: Parki szczawieńskie, Teatr Zdrojowy, Dworzysko oraz Wieża Anny.

 

Parki szczawieńskie to zielone tereny, które obejmują dwa parki: Szwedzki i Zdrojowy. Obydwa stworzone na wzór angielski należą do jednych z największych na Dolnym Śląsku.

 

Znajdujący się na ulicy Kościuszki Teatr Zdrojowy wzniesiono w 1890 roku. Jest dziś w ścisłej czołówce najpiękniejszych i niezwykle magicznych teatrów w Polsce. Posiada wszak przestronną salę widowiskową z wystrojem rokokowym.  

 

Dworzysko to dawniejszy Ida Dwór, czyli dom wczasowy. Budynek, w którym niegdyś odbywały się liczne spotkanie towarzyskie i polityczne. Wieża Anny jest zwana też wieżą zegarową, służy jako świetny punkt widokowy.

 

Oficjalna strona miasta:

http://www.szczawno-zdroj.pl/

 

Podziemne Miasto Osówka – tajemnice III Rzeszy

 

Po spokojnym odpoczynku w Szczawnie-Zdroju trzeba poczuć jakiś dreszczyk emocji. Osówka jest najbardziej intrygującym i najdłuższym udostępnionym dla turystów podziemnym kompleksem znajdującym się w Górach Sowich. Kręcono tu m.in. zdjęcia do polskiego serialu  historycznego pt. „Tajemnica Twierdzy Szyfrów”. Dzisiaj jest możliwość eksplorowania 1500 metrów korytarzy, komnat, bunkrów i wyrobisk. Nie brakuje oświetlenia, interaktywnych chodników oraz tematycznych wystaw. Warto ostrzec zmarzlaków, że nawet jeśli na zewnątrz słońce grzeje i powietrze wręcz afrykańskie, to tam na dole temperatura wynosi jedynie kilka stopni Celsjusza. Zaopatrzcie się lepiej w ciepłe kurtki. Do wyboru są trasy: historyczna, edukacyjna, a także ekstremalna i ekspedycyjna.

 

No dobrze, może mylić nieco sama nazwa, czyli miasto Osówka. Nie ujrzy się tam bowiem ani domów, ani ulic itp., ale za to dozna się niesamowitości tego zagadkowego, położonego pod ziemią ciemnego i wilgotnego miejsca, które miało spełniać pewne funkcje. Jakie? Są różne hipotezy.

 

Prawdopodobnie Osówka miała służyć jak kwatera główna lub schron. Inni z kolei uważają, że była fabryką, gdzie planowano produkować tajną, niszczycielską broń.

 

Cofnijmy się do 1943 roku. Wtedy rozpoczęto budowę podziemnych, ogromnych betonowych korytarzy, czyli część tzw. projektu Riese (niem. Olbrzym). Oprócz dobrze poznanej i zagospodarowanej Osówki wydrążano też korytarze w Rzeczce i na Włodarzu. W trakcie prac życie straciło setki przymusowych robotników – jeńców wojennych ze Stalagu w Zgorzelcu i więźniów z filii obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Zbliżające się w 1945 roku Armia Czerwona i Wojsko Polskie zmusiły niemieckich żołnierzy do zaprzestania dalszego rozbudowywaniu obiektu. Po wojnie Osówka została splądrowana, a następnie zamknięta. Dopiero w 1995 roku teren ten zabezpieczono i zaadaptowano. Warto tu wspomnieć, że otwarto także do zwiedzania zachowaną zewnętrzną infrastrukturę, czyli dwa budynki naziemne: „Siłownię” oraz „Kasyno”.

 

Z ciekawostek warto wymienić, że do początku lat 50. w Górach Sowich nadal działała nazistowska partyzantka Werwolf, a w latach 90. odbywały się w podziemiach potajemne satanistyczne, czarne msze. Jedną z komnat Niemcy wyłożyli drewnem (i sufit i ściany). Wyraźnie widać, że deski są nadpalone (to pozostałość po czarnej mszy mającej miejsce w 1991 roku).

 

Oficjalna strona:

http://www.osowka.pl/

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję